บทที่ 349 ลูกตระกูลเวิน
” พวกคุณ……จะส่งฉันไปต่างประเทศเหรอ？ไม่ได้ไปหาจี้จิ่งเชินเหรอ？ ”
เวินเที๋ยนเที๋ยนเอ่ยอย่างประหลาดใจ
เวินหงหยู้พยักหน้า
” สถานการณ์ของจี้จิ่งเชินตอนนี้ แม้แต่ตัวเองเขายังดูแลไม่ได้ นับประสาอะไรจะไปปกป้องเธอ ”
เขาคาดไว้แล้วว่าเวินเที๋ยนเที๋ยนจะปฏิเสธ แต่การกระทำที่ตระกูลเวินทำกับจี้จิ่งเชิน จะช่วยเขาได้ในระดับหนึ่ง
” เดิมทีจี้จิ่งเชินไม่มีจุดอ่อน แต่เมื่อมีเธอ เธอก็กลายเป็นจุดอ่อนของเขา ถ้าเธออยากจะช่วยเขาจริงๆ เธอก็จงซ่อนตัวเองไว้ ”
เวินเที๋ยนเที๋ยนนิ่งเงียบไป และไม่ได้พูดอะไรอีก
เวินหงหยู้คิดว่าเธอตอบตกลงแล้ว จึงผ่อนคลายสีหน้าลง
” ช่วงนี้ฉันจะอาศัยอยู่ที่บ้านตระกูลเวิน ถึงตอนนั้นฉันจะพาเธอหนีไปในช่วงเวลานี้ เธอพักผ่อนเถอะ ”
พูดจบ เขาก็พยักหน้าให้กับเวินเที๋ยนเที๋ยน และหันหลังจากไป
หลังจากเวินหงหยู้จากไปสักพักใหญ่ เวินเที๋ยนเที๋ยนจึงเอนหลังพิงกับพนักเก้าอี้
มือที่วางอยู่บนพนักแขนค่อยๆกำหมัดแน่น เธอหลุบตาลง
ต้องหนีไป
……….
เหรอ？
วันถัดมา คำสั่งเกี่ยวกับการอายัดทรัพย์สินของจี้จิ่งเชินก็ดำเนินการอย่างรวดเร็ว
เช้าตรู่ ปราสาทของจี้จิ่งเชินก็ได้มีคนกลุ่มหนึ่งบุกรุกเข้าไป และบังคับให้ทุกคนย้ายออกไปจากปราสาท
ไม่เพียงแค่ปราสาท แต่แม้แต่เงินในธนาคารของเขาทั้งหมดก็ล้วนถูกอายัด โดยไม่สามารถโอนย้ายได้
ในบริษัทมีเจ้าหน้าที่ฝ่ายตุลาการเข้ามาชี้แจงสถานการณ์ ว่าต่อจากนี้จะมีการควบคุมที่นี่เพื่อดูแลจนกระทั่งเรื่องสิ้นสุดลง
ในเวลาเพียงไม่กี่ชั่วโมง ราวกับว่าวางแผนกำจัดจี้จิ่งเชินมาดี
ในเวลาเดียวกัน ข่าวคราวการล้มลุกคลุกคลานของจี้จิ่งเชินก็ถูกแพร่กระจายไปอย่างรวดเร็ว
ในสื่อข่าวออนไลน์และหนังสือพิมพ์ ล้วนลงข่าวเกี่ยวกับการเผชิญหน้ากับจุดหักเหครั้งยิ่งใหญ่ของบริษัทเอ็มไอกรุ้ป
สื่อเกือบทั้งหมดได้ข้อสรุปโดยพร้อมเพรียงกัน คงเป็นเรื่องยากที่จี้จิ่งเชินจะหวนกลับตำแหน่งอีกครั้ง ตัวเขาเองก็น่าจะรู้สึกหดหู่และพ่ายแพ้จากการล้มเหลวในครั้งนี้
ไม่มีใครมองเขา
เมื่อคนในบริษัททราบข่าวนี้ ก็ต่างไม่มีความคิดเห็นใดๆ และไม่มีจิตใจจะทำงานทันที พวกเขากำลังเฝ้ามองว่าอนาคตของตัวเองจะล้มไปพร้อมกับบริษัทหรือไม่
อุบัติเหตุของบริษัทเอ็มไอกรุ้ปส่งผลกระทบต่อทั้งเมืองหลวงและทั้งประเทศ วงการธุรกิจอยู่ในความวุ่นวาย และผู้คนก็ต่างพากันแตกตื่น
ปราสาทถูกปิดชั่วคราว และไม่มีใครสามารถอาศัยอยู่ต่อได้
จี้จิ่งเชินสั่งให้พ่อบ้านและแม่ครัวออกไปจากที่นั่นก่อน
หลังจากที่ทุกคนออกไปจนหมด จี้จิ่งเชินก็ได้ยืนอยู่นอกประตูและจ้องมองปราสาทว่างเปล่าที่อยู่ตรงหน้า
