บทที่ 352 ความอัปยศ
รถคันนี้ขับออกไปจากเขตคฤหาสน์ที่อยู่ชานเมืองนี้อย่างรวดเร็ว และมุ่งหน้าไปยังบ้านของตระกูลจี้ที่อยู่ในเมืองแทน
ตระกูลจี้ใจกลางเมือง
จี้จิ่งเชินที่นำของเพียงไม่กี่อย่างออกมาจากคฤหาสน์นั้น ได้นำมาวางอยู่ภายในห้องรับแขก แม้กระทั่งยังไม่ทันจะได้นำกลับไปวางเอาไว้ในห้องเลยเสียด้วยซ้ำ
บ้านทั้งหลังนี้ มีเพียงแค่จี้จิ่งเชินและจงหลีสองคนเพียงเท่านั้น
จี้จิ่งเชินมองดูตระกูลจี้ที่อยู่ตรงหน้า
ที่นี่คือบ้านที่เขาเคยอยู่มาหลายปีตอนที่เขายังเป็นเด็กๆ แต่ตอนนี้ได้กลับมาที่นี่อีกครั้ง ในแววตาของเขานั้นกลับไม่ได้มีความคิดถึงเลยแม้แต่นิดเดียว แต่กลับเต็มไปด้วยความเกลียดชังมากกว่า
บ้านหลังนี้ ไม่ได้มีความทรงจำที่ดีในวัยเด็กของเขาอยู่เลย มีเพียงแต่ความอัปยศอดสูและความเกลียดชังเพียงเท่านั้น!
เวลานี้เองที่จงหลีเดินขึ้นมาจากห้องใต้ดิน เห็นจี้จิ่งเชินแล้วจึงปรับสีหน้าของตัวเอง แล้วเอ่ยพูดขึ้นมาอย่างยากลำบากอยู่บ้าง : “บอดี้การ์ดข้างล่างไม่กี่คนนั่น…..”
เขายังไม่ทันได้เอ่ยปาก จี้จิ่งเชินก็เดาได้แล้วว่าเขาจะพูดอะไร
“ไปแล้วใช่ไหม?”
จงหลีสูดหายใจเข้า แล้วพยักหน้า
ภายในห้องใต้ดิน จี้ยี่หยัน ฉวีช่วยฉิน และเจียงหยู่เทียนยังคงถูกขังอยู่ด้านในนั้นตลอด แต่ตอนที่พวกเขามานั้น ก็ไม่เห็นบอดี้การ์ดสองสามคนนั้นแล้ว
ราวกับว่าเมื่อวาน ตอนที่จี้จิ่งเชินและบริษัทเอ็มไอกรุ้ปพังทลายลงนั้น พวกเขาก็ได้ไปจากที่นี่แล้ว
เหมือนกับว่าจี้จิ่งเชินจะสามารถคาดเดาถึงผลลัพธ์นี้ไว้แล้ว เขาจึงหันมาพลางเอ่ยขึ้น : “ไปแล้วก็ปล่อยไป แล้วคนที่ถูกขังอยู่ในห้องใต้ดินล่ะ?”
