บทที่ 408 ช่วยชีวิตคน
จงหลีกับหัวหน้าโรงแรมออกไปด้านนอกด้วยกัน หลังจากได้งบการเงิน ก็ขึ้นรถเตรียมออกไป
รถขับไปได้สักพัก ก็ค่อยๆขึ้นไปทางหลวง
แต่ ในหัวเขากลับปรากฏภาพร่างนั้นที่บนถนนตรงข้ามไม่หยุด
ท่าทางและหุ่นนั้น ไม่ว่ามองยังไง ก็เหมือนกับเวินเที๋ยนเที๋ยนเป๊ะๆ
อีกอย่างผู้ชายที่สวมชุดน่าสงสัยอยู่ด้านหลังเธอ มองไปดูผิดปกติ
ถ้าหากคนนั้นใช่เวินเที๋ยนเที๋ยนจริงๆ หรือว่าเธอมีอันตราย？
พอคิดถึงความเป็นไปได้ ทันใดนั้นจงหลีก็กังวล มือที่จับพวงมาลัยก็กำแน่น
หนึ่งวิถัดมา ก็หักพวงมาลัยด้วยความเร็ว ออกไปจากทางด่วน กลับไปที่โรงแรมตรงหน้านั้นอีกครั้ง
จงหลีลงจากรถทันที เดินไปโรงแรมตรงข้าม
โรงแรมนี้ดูทรุดโทรม ด้านในมีไม่กี่คน
เขาเพิ่งเดินเข้าไป ก็มองเห็นเจ้าของกำลังนั่งตรงเคาน์เตอร์ ก้มหน้าลงเล่นเกมโทรศัพท์
ได้ยินว่ามีคนเข้ามา เจ้าของก็เงยหน้ามองเขา
“ห้องเดี่ยวไหม？”
จงหลีมองไปรอบๆ จึงส่ายหน้า
“ไม่ใช่ ผมอยากถามคุณ มีคนชื่อเวินเที๋ยนเที๋ยนมาพักที่นี่ไหมครับ？”
เจ้าของได้ยิน ทันใดนั้นท่าทีก็เย็นชา
“คุณถามผม？ผมจะรู้ได้ไง？”
จงหลีขมวดคิ้วนิดๆโรงแรมเล็กๆแบบนี้ส่วนมากต่างดำเนินกิจการส่วนตัว ไม่ทำตามกฎที่บันทึกชื่อกับข้อมูลของทุกคนที่พัก
พูดแบบนี้ เขาสามารถขึ้นไปหาเองได้ไหม？
ในใจจงหลีไม่วางใจ หมุนตัวเตรียมขึ้นไป
จู่ๆเจ้าของก็ดึงเขาไว้
“เดี๋ยว คุณไม่พักก็ขึ้นไปไม่ได้”
จงหลีไม่มีทาง หยิบแบงก์สีแดงสองใบมาจากกระเป๋าเงิน ตบไปที่โต๊ะ ไปที่บันได
โรงแรมนี่เล็กมาก ทั้งหมดมีแค่ชั้นเดียว จากที่นับดูน่าจะมีแค่ยี่สิบห้อง
อีกอย่างตอนนี้คือช่วงโลว์ซีซั่นทั้งโรงแรมเลยมีไม่กี่คน
จงหลีเดินขึ้นไปแป๊บเดียวก็ได้ยินเสียงเล็กๆมาจากในห้อง
เขารีบเดินเข้าไป ประตูห้องไม่ได้ปิด แง้มๆแบบมีช่องลอดเปิดออกมา
มองเข้าไปในช่องลอด ฉากในห้องทำให้จงหลีตกใจตาโตทันที
ที่กลางห้องมีเก้าอี้วางอยู่ตัวหนึ่ง เวินเที๋ยนเที๋ยนกำลังนั่งด้านบน
ส่วนผู้ชายที่ตามหลังเธอเมื่อกี๊ กำลังมัดเธอไว้ที่เก้าอี้
