บทที่ 403 อยากแก้แค้นไหม
“แก้แค้น？”
จี้ยี่หยันยิ้มอย่างเยือกเย็นออกมาอย่างไม่อยากจะเชื่อ
“ผมว่าคุณอยากปีนกิ่งไม้สูงนี้อีกแล้วใช่ไหม？คุณคิดว่าช่วยเขาออกมา จี้จิ่งเชินก็เลยชอบคุณเหรอ？อย่าฝัน……”
พูดไปครึ่งเดียว เหมือนเขาจะคิดอะไรออก เสียงหยุดลง มองเจียงหยู่เทียนตรงหน้าอย่างช็อก
“คุณจะเป็นไปได้ไง อยู่กับเขาตั้งนานยังไม่เป็นไร？”
เพราะว่าตกใจ แรงที่มือเขาก็ปล่อยออก
เจียงหยู่เทียนถือโอกาสที่หนีออกมาจากเงื้อมมือเขา ลูบคอตัวเอง
เสียงแหบเล็กน้อย：“คุณคิดไม่ถึงสินะ？ตอนที่จี้จิ่งเชินหนีออกมาจากไฟไหม้ กระแทกเข้าศีรษะ ลืมเรื่องเมื่อก่อนทุกอย่าง”
“ลืมแล้ว？”
จี้ยี่หยันมองเธออย่างช็อก
เจียงหยู่เทียนพูดต่อ：“ไม่ใช่แค่เสียความทรงจำ แม้แต่ขาทั้งสองก็เดินไม่ได้ ได้แต่นั่งบนรถเข็น ไปไหนไม่ได้！”
เธอหัวเราะเสียงดังอย่างภูมิใจ
จี้ยี่หยันตะลึงเล็กน้อย ขมวดคิ้วอย่างรวดเร็ว ในหัวคิดอย่างรวดเร็ว
อีกด้าน เจียงหยู่เทียนขำอยู่สักพัก ก็หยุดลง หันไปมองเขา
“คุณไม่อยากแก้แค้นเหรอ？ตอนนี้เป็นโอกาสที่ดีมาก”
จี้ยี่หยันมองไปที่เธอ เจียงหยู่เทียนพูดต่อ：“จากสถานการณ์ฉันกับคุณตอนนี้ เราแยกกันทำไม่ได้ ถ้าร่วมมือกัน บางทีอาจจะมีโอกาสชนะอยู่บ้าง”
เธอกำมือแน่น
“ไม่ใช่แค่จี้จิ่งเชิน ยังมีเจียงหยู่เทียน！ถึงแม้เวินเที๋ยนเที๋ยนรับจี้จิ่งเชินกลับไปแล้ว ที่เขานึกออกมีแค่ปัญหาเวลา ก่อนที่เขาจะจำทุกอย่างได้ พวกเราอยากทำอะไร ก็สามารถทำได้”
จี้ยี่หยันมองเจียงหยู่เทียนตรงหน้า ตอนนั้นตัวเองถูกขังที่ตระกูลจี้ มีภาพที่ทำกับเธอปรากฏในหัว
เขาเริ่มสงสัย คำพูดเจียงหยู่เทียนพวกนี้มีความเป็นจริงแค่ไหน
แต่ เรื่องที่ฝ่ายตรงข้ามเสนอมายั่วยวนมากไปแล้วจริงๆ
เขาฝัน อยากลอกหนังและตัดกระดูกของสองคนนั้น เพื่อกินเลือดกินเนื้อ！
แค่คิดถึงภาพนั้น ก็ทำให้เขาดีใจขึ้นมาแล้ว！
“โอเค”
เขาตอบรับไป“คุณมีแผนอะไร？”
เจียงหยู่เทียนรู้อยู่แล้วว่าเขาไม่มีทางทิ้งแผนการนี้ โบกมือไปที่เขา
รอจี้ยี่หยันใกล้เข้ามา แล้วเอื้อมไปที่ข้างหูเขา พูดเสียงเบา
หลังจากแยกกับจี้ยี่หยัน ก้อนหินในใจของเจียงหยู่เทียนในที่สุดก็ตกไปที่พื้น
