บทที่ 1209 [ตอนพิเศษ] เรื่องเหล่านั้นของสามีภรรยา4
ในที่สุดวันหยุดฤดูร้อนที่มีความสุขที่สุดของเด็กๆ ก็มาถึงแล้ว ฤดูร้อนปีนี้อุณหภูมิของเมืองหลวงสูงอย่างน่าตกใจ มีการออกคำเตือนสีแดงหลายครั้ง โดยปกติจะสูงกว่าสามสิบแปดองศา ตอนเที่ยงพุ่งถึงสี่สิบองศา
โดยทั่วไปเมื่อออกไปข้างนอกก็จะถูกเผาเป็นถ่านสีดำ
ต่อให้เป็นเด็กๆ ที่ชอบเล่น ก็ยอมดูการ์ตูนในห้องแอร์
เมื่อมันร้อนและน่าเบื่อแบบนี้ อารมณ์ของใครบ้างก็รู้สึกเบื่อหน่ายมากกว่าเดิม
โฉหวั่นชิงนั่งอยู่บนชักโครกในห้องน้ำอย่างหมดหวัง น้ำตาไหลลง ไม่ถามตัวเองหลายครั้ง ชาติก่อนฉันทำบาปอะไรไป ฉันทำอะไรผิด ทำไมพระเจ้าต้องลงโทษเธอขนาดนี้!
แต่สิ่งที่ตอบเธอมีเพียงเสียงก้องของกำแพงสี่ด้าน
โฉหวั่นชิงลุกขึ้นอย่างเหนื่อยล้า ผลักประตูของห้องน้ำ เงยหน้ามองเห็นหลงถิงที่ปากเบี้ยวตาเอียงบนรถเข็น เขากำลังนั่งอยู่ที่นั่นอย่างโง่เขลา มองเธอ
ดวงตาที่ขุ่นมัวไม่มีเรี่ยวแรง ดูเหมือนจะไม่ได้โฟกัส ปากมุบมิบอยากพูดอะไร แต่พูดไม่ชัด มุมปากมีน้ำลายไหลลง เปียกอยู่บนเสื้อผ้า
ผมของหลงถิงขาวหมดแล้ว ริ้วรอยบนใบหน้ามีความลึกแตกต่างกันไป ชุดโรงพยาบาลลายทางสีฟ้าและสีขาวถูกเขาทำเลอะ หน้าอกเป็นแผ่นดำๆ เศษอาหารและน้ำลายล่อแมลงวันมา
“ฮือ……ฮือๆ ……เฮอะๆ ……” ไม่สามารถแยกได้ว่าหลงถิงกำลังพูดอะไร นิ้วมือสั่น อยากจับอะไร แต่ก็จับไม่ได้
โฉหวั่นชิงหยิบผ้าขนหนูสะอาด คุกเข่าลงบนพื้นเช็ดคราบสกปรกที่เขาอ้วกออกมา เช็ดไปด้วย มองเขาไปด้วย พูดเสียงต่ำ “ชีวิตนี้ของฉัน พังยับเยินอยู่ในมือของนาย พังยับเยินแล้ว นายรู้ไหม?”
หลงถิงหัวเราะบื้อๆ ปากที่เพิ่งเช็ดสะอาดมีน้ำลายไหลออกมาอีกครั้ง “เฮอะๆ ……เฮอะๆ ……”
โฉหวั่นชิงโกรธจนทิ้งผ้าขนหนู กระทืบเท้าระบายอารมณ์ “ฉันทนมากพอแล้ว! หลงถิง ฉันพอแล้วจริงๆ!”