“ถึงได้เงินมา แล้วคุณจะทำไง？”
เวินเที๋ยนเที๋ยนมองจี้ยี่หยันตรงหน้า โน้มน้าวเขาอย่างใจเย็น：“คุณควรจะรู้ คุณนายหล่อนยังมีจี้จิ่งเชิน พวกเขาไม่มีทางปล่อยคุณแน่นอน คุณยังคิดจะหนีไปไหนอีก？”
แต่จี้ยี่หยันกลับไม่รู้สึกใดๆ เอาเชือกมารัดเวินเที๋ยนเที๋ยนไว้แน่น
“ผมมีวิธีของผมเอง”
พูดจบ เขาก็หันเหลือบไปมองประตูที่เปิด ยืนขึ้นเดินมา
มองไปด้านนอกอย่างระมัดระวัง เห็นไม่มีใคร เลยปิดประตู หันไปมองที่เวินเที๋ยนเที๋ยน
พูดต่อ：“รอผมได้เงินมา คุณก็ไม่มีค่าต้องอยู่ต่อไปแล้ว”
เดิมทีเขากับตกลงกันไว้เจียงหยู่เทียน พอหลอกเวินเที๋ยนเที๋ยนมา จะรีบฆ่าเธอทันที
แต่เขาเปลี่ยนเป้าหมายชั่วคราว จึงจับตัวเธอมา เรียกค่าไถ่แปดสิบล้าน
มีเงินนั้นแล้ว เขาก็สามารถไปได้ไกล ไม่ต้องกังวลไปทั้งชีวิต
เขามองเวินเที๋ยนเที๋ยนที่ถูกมัดแน่นขนาดนี้ คิดถึงชีวิตข้างหน้า ยิ้มอย่างภูมิใจออกมา หยิบโทรศัพท์ โทรหาที่ปราสาท
จงหลีที่หลบไปอย่างไว เห็นประตูห้องปิดอีกครั้ง ก็เดินออกจากมุมอย่างระมัดระวัง
เขามองไปที่ประตูอย่างเป็นห่วง แต่ในใจก็ยังประหลาดใจมาก
จากที่ดูอย่างกะทันหันนั้น เขามองอย่างละเอียด คนนั้นที่จับเวินเที๋ยนเที๋ยนมา ชัดๆว่าเป็นจี้ยี่หยัน！
จะเป็นเขาได้ไง？
อีกอย่าง ตอนนี้เวินเที๋ยนเที๋ยนไม่ใช่ว่าควรอยู่ที่ปราสาทเหรอ？
จี้จิ่งเชิน ปกป้องเธออย่างไร？
จงหลียืนด้านนอกประตู ไม่หยุดคิด ทำยังไงถึงช่วยเวินเที๋ยนเที๋ยนออกมาได้อย่างปลอดภัย
ในขณะเดียวกัน ปราสาทที่อยู่ห่างจากที่นี่สิบกว่ากิโลเมตร ได้รับสายที่จี้ยี่หยันโทรมาอีกครั้ง
อีกครั้ง ตอนที่โทรศัพท์ดังขึ้น จี้จิ่งเชินที่อยู่ข้างๆ หยิบมาฟังทันที
“ฮัลโหล？”
“เงินพร้อมหรือยัง？”ฝ่ายตรงข้ามพูด
จี้จิ่งเชินหันหน้าไปมองคนอื่นๆที่อยู่ในห้องรับแขก พูดอย่างใจเย็น：“ต้องการเวลาอีกหน่อย ให้ผมฟังเสียงของเวินเที๋ยนเที๋ยนก่อน มั่นใจว่าเธอปลอดภัยหรือไม่”
“จี้จิ่งเชิน？”
ฝ่ายตรงข้ามจำเสียงของเขาได้ทันที
จี้จิ่งเชินหรี่ตาเล็กน้อย ในใจมั่นใจที่ตัวเดาเมื่อครู่แล้ว
