บทที่ 350 แม่แท้ๆ
ลูก……ตระกูลเวิน？
เวินเที๋ยนเที๋ยนขมวดคิ้วแน่นเมื่อได้ยินเวินฉี่พูด
เวินเที๋ยนเที๋ยนได้ยินประโยคนี้ จากคนในบ้านตระกูลเวินมากกว่าหนึ่งครั้งในช่วงเวลาที่ผ่านมา
ทำไมถึงบอกว่าเธอเป็นลูกหลานของตระกูลเวิน？
ตอนแรกเวินเที๋ยนเที๋ยนคิดว่านี่เป็นเพียงข้ออ้าง ที่พวกเขาจะจับตัวเธอมา แต่ดูเหมือนว่าตอนนี้จะมีความหมายอื่นที่ลึกซึ้งมากกว่านั้นซะแล้ว
เวินฉี่ยิ้มออกมาอย่างช้าๆ เมื่อเห็นแววตาของเวินเที๋ยนเที๋ยน
และพูดอย่างตรงๆ ” เวินเที๋ยนเที๋ยน เธอไม่เคยคิดจะตามหาพ่อแม่บังเกิดเกล้าของตัวเองเลยเหรอ？ ”
เวินเที๋ยนเที๋ยนชะงักไปเมื่อได้ยินเช่นนั้น เธอส่ายหน้าช้าๆและไม่ได้ตอบอะไร
ทำไมล่ะ？
ทำไมต้องตามหาพ่อแม่ของเธอ？
พวกเขาเอาเธอมาทิ้งไว้ ทำไมต้องไปตามหาพวกเขาด้วย？
ไม่มีครอบครัว เธอเองก็อยู่สุขสบายดี……
ดังนั้น…….
เมื่อเห็นท่าทางของเธอ รอยยิ้มบนใบหน้าของเวินฉี่ก็สดใสขึ้น
เขาเหลือบมองหล่อนหลีด้วยสายตาที่คุถคาม
และพูดอย่างช้าๆ ” จริงๆแล้วพ่อแม่ที่แท้จริงของเธอก็อยู่…… ”
หล่อนหลีกำหมัดแน่น เธอรู้ดีว่าเวินฉี่กำลังคุกคามเธอ และต้องการให้เธอถอยไปเอง
และเขาจะได้นำตัวเวินเที๋ยนเที๋ยนกลับคืนไป
แต่ว่า！
เธอกำมือแน่นขึ้น จนปลายนิ้วแทงเข้าไปในฝ่ามือ และรู้สึกเจ็บแปลบ
” พอได้แล้ว！ ”
เธอตะโกนขึ้นมาขัดจังหวะเวินฉี่
หล่อนหลีตะโกนอย่างไม่สนใจอะไร ” ฉันก็คือแม่แท้ๆของเวินเที๋ยนเที๋ยน！แล้วมันทำไมล่ะ？คุณคิดว่าจะสามารถบีบบังคับฉันด้วยเรื่องนี้ไปได้ตลอดชีวิตเหรอ？เวินฉี่ วันนี้ฉันจะไม่ยอมให้คุณเอาเวินเที๋ยนเที๋ยนกลับไปแน่！”
เสียงแหลมคมที่เสียดแทงไปในอากาศ ทำให้ทุกคนเงียบลงทันที เหลือเพียงเสียงสะท้อนของหล่อนหลีที่ยังคงก้องอยู่บนฟ้า
รอยยิ้มค่อยๆปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเวินฉี่ เขามองหล่อนหลีอย่างภาคภูมิใจ
เวินเที๋ยนเที๋ยนถึงกับตกตะลึง ร่างกายแข็งทื่ออยู่กับที่ เธออ้าปากค้าง และหันไปมองหล่อนหลีที่ยืนอยู่ข้างหลังด้วยความตกใจ
สักพักใหญ่ เธอจึงเรียกสติกลับมาได้ในที่สุด
” คุณนายหล่อน……คุณพูดอะไร？ ”
เมื่อได้ยินเสียงของเวินเที๋ยนเที๋ยน หล่อนหลีก็ตัวสั่นและทำตัวไม่ถูก
เธอมองเวินเที๋ยนเที๋ยนด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความกลัว
และพูดอย่างระมัดระวัง ” เที๋ยนเที๋ยน ฉันคือแม่แท้ๆของเธอ ”
เวินเที๋ยนเที๋ยนส่ายหน้า และถอยหลังไปโดยไม่รู้ตัว
” เป็นไปได้ยังไง？ ”
” ตอนนั้น หลังจากที่ฉันอยู่กับหงหยู้ เรามีลูกด้วยกันหนึ่งคน หลังจากคลอดจึงพาเขาไปวางไว้หน้าสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าเฉินซี ”