หิมะที่ทับถมกันยังไม่ละลาย ราวกับว่ามันถูกแช่แข็ง
ทางเข้าปราสาทถูกปิดทับด้วยตราประทับสีเหลือง ทำได้เพียงรอรับการตัดสินจากศาลใหม่อีกครั้ง จึงจะสามารถกลับเข้าไปได้
จงหลีก้มหน้ายืนอยู่ข้างๆ พลางพูดเบาๆ ” คุณจี้ เรื่องทุกอย่างต่างจัดการเรียบร้อยแล้ว ทางบริษัทก็ได้รับคำสั่งให้เร่งระดมทุนโดยเร็วที่สุดแล้ว แต่เรื่องนั้น…….. ”
เขาพูดพลางหันไปมองทางด้านหลัง
ครั้งนี้พวกเขาต้องออกจากปราสาท และได้รับอนุญาตให้นำทรัพย์สินส่วนตัวบางส่วนออกไปได้
แต่ในปราสาทยิ่งใหญ่แห่งนี้ ของเพียงหนึ่งเดียวที่จี้จิ่งเชินเอาติดตัวไป เป็นเพียงของบางชิ้นที่เวินเที๋ยนเที๋ยนใช้เป็นประจำเท่านั้น
จงหลีมองของเหล่านั้น พลางกล่าว ” จะนำของเหล่านี้ไปไว้ที่ไหนดีครับ？ ”
หรือว่าจะต้องหาโรงแรมสักแห่ง？
ในขณะที่เขากำลังลังเล จี้จิ่งเชินก็พูดขึ้น ” ย้ายไปไว้ที่บ้านเก่าตระกูลจี้ ”
จงหลีเงยหน้ามองเขาด้วยความประหลาดใจทันทีเมื่อได้ยินเช่นนั้น
” ที่นั่น ยังเข้าไปได้อยู่เหรอครับ？ ”
” บ้านเก่าตระกูลจี้ ถูกจดเป็นชื่อของจี้หยวนวู่มาตลอด เขาตายอย่างกะทันหันและไม่ได้ทำพินัยกรรมไว้ บ้านหลังนั้นจึงอยู่ภายใต้ชื่อของจี้ยี่หยัน มันจะไม่ถูกตรวจสอบและอายัด ”
รอบยิ้มเย้ยหยันปรากฏขึ้นบนใบหน้าของจี้จิ่งเชิน
คาดไม่ถึง ว่าท้ายที่สุดเขาก็จำเป็นต้องกลับไปที่แห่งนั้น…….
” ในช่วงนี้ก็อาศัยอยู่ที่นั่นเป็นการชั่วคราวไปก่อน ”
” ครับ ”
จงหลีรีบพยักหน้า ” ผมจะให้พวกเขาไปจัดการเดี๋ยวนี้ ”
ไม่กี่วันมานี้เวินเที๋ยนเที๋ยนอยู่บ้านตระกูลเวินอย่างเงียบๆ เพื่อรอข่าวคราวจากเวินหงหยู้
หลังจากนั้นห้าวันเต็ม ในขณะที่เวินฉี่และเวินหงไห่ออกจากบ้านในเวลาเดียวกัน ในที่สุดเวินหงหยู้ก็เริ่มลงมือ
เขารีบมาหาเวินเที๋ยนเที๋ยน และนำสิ่งของที่เตรียมไว้มาให้เธอ
” หล่อนหลีรออยู่ที่ประตูหลังแล้ว ไปกันเถอะ ”
” นี่คือตั๋วเดินทางไปต่างประเทศ เธอวางใจเถอะ เขาจะไม่มีทางหาเธอพบ รอให้ผ่านช่วงนี้ไป หลังจากที่พวกเราจัดการเรื่องต่างๆเสร็จ เธอค่อยบินกลับมา ”
เวินเที๋ยนเที๋ยนก้มหน้าไม่พูดอะไร ไม่ได้ตอบตกลง แต่ก็ไม่ได้ปฏิเสธ
เวินหงหยู้ตบไหล่ของเธอ พลางกล่าว ” ฉันเข้าใจว่าเป็นเป็นห่วงจี้จิ่งเชิน แต่ถ้าเธออยู่ที่นี่ต่อไป มันก็ไม่ได้ช่วยอะไรจี้จิ่งเชินขึ้นมา ”
” อืม ”
เวินเที๋ยนเที๋ยนตอบด้วยน้ำเสียงต่ำ พลางรีบเก็บของของตัวเอง และตามเวินหงหยู้ออกไป
ดูเหมือนว่าเวินหงหยู้จะติดสินบนยามด้านนอกไว้นานแล้ว ทันทีที่ออกมาจึงไม่พบใครเลยสักคน
ทั้งสองรีบหนีออกไปทางประตูหลัง และเห็นกับรถคันหนึ่งที่จอดอยู่ด้านนอก
