บทที่ 404 จุดประสงค์ของคุณคืออะไร
“จี้จิ่งเชิน？”
เวินเที๋ยนเที๋ยนยื่นมือรับจดหมายมา
จดหมายสีเบจ ด้านหน้าไม่มีเขียนตัวอักษร แต่พอเปิดมา ก็มีการ์ดด้านในหนึ่งใบ
เวินเที๋ยนเที๋ยนแค่มองก็รู้ว่าเป็นลายมือของจี้จิ่งเชิน
พออ่านประโยคแรก ทั้งตัวเธอก็สั่นเล็กน้อยทันที
บนการ์ด เขียนอย่างชัดเจนว่า：
เที๋ยนเที๋ยน ขอโทษที่ทำให้คุณรอนานขนาดนี้
ขอโทษนะ ทำให้คุณต้องลำบากขนาดนี้
ผมคิดถึงเรื่องเมื่อก่อนได้หมดทุกอย่างแล้ว
เวินเที๋ยนเที๋ยนเบิกตาโต ดวงตาค่อยๆเต็มไปด้วยความสุข！
แป๊บหนึ่ง ก็เต็มไปด้วยความสุข
เธอยืนขึ้นอย่างตื่นเต้น
“จี้จิ่งเชินคิดออกแล้ว！”
ได้ยินประโยคนี้ พ่อบ้านกับคนขับรถก็ตะลึงเล็กน้อย เอื้อมเข้ามาด้วยความประหลาดใจ
“คิดออกแล้ว？”
“ดีจัง ตอนนี้ผมจะให้คนไปรับคุณชายกลับมา”
พ่อบ้านหมุนตัวจะไป แต่ถูกเวินเที๋ยนเที๋ยนเรียกไว้
“เดี๋ยวก่อน อย่าเพิ่งไป”
เธออ่านข้อความในการ์ดที่เหลือจนจบด้วยความไว พูด：“ฉันไปหาเขา พาเขากลับมาเอง”
พูดจบ เงยหน้ายิ้มให้พ่อบ้าน
“ฉันจะไปตอนนี้”
พ่อบ้านเข้าใจทันที
ในช่วงเวลาที่สำคัญนี้ จะต้องให้เวลาส่วนตัวของคุณชายกับคุณหนู
เขายิ้มเล็กน้อย พูดอย่างมีเหตุผล：“ไม่มีปัญหา ผมไม่ให้ใครไปรบกวนพวกคุณแน่”
เวินเที๋ยนเที๋ยนเห็นสีหน้าหยอกล้อของเขา ที่แก้มทั้งสองข้างก็แดงขึ้นมาอย่างรวดเร็ว
เธอเก็บการ์ดด้วยความว่องไว เก็บของ ออกไปจากปราสาท
นั่งบนรถ ในใจเวินเที๋ยนเที๋ยนเต็มไปด้วยความตื่นเต้น
เมื่อกี๊เธอยังเจ้บปวดเพราะความเปลี่ยนไปของจี้จิ่งเชิน แต่คิดไม่ถึง จู่ๆความสุขก็มาอย่างกะทันหัน
แต่จี้จิ่งเชินคิดออกได้ไง？
คำถามนี้สั่นไปมาอยู่ในหัว เวินเที๋ยนเที๋ยนเอาแต่เปิดดูการ์ดในมือ มองเห็นสองสามคำท้ายสุดด้านบน ก็ยิ้มออกมาอีกครั้ง
――ผมจะรอคุณใต้ชิงช้าสวรรค์ที่คุณสร้างให้ผมกลับมือ ยังไงก็ต้องเจอกันให้ได้
ท้ายการ์ด คือลายเซ็นของจี้จิ่งเชิน
เวินเที๋ยนเที๋ยนอ่านซ้ำไปมาหลายรอบ ในหัวเต็มไปด้วยภาพที่ตอนจี้จิ่งเชินเขียนพวกนี้
เป็นชิงช้าสวรรค์
ไม่ผิดแน่ จี้จิ่งเชินรอเธอตรงนั้น
เวินเที๋ยนเที๋ยนกำลังคิด รถก็หยุดลงข้างทะเลสาบของใจกลางเมือง
เธอรีบเก็บการ์ดในมืออย่างระมัดระวัง ลงมาจากรถ