เสียงดังครั่นครืนดังขึ้นในหัวของเธอ เธอยกมุมปากขึ้น พยายามที่จะฉีกยิ้ม แต่ก็กลับทำไม่ได้
เธอมองหล่อนหลีและเวินหงหยู้ที่อยู่ตรงหน้า พลางส่ายหัว
” เป็นไปไม่ได้……คุณนายหล่อน คุณไม่จำเป็นต้องสร้างเรื่องโกหกเพื่อช่วยฉัน คนอื่นจะเข้าใจผิด…… ”
” มันไม่ใช่เรื่องโกหก！ ”
หล่อนหลีพูดตัดบท ” ฉันพูดความจริงทั้งหมด ปีนั้นเป็นฤดูหนาวในเดือนมกราคม ฉันพาเธอไปวางไว้ที่สถานเลี้ยงเด็กกำพร้าเฉินซี ฉันยังทิ้งโน้ตที่มีตัวอักษร ” เวิน ” เขียนไว้ในห่อเสื้อผ้าของเธอด้วย……. ”
เวินเที๋ยนเที๋ยนตกใจและสั่นไปทั้งตัวเมื่อได้ยินสิ่งนี้
สายตาของเธอสูญเสียการโฟกัส
” คุณรู้เรื่องนี้ได้ยังไง？เห็นได้ชัดว่าฉันทำกระดาษใบนั้นเสียหายไปแล้ว…… ”
” เพราะฉันเขียนมันเองกับมือ ฉันรู้ดี ” คุณนายหล่อนค่อยๆเผยยิ้มที่อ่อนโยน แต่แฝงไปด้วยความขมขื่น และน้ำเสียงที่ทั้งเบาและนุ่มนวล
” ฉันได้ทำการทดสอบ และตรวจวิเคราะห์ความสัมพันธ์ทางสายเลือดมาแล้ว เธอเป็นลูกสาวของฉันและหงหยู้จริงๆ ต้องขอโทษด้วย ที่ปิดบังเธอมานานขนาดนี้…… ”
เวินเที๋ยนเที๋ยนมองเธอ และมองเวินหงหยู้อีกครั้ง
เวินหงหยู้สังเกตเห็นสายตาของเวินเที๋ยนเที๋ยน เขาจึงพยักหน้าให้เธอ และวางมือลงบนไหล่ของหล่อนหลี
และกล่าว ” ทั้งหมดเป็นความจริง ต้องขอโทษด้วย ที่ทำให้เธอต้องทนทุกข์ทรมานมาหลายปี ”
เวินเที๋ยนเที๋ยนมองพวกเขาด้วยตัวอันสั่นเทา เธอถอยหลังไปอีกก้าว พลางก้มหน้า และเอามือทั้งสองมาปิดหน้าไว้
” ทนทุกข์ทรมานงั้นเหรอ？ ”
เธอพูดซ้ำอีกครั้ง จากนั้นก็หัวเราะขึ้นมาโดยที่ไม่มีร่องรอยแห่งความสุขอยู่ในน้ำเสียงนั้น น้ำเสียงของเธอเต็มไปด้วยความโศกเศร้าและอ้างว้าง
” ทำไม？ในเมื่อพวกคุณไม่ได้ต้องการให้ฉันมีชีวิตอยู่ตั้งแต่แรก แล้วทำไมถึงจะมาพาตัวฉันกลับไป？ ”
ไม่แปลกใจที่คุณนายหล่อนถึงดีกับเธอขนาดนี้ มันคงเป็นเพราะเธอรู้สึกผิด？
สิบปีที่ผ่านมาในสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าเฉินซี และเรื่องราวต่างๆในโรงเรียนยังคงปรากฏอยู่ในความคิดของเธอเรื่อยๆ
เพียงเพราะเธอเป็นเด็กกำพร้า เวินเที๋ยนเที๋ยนจึงถูกใครหลายคนรังแก？
ถูกคนอื่นหัวเราะเยาะ？
เรื่องราวมากมายขนาดนี้ เพียงแค่คำว่า ” เธอต้องทนทุกข์ทรมาน ” มันจะมาหักล้างกันได้ยังไง？
แม้จะรู้ว่าเวินหงหยู้และหล่อนหลีทอดทิ้งเธอ แต่มันก็ต้องมีเหตุผลว่าทำไมเขาถึงทำแบบนั้น……
แต่ถึงอย่างไรเธอก็ไม่สามารถให้อภัยได้
ในเมื่อทิ้งเธอไปแล้ว แล้วทำไมถึงต้องมาพาเธอกลับไปด้วย？
ในเมื่อมันไม่ง่ายที่จะเอากลับมา แล้วทำไมถึงต้องทำอย่างนี้กับเธออีก？
แม้ว่าจะอยู่ใกล้ๆ แต่ก็รู้จักกันไม่ได้ และยอมเป็นลูกสาวบุญธรรม……
” ลูกสาวบุญธรรม？ ”
