บทที่ 409 คุณกล้าทำเธอ
จี้ยี่หยันตัวสั่น กล้ามเนื้อทั้งตัวก็เกร็งทันที
“เวินเที๋ยนเที๋ยน？เที๋ยนเที๋ยน？คุณพูดสิ！คุณเป็นไร？”
แต่เสียงของฝ่ายตรงข้ามเปลี่ยนไปแล้ว
“เป็นไง？ตอนนี้คุณเชื่อแล้วสินะ？”
สีหน้าของจี้จิ่งเชินหม่นลงทันที น้ำเสียงเต็มไปด้วยความโกรธ
“คุณทำเธอ？คุณกล้าได้ไง？”
เขายกมือขึ้น ตบไปที่โต๊ะ มีเสียงดังโครมขึ้นมา จนคนในนั้นตกใจจนตัวสั่นกันหมด
มือจี้จิ่งเชินที่กำโทรศัพท์ส่งเสียงออกมา ความโกรธในใจไม่มีทางปกปิดไว้
เขากัดฟัน แต่ละคำๆเล็ดลอดออกมาจากฟัน：“คุณกล้าทำเธอ！”
เห็นจี้จิ่งเชินจะระเบิดออกมาอีกด้านคนที่กำลังรีบหาที่อยู่ของ เวินเที๋ยนเที๋ยนก็กังวลขึ้นมา กังวลว่าจี้จิ่งเชินจะโกรธแล้วลืมเรื่องที่พวกเขาต้องทำ ก็รีบทำสัญญาณมือให้เขา
มองเห็นการกระทำของเขา จี้จิ่งเชินปล่อยหมัดลงบนโต๊ะ ค่อยๆหายใจเข้า และระงับความโกรธลงในใจ
แต่ยังกัดฟันแน่น พูดกับปลายสายออกไป：“คุณฟังผมดีๆ！”
“ถ้าคุณกล้าแตะต้องเวินเที๋ยนเที๋ยนแม้แต่เส้นขน จำไว้ ถึงจะแค่เส้นขนเดียว！ผมจะให้คุณได้ลิ้มรส ผลลัพธ์ที่คุณคาดไม่ถึง！คุณคิดดีๆ！”
คนที่ปลายสายเหมือนจะตกใจเพราะน้ำเสียงที่ข่มขู่กับความโกรธของจี้จิ่งเชิน
ตะลึงไปครู่หนึ่ง จึงพูดไปอย่างกังวลว่า：“อย่ามาพูดกับผมพวกนี้ ถ้าไม่ได้แปดสิบล้านนั่น ผมไม่มีทางรับประกันความปลอดภัยของเวินเที๋ยนเที๋ยน！”
พูดจบ ก็รีบวางสาย
จี้จิ่งเชินได้ยินเสียงวุ่นวายที่ปลายสายเข้ามา ในใจก็โกรธอีกครั้ง！
เขากำโทรศัพท์ในมือแน่น เกือบจะหักเป็นสองท่อน
“หาเจอหรือยัง？”
เขาถามด้วยความโกรธ
ช่างสองคนรีบพยักหน้า
“ครับ หาเจอแล้ว”
ได้ยินคำตอบนี้ จี้จิ่งเชินวางโทรศัพท์ในมือเสียงดัง ควบคุมรถเข็นหมุนเข้ามา
มองสีหน้าที่ดูแย่ของเขา พ่อบ้านตกใจกันทันที
จี้จิ่งเชินกลับเหมือนไม่ทันสังเกตอะไร สีหน้าหม่นๆมองไปทางข้างนอก
“พวกเราไป”
ขณะเดียวกัน จี้ยี่หยันเพิ่งวางสาย ในใจกลับมีความกลัว
การข่มขู่ของจี้จิ่งเชินทำให้เขาตื่นตระหนก
จี้จิ่งเชินทำในสิ่งที่พูดมาเสมอ ในเมื่อเขาพูดขนาดนี้ ก็จะทำให้ได้！
เขาเอาเครื่องวางลงอย่างประหม่า หันไปมองเวินเที๋ยนเที๋ยนที่ตอนนี้ยังถูกมัดไว้ที่เก้าอี้ จึงค่อยๆวางใจ
อิทธิพลของเวินเที๋ยนเที๋ยนที่มีต่อจี้จิ่งเชิน เขาไม่มีทางใช้ชีวิตเธอมาเสี่ยง
จี้ยี่หยันสูดลมหายใจลึกๆ บอกตัวเองว่าไม่ต้องกังวล จากนั้นก็ยืนขึ้น พูดไปที่เวินเที๋ยนเที๋ยนอย่างภูมิใจ
“อีกเดี๋ยวจี้จิ่งเชินก็จะเอาทุกอย่างที่ผมต้องการมาแล้ว ถึงตอนนั้น”
เขาเดินเข้ามา มีดในมือสีขาวเงาๆส่ายไปมาตรงหน้าเวินเที๋ยนเที๋ยน แตะไปที่หน้าเธอ แค่ใช้แรงเบาๆ ก็กรีดออกแล้ว
เห็นสีหน้าซีดขาวของเวินเที๋ยนเที๋ยน เขากลับยิ้มออกมา
“อย่ากังวล ถึงจะทำอะไร ผมก็จะได้เงินมาก่อนแล้วค่อยจัดการคุณ”
“แน่นอน ถ้าเป็นจี้จิ่งเชินมาเอง ก็จะดียิ่งขึ้น”
จี้ยี่หยันมองมีดในมือ สายตามีความดุร้าย
“ถึงตอนนั้นพวกคุณก็จะอยู่จุดจบเดียวกัน”
พูดจบ เห็นสีหน้าเวินเที๋ยนเที๋ยนแย่มากขึ้น เขาก็ยิ้มอย่างภูมิใจ