หากเวินฉี่ไม่ให้เธอเข้าร่วม งั้นเธอก็มองหาคู่หูคนอื่น สามารถบรรลุจุดประสงค์เหมือนกันได้
เธอขึ้นไป พอเปิดประตู เงยหน้าขึ้น จู่ๆก็เห็นจี้จิ่งเชินอยู่กลางห้องรับแขก
จู่ๆการกระทำของเธอก็หยุดลง คิดไม่ถึงว่าในเวลานี้จี้จิ่งเชินจะกลับมา รอยยิ้มบนใบหน้าที่มีอยู่ก็นิ่งไป
ผ่านไปไม่กี่วินาที จึงค่อยๆได้สติคืนมา
พูดอย่างตะลึง ：“คุณกลับมาแล้ว？”
เจียงหยู่เทียนเอาความกดดันในใจเก็บไว้ เดินเข้าไปพูด：“กลับมาทำไมไม่บอกฉันเลย？”
จี้จิ่งเชินพูดเรียบ：“อยากกลับมา ก็เลยกลับมาน่ะสิ”
พูดจบ ก็เข็นรถเข็นไปด้านข้าง
เจียงหยู่เทียนวางกระเป๋าหนังในมือลงอย่างระมัดระวัง แต่ได้ยินประโยคนี้ ใจเต้นอีกครั้ง
ก่อนหน้านี้จี้จิ่งเชินอยู่ที่ปราสาทอย่างดี ดูท่าทางชีวิตนี้คงไม่มีทางกลับมา ทำไมจู่ๆวันนี้กลับมาล่ะ？
หรือเขาคิดออกแล้ว？
พอคิดถึงความเป็นไปได้นี้ เธอก็หันกลับไป มองจี้จิ่งเชินอย่างระมัดระวัง
ถาม：“พักที่ปราสาทในเวลาปกติ เป็นไงบ้าง？ช่วยเรื่องความจำคุณได้ไหม？คุณคิดอะไรออกบ้างแล้ว？”
เธอมองจี้จิ่งเชินอย่างกังวล
จี้จิ่งเชินกลับตอบอย่างไม่รีบร้อน มองท่าทางของเธอ จึงพูด：“ไม่ช่วยอะไรทั้งนั้น ยังคงว่างเปล่า”
ได้ยินประโยคนี้ เจียงหยู่เทียนจึงวางใจทันที
เธอเดินไปด้วยรอยยิ้ม
“ไม่เป็นไร ถึงคุณคิดไม่ออก ฉันก็ไม่ไปจากคุณ”
จี้จิ่งเชินไม่โต้ตอบอะไร ก็แค่ทำเสียงเบาๆในลำคอ ไม่รู้ตอบอะไร ก็หมุนตัวออกไป
เจียงหยู่เทียนยืนนิ่งอยู่ที่เดิม สุดท้ายก็หมุนตัวตามเข้าไป
ถามอีกครั้ง：“งั้นเวินเที๋ยนเที๋ยนล่ะ？เธอยอมแพ้แล้ว？เธอยอมให้คุณกลับมา？”
เสียงของจี้จิ่งเชินยังคงปกติ
“ผมอยากกลับมา ก็เลยกลับมา ไม่เกี่ยวกับเธอ”
ได้ยินเสียงของเขาดูไม่อดทน เจียงหยู่เทียนก็ยิ้มแห้งออกมา
แต่ยังไม่ยอมแพ้
“ใช่ไหม？งั้นสองสามวันนี้คุณยังจะไปปราสาทอีกไหม？เวินเที๋ยนเที๋ยนคงไม่โกรธนะ？”
เธอเอื้อมเข้าไป พูดอย่างร้ายแรง：“เธอพูดอะไรกับคุณบ้าง？คุณอย่าเชื่อเธอเด็ดขาด”
ครั้งนี้จี้จิ่งเชินไม่ตอบอีก แต่เอาประตูห้องปิดลง ให้เจียงหยู่เทียนอยู่ด้านนอก
เจียงหยู่เทียนตบประตู พูดเสียงสูง：“คุณอย่าเชื่อเธอเด็ดขาด เธอหลอกคุณ！”
แต่ด้านในไม่มีการตอบโต้ เธอขมวดคิ้ว ยืนคิดอยู่นอกประตู ในที่สุดก็หมุนตัวออกