บทที่ 1210 [ตอนพิเศษ] เรื่องเหล่านั้นของสามีภรรยา5
เมื่อคืนลั่วหานอยู่เวรดึก ช่วงบ่ายพักผ่อนที่บ้าน มีเวลาอยู่กับลูกพอดี
ข้างนอกร้อนเกินไป ฟู่กุ้ยก็ตากแอร์อยู่ที่ห้องนั่งเล่น ก้าวขาอย่างสง่างาม ทำห้องนั่งเล่นเป็นเหมือนป่าใหญ่ของตัวเอง เดินมาตรวจเช็กที่นี่ เดินไปเล่นตรงนั้นสักพัก เหมือนพระราชา
ชูชูเล่นเกมในแท็บเล็ต ร่างเล็กๆ นอนอยู่บนโซฟา หยิบองุ่นเข้าปากเป็นบางครั้ง เหมือนแมลงตัวเล็กๆ
ส่วนหยางหยางนั่งเงียบๆ ที่มุมห้องนั่งเล่น ตั้งใจอ่านหนังสือภาษาอังกฤษปกแข็งเล่มใหญ่ สองหูไม่ฟังเรื่องนอกหน้าต่าง
ลั่วหานเท้าเอวยืนอยู่ตรงกลางระหว่างทั้งสอง “ลูกรัก วันนี้เรามาทำสิ่งที่มีประโยชน์ไหม? หม่ามี๊ไม่ค่อยอยู่บ้านนะ”
ชูชูเงยหน้าจากจอแท็บเล็ต ใบหน้าเล็กๆ น่ารักยิ้ม “หม่ามี๊ ครั้งที่แล้วที่ท่านบอกว่าทำเรื่องที่มีประโยชน์ ให้หนูกับLeoทำความสะอาด แต่ว่าแด๊ดดี้บอกว่า เรื่องที่มีประโยชน์ก็คือใช้เวลากับสิ่งที่สร้างมูลค่าสูงสุด หนูกับLeoต้องเรียนรู้ทักษะใหม่ๆ อนาคตมีบทบาทที่ใหญ่กว่า การทำความสะอาดเป็นเพียงการทำงานทางกายภาพ”
ชูชูถูกหลงเซียวตามใจจนกลายเป็นเจ้าหญิงน้อย ไม่ชอบทำความสะอาดที่สุด มักจะสรรหาข้ออ้างทุกครั้ง
ลั่วหานหยิบแท็บเล็ตในมือของเธอออก พูดอย่างจริงจัง “ลูกรัก ประโยคนี้ไม่ถูกหรือเปล่า การทำความสะอาดคือการฝึกทักษะชีวิตของเธอ และการออกกำลังกายที่เหมาะสมจะช่วยให้ร่างกายแข็งแรง ร่างกายที่ดีคือหลักประกันของการเรียนรู้ เด็กที่มีสุขภาพแข็งแรงก็จะเรียนรู้เพิ่มเติมมากขึ้น ไปที่ที่ไกลกว่า”
ในที่สุดLeoก็พูดแทรก “หม่ามี๊ สุขภาพของHawkingดีไหม?”
ลั่วหาน “…….” พูดไม่ออกเล็กน้อย “Hawkingเป็นกลุ่มพิเศษ และIQของHawkingสูงมาก”
Leoพยักหน้าอย่างพอใจ “หม่ามี๊ ผมกับพี่สาวก็เป็นกลุ่มพิเศษ และIQของผมกับพี่สาวเคยทดสอบแล้ว ยังสูงไม่พอเหรอ?”
ลั่วหาน “……”
เด็กๆ เก่งขนาดนี้หมดเลยเหรอ? เพื่อความขี้เกียจเก่งมากจริงๆ!
“พวกเธอสองคน อย่าหาข้ออ้างเยอะขนาดนั้น รีบลุกขึ้น วันนี้หม่ามี๊จะพาพวกเธอห่อเกี๊ยว!”
คิดไปคิดมา การทำเกี๊ยวเป็นกิจกรรมที่ทำให้ครอบครัวเคลื่อนไหวมากที่สุดแล้ว เธอนวดแป้ง ชูชูและหยางหยางทำได้ง่ายๆ ก็ได้แล้ว ไม่จำเป็นต้องห่อให้สวยมาก
ที่สำคัญคืออยากเซอร์ไพรส์หลงเซียว!
“ห่อเกี๊ยวเหรอ? ได้เลยหม่ามี๊! หนูไปล้างมือ!” ชูชูกระโดดลงโซฟาใช้ท่าทางแสดงให้เห็นถึงการสนับสนุน
Leo ไม่ค่อยอยากทำ แต่ไม่อยากให้หม่ามี๊และพี่สาวผิดหวัง ก็ไปล้างมือเช่นกัน
ลั่วหานมองแผ่นหลังของเด็ดสองคน ยิ้มอย่างมั่นใจ “ขิงแก่ย่อมเผ็ด!”