จงหลีพยักหน้าลงเล็กน้อย
“ยังอยู่ที่นี่ครับ แต่สถานการณ์ดูจะไม่ค่อยดีเท่าไหร่นัก”
ตอนที่พูดอยู่นั้น จงหลีขมวดคิ้วขึ้นมา
จริงๆแล้วที่เขาพูดมาก็ยังไม่ถูกเสียงทั้งหมด เพราะจากที่เขามองเห็นจากทางหน้าต่าง ห้องนั้น จะพูดว่าเหมือนราวกับนรกเลยก็ได้
ภายในห้องที่คับแคบในห้องใต้ดินของตระกูลจี้ เพียงแค่สิบกว่าตารางเมตร อยู่กันสามคน
เตียงที่มีเพียงแค่เตียงเดียวในนั้นก็เละเทะดูไม่ได้ ผ้าห่มสีขาวที่ถูกสิ่งสกปรกมาปกคลุม มองไม่เห็นถึงสภาพเดิมแล้วเสียด้วยซ้ำ
แต่ถึงแม้ว่าจะเป็นเช่นนี้ คนที่สามารถจะนอนบนเตียงได้นั้นก็มีเพียงแค่คนเดียวก็คือจี้ยี่หยันเท่านั้น
เขานอนอยู่บนเตียง เดิมทีที่ผมยาวอยู่แล้วนั้น ตอนนี้ได้มาปกคลุมหน้าตาไปหมดเสียแล้ว
เพียงแค่เวลาสั้นๆเพียงไม่กี่เดือนนี้ ราวกับว่าทำให้เขาดูแก่ลงไปอีกสิบกว่าปี
ดวงตาทั้งสองข้างแดงก่ำ ใต้ตามีรอยหมองคล้ำ ท่าทางหดหู่
ไม่เหมือนกับสุภาพบุรุษที่ฉับไว เจ้าชายขี่ม้าขาวในตอนนั้น ไม่มีใครที่จะสามารถมารวมตัวกับพวกเขาได้แล้ว
เขานอนอยู่บนเตียง มองฝ้าเพดานอย่างเหม่อลอย
หลังจากที่เขาถูกขังอยู่ที่นี่ นี่คือสิ่งที่เขาทำมากที่สุดในช่วงเวลาปกติ
ชุดเสื้อผ้าที่ฉวีช่วยฉินสวมใส่อยู่นั้นสกปรกไปทั้งร่างกาย ไม่มีโอกาสที่จะสามารถเอาไปซักได้เลย
ผมหวีไปอยู่ทางด้านหลังอย่างยุ่งเหยิง ผมขาวไปแล้วกว่าครึ่ง ไม่หลงเหลือท่าทางสตรีที่สูงส่งเหมือนตอนแรกอยู่เลย
เวลานี้ เธอกำลังตำหนิคนที่นั่งอยู่บนพื้นอย่างโหดร้าย แววตาปรากฏถึงความดุดันออกมา
“ยังนั่งโง่อยู่ทำไมอีก? รีบเก็บกวาดสิ!”
เจียงหยู่เทียนที่นั่งอยู่บนพื้นนั้นตกใจเสียจนตัวสั่นเทา ได้ยินคำพูดของเธอแล้ว กลับไม่กล้าขัดขืนเลยแม้แต่นิดเดียว
เธอไม่กล้าแม้กระทั่งจะลุกขึ้นยืนเลยเสียด้วยซ้ำ จึงค่อยๆคลานไปแทน
บนพื้นล้วนแต่เป็นสิ่งของที่จี้ยี่หยันทิ้งเอาไว้ทั้งสิ้น ทั้งสกปรกทั้งเหม็น
แต่ภายในห้องนี้ เธอเป็นคนรับใช้เพียงคนเดียว
ใบหน้าของเจียงหยู่เทียนเต็มไปด้วยคราบสกปรก เสื้อผ้าที่ใส่อยู่บนร่างกายนั้นก็ขาดหลุดลุ่ย แทบจะไม่สามารถปิดบังร่างกายของเธอได้เลย
ผมเผ้าก็ยุ่งเหยิงเสียจนบดบังใบหน้าของเธอไปหมด สามารถมองเห็นใบหน้าที่ดูแก่ลงไปอย่างรวดเร็วของเธอได้ ทั้งแก้มที่เต็มไปด้วยความสกปรกนั่นอีกด้วย
เธอไม่กล้าเงยหน้าขึ้นมา ทำให้การเคลื่อนไหวของเธอค่อนข้างช้าไปอยู่บ้าง ฉวีช่วยฉินที่อยู่ทางด้านหลังจึงส่งเสียงดุด่าว่าขึ้นมาเสียงดัง
“เร็วๆสิ! เก็บของเล็กๆน้อยๆแค่นี้ก็เชื่องช้าขนาดนี้ เธอยังมีประโยชน์อะไรอีก?”