เวินเที๋ยนเที๋ยนยิ้มเจื่อนๆ และมองไปที่หล่อนหลีและหงหยู้ที่กอดกันอยู่ตรงหน้า
สิ่งที่เวินฉี่เคยพูดกับเธอก่อนหน้านี้ กลับมาเข้ามาในหูของเธออีกครั้ง
ความปรารถนาเดียวในชีวิตของหล่อนหลี คือได้แต่งงานกับเวินหงหยู้ และเธอ……
ไม่มีค่าอะไรเลย……
ดังนั้นหลังจากถูกพบตัวอีกครั้ง เธอก็จะถูกทิ้ง
ดังนั้นหลังจากที่พวกเขาแต่งงานกัน แม้ว่าเวินเที๋ยนเที๋ยนจะถูกขังไว้ในบ้านตระกูลเวิน ทั้งสองก็ไม่เคยออกหน้ามาหาเธอเลย
เป็นเพียงเพราะในสายตาของเขา เธอก็เป็นแค่บทบาทที่จะมีหรือไม่มีก็ได้
หล่อนหลีเจ็บปวดในใจ เมื่อเห็นสีหน้าของเวินเที๋ยนเที๋ยนตอนนี้ เธอรีบก้าวไปข้างหน้าพยายามจะรั้งเธอไว้
” เที๋ยนเที๋ยน！ ”
แต่เวินเที๋ยนเที๋ยนก็กลับถอยหลัง และหลบมือของเธอ
” ที่จริงพวกคุณไม่จำเป็นต้องสนใจฉัน ถึงอย่างไรฉันเองก็ไม่ได้สำคัญสำหรับพวกคุณอยู่แล้ว ”
เธอฝืนยิ้ม และกล่าว ” พวกคุณทิ้งฉันได้ในยามที่ไม่ต้องการ เพราะความรู้สึกผิดพวกคุณจึงกลับมาหาฉันอีกครั้ง แต่ถ้ามันเป็นอุปสรรคกับพวกคุณ พวกคุณก็สามารถทิ้งมันได้ ฉันเป็นเพียงลูกนอกสมรสที่ต่ำต้อย และนำความอับอายมาให้พวกคุณไม่ใช่เหรอ？ไม่ได้……. ”
เพี๊ยะ！
เสียงตบดังสนั่นขัดจังหวะเวินเที๋ยนเที๋ยน
” ไม่ใช่แน่นอน！ ”
หล่อนหลีจับมือตัวเองแน่น พลางมองเวินเที๋ยนเที๋ยนที่อยู่ตรงหน้า
เมื่อเธอรู้ตัวว่าตบเวินเที๋ยนเที๋ยนไป เธอจึงกระวนกระวายขึ้นมาทันที
” เที๋ยนเที๋ยน ฉัน……. ”
เธอยื่นมือจะไปจับเวินเที๋ยนเที๋ยน และพูด ” เธอคือลูกสาวของเรา คือคนที่สำคัญที่สุดในใจฉัน ฉันจะทำกับเธอแบบนั้นได้ยังไง？พวกเราแค่ถูกสถานการณ์บีบบังคับ ”
เธอคว้าแขนของเวินเที๋ยนเที๋ยน และพูดอย่างแผ่วเบา ” เที๋ยนเที๋ยน เธอคงจะเข้าใจความเจ็บปวดของพวกเราใช่ไหม？ ”
เวินเที๋ยนเที๋ยนหันกลับมา และมองไปที่หล่อนหลี
” เข้าใจ？ ”
เธอยิ้มอย่างขมขื่น
” ก็เพราะว่าเข้าใจ เลยต้องอภัยให้พวกคุณ แล้วพวกคุณรู้ไหมว่าฉันต้องทนทุกข์ทรมานมามากขนาดไหนเพราะสองคำนี้？ลิ้มรสความขมขื่นมามากเพียงใด？ ”
หล่อนหลีก้มหน้าลงและรู้สึกตำหนิตัวเองมากขึ้น เมื่อได้ยินเช่นนั้น
ใช่แล้ว เวินเที๋ยนเที๋ยนเข้าใจมากเกินไป
เพราะว่าเธออ่อนโยนเกินไป จึงทำให้คนอื่นๆมักจะละเลยอายุของเธอ
แต่คนที่ยืนอยู่ต่อหน้าเธอ อายุยังไม่ถึงยี่สิบปีเลยด้วยซ้ำ
เมื่อคิดถึงคนอื่นๆที่อายุเท่าเธอ พวกเขายังอยู่ภายใต้การดูแล และได้รับความรักความอบอุ่นจากพ่อแม่อยู่？
เป็นเวลาหลายปี ที่เวินเที๋ยนเที๋ยนอยู่ตัวคนเดียว
เพียงแค่คิดถึงภาพนั้น หล่อนหลีจึงแทบรอไม่ไหวที่จะมอบทุกสิ่งทุกอย่างที่เป็นของตัวเองให้กับเธอ
แต่ตอนนี้ ถึงแม้ว่าเธอจะขนทุกอย่างที่เธอมีมากองไว้ตรงหน้าเวินเที๋ยนเที๋ยน เธอก็คงจะไม่รับมันอย่างแน่นอน？