ห่อเกี๊ยวเป็นเรื่องที่ยุ่งยากและซับซ้อน สาวใช้ผสมไส้เสร็จ นั่งอยู่ข้างๆ ช่วยนวดแป้ง ลั่วหานกำลังสอนเด็กทั้งสองถึงวิธีห่อเกี๊ยว แป้งทำให้มือเล็กๆ ทั้งสี่กลายเป็นสีขาว ตั้งใจก่อกวนไม่ทำงานดีๆ
ชูชูถูใบหน้า ใบหน้าเล็กเปื้อนเหมือนแมว “หม่ามี๊ อันนี้ยากเกินไปแล้ว เราซื้อหุ่นยนต์ห่อเกี๊ยวดีไหม?”
Leoพยักหน้า คำแนะนำของพี่สาวดีมาก เขาเห็นด้วย
“ไม่ได้ การห่อเกี๊ยวเป็นประเพณีของประเทศเรา ต้องเรียน! หนึ่งคนห่อยี่สิบชิ้น ถึงเวลาให้แด๊ดดี้ดู”
ที่ลั่วหานเป็นห่วงที่สุดก็คือ เด็กๆ ทำอะไรก็พึ่งพาสาวใช้และหุ่นยนต์ อนาคตถ้าออกจากการช่วยเหลือพวกนี้ พวกเขาจะใช้ชีวิตเองอย่างไร?
ได้ยินว่าเอาให้แด๊ดดี้ดู ใบหน้าเล็กๆ น่ารักๆ ของชูชูเต็มไปด้วยรอยยิ้ม “หม่ามี๊ พวกเราต้มเกี๊ยวเสร็จแล้วส่งไปให้แด๊ดดี้ได้ไหม? หนูกับLeoไปหาแด๊ดดี้ที่บริษัทได้ไหม?”
ไม่ใช่ไม่อยากให้พวกเขาไปบริษัท แต่ว่าเด็กดื้อสองคนไปอาคารMBK ไม่รู้ว่าจะก่อให้เกิดความวุ่นวายแบบไหน
มือเล็กๆ ของชูชูเขย่าแขนเสื้อของหม่ามี๊ กะพริบตาปริบๆ อย่างคาดหวัง “หม่ามี๊ หม่ามี๊ ได้ไหม”
ดวงตาของLeoก็เปล่งประกาย เต็มไปด้วยความคาดหวัง
ลั่วหานพ่ายแพ้ให้กับความน่ารักของลูกรัก จึงยอม “ก็ได้ แต่ว่าพวกเธอต้องตั้งใจ ห่อเกี๊ยวให้สวยหน่อย ไม่อย่างงั้นเอาไปแล้วลุงจี้และป้าแอนดี้มเห็น หื้ม?”
Leoทำท่าเข้าใจ มือเล็กๆ จับแผ่นเกี๊ยว ใส่ไส้เข้าไปด้านใน ทำตามท่าทางของหม่ามี๊
แม้จะตั้งใจมาก แต่ชูชูและหยางหยางยังเด็ก ไม่มีประสบการณ์ ดังนั้นเกี๊ยวที่วางอยู่บนโต๊ะในตอนท้ายจึงสามารถอธิบายได้ว่ามีรูปร่างแปลกๆ ตลกมาก
“เก่งมากเลย ของชูชูยี่สิบชิ้นนี้……น่ารักมาก”
เกี๊ยวยี่สิบชิ้นมีรูปร่างยี่สิบแบบ ลั่วหานหัวเราะทั้งน้ำตา
Leoแย่กว่า ไม่อยากมอง ลูกรักIQสูง ความสามารถในการทำงานดี แต่เห็นได้ชัดว่าไม่ใช้ในห้องครัว
“ของหยางหยาง หม่ามี๊คิดว่าพวกนี้ก็ดูดีมาก”
ถ้าอยู่ในหม้อแล้วแผ่นเกี๊ยวไม่แตก ก็กินได้
ห่อเกี๊ยวเสร็จ สาวใช้เป็นผู้ดูแลกระบวนการความร้อน มองไส้ที่จะแตกออกมานอกแผ่นเกี๊ยว สาวใช้เกือบจะร้องไห้แล้ว “คุณนายคะ หรือว่า……นึ่งเอาไหมคะ ฉันกลัวว่าใส่ในน้ำร้อนจะแตก”
“เอาที่แตกง่ายไปนึ่ง ที่เหลือต้มเอาเถอะ”
จะไปกินข้าวกับแด๊ดดี้ที่บริษัท ชูชูและหยางหยางเปลี่ยนเสื้อผ้าโดยเฉพาะ เด็กน้อยนุ่มนิ่มสองคนคนหนึ่งสวมชุดกระโปรงเจ้าหญิงสีฟ้าอ่อน อีกคนสวมชุดเอี๊ยมขาสั้นสีฟ้า ทั้งสองยืนด้วยกัน สวยงามดั่งหินแกะสลัก
ลั่วหานถือกล่องอาหารที่สาวใช้ใส่เกี๊ยว เครื่องปรุงรสแล้วขึ้นรถ
ลั่วหานขับรถ เด็กทั้งสองคนนั่งอยู่ที่เบาะหลัง ชูชูพูดตลอดทาง “หม่ามี๊ แด๊ดดี้ชอบกินเกี๊ยวน้ำจริงๆ เหรอ?”