เสียงแหลมๆของฉวีช่วยฉินทำให้จี้ยี่หยันที่นอนอยู่บนเตียงนั้นถูกปลุกให้ตื่นขึ้นมาจากความฝัน
ในความฝันนั้น ในที่สุดเขาก็ได้ออกไปจากที่ที่ไม่เห็นเดือนเห็นตะวันแบบนี้ได้แล้ว และยังสามารถเหยียบจี้จิ่งเชินและเวินเที๋ยนเที๋ยนเอาไว้ได้ ทรมานจนพวกเขาตาย
ความฝันที่สวยงามเช่นนี้ถูกขัดขึ้นมา สายตาของเขามารวมอยู่ตรงจุดเดียวกันอีกครั้ง มองคนที่ยืนอยู่ข้างๆทั้งสองคนอย่างไม่พอใจ ขมวดคิ้วขึ้น สายตาแสดงออกถึงความดุร้าย
“ทะเลาะอะไรกันนักหนา? ทะเลาะกันทั้งวัน ให้ผมพักผ่อนบ้างได้ไหม?”
ได้ยินเสียงของเขาแล้ว ฉวีช่วยฉินจึงรีบหันกลับมาแล้วยิ้มอย่างเอาใจเขา
“ไม่มีอะไรนะ ไม่มีอะไร ยี่หยัน ลูกพักผ่อนต่อเถอะ เธอไม่เชื่อฟัง ทำอะไรชักชา เดี๋ยวแม่บอกเธอหน่อยก็ได้แล้ว”
จี้ยี่หยันได้ยินประโยคนี้แล้ว จึงมองไปยังเจียงหยู่เทียนอย่างไม่พอใจ
ยังไม่ทันพูดอะไรออกมานั้น ก็ได้ยินเสียงสะอื้นที่ดังขึ้นมาเล็กน้อย
เสียงนี้ยิ่งทำให้เขารู้สึกไม่พอใจมากขึ้นไปอีก
จี้ยี่หยันลุกขึ้นมาจากเตียง สปริงยุบหดตัวลง ทำให้เกิดเสียงดังขึ้น
เจียงหยู่เทียนที่อยู่ตรงพื้นตกใจจนสั่นเทาไปทั้งร่างกาย
จี้ยี่หยันเดินเข้ามา มองดูคนที่ขดตัวอยู่ที่พื้น ด้วยแววตาที่แสดงความรังเกียจและสะอิดสะเอียน
เขายกขาขึ้นมา แล้วถีบไปที่ไหล่ของเจียงหยู่เทียน
แรงที่ไม่มียั้งนี้ ทำให้ร่างของเธอสั่นแล้วล้มลงไปที่พื้น เธอส่งเสียงร้องออกมา
“อย่าตีฉัน! อย่าตีฉัน!”
ฉวีช่วยฉินที่อยู่ข้างๆเห็นแล้ว มีสีหน้าที่เปลี่ยนไปแล้วจึงรีบเข้ามาดึงตัวจี้ยี่หยันเอาไว้
“ยี่หยัน ใจเย็นก่อนลูก อย่าลงไม้ลงมือเลย ตอนนี้เธอจะได้รับบาดเจ็บไม่ได้”
แต่คำพูดนี้กลับยิ่งทำให้สีหน้าของจี้ยี่หยันดูแย่มากขึ้นไปอีก แล้วเหยียบร่างของเจียงหยู่เทียนเอาไว้ สายตามองลงไปที่เธออย่างเย้ยหยัน
จากการเคลื่อนไหวของเจียงหยู่เทียนนี้ จึงอยู่ตรงช่วงเว้าระหว่างช่วงท้องของเธอพอดี
จี้ยี่หยันยกยิ้มมุมปากขึ้นอย่างเยาะเย้ย รอยยิ้มนั้นมีแต่ความดูถูก
เขาเอาเท้ามาไว้ตรงช่วงท้องของเจียงหยู่เทียน แล้วขู่ด้วยการกดแรงลงไป
รับรู้ได้ถึงการเคลื่อนไหวนี้ของเขาแล้ว เจียงหยู่เทียนตกใจจนกรีดร้องออกมา
“คุณจะทำอะไร? ฉันอาจตายได้นะ!”
