บทที่ 401 เขายกมุมปากขึ้น รอยยิ้มชั่วร้าย
ฉวีผิงได้ยินประโยคนี้ของเธอ คิ้วขมวดแน่นขึ้น มองไปไม่พอใจอย่างชัดเจน
เขาไม่มองฉวีช่วยฉิน พูดไปตรงๆว่า：“ไม่ใช่ว่าไม่เจอหน้า แต่ว่าคุณดูถูกผมที่เป็นพ่อบ้านสินะ？”
“อยู่เมืองหลวงด้วยกันมาหลายปี พอตระกูลฉวีเกิดเรื่อง เป็นครั้งแรกเลยที่ผมได้ยินคุณเรียกผมว่าพี่ อย่าว่าแต่มาหาผมเลย”
เขาเหลือบมองฉวีช่วยฉิน ถามว่า：“มีอะไรไหม？”
ฉวีช่วยฉินฟังจบก็ก้มหน้าลง ในใจก็อึดอัดขึ้นมา
ตอนแรกธุรกิจตระกูลฉวีตกต่ำ ฉวีช่วยฉินแต่งกับจี้คาง กลายเป็นคุณหนูของตระกูลจี้ ไม่มีอะไรให้กังวล แต่ยังกังวลว่าตัวเองจะเกี่ยวข้อง ตอนนั้นเลยตัดความสัมพันธ์กับตระกูลฉวี
แต่ฉวีผิงไม่เหมือนกัน เพราะเรื่องในตอนนั้น ทั้งตระกูลฉวีต่างตกต่ำลงมาหมด
ฉวีผิงหมดหวัง จึงถูกคนของตระกูลหล่อนรับเข้ามา เริ่มตั้งแต่คนขับรถ ค่อยๆกลายเป็นพ่อบ้าน
ก็ตั้งแต่ตอนนั้น พอฉวีช่วยฉินรู้ แต่ไหนแต่ไรมาไม่เคยบอกความสัมพันธ์ของตัวเองกับฉวีผิงให้คุณตา ก็ค่อยๆ ลืมเรื่องนี้ไป
ถึงทั้งสองจะต่างกันแปดปี แต่เป็นชายหญิงที่เล่นมาด้วยกันตั้งแต่เด็ก โตมาด้วยกัน
ตอนนั้นฉวีช่วยฉินกังวลตัวตนของพ่อบ้านเขา ทำให้ตัวเองถูกคนดูถูก เลยเป็นคนแปลกหน้ากับฉวีผิง
แต่ตอนนี้กลับไม่เหมือนเมื่อก่อนแล้ว
ถ้าไม่ใช่ว่าไม่มีทางอื่นจริงๆ เธอก็คงไม่มาหา
ตอนนี้ได้ยินที่ฉวีผิงพูด ฉวีช่วยฉินถึงรู้ว่าเขาไม่เคยลืมเรื่องเมื่อก่อนเลย
ฉวีช่วยฉินขำแห้งใส่ เผยรอยยิ้มที่ประจบอย่างชัดเจน
“พี่ หรือว่าพี่ไม่โกรธสักนิดเลย？”
“ตอนแรกตระกูลหล่อนถือโอกาสที่พวกเราตระกูลฉวีตกต่ำ ให้คุณทายาทผู้สืบทอดไปขับรถให้พวกเขาเหรอ？คุณเต็มใจจริงๆเหรอ？ชัดเจนว่าพวกเขารังแกพวกเรา！”
ได้ยินประโยคนี้ สายตาของฉวีผิงก็เฉียบคมขึ้นมา
พูดอย่างเยือกเย็น：“คุณไม่มีคุณสมบัติพอที่จะวิจารณ์พฤติกรรมของตระกูลหล่อน！”
“ตอนแรก ท่านหล่อนต้องการให้ผมเข้าไปทำงานที่ตระกูลหล่อนจริงๆ แต่ผมปฏิเสธ ถึงคนอย่างผมความสามารถจะไม่เยอะ แต่รู้จักตอบแทนบุญคุณ เป็นผมที่ตัดสินใจเองว่าจะอยู่ช่วยท่านขับรถที่ตระกูลหล่อน และก็ค่อยๆเลื่อนตำแหน่งเป็นพ่อบ้านตำแหน่งนี้”