หล่อนหลียืนอยู่ข้างๆรถ ทันทีที่เห็นเวินเที๋ยนเที๋ยน เธอจึงรับก้าวเข้ามา
” เที๋ยนเที๋ยน เธอเป็นไงบ้าง？ไม่เป็นอะไรใช่ไหม？ ”
เวินเที๋ยนเที่ยนส่ายหน้า ไม่พูดอะไร
หล่อนหลีชะงักไปครู่หนึ่ง พลางรีบสังเกตท่าทีเฉยเมยของเวินเที๋ยนเที๋ยนอย่างรวดเร็ว ใบหน้าของเธอหดหู่ในทันที
เวินหงหยู้ยื่นมือออกไปจับเธอพลางกล่าว ” ขึ้นรถก่อนแล้วค่อยคุยกัน ทางฝั่งสนามบินได้เตรียมพร้อมแล้ว ”
หลังพูดจบหล่อนหลีจึงพยักหน้า และพาเวินเที๋ยนเที๋ยนขึ้นรถไป
” หงหยู้ คาดไม่ถึงว่าหลังจากที่แต่งงาน นายจะปีกกล้าขาแข็งได้ขนาดนี้ ”
ประโยคที่ลอยมาอย่างกะทันหัน ทำให้พวกเขาต้องหยุดชะงักลง
เวินเที๋ยนเที๋ยนหันกลับไปมอง และพบกับเวินฉี่ที่ออกจากบ้านไปนานแล้ว แต่กลับมาปรากฏตัวในตอนนี้ และขวางหน้ารถพอดิบพอดี
เขายืนกลางถนนพร้อมกับถือไม้เท้าในมือทั้งสองข้าง และมองดูพวกเขา
” ฉันรู้ตั้งนานแล้ว แกมาบ้านตระกูลเวินอย่างกะทันหัน แน่นอนว่ามันไม่ใช่เรื่องดีแน่ ”
ขณะพูดเขาก็เหลือบมองไปที่หล่อนหลี ด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความเกลียดชัง
” คนตระกูลหล่อน ไม่มีใครดีเลยจริงๆ！ ”
เขาพูดพร้อมกับเดินเข้ามาอย่างช้าๆ
” พวกเธอจะพาเวินเที๋ยนเที๋ยนไปไหน？มันเป็นเพราะความปลอดภัยของเธอ หรือกลัวว่าเธอจะรู้ความจริงกันแน่？ ”
หล่อนหลีก้าวไปข้างหน้า สีหน้าของเธอเปลี่ยนไปในทันที
” หงหยู้ นายพาเวินเที๋ยนเที๋ยนไปก่อน！ ”
ในขณะที่พูด ก็มีบอดี้การ์ดร่างกายกำยำสองสามคนรีบเดินออกมาจากมุมในทันที และเผชิญหน้ากับทหารหลายคนที่อยู่ข้างๆเวินฉี่
เวินฉี่ไม่ได้สั่งให้คนลงมือ แต่กลับหันไปพูดกับเวินเที๋ยนเที๋ยนด้วยเสียงที่ดังขึ้น
” เวินเที๋ยนเที๋ยน！บ้านตระกูลเวินเป็นที่ที่เธอควรอยู่มากที่สุด เธอไว้ใจสองคนนี้จริงๆเหรอ？ ”
เมื่อเวินเที๋ยนเที๋ยนได้ยิน เธอจึงหยุดชะงัก และหันกลับไปมองเขา
” โลกใบนี้กว้างใหญ่ ยังมีที่พักพิงอีกหลายหมื่นหลายพันแห่ง แต่สำหรับบ้านตระกูลเวิน เพียงวินาทีเดียวฉันก็ไม่อยากจะอยู่！ ”
ใบหน้าของเวินฉี่เคร่งเครียดทันทีที่ได้ยินเช่นนั้น แต่เขาก็กลับหัวเราะออกมาอย่างรวดเร็ว
” คนโง่！ ”
เขาตะคอกพลางกล่าว ” ไม่นานเธอจะได้รู้ ว่าที่นี่เป็นที่ที่เธอควรอยู่มากที่สุด ”
สีหน้าของหล่อนหลีเปลี่ยนไปอย่างรวดเร็ว！
” เวินฉี่！หุบปากไปเลย！ ”
เวินฉี่ฉีกยิ้มอย่างภูมิใจมากขึ้นเมื่อได้ยินเช่นนั้น
” กลัวอะไร？พวกเธอจะปิดบังเธอไปตลอดชีวิตเหรอ？ฉันไม่เหมือนกับพวกเธอ ”
เขามองไปที่เวินเที๋ยนเที๋ยนด้วยความหมายลึกซึ้ง ” ลูกหลานตระกูลเวิน ฉันจะไม่ยอมปล่อยให้พวกเขาอยู่ข้างนอกเป็นแน่