สีหน้าของฉวีช่วยฉินซีดเผือด รีบเข้าไปดึงขาของจี้ยี่หยันเอาไว้
เอ่ยขึ้นอย่างตื่นตกใจ : “ยี่หยัน ใจเย็นๆหน่อย นั่นลูกของแกนะ!”
“คนเดียวที่ตอนนี้จะช่วยพวกเราให้กำเนิดเลือดเนื้อของตระกูลจี้ออกมาได้ มีเพียงแค่ผู้หญิงคนนี้เท่านั้น แม่รู้ว่าแกเกลียดเธอ แต่พวกเรารอให้เธอคลอดลูกออกมาก่อน แล้วค่อยลงมือก็ได้”
“ดีไหม?”
“ลูก?”
จี้ยี่หยันหัวเราะออกมาอย่างเย็นชา
เขายกมุมปากขึ้น พลางเอ่ยขึ้นอย่างดูถูก : “ก็เป็นแค่เครื่องมือในการระบายเท่านั้น ถ้าหากไม่ใช่ว่าในห้องนี้มีแต่เธอ ฉันไม่มีทางยุ่งกับเธอหรอก”
ว่าแล้ว เขาก็เก็บเท้าที่วางอยู่ตรงท้องของเจียงหยู่เทียน แล้วเตะไปที่ขาของเธออีกครั้งหนึ่ง
“ต่อไปให้เธอทำอะไร เธอก็ต้องทำ!”
“ผู้หญิงสารเลว!”
ด่าว่าออกมาแล้ว จี้ยี่หยันจึงได้หันกลับไป แล้วกลับขึ้นไปบนเตียงใหม่อีกครั้ง
เจียงหยู่เทียนนั่งลงบนพื้น จับท้องของตัวเองเอาไว้โดยที่ไม่กล้าพูดอะไรออกมาอีก แม้กระทั่งจะร้องไห้ก็ไม่กล้าที่จะส่งเสียงร้องออกมาเลยเสียด้วยซ้ำ
ฉวีช่วยฉินตำหนิออกมา : “ยังจะร้องไห้อะไรอีก? ไปเอาอาหารวันนี้เข้ามาซะ!”
ว่าแล้ว เธอก็หันกลับไปหาจี้ยี่หยันที่อยู่บนเตียง
“ยี่หยัน หิวแล้วใช่ไหม?”
เจียงหยู่เทียนมองดูแม่ลูกคู่นั้น แล้วกัดฟันลุกขึ้นยืน
จากการเคลื่อนไหวของเธอ ส่วนท้องที่ยื่นออกมาเห็นได้ชัดเจน เป็นเพราะร่างกายของเธอได้รับการบำรุงที่ไม่ดี มองแล้วเธอดูซูบผอมมาก ซึ่งตรงกันข้ามกับท้องที่นูนสูงออกมานั่นของเธอ
ตั้งครรภ์ห้าเดือน ทำให้เธอสูญเสียสารอาหารที่บำรุงร่างกายของเธอทั้งหมดไปแล้ว
ผมที่ปรกลงมานั้นบดบังแววตาที่ดุร้ายของเจียงหยู่เทียนเอาไว้
เธอไม่อาจลืมได้ว่าตลอดชีวิตนี้ ทุกสิ่งทุกอย่างที่สองคนตรงหน้านี้ทำเอาไว้กับเธอ!
ตอนที่จี้ยี่หยันใช้แรงบีบบังคับเธอ ฉวีช่วยฉินไม่เพียงแค่ไม่ขัดขวาง แต่ยังให้ท้ายอย่างดีอกดีใจอีกด้วย
เพื่อลูกตระกูลจี้คนนี้ของพวกเขา….
เจียงหยู่เทียนกำเสื้อผ้าของตัวเองเอาไว้แน่น
ถ้าหากไม่ใช่เพราะกังวลว่าตัวเองจะแท้งลูกแล้วจะต้องสูญเสียชีวิตไป เธอจะยอมปล่อยให้เด็กอยู่มาจนถึงตอนนี้ได้อย่างไรกัน?