“จากจุดนี้ ตอนแรกที่เพิ่งเกิดเรื่อง คุณที่ตัดความสัมพันธ์กับทุกคน ไม่เห็นจะมาหาผมเลย！”
การแสดงออกบนใบหน้าของฉวีช่วยฉินก็แข็งขึ้นมา คิดไม่ถึงว่าท่าทีของฉวีผิงจะแข็งแกร่งขนาดนี้
เธอพูดไม่ออกทันที
ส่วนอีกด้าน พอฉวีผิงพูดจบ หันไปมองที่เธอแล้วพูด：“งั้นวันนี้คุณมาหาผม สรุปมีอะไร？”
“ผมจะเตือนคุณไว้นะ ผมไม่มีทางแทรกเรื่องราวระหว่างพวกคุณแน่ ทั้งหมดนี้พวกคุณหาเรื่องใส่ตัวเอง”
ได้ยินประโยคนี้ ในใจฉวีช่วยฉินก็ไม่พอใจ
เธอขึ้นเสียงอย่างเต็มไปด้วยเหตุผล
“ฉวีผิง ฉันกับคุณยังไงก็โตด้วยกันมาตั้งแต่เด็ก คุณจะดูฉันเป็นแบบนี้เหรอ？”
เธอเสียงแหลม โกรธสุดๆ
“คุณดูสภาพฉันตอนนี้ ว่ามันแย่ขนาดไหน！ยังไงเราก็ครอบครัวเดียวกัน คุณจะใจร้ายอย่างนี้เหรอ？“
ฉวีผิงกลับไม่ตอบโต้
เขาหันไปมองฉวีช่วยฉิน พูดเร่ง：“มีอะไรก็รีบพูด ถ้าไม่มีอะไร ผมยังต้องกลับไปทำงานต่อ”
ฉวีช่วยฉินเห็นเขาใจร้ายขนาดนี้ ก็กัดฟันแน่น
“ตอนนี้ชีวิตของกับจี้ยี่หยันลำบากมาก……เงินที่เก็บไว้เมื่อก่อนก็ไม่ได้เอาออกมา เป็นแบบนี้ต่อไปเราอยู่ต่อไปไม่ได้แน่ ……”
“จะเอาเงิน？”
ฉวีผิงตอบโต้ทันที
ถึงแม้จะรู้ชัดเจน ฉวีช่วยฉินมาหาตัวเอง ไม่มีความเป็นญาติอะไรหรอก ก็เพื่อเงินเท่านั้น
แต่เห็นคนที่อยู่ตรงหน้า เขาก็ใจอ่อนเล็กน้อย
“เห็นจากที่เราโตมาด้วยกัน คุณก็ช่วยฉันเถอะนะ”ฉวีช่วยฉินพูด
ฉวีผิงมองคนที่อยู่ใต้แสงไฟในเวลานี้ ไม่มีทางเอาคนตรงหน้ากับนายหญิงตระกูลจี้ที่ร่ำรวยมั่งคั่งในความทรงจำคนนั้นมารวมกันได้จริงๆ
มองอยู่สักพัก ในที่สุดก็ทนไม่ไหว เปิดกระเป๋าเงินตัวเอง หยิบบัตรในนั้นมาหนึ่งใบ
“ในนี้มีอยู่แสนหนึ่ง คุณเอาไปสิ”
ฉวีช่วยฉินได้ยิน สายตาก็เป็นประกาย มีรอยยิ้มออกมาอย่างไว ยิ้มอย่างมีความสุข
เดิมทีเงินจำนวนน้อยนี้ เมื่อก่อนเธอดูถูกแน่นอน แต่ตอนนี้ กลับกลายเป็นฟางที่ช่วยชีวิตของเธอ
“ขอบคุณ ขอบคุณนะ”
เธอพูดอย่างซาบซึ้ง
ฉวีผิงมองเธอ ส่ายหน้าเล็กน้อย ถอนหายใจพูดว่า：“ในเมื่อตอนนี้มาเสียใจภายหลัง ทำไมตอนแรกถึงทำแบบนั้นล่ะ？”
