บทที่ 348 คิดถึงจี้จิ่งเชิน
ในขณะที่การจัดหาเงินทุนของบริษัทยังไม่เสร็จสมบูรณ์ แต่โครงการนี้กลับต้องใช้เงินลงทุนมหาศาล
การจัดหาเงินทุนของตลาดหุ้นหยุดชะงักลง หลังจากที่จงหลีหารือกับกรรมการบริษัท ก็สรุปได้ว่าไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องรับความเสี่ยง และยื่นขอเงินกู้จำนวนมหาศาลกับธนาคาร
และคาดหวังว่าจะจ่ายคืนเป็นเงินก้อนเดียวหลังจบโครงการนี้
ตามการคำนวณของเขา เวลานี้เพียงพอต่อการคืนทุน
แต่สิ่งที่คาดไม่ถึงก็คือ หลังจากที่โครงการได้เริ่มขึ้น เนื่องจากกรณีความร่วมมือเกิดปัญหาหลายสิ่งหลายอย่าง และโครงการก็ล่าช้าอย่างต่อเนื่อง
หลังจากล่าช้าไปหนึ่งเดือน จู่ๆธนาคารก็กลับขอให้ชำระหนี้ทั้งหมดในทันที
จงหลีจำได้ว่าก่อนหน้านี้เขาได้เซ็นสัญญาเงินกู้ไปห้าปี แต่คาดไม่ถึงว่าสัญญาที่อีกฝ่ายหนึ่งยื่นให้กับศาล กลับมีเวลาสั้นๆเพียงแค่สองเดือนเท่านั้น
จนถึงทุกวันนี้การจัดหาเงินก็ยังไม่เสร็จสมบูรณ์ เงินกู้มหาศาลจากธนาคารก็ไม่มีวี่แววว่าจะชดใช้คืนได้เลย
จงหลีสังเกตเห็นความผิดปกติในเช้าวันนี้ ในขณะที่กำลังจะหาแผนรับมือ และไปหาจี้จิ่งเชินเพื่อสารภาพผิด เขาก็คิดไม่ถึงว่าศาลจะเร็วกว่าพวกเขา และใช้เครดิตของตัวเองรับประกัน ยื่นว่าทรัพย์สินทั้งหมดถูกอายัด
จงหลีคุกเข่าลงกับพื้น โดยไม่ยอมลุกขึ้นมาเป็นเวลานาน
พลางตำหนิตัวเอง ” ประธานจี้ ทั้งหมดเป็นเพราะผม！ถ้าหากว่าตอนนั้นผมระวังสักนิด ก็คงจะไม่เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น”
ตอนนี้กระแสเงินของบริษัทหมุนเวียนได้ไม่ดี และมีผลกระทบกับทรัพย์สินทั้งหมดภายใต้ชื่อนี้
บริษัทที่ยิ่งใหญ่จะล้มภายในชั่วข้ามคืน
จี้จิ่งเชินไม่ได้พูดอะไร หลังจากฟังมาเป็นเวลานาน
เขาเงียบไปชั่วขณะ พลางมองคนที่คุกเข่าอยู่ตรงหน้า มือที่กำแน่นของเขาก็ค่อยๆคลายออก เผยให้เห็นรอยแผลที่เหลืออยู่อย่างชัดเจนบนฝ่ามือ พร้อมกับเลือดที่ไหลออกมา
” ไม่ใช่เพราะนาย แต่เป็นเพราะฉัน ” จี้จิ่งเชินกล่าว
หากไม่ใช่เพราะเขาเอาแต่ให้ความสำคัญกับเวินเที๋ยนเที๋ยน จงหลีก็คงไม่ต้องมารับมือกับบริษัทที่ใหญ่ขนาดนี้ด้วยตัวเอง
ยิ่งไปกว่านั้น หากมองจากสิ่งที่จงหลีพูดเมื่อครู่ ก็เห็นได้ชัดว่ามีใครบางคนกำลังคุมบังเหียนอยู่เบื้องหลัง
แม้ว่าครั้งนี้จงหลีจะยังไม่ตกหลุมพราง แต่มันก็จะมีครั้งที่สอง ครั้งที่สามตามมา……
จนกว่าจะสำเร็จ
จี้จิ่งเชินสงบนิ่งจนน่ากลัว ใบหน้าของเขาไม่บ่งบอกถึงอารมณ์ใดๆทั้งสิ้น
เขาแหงนหน้ามองไปยังบ้านตระกูลเวินที่อยู่ตรงหน้า
ใครกันที่สามารถควบคุมธนาคารและศาลได้ ซ้ำยังมีอำนาจสั่งการ ไม่ต้องคิดก็เดาว่าฝ่ายตรงข้ามเป็นใคร
” ฉันประเมินตระกูลเวินต่ำไป…… ” จี้จิ่งเชินกล่าวอย่างช้าๆ
เมื่อพ่อบ้านได้ยินดังนั้นก็เงยหน้ามองขึ้นไปด้วยความกังวล ” เมื่อครู่คุณเวินไปที่โรงพยาบาล และต้องการพบคุณ แต่กลับถูกพวกคนตระกูลเวินจับตัวไประหว่างทาง ”
จี้จิ่งเชินหันไปมองเมื่อได้ยินประโยคนี้
ไม่แปลกที่เขาจะไม่พบตัวเวินเที๋ยนเที๋ยนข้างในเมื่อครู่นี้
คาดไม่ถึงว่าในขณะที่เขากำลังตามหาเธอ เวินเที๋ยนเที๋ยนเองก็กำลังพยายามตามหาเขาเหมือนกัน…….
จึงได้คลาดกันเช่นนี้
จี้จิ่งเชินยืนอยู่หน้าประตู และนึกถึงสิ่งที่เวินหงหยู้พูดกับเขาเมื่อครู่
เหนือฟ้ายังมีฟ้า เหนือราชามีองค์ราชันย์
พ่อบ้านมองสีหน้าเขา และลองถามแบบหยั่งเชิง ” คุณจี้ แล้วเรื่องคุณเวินล่ะ？ ”
ทันทีที่พูดจบ ประตูบ้านตระกูลเวินก็ถูกเปิดออกทันที และมีคนสองคนเดินออกมา
พวกเขาเดินตรงเข้ามาที่จี้จิ่งเชิน ใบหน้าไร้ซึ่งอารมณ์ใดๆ และพูดด้วยท่าทางที่เข้มงวด ” เวินเที๋ยนเที๋ยนกลับมาแล้ว คุณเวินสั่งให้ผมมาเตือนคุณว่าอย่าหุนหันพลันแล่น ”
หลังพูดจบทั้งสองก็หันหลังจากไป ก่อนที่จี้จิ่งเชินจะได้โต้ตอบอะไร
พ่อบ้านมองแผ่นหลังของทั้งสองคนที่กำลังจากไป พร้อมกับหันมามองจี้จิ่งเชินอีกครั้ง
” คุณจี้ พวกเรา…… ”
” กลับกันเถอะ ”
จี้จิ่งเชินกล่าว
พ่อบ้านถึงกับผงะ เขาไม่คิดว่าจี้จิ่งเชินจะยอมแพ้อย่างง่ายดายแบบนี้
” แต่ว่า คุณเวินล่ะ？ ”
จี้จิ่งเชินไม่ตอบ
เขาเม้มริมฝีปากบางแน่นจนเป็นรอย ซึ่งแสดงออกถึงความเย็นชา เขาออกจากบ้านตระกูลเวินไปด้วยความเยือกเย็นของฤดูใบไม้ร่วง
ทั้งที่เห็นได้ชัดว่าตอนนี้เป็นต้นฤดูใบไม้ผลิ น้ำแข็งและหิมะกำลังละลาย แต่บรรยากาศกลับเย็นกว่าฤดูหนาว ที่อากาศหนาวจัดและไร้ซึ่งอุณหภูมิ
จี้จิ่งเชินเดินไปข้างหน้าอย่างมั่นคง และไม่หันกลับมามองแม้แต่น้อย
มีเพียงแค่มือข้างกายที่กำหมัดจนแน่น
เขาจะต้องพาเวินเที๋ยนเที๋ยนออกมาให้ได้
อย่างแน่นอน
เวินเที๋ยนเที๋ยนถูกพาตัวกลับมาที่ตระกูลเวินอีกครั้ง แต่เธอกลับคาดไม่ถึงว่าจะได้เจอเวินหงหยู้ที่นี่อีกครั้ง
เขานั่งอยู่ในห้องของเวินเที๋ยนเที๋ยน ราวกับรู้ว่าเวินเที๋ยนเที๋ยนจะต้องถูกพาตัวกลับมาดังเดิม
” คุณลุงเวิน คุณมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง？ ”
หลังพูดจบ เวินเที๋ยนเที๋ยนก็จำจี้จิ่งเชินที่ยังอยู่ข้างนอกตอนนี้ได้ เธอรีบวิ่งออกไปทันที
” คุณลุงเวิน！ตอนคุณลุงเข้ามา คุณลุงเห็นจี้จิ่งเชินรึเปล่า？คุณลุงช่วยดูเขาให้หนูหน่อยได้ไหม ว่าตอนนี้เขาเป็นยังไงบ้าง？ได้ไหมคุณลุงเวิน？ ”
เธอพูดอย่างรีบร้อน แต่เวินหงหยู้กลับไม่ตอบสนองใดๆ
เวินเที๋ยนเที๋ยนขมวดคิ้ว และมองเขาอย่างไม่เข้าใจ
ในขณะที่เธอกำลังจะพูด เวินหงหยู้ก็พูดขึ้นมา ” เธอวางใจเถอะ จี้จิ่งเชินกลับไปแล้ว ”
” กลับไปแล้ว？ ”
เวินเที๋ยนเที๋ยนถอนหายใจอย่างโล่งอก
โล่งอกได้ครู่หนึ่ง เธอก็กลับสังเกตเห็นอาการผิดปกติเล็กน้อยของเวินหงหยู้
เธอสังเกตเขาอยู่พักหนึ่งและถามด้วยความสงสัย ” เกิดเรื่องอะไรขึ้นเหรอ？ ”
เวินหงหยู้พยักหน้า
