เมียหวานของประธานเย็นชา – ตอนที่ 339

บทที่ 339 ติดต่อไม่ได้

เหยาเย้นจับมือของเวินเที๋ยนเที๋ยนไว้ แล้วพูดอย่างเอาใจ: “รอเวลาผ่านไปสักพักให้เขาหายโกรธก่อนนะ แล้วเดี๋ยวฉันจะช่วยพูดว่าให้หลวนจื่อมาหาคุณอีก”

เวินเที๋ยนเที๋ยนพูดด้วยความร้อนใจ: “อีกสักพักคือกี่วันคะ? เพราะตอนนี้ฉันไม่มีเวลาที่จะรออีกต่อไปแล้ว”

“ถ้าตามนิสัยของหงไห่ ก็คงต้องรอถึงห้าหกวันถึงจะหาย”

“ห้าหกวันเหรอคะ?”

เวินเที๋ยนเที๋ยนขึ้นเสียงสูงโดยไม่รู้ตัว

“ไม่ได้ ไม่ได้ เขาจะรอนานขนาดนี้ไม่ได้ ฉันจำเป็นต้องออกไป!”

พูดเสร็จ เธอก็ลุกขึ้น และกำลังจะเดินออกไปข้างนอก

แต่ยังไม่ทันได้เดินออกไปจากห้อง ก็ถูกเหยาเย้นขวางไว้เสียก่อน

“คุณจะไปที่ไหน? ตอนนี้คุณจะไปไหนตามอำเภอใจไม่ได้ สิ่งที่ได้เจอเมื่อวานยังไม่พออีกเหรอ?”

เวินเที๋ยนเที๋ยนจึงรีบพูด: “แต่ว่าฉันมีเหตุผลที่จำเป็นต้องออกไปจริงๆนะคะ!”

“ตอนนี้คุณดูแลตัวเองให้ดีก่อนดีกว่า ส่วนเรื่องของคนอื่น……”

เวินเที๋ยนเที๋ยนหันไปมองเขาด้วยความกังวล สักพักก็คิดอะไรขึ้นมาได้ จึงได้รีบยื่นมือออกไปจับแขนของเหยาเย้นไว้

“คุณจะทำอะไร?” เหยาเย้นมองเธอด้วยความตกใจ

เวินเที๋ยนเที๋ยนจับมือของเธอไว้แน่น

“ฉันขอร้องนะคะ ช่วยฉันสักเรื่องได้?”

เหยาเย้นมองเธอด้วยความตกใจ

เวินเที๋ยนเที๋ยนมองไปที่เธอด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความหวัง

หลังจากที่จี้จิ่งเชินออกมาจากตระกูลหล่อน ไม่นานเขาก็ได้กำหนดแผนต่างๆเพื่อช่วยเวินเที๋ยนเที๋ยนออกมา

ก่อนหน้านี้เป็นเพราะเขาคำนึงถึงตระกูลหล่อน ก็เลยไม่กล้าทำอะไรมาก

แต่ดูแล้ว มันคือความกังวลไปเองของเขา

รอให้เขาหาเวินเที๋ยนเที๋ยนเจอก่อน ไม่ว่าใครก็จะไม่สามารถแย่งเธอไปจากเขาได้

สีหน้าของจี้จิ่งเชินยังคงห่อเหี่ยว แต่ก็ยังฝืนใจไว้

ทันทีที่เขากลับมาเขาก็ออกคำสั่งไปหลายชุดเพื่อช่วยเหลือเวินเที๋ยนเที๋ยน โดยไม่เสียดายค่าใช้จ่ายใดๆ

แต่พ่อบ้านกับจงหลีรู้สึกไม่เข้าใจ เพราะก่อนหน้านี้ไม่กี่วันจี้จิ่งเชินยังดูมีเหตุผลเล็กน้อย แต่หลังจากกลับมาจากตระกูลหล่อน ทำไมถึงได้กลายเป็นแบบนี้ไปได้ล่ะ?

แต่เมื่อเห็นท่าทางตอนนี้ของจี้จิ่งเชิน พวกเขาก็ไม่กล้าเข้าไปห้าม

พวกเขาทุกคนรู้ว่า สิ่งที่จี้จิ่งเชินกำลังจะทำในตอนนี้ มันคือการนำเอาทุกสิ่งทุกอย่างที่เขามีมาเดิมพัน

ในสายตาของคนภายนอก ก็คงคิดว่าจี้จิ่งเชินบ้าไปแล้วแน่ๆ

พ่อบ้านรีบเดินเข้ามาจากข้างนอก และพอเข้ามาถึงในห้องหนังสือ ก็รู้สึกได้ถึงแรงกดดันที่ทำหายรู้สึกหายใจไม่ออก

เขามองไปที่จงหลีที่ยืนนิ่งอยู่กลางห้องหนังสือ น่าจะเป็นเรื่องที่เขาได้ไปตรวจสอบไม่มีความคืบหน้าแน่เลย ไม่งั้นคุณจี้คงไม่โกรธขนาดนี้หรอก

จี้จิ่งเชินแทบจะไม่เงยหน้าขึ้นมา เมื่อพ่อบ้านเข้ามาในห้องแล้ว ก็ถามเสียงต่ำ: “มีเรื่องอะไร?”

พ่อบ้านจึงรีบเดินเข้าไปหา

“คุณจี้ครับ มีคุณผู้หญิงที่ชื่อเหยาเย้นอยากพบคุณจี้ครับ เธอกำลังรออยู่นอกประตูครับ”

พูดเสร็จ เขาก็พูดเสริมอีก: “คุณเหยา คนนี้ เป็นภรรยาของคุณชายรองของตระกูลเวินครับ”

เมื่อจี้จิ่งเชินได้ยินประโยคนี้ ก็เงยหน้าขึ้นทันที

“เธอมาทำอะไรที่นี่?”

พ่อบ้านส่ายหน้า

“ไม่แน่ใจครับ ผมถามเธอยังไง เธอก็ไม่ยอมบอกผม พูดแค่ว่ามีเรื่องสำคัญจะคุยกับคุณจี้ครับ”

จี้จิ่งเชินขมวดคิ้ว และครุ่นคิดอยู่สักพัก

“งั้นก็ให้เธอเข้ามา……”

ยังไม่ทันพูดจบประโยค จู่ๆก็รู้สึกปวดที่หน้าผากขึ้นมาทันที

เสียงของจี้จิ่งเชินหยุดลงทันที แล้วรีบนำมือมาบีบที่หน้าผากไว้

เขาจึงรีบเปิดลิ้นชักเพื่อนำยามากิน แต่กลับพบว่าวันนี้หมอจางยังไม่ได้ส่งยามาให้เขา

ความปวดตรงหัวเพิ่มมากขึ้น สีหน้าของเขาเปลี่ยนเป็นซีดขาว แม้แต่ร่างกายก็สั่นตามไปด้วย

คนที่ยืนอยู่ข้างๆอย่างพ่อบ้านก็ตกใจจนอึ้งไป ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น จึงได้รีบยื่นมือไปประคองเขาไว้

“คุณจี้ คุณเป็นอะไรไปครับ? คุณจี้?”

จี้จิ่งเชินบีบหน้าผากไว้แน่น

“ฉันไม่เป็นไร นายไปพาภรรยาของคุณชายรองของตระกูลเวินเข้ามา”

พูดเสร็จ เขาก็ผลักพ่อบ้านออก และหมุนตัวกำลังจะเดินออกไปข้างนอก

แต่เพิ่งจะก้าวเดินได้แค่สองก้าว อยู่ๆก็รู้สึกปวดจี๊ดขึ้นมาที่สมองทันที!

จี้จิ่งเชินรู้สึกเจ็บจนต้องควบคุมการหายใจ เขาหยุดการกระทำทุกอย่างลง วินาทีต่อมา เขาก็ล้มลงไปกองอยู่ที่พื้น แล้วหมดสติลงทันที

พ่อบ้านตกใจจนหน้าเปลี่ยนสีทันที แล้วรีบวิ่งเข้าไปดูเขา

“คุณจี้ครับ? คุณจี้!”

เหยาเย้นกำลังยืนอยู่หน้าปราสาท เพื่อรอให้พ่อบ้านมาบอกเธอ

เธอขมวดคิ้วเล็กน้อย ด้วยความไม่เข้าใจตัวเองว่า ทำไมถึงต้องทำตามคำขอของเวินเที๋ยนเที๋ยน

อาจจะเป็นเพราะ วันนั้นเวินเที๋ยนเที๋ยนได้พาเธอไปส่งที่ห้อง แล้วดูแลเธออยู่สักพักแหละมั้ง?

แล้วถ้าเวินหงไห่กับเวินฉี่รู้ว่าเธอช่วยเวินเที๋ยนเที๋ยนโดยการมาหาจี้จิ่งเชินละก็ ไม่รู้ว่าพวกเขาจะทำยังไงกับเธอ?

รอมาสักพักก็ไม่มีคนออกมาจากปราสาท

เหยาเย้นรอไปมากกว่าสามสิบนาที แต่พ่อบ้านก็ยังไม่ออกมา แต่กลับเห็นว่าจู่ๆก็มีรถคันหนึ่งขับมาจากอีกทางหนึ่ง แล้วมาหยุดอยู่ตรงหน้าเธอ

ทันใดนั้น ก็มีคนใส่ชุดหมอคนหนึ่งรีบเดินลงมาจากในรถ

เมื่อเขาลงจากรถ พ่อบ้านที่เหยาเย้นรอมาตั้งนาน ก็รีบพาคนกลุ่มหนึ่งเดินออกมา

เขาแทบจะไม่มีเวลาสนใจเหยาเย้นที่ยืนอยู่ข้างๆ แต่กลับพาคุณหมอเดินไปทางข้างใน

“เร็วครับ? ข้างในเลยครับ!”