“ชอบสิ เกี๊ยวที่หนูกับน้องห่อ แด๊ดดี้จะไม่ชอบได้ยังไง?”
ชูชูปรบมือแปะๆ อย่างดีใจ “หม่ามี๊ เราไปเร็วๆ หน่อย! หนูหิวมาก”
เด็กๆ ดื้อจะกินข้าวกับแด๊ดดี้ เกี๊ยวที่เพิ่งตักออกมายังไม่ได้ชิม บอกว่าจะให้ท้องว่างๆ เดี๋ยวจะได้กินเยอะๆ
ลั่วหานทำอะไรพวกเขาไม่ได้ ใจจะละลายกับความน่ารักแล้ว “ได้ หม่ามี๊ขับเร็วหน่อย”
ไฟแดงที่สี่แยกสว่างแล้ว ลั่วหานหยุดรถ ข้างหน้าไม่ไกลก็คืออาคารMBK
ชูชูและหยางหยางมองออกไปนอกหน้าต่างรถ “หม่ามี๊ หม่ามี๊ พวกเราจะถึงแล้ว!”
ลั่วหานหันไปบีบแก้มเล็กๆ ของชูชู “คุยตลอดทางเลย ไม่เหนื่อยเหรอ นั่งลงดีๆ”
“หม่ามี๊ดูสิ หนูเป็นเด็กดีมาก!” ชูชูออดอ้อน
สายตาของลั่วหานกลับถูกร่างที่อยู่ข้างถนนดึงดูด
โฉหวั่นชิง?
เธออยู่ที่นี่ได้อย่างไร?
บนทางเท้านอกหน้าต่าง โฉหวั่นชิงถือกระเป๋าถือ ไม่ได้กางร่ม ก้มหน้าอย่างหมดหวังและเดินช้าๆ แสงแดดร้อนดูเหมือนไม่มีสำหรับเธอ
ลั่วหานกำลังคิดว่าจะไปทักทายดีไหม ไฟเขียวสว่าง ลั่วหานทำได้เพียงสตาร์ทเครื่องยนต์และขับไปข้างหน้า มองโฉหวั่นชิงผ่านกระจกรถอย่างเป็นห่วง เธอยังคงเดินตรงไปตามทางเท้าเมื่อกี้ แต่เหมือนไร้จุดหมายมากกว่า
ช่วงนี้เธอและหลงเซียวแทบจะไม่ถามเรื่องของตระกูลหลง ท่าทางแบบนี้ของโฉหวั่นชิง เกิดอะไรขึ้นกัน?
คิดในใจ รถขับมาถึงนอกประตูของอาคารMBKแล้ว
ลั่วหานเปิดประตูรถ “ลูกรัก พวกเธอขึ้นไปหาแด๊ดดี้ก่อน หม่ามี๊มีธุระนิดหน่อยเดี๋ยวก็กลับมานะ”
ใบหน้าของชูชูเต็มไปด้วยความสงสัย ถือกล่องอาหารที่หม่ามี๊ส่งมาให้ “หม่ามี๊จะกลับโรงพยาบาลเหรอ?”
เมื่อก่อนหลายครั้งที่ตกลงกันแล้วว่าจะกินข้าวด้วยกัน หม่ามี๊ก็ถูกโรงพยาบาลเรียกตัวชั่วคราวเพื่อจัดการกับเหตุฉุกเฉิน แต่ว่าครั้งนี้ชูชูและหยางหยางไม่อยากให้เธอไปจริงๆ
ลั่วหานก้มลงไปจูบหน้าผากลูกสาว และจูบลูกชาย “หม่ามี๊สัญญา เดี๋ยวก็กลับมา!