” เกิดความผิดพลาดกับบริษัทของจี้จิ่งเชิน ช่วงนี้เขาคงจะไม่ได้มาหาเธออีก ”
” หมายความว่ายังไง……เกิดความผิดพลาดกับบริษัท？บริษัทเอ็มไอกรุ้ปเหรอ？ ”
เวินหงหยู้ไม่ต้องการที่จะปิดบังเธอ และพูดอย่างตรงไปตรงมา ” ไม่เพียงแค่บริษัทเอ็มไอกรุ้ป แต่บริษัทอื่นที่อยู่ภายใต้ชื่อของจี้จิ่งเชินก็ล้วนได้รับผลกระทบด้วย ”
” พรุ่งนี้ ทรัพย์สินทั้งหมดของเขา บริษัท อสังหาริมทรัพย์ เงินฝาก ทั้งหมดจะต้องถูกอายัด ”
” อายัด? ”
ดวงตาของเวินเที๋ยนเที๋ยนเบิกกว้าง และมีเสียงร้องคำรามอยู่ในหัวของเธอ
เธอมองเวินหงหยู้ที่อยู่ตรงหน้าด้วยความตกใจ
” ทำไมถึงเป็นแบบนั้นไปได้? ”
จากนั้นเธอก็นึกถึงท่าทางของจี้จิ่งเชินที่ยืนอยู่หน้าประตูเมื่อครู่
หรือจะเป็นเพราะเรื่องนี้?
เธอถอยหลังไปก้าวหนึ่ง และนั่งลงบนเก้าอี้อย่างจนตรอก
” บริษัทที่ยังดีๆอยู่ ทำไมถึงเป็นเช่นนี้ไปได้? ”
เวินหงหยู้ไม่ได้ตอบ เขาคาดการณ์ไว้อยู่แล้วว่าเวินเที๋ยนเที๋ยนจะมีปฏิกิริยาแบบนี้
เวินเที๋ยนเที๋ยนก้มหน้าลง
” เป็นฝีมือใคร? จากความสามารถของจี้จิ่งเชินแล้ว มันเป็นไปไม่ได้ที่จะเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น…… ”
เสียงของเธอเล็กลงเรื่อยๆ และในที่สุดก็หายไปอย่างช้าๆ…….
และในตอนนี้เอง ชื่อชื่อหนึ่งก็ปรากฏขึ้นในหัวของเวินเที๋ยนเที๋ยน……
” เป็นพวกเขา! ”
เวินเที๋ยนเที๋ยนเงยหน้าขึ้นทันที รูม่านตาของเธอหดเล็กลง！
” เป็นฝีมือของเวินหงไห่และเวินฉี่！ ”
เธอชี้ขาด เวินหงหยู้ไม่พูดอะไร และยืนยันคำตอบของเธออย่างเงียบๆ
เวินเที๋ยนเที๋ยนลุกขึ้นทันที
” พวกเขาทำได้！ ”
เธอหันกลับมาและรีบร้อนจะออกไปข้างนอก
เวินหงหยู้รีบเข้าไปขวางเขาด้วยความรวดเร็ว
” เธอคิดจะทำอะไร? ”
” จะไปคุยกับพวกเขาให้ชัดเจน！ ”
” จะไปพูดอะไรกับพวกเขา？แม้แต่จี้จิ่งเชินยังเกิดเรื่อง เธอคิดว่าพวกเขาจะหยุดเพียงเพราะคำพูดของเธอเหรอ？ ”
เวินเที๋ยนเที๋ยนกำหมัดแน่นอย่างไม่เต็มใจ
” หรือจะปล่อยให้พวกเขาทำความชั่วตามอำเภอใจอย่างนี้เหรอ？ ”
เวินหงหยู้หันกลับมา และปิดประตูห้อง พลางเอ่ย ” อีกไม่กี่วัน ฉันจะพาเธอไปจากบ้านตระกูลเวิน ”
เวินเที๋ยนเที๋ยนเบิกตากว้าง และมองไปที่เขาด้วยความประหลาดใจ
เวินหงหยู้เดินเข้ามาพลางกล่าว ” ฉันและหล่อนหลีจะไม่ปล่อยให้เธอต้องอยู่ที่นี่ไปตลอดหรอก ”
” แต่เธอไม่สามารถอยู่ในประเทศได้ในช่วงเวลาสั้นๆ หลังจากที่หนีออกจากตระกูลเวิน ไม่อย่างนั้นเธอจะต้องถูกจับตัวมาที่บ้านตระกูลเวินและคิดถึงจี้จิ่งเชินอีกแน่นอน