เวลานี้ท้องฟ้าค่อยๆมืดลง บนถนนไม่ได้เปิดไฟ
เวินเที๋ยนเที๋ยนแทบรอไม่ไหวที่จะมองไปที่ใต้ชิงช้าสวรรค์
แค่สายตาตอนนี้สลัว แค่รู้สึกว่าตรงนั้นมีคน
ต้องเป็นจี้จิ่งเชินแน่
สีหน้าเวินเที๋ยนเที๋ยนดีใจ เร่งฝีเท้า อ้อมทะเลสาบตรงหน้า ค่อยๆเข้าไปใกล้
มีคนนั่งอยู่ใต้ชิงช้าสวรรค์
“จี้จิ่งเชิน！”
เวินเที๋ยนเที๋ยนร้องออกมาไกลๆ ฝ่ายตรงข้ามกลับไม่ตอบโต้
ในใจเธอไม่สงสัยใดๆ เร่งฝีเท้าอีกครั้ง
ตอนที่อยู่ห้างกับฝ่ายตรงข้ามแค่สิบกว่าเมตร ไฟข้างๆถนนสองข้างก็ค่อยๆสว่างขึ้น ทีละอันทีละอัน ค่อยๆขยายไปจากร่างของเธอ
ไฟข้างถนนสว่างขึ้นมานิดๆ สุดท้ายคนที่นั่งอยู่สุดถนนก็ปรากฏภายใต้แสงไฟ
เวินเที๋ยนเที๋ยนมองเห็นร่างนั้น ฝีเท้าก็หยุดลงทันที
หลังชนเธอ ร่างนั้นที่นั่งอยู่ใต้ชิงช้าสวรรค์
ไม่ใช่จี้จิ่งเชินแน่
กำลังคิดอยู่นั้น ฝ่ายตรงข้ามกลับค่อยๆหันหน้ามา ……
อีกด้านหนึ่งในเวลานี้ ตั้งแต่วันนี้จี้จิ่งเชินก็เอาแต่อยู่กับคนที่อยู่ข้างเขา
“วันนี้คุณไม่ไปไหนเหรอ？”เขาถามเจียงหยู่เทียนที่อยู่ข้างๆ
เจียงหยู่เทียนไม่ยอมออกไปสักก้าว ถามกลับ：“คุณไม่กลับมาตั้งนานแล้ว ฉันอยู่ดูคุณเยอะๆ คุณไม่ชอบเหรอ？”
จี้จิ่งเชินหันไปเหลือบมองเธอ ไม่พูดอะไรอีก แต่ควบคุมรถเข็นให้หมุนออกไป
เจียงหยู่เทียนตามเข้าไปทันที
เอตามติดอยู่ข้างๆจี้จิ่งเชิน พร้อมกับยกมือขึ้นมองเวลา เหมือนกับกำลังรอว่าจะมาถึงเมื่อไหร่
จี้จิ่งเชินเหลือบมองการกระทำของเธอ ตั้งแต่บ่าย เจียงหยู่เทียนก็เอาแต่มองนาฬิกา
ไม่รู้กำลังมีแผนอะไร
เขาคิด แล้วหมุนข้าไปห้องน้ำ
เจียงหยู่เทียนตามเข้าไปอีก จี้จิ่งเชินยกมือขึ้นห้าม
“ผมจะเข้าห้องน้ำ คุณก็ตามมา？”
เจียงหยู่เทียนมองประตูห้องน้ำตรงหน้า ยิ้มออกมา
“ไม่ ไม่ คุณไปเถอะ”
พูดจบ เธอยังเดินไป ยืนรอหน้าห้องน้ำ เหมือนกับสอดส่องจี้จิ่งเชิน
จี้จิ่งเชินเข้ามาในห้องน้ำ ล็อกประตู หยิบโทรศัพท์เล็กๆในมือออกมา โทรหาเบอร์หนึ่ง
ไม่กี่นาทีสายก็รับ
“ช่วยผมหาเจียงหยู่เทียนหน่อย ก่อนหน้านี้แอบผมทำอะไร”
ฝ่ายตรงข้ามได้ยินเสียงเขา ก็จริงจังขึ้นมาทันที
“ครับ คุณจี้ ผมจะไปสืบเดี๋ยวนี้”
จี้จิ่งเชินพยักหน้าเล็กน้อย จู่ๆก็คิดขึ้นมาได้ พูดต่อ：“อีกอย่าง สืบเวินเที๋ยนเที๋ยนด้วย ที่บริษัทกับปราสาทเกิดอะไรขึ้นไหม ได้แล้วรีบรายงานผมทันที”
“ครับ ผมจะไปจัดการเดี๋ยวนี้”ฝ่ายตรงข้ามตอบกลับ
วางสาย จี้จิ่งเชินคิดอยู่ครู่หนึ่ง ในที่สุดก็เปิดประตูห้องน้ำอีกครั้ง ก็เห็นเจียงหยู่เทียนยืนรอข้างนอก
พอเห็นเขาออกมา ก็ตามติด
จี้จิ่งเชินเหลือบมองเธอ ไม่พูดอะไร
เวลาค่อยๆมืด ท้องฟ้าด้านนอกก็ค่อยๆมืดลง
เจียงหยู่เทียนยกมือขึ้นมองนาฬิกาอีกครั้ง เหมือนจะมั่นใจอะไร ใบหน้าก็รอยยิ้มแปลกๆและผ่อนคลายปรากฏขึ้น
จี้จิ่งเชินเห็นแล้ว ขมวดคิ้วเล็กน้อย
จะต้องมีปัญหาแน่นอน？
เจียงหยู่เทียนแอบเขาทำอะไร？
เพิ่งผ่านไปไม่กี่นาที โทรศัพท์ที่จี้จิ่งเชินใส่ในกระเป๋าก็สั่น
เขามองเจียงหยู่เทียนข้างๆที่เลิกตามติด หยิบโทรศัพท์มาดูไม่ส่งเสียง
พอเปิดดู ก็เห็นว่าได้รับข้อความ
เขารีบอ่านทันที
สองสามวันก่อนเจียงหยู่เทียนเคยไปที่ตระกูลเวิน ไปคุยกับท่านปู่เวิน และไม่ใช่แค่ครั้งเดียว
นอกจากนี้ ไม่ได้รับข่าวที่น่าสงสัยใดๆอีก ส่วนสืบเรื่องที่ปราสาทนั้น ได้ยินว่าเวินเที๋ยนเที๋ยนออกไปข้างนอก
คนในปราสาทต่างกำลังมีแผนการที่มีความปิดติยินดี เก็บห้องอย่างดี ต้อนรับจี้จิ่งเชินกลับมา
จี้จิ่งเชินอ่านถึงตรงนี้ ก็ขมวดคิ้วนิดๆ
เขาบอกเมื่อไหร่กันว่าจะกลับไป？
ความสงสัยนี้กำลังแล่นอยู่ในหัว แป๊บเดียว โทรศัพท์ก็สั่น ข้อความหนึ่งข้อความปรากฏมา
“คุณจี้ คนในปราสาทบอกว่า หนึ่งชั่วโมงก่อน เวินเที๋ยนเที๋ยนได้รับการ์ดของคุณ บอกว่าฟื้นความจำได้แล้ว เลยนัดเธอออกไปเจอ”
จี้จิ่งเชินเห็นประโยคนี้ สั่นไปทั้งตัว กำโทรศัพท์แน่น
เขาหันไป มองไปที่เจียงหยู่เทียนอีกครั้ง เห็นเธอก้มหน้าเล่นโทรศัพท์
เจียงหยู่เทียนยังมีมือช่วย？
จี้จิ่งเชินรีบควบคุมรถเข็น ไปทางประตู
ริมฝีปากเขาเม้มแน่น ดวงตามีประกายความโกรธ เหมือนถูกความโกรธห่อหุ้มไปทั้งตัว
เจียงหยู่เทียนสังเกตเห็นท่าทางของเขา รีบตามเข้าไป
“เดี๋ยว คุณจะไปไหน？”
เธอเดินไปตรงหน้าจี้จิ่งเชิน อยากห้ามเขาไว้
แต่ไม่กี่วินาทีนั้น จี้จิ่งเชินกลับคว้าข้อมือเธอ ดึงเธอเข้ามา ตรงหน้าตัวเอง
“สรุปคุณ ทำอะไรกับเวินเที๋ยนเที๋ยน？คุณให้เธอไปไหน？คุณมีจุดประสงค์อะไร？