ตอนนี้เอง จู่ๆประตูห้องก็มีเสียงดัง“ตุ๊บ”！
จี้ยี่หยันตกใจ รีบหันไปมอง
ประตูห้องจู่ๆถูกชนเข้ามา เพราะแรงที่มาก เขากระแทกกับประตู แล้วเด้งกลับ
แต่ครั้งแรกที่เห็นจงหลีกำลังยืนอยู่ตรงหน้าประตูเตรียมเข้ามา
“คุณเอง？”
ในมือเขาถือไม้ที่ไม่รู้ว่าเอามาจากที่ไหน แล้วพุ่งเข้ามาที่จี้ยี่หยันที่อยู่ด้านในโดยตรง
จี้ยี่หยันมองเขา ทันใดนั้นก็ตกใจ
จงหลีอยู่ที่นี่？
หรือว่าจี้จิ่งเชินตามมาแล้ว？
ในใจเขาตื่นตระหนก ยังไม่ทันได้สติคืนมา ก็ถูกไม้ในมือของจงหลีกระแทกใส่ ชนไปที่กำแพง
แต่จี้ยี่หยันยังไม่ทันโต้กลับ ก็มองไปที่นอกประตูอย่างตื่นตระหนก
แต่พบว่าด้านนอกไม่มีใครสักคน
พูดแบบนี้ มีแค่จงหลีคนเดียว？
พอเห็นว่าคนที่มามีแค่จงหลีคนเดียว จี้ยี่หยันก็ผ่อนคลายลง
เขารีบยืนขึ้น กำมีดไว้ในมือแน่น ถ่มน้ำลายที่มาพร้อมเลือดลงพื้น สายตาดุร้าย
ในที่สุดก็คิดไม่ถึงว่าตัวเองเลี้ยงสุนัขตัวดีไว้ แต่ที่นี่ยังไม่ถึงตาคุณที่จะแทรกแซง
จงหลีกำไม้ในมือแน่น กันเวินเที๋ยนเที๋ยนไว้ข้างหลัง
พูดเสียงทุ้มกับเธอ：“คุณเวิน ไม่ต้องห่วง ผมจะต้องช่วยคุณออกไปได้”
เวินเที๋ยนเที๋ยนมองแผ่นหลังเขาอย่างตกใจ ในใจยิ่งกังวลความปลอดภัยของจงหลีมากขึ้น คิดไม่ถึงว่าเวลานี้ จงหลีจู่ๆจะมาปรากฏตัว
“จงหลี คุณ……”
พอจงหลีเอาเธอเข้ามาปกป้องในร่างกาย เผชิญหน้ากับคนตรงหน้าเขา
ด่าไปว่า：“ผมไม่มีทางให้คุณทำร้ายคุณเวิน”
แต่จี้ยี่หยันไม่สนคำขู่เขา กลับยิ้มอย่างเยือกเย็น
“แค่คุณคนเดียวจะหยุดผมได้หรือไง？ไร้เดียงสาไปแล้ว！”
พูดจบ เขาก็กำมีดในมือพุ่งเข้าไปโดยตรง
จงหลีรีบยกไม้ขึ้นมากันไว้ แต่กลับไม่สามารถหยุดการจู่โจมของจี้ยี่หยันได้
แป๊บเดียว ก็ถูกเขาตีจนล้มไปที่พื้น
จี้ยี่หยันเตะไปที่ท้องจงหลี พูดอย่างเยือกเย็น：“แค่คุณจะมาห้ามผมได้หรือไง？ฝันไปเถอะ！“
“ไม่ใช่ว่าคุณชอบเสนอหน้าเหรอ？งั้นก็จะให้คุณได้ลิ้มรสของการเสนอหน้า！”
ขาเตะไปที่ท้องของจงหลี ส่งเสียงที่ทำให้คนตกใจ
จงหลีถูกเตะจนหดหัว หลายครั้งที่พยายามจะโต้กลับ แต่ทุกครั้งต่างถูกจี้ยี่หยันหยุดไว้
แม้ในตอนนี้จี้ยี่หยันจะเปลี่ยนไปมาก แต่ตอนแรกถูกเลี้ยงดูมาในฐานะทายาท ก็เคยเรียนชกมวยและการต่อสู้
จงหลีตรงหน้าไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเขา
แป๊บเดียว จงหลีก็ถูกตีไปทั่วร่างกาย
เวินเที๋ยนเที๋ยนอยากเข้าไปช่วย แต่ตัวเองถูกมัดไว้แน่น ขยับไม่ได้
เธอเขย่าเก้าอี้ ค่อยๆเข้าไปใกล้ ได้แต่ส่งเสียงดังห้าม
“อย่าทำเลย อย่าทำ！จี้ยี่หยัน！“
แต่จี้ยี่หยันไม่ฟังคำโน้มน้าวของเธอ กลับออกแรงที่เท้ามากขึ้น แรงนั้นเหมือนกับจะทำให้จงหลีตายที่นี่
เวินเที๋ยนเที๋ยนทั้งห่วงทั้งกลัว กัดฟัน รีบพูด：“ตอนนี้จี้จิ่งเชินเจอตำแหน่งของคุณแล้ว ถ้าหากคุณไม่รีบไปจากที่นี่ พวกเขาใกล้จะถึงแล้ว！คุณอย่าทำร้าย”
ได้ยินประโยคนี้ จี้ยี่หยันได้สติคืนมาทันที การกระทำที่เท้าหยุดลง
ไม่ผิด จงหลีหาเจอแล้ว จี้จิ่งเชินที่นั่นพวกเขาก็ต้องรู้แล้วแน่
ตอนนี้เขาจะถูกจับไม่ได้！