บอกแล้วว่าป่วยหน้าเกินไม่มีใครดูแล โฉหวั่นชิงดูแลหลงถิงอย่าดีเป็นเวลานานหกปี แพทย์ออกประกาศอาการป่วยขั้นรุนแรงครั้งแล้วครั้งเล่า แต่หลงถิงผ่านมาได้เหมือนดั่งปาฏิหาริย์ทุกครั้ง สองปีแรก โฉหวั่นชิงคิด ยังไงอายุก็ไม่น้อยแล้ว อยู่ด้วยกันในช่วงเวลาที่เหลือก็ดี
แต่โรคสมองเสื่อมของหลงถิงกลับแย่ลงทุกปี ตอนนี้แม้แต่ประโยคที่สมบูรณ์ยังพูดไม่ได้
ถ้าไม่ใช่เพราะพยาบาลช่วย โฉหวั่นชิงถูกเขาทรมานจนตายตั้งนานแล้ว
“ทำไมนายถึงกลายเป็นแบบนี้? ทำไมถึงเป็นแบบนี้……” โฉหวั่นชิงฟุบหน้าลงกับโซฟาร้องไห้อย่างสิ้นหวัง หลงถิงไม่มีเสียงแล้ว มองเธอเงียบๆ ปากขยับ สุดท้ายก็ยังพูดไม่ออกสักคำ
เห็นได้ชัดว่าโฉหวั่นชิงแก่ลง หลายปีมานี้ เธอหมดแรง ใช้ชีวิตอยู่ในความสิ้นหวังทุกวัน หวังว่าหลงถิงจะดีขึ้น หวังให้เขาตายไปมากกว่า
แต่อาการของหลงถิงแย่ลงเรื่อยๆ กลับไม่มีวี่แววว่าจะตาย
สำหรับเขาคือทุกข์ทรมาน สำหรับเธอยิ่งกว่า
สูดหายใจเข้าลึกๆ โฉหวั่นชิงกลับไปที่หน้ารถเข็นของหลงถิงอีกครั้ง คุกเข่าข้างเดียว จับมือที่สั่นเทาของเขา “จบแบบนี้เถอะ? จบเถอะ”
หลงถิงไม่รู้ว่าเธอกำลังพูดอะไร ยังคงยิ้มบื้อๆ เขายิ้ม น้ำลายก็ไหลลงจากมุมปาก
โฉหวั่นชิงเรียกพยาบาล ตัวเองเก็บกวาดง่ายๆ เดินออกประตูบ้านพักคนชรา
ดวงอาทิตย์แทงตา การยืนตากแดดเหมือนจะระเหยไป ข้างนอกผู้คนมากมาย รถก็เยอะ
ใบไม้ของต้นกฤษณาและต้นพลาทานัส ใบไม้ม้วนเพราะโดนแสงอาทิตย์ ห้อยหัวอย่างเกียจคร้าน ลมพัด คลื่นความร้อนพัดมา ใบหน้าร้อนจนเจ็บ
โฉหวั่นชิงโทรศัพท์หาหลงจื๋อ
อีกฝ่ายกดรับเร็วมาก “แม่”
ลูกชายคือแรงจูงใจเดียวที่ทำให้เธอใช้ชีวิตต่อ ถ้าไม่ใช่เพราะบ้านหลงจื๋อ บางทีหลุมศพของโฉหวั่นชิงจะปกคลุมไปด้วยตะไคร่น้ำ
“เสี่ยวจื๋อ ตอนเที่ยงกินข้าวด้วยกันไหม?”
คิดดู เหมือนจะไม่ได้กินข้าวกับลูกชายมาครึ่งเดือนแล้ว หลงจื๋อยุ่งอยู่กับงาน ยังต้องดูแลครอบครัว บางครั้งเธออยากไปที่บ้านของพวกเขา แต่ทุกครั้งที่ใกล้จะถึงรีสอร์ทหยีจิ่งก็จะถอยกลับ
เธอไม่อยากให้คนอื่นรู้ หลงจื๋อมีแม่แบบนี้ ไม่อยากเพราะการเป็นอยู่ของตัวเองทำให้ลูกชายโดนดูถูก
เธออ่อนน้อมถ่อมตนและระมัดระวัง แม้จะอยู่ต่อหน้าลูกชาย ก็ต่ำกว่าหนึ่งขั้น เงยหน้าไม่ขึ้น
หลงจื๋อเปิดตารางงาน ช่วงบ่ายมีงานประชุม ยาวถึงเจ็ดโมงกลางคืนถึงจะจบ กลางวันมีเวลาเล็กน้อย “ท่านอยู่ที่ไหน? ผมให้คนขับรถไปรับ เราไปกินที่ห้องเฝ่ยชุ่ยไหม?”
“ไม่ต้องรับฉัน ฉันไปรอนายที่ร้านอาหารโดยตรง”
“ก็ได้ ผมจะถึงที่นั่นในยี่สิบนาที”
วางโทรศัพท์ลง ประตูห้องทำงานของหลงจื๋อถูกเคาะสองที คนที่เขามาคือไป๋เวย
“ท่านประธาน ได้รับการแจ้ง วันนี้สำนักงานคณะกรรมการยาจะเข้ามาตรวจสอบโรงงานของเรา ท่านต้องไปด้วยตัวเอง” ไป๋เวยยักไหล่ เพียงแค่ไม่เต็มใจที่จะจัดการกับคนเหล่านี้
หลงจื๋อขมวดคิ้ว “ตอนนี้?”