แต่คนที่อยู่ปลายสายรู้ว่าเป็นเขา เสียงก็เย่อหยิ่งมากขึ้น
“ยังเตรียมไม่พร้อมอีกเหรอ？ทำไมช้าขนาดนี้？ผมว่าคุณจงใจแล้วล่ะ？”
“ต้องเตรียมเงินสดแปดสิบล้าน ก็ต้องใช้เวลาหน่อยสิ”
จี้จิ่งเชินพูดน้ำเสียงปกติ พร้อมกับยกมือขึ้นไปทางช่างที่กำลังควบคุมเครื่องมือที่โต๊ะ
คนนั้นได้รับสัญญาณ ก็รีบควบคุมบนแป้นพิมพ์อย่างว่องไว ไม่หยุดดูตำแหน่งของปลายสาย
แต่ยังต้องการเวลาหน่อย ช่างทำสัญญาณมือส่งให้จี้จิ่งเชิน ให้เขายืดเวลาไปต่อ
จี้จิ่งเชินก้มลงเล็กน้อย พูดกับปลายสาย：“ยังไม่มั่นใจความปลอดภัยของเวินเที๋ยนเที๋ยน ผมไม่มีทางโอนเงินให้คุณ”
“อย่างน้อย ให้ผมได้ยินเสียงเธอ ผมถึงวางใจ”
ปลายสายนั้น เสียงที่ใช้เครื่องเปลี่ยนเสียงฟังดูทนไม่ไหวมากขึ้น
พูดด้วยความโกรธ：“วุ่นวายจริงๆ！”
พูดจบ ก็หยุดอยู่ไม่กี่นาที แป๊บเดียวก็มีเสียงอีกคนเข้ามา
“จี้จิ่งเชิน？ฉันเอง”
เสียงของเวินเที๋ยนเที๋ยนเข้ามาในหูของจี้จิ่งเชินทันที
เหมือนว่าเพื่อให้เขาสามารถแยกแยะจำเสียงนั่นได้ ฝ่ายตรงข้ามยังจงใจปิดเสียงเครื่องที่เปลี่ยนเสียงด้วย
สองวันถัดมา ได้ยินเสียงนี้อีกครั้ง ส่วนที่ขาดหายไปในใจของจี้จิ่งเชิน ก็เหมือนว่าถูกเติมเต็มเข้ามาทันที
แต่สิ่งที่ตามมา คือความกังวลและตื่นตระหนก
แม้ว่าอารมณ์ในใจจะเปลี่ยนไปมาก แต่เสียงของเขาฟังดูนิ่งมาก ดูเหมือนมีชัยชนะอยู่ในมือ
เขาพูดเบาๆ ใช้เสียงที่ตัวเองแทบจะไม่เคยจินตนาการปลอบเธอ
“อย่ากังวล ผมจะช่วยคุณออกมา”
ประโยคสั้นๆ กลับทำให้เวินเที๋ยนเที๋ยนโล่งอกทันที
แต่แป๊บเดียว เธอก็คิดถึงอีกเรื่องอีกครั้ง
เมื่อกี๊จี้ยี่หยันพูดแล้ว ถึงจี้จิ่งเชินเอาเงินมาให้จริงๆ ก็ไม่ปล่อยเธอไป
เขาวางแผนไว้ดีแล้ว พอได้เงินก็จะฆ่าเธอ！
คิดถึงจุดนี้ เวินเที๋ยนเที๋ยนก็ตื่นตระหนกขึ้นทันที
“จี้จิ่งเชิน！คุณระวังนะ！ถึงจะเอาเงินให้ เขาก็ไม่……”
ไม่ทันรอเวินเที๋ยนเที๋ยนพูดจบ จู่ๆปลายสายก็มีเสียงดัง“เพล้ง”เข้ามา！
เหมือนของอะไรชนไปที่ร่างของเวินเที๋ยนเที๋ยน