เธอจึงรีบเดินเข้าไป

“คุณพ่อบ้านคะ ขอถามหน่อยคะ คุณจี้เขา……”

เธอยังไม่ทันพูดจบ พ่อบ้านก็หันมาหาเธอ

“ขอโทษด้วยครับ วันนี้คุณจี้มีเรื่องด่วนนิดหน่อย เชิญคุณมาใหม่วันพรุ่งนี้นะครับ”

พูดเสร็จ เขาก็ไม่รอให้เหยาเย้นตอบกลับ ก็รีบพาหมอเข้าไปข้างใน

เหยาเย้นมองร่างของพวกเขา ขมวดคิ้วและเงยหน้ามองไปทางปราสาท

ยืนอยู่สักพัก เธอจึงค่อยหมุนตัวและเดินออกไป

หลังจากออกจากปราสาทของจี้จิ่งเชิน เหยาเย้นก็รีบกลับไปที่ตระกูลเวิน

และเพิ่งจะเดินเข้าไปในห้องนอน เวินเที๋ยนเที๋ยนก็รีบตามเข้ามาทันที

“เป็นยังไงบ้างคะ? คุณได้บอกเขาหรือยัง?”

เหยาเย้นส่ายหน้าไปมา

“ขอโทษด้วยนะ ฉันไม่ได้เจอเขา เหมือนจี้จิ่งเชินจะมีเรื่องอะไรสักอย่าง ฉันเลยไม่สามารถเข้าไปในปราสาทได้”

“เป็นแบบนี้ไปได้ยังไงคะ?”

สีหน้าของเวินเที๋ยนเที๋ยนเปลี่ยนเป็นห่อเหี่ยวทันที

เหยาเย้นจึงพูดด้วยความเสียดาย: “ฉันพยายามสุดความสามารถแล้วนะ แบบนี้ คุณก็อยู่ที่นี่ได้แบบสบายใจแล้วใช่ไหม?”

เวินเที๋ยนเที๋ยนกลับไม่ได้พูดอะไรออกไป

เธอเอาแต่ก้มหน้า จนทำให้เหยาเย้นรู้สึกเป็นห่วง

“คุณ……”

เพิ่งจะเปิดปากพูด เวินเที๋ยนเที๋ยนกลับคว้ามือของเธอมาจับไว้

“ฉันขอร้องคุณอีกครั้งได้ไหมคะ? ช่วยเอาโทรศัพท์ของคุณให้ฉันยืมหน่อยได้ไหม ฉันอยากจะติดต่อเขาด้วยตัวเองคะ!”

เหยาเย้นมองอยู่ที่เธอ แล้วพูดด้วยความลังเล:“เธอก็รู้ว่าท่านปู่ไม่อนุญาตให้ใครเอาเครื่องมือสื่อสารให้เธอยืมไม่ใช่เหรอ ”

“ฉันรู้ค่ะ”

เวินเที๋ยนเที๋ยนพนมมือมองไปที่เธอ แล้วพูดอย่างกังวล: “ขอร้องนะคะ ให้ฉันโทรหาจี้จิ่งเชินนะคะ แค่ครั้งเดียวก็พอ นะคะ”

เหยาเย้นมองที่เธอและลังเลอยู่สักพัก สุดท้ายก็พยักหน้าด้วยความจำใจ

“ก็ได้ แค่ครั้งนี้ครั้งเดียวเท่านั้นนะ ไม่ว่าจะติดต่อได้หรือไม่ได้ ก็จะไม่มีครั้งต่อไปแล้วนะ”

เวินเที๋ยนเที๋ยนจึงรีบพยักหน้า

“ได้ค่ะ! ไม่มีปัญหาค่ะ!”

สุดท้ายเหยาเย้นก็ส่งโทรศัพท์ให้กับเธอ“เร็วๆนะ อย่าให้ใครเห็นล่ะ”

เวินเที๋ยนเที๋ยนรับโทรศัพท์มาด้วยความซาบซึ้งใจ เธอหมุนตัวเดินไปตรงอีกมุมหนึ่งของห้อง แล้วรีบกดโทรไปที่เบอร์ของจี้จิ่งเชิน

โทรไปครั้งแรก ไม่มีคนรับสาย

ครั้งที่สอง ก็ยังไม่มีคนรับสาย

จี้จิ่งเชิน ทำไมคุณถึงไม่รับสายนะ?

เวินเที๋ยนเที๋ยนกำโทรศัพท์แน่นด้วยความตื่นเต้น และหันไปมองทางเหยาเย้นด้วยความกังวลว่าเขาจะเดินเข้ามาแย่งโทรศัพท์กลับไป

เธอได้พยายามโทรไปหลายรอบ แต่สุดท้ายก็ไม่มีคนรับสาย

จี้จิ่งเชินคุณทำอะไรอยู่กันแน่?