“ใช่แล้ว ไม่ทักทายก็มาเลย เห็นได้ชัดว่าตั้งใจมาตรวจแบบกะทันหัน โชคดีที่เราปฏิบัติตามมาตรฐานในการผลิตอย่างเคร่งครัดเสมอ ตรวจสอบแบบกะทันหันเราก็ไม่กลัว”
หลงจื๋อกะพริบตา กะทันหันขนาดนี้……
“เตรียมรถ ฉันไปเดี๋ยวนี้”
แต่ว่า ฝั่งคุณแม่……
คิดแล้ว หลงจื๋ออยากให้หลินซีเหวินไปกินข้าวเป็นเพื่อนคุณแม่ แต่นึกได้ว่า วันนี้ซีเหวินมีเคสผ่าตัด กลัวว่าจะไม่สามารถออกมาได้
……
โฉหวั่นชิงนั่งอยู่ในร้านอาหาร นอกหน้าต่างคือดวงอาทิตย์ที่ร้อนเหมือนไฟ อุณหภูมิเครื่องปรับอากาศในร้านอาหารเหมาะสม กลิ่นหอมของอาหารลอยมา ลูกค้าที่ใช้บริการมีเสียงหัวเราะเป็นบางครั้ง ครอบครัวที่พาเด็กมารับประทานอาหารดูมีความสุข เด็กห้าหกขวบวิ่งในร้าน ผู้ปกครองจับเด็กไว้แล้วให้พวกเขานั่งบนเก้าอี้ สั่งว่าห้ามวิ่งไปมั่ว
มองดู โฉหวั่นชิงนึกถึงสมัยที่หลงจื๋อยังเด็ก เขาเป็นเด็กดื้อ เธอพูดอะไรเขาก็จะทำสิ่งตรงข้าม ทำให้เธอโกรธไม่น้อย
พริบตาเดียวกลายเป็นเรื่องเมื่อยี่สิบกว่าปีก่อนแล้ว เหมือนภาพตรงหน้า
โฉหวั่นชิงยิ้มเศร้า เด็กโตแล้วก็ต้องบินไป ตอนนี้ต่อให้สนิทขนาดไหน ติดคนขนาดไหน อนาคตก็จะห่างไกลกับคุณ
พนักงานบริการเทน้ำให้โฉหวั่นชิง ถามอย่างสุภาพ “คุณนาย สั่งอาหารตอนนี้ไหมคะ?”
โฉหวั่นชิงดูเวลา “ไม่รีบ ฉันรอคน คุณเอาเมนูให้ฉันก่อน”
“ได้ค่ะคุณนาย”
เสี่ยวจื๋อจะถึงแล้ว เธอมีหลายเรื่องที่อยากพูด หรือว่าครั้งนี้ไม่พูด อนาคตก็……
โฉหวั่นชิงส่ายหน้า เธอไม่หวังอะไรกับอนาคตแล้ว ชีวิตแบบนี้ยังมีอนาคตแบบไหนกัน?
ระหว่างรอเวลาค่อยๆ ผ่านไป โฉหวั่นชิงไม่เห็นร่างของหลงจื๋อ ขณะนี้ โทรศัพท์มือถือดังขึ้น
โฉหวั่นชิงรีบรับโทรศัพท์ของลูกชาย “เสี่ยวจื๋อ นายถึงไหนแล้ว? แม่กำลังรอนายอยู่”
หลงจื๋อขึ้นรถ เตรียมไปโรงงาน “คุณแม่ ผมมีงานอย่างกะทันหัน ต้องออกไป เกรงว่าจะไม่สามารถทานข้าวเที่ยงกับท่านแล้ว พรุ่งนี้เป็นยังไง? พรุ่งนี้ท่านมาทานข้าวที่บ้าน ผมกับซีเหวินอยู่”
รอยยิ้มของโฉหวั่นชิงแข็งอยู่บนหน้า ไม่อยากให้กระทบอารมณ์ของลูกชาย จึงยิ้มอย่างสบายแล้วพูด “ไม่เป็นไรๆ อาหารมื้อเดียวเอง พรุ่งนี้ก็ได้”
วางโทรศัพท์มือถือลง ในใจของโฉหวั่นชิงว่างเปล่า
เธอไม่อยากกลับบ้านพักคนชรา ไม่รู้ว่าความรักที่มีต่อหลงถิงหายไปเมื่อไหร่ ตอนนี้ในใจมีแต่ความแค้น แค้นที่ทำไมเขายังมีชีวิต แค้นที่ทำไมเขาไม่ตายไป!
แค้นที่เขายึดครองวัยเยาว์ของเธอ ให้คำสัญญาที่ไม่เป็นจริงมากมายกับเธอ เสียเวลาทั้งชีวิตของเธอ!
ตอนนี้แก่แล้วยังทรมานเธอ ขังเธอไว้ในกรงอย่างไม่มีที่สิ้นสุด
เธอแค้น!
แค้นจนอยากฆ่าเขาด้วยตัวเอง!