“ต่อไปใช้ชีวิตดีๆกับยี่หยัน อย่าทำอะไรไม่ดีพวกนั้นอีก”
พูดจบ ไม่รอฉวีช่วยฉินตอบ ก็หันกลับไปตระกูลหล่อน
ฉวีช่วยฉินกลับเหมือนไม่ได้ยินที่เขาพูด ถือบัตรเอทีเอ็มไว้ในมืออย่างระมัดระวัง ทั้งใจเต็มไปด้วยความคิด ต้องรีบกลับไป ให้จี้ยี่หยันดูว่าเธอได้เงินมาไม่ง่ายเลย ให้เขาระงับความโกรธลง
คิดไปนั้น เธอก็หมุนตัวเตรียมกลับบ้านอย่างร้อนใจ
ส่วนอีกด้านในตอนนี้ จี้ยี่หยันพอเอาเงินที่ตัวใช้หมดเกลี้ยง ในที่สุดก็คิดได้ว่าจะกลับบ้าน
แต่เพิ่งเดินได้สองก้าว จากนั้นก็คิดถึงประตูที่ถูกตัวเองเตะพัง และการทะเลาะก่อนหน้านี้ที่ทำให้คนไม่พอใจ
ฝีเท้าเขาหยุดลง คิ้วขมวด ใบหน้าดูไม่เป็นมิตร
จากนั้น ในใจจี้ยี่หยันก็รู้สึกแย่ ยกขาขึ้นเตะถังขยะข้างๆ
เสียงดัง ถังขยะล้มที่พื้น ขยะด้านในที่ทั้งสกปรกและเหม็นหล่นออกมา กระจายไปทั่ว
จี้ยี่หยันกลับไม่แคร์
เขาไม่ได้เดินไปทางกลับบ้าน แต่หมุนตัวออกไปจากสลัมนี้ เดินออกไปด้านนอก
รอบๆสลัมมีหมู่บ้านเก่าแก่สองสามที่ อยู่ไกลจากใจกลางเมือง
สองมือเขาล้วงเข้าในกางเกง กำลังเดินบนถนนช้าๆ
จู่ๆรถแท็กซี่คันหนึ่งก็เฉียดเข้ามาข้างๆอย่างไว ลากไปที่เสื้อเขา ก่อนจะทำให้เขาล้มลง
“ให้ตายเถอะ！คนขับรถพวกนี้เป็นอะไรกัน？ไม่มีตาเหรอ？”
เขาเงยหน้าต่อว่า จากนั้นก็เห็นแท็กซี่คันนั้นจอดที่หน้าหมู่บ้าน
ในใจจี้ยี่หยันร้อนใจ กำลังจะไปเอาเรื่องต่อ
แป๊บเดียว เห็นประตูรถเปิด ผู้หญิงที่ท้องป่องคนหนึ่งลงมาจากด้านบน
พอเห็นคนนั้น เสียงที่จี้ยี่หยันต่อว่าก็หยุดลงทันที แม้แต่ก้าวไวๆนั้นก็หยุดลงกลางอากาศ
เขามองคนที่อยู่นอกรถจนนิ่งและตกใจไปทั้งตัว ตาเบิกโต
ตอนนี้ฟ้ามืดแล้ว แต่คนนั้นกลับยืนอยู่ใต้แสงไฟบนถนน สามารถมองเห็นหน้าเธอได้อย่างชัดเจน กับหุ่นที่ท้องป่องออกมา
ใบหน้านั้น คนนั้น
เขาไม่มีทางจำผิด นั่นคือเจียงหยู่เทียน！
ถึงแม้เจียงหยู่เทียนตอนนี้จะสวมไม่ดีมากนั้น แต่เปรียบกับเขาตอนนี้กลับดูสดใส
จี้ยี่หยันมองเธออยู่ไกลๆ สายตาหม่นมากขึ้น
ผ่านไปสักพัก เขาเห็นเจียงหยู่เทียนเดินไปที่หมู่บ้านเล็กๆ มุมปากยกขึ้นมาทันที มีรอยยิ้มที่ชั่วร้ายออกมา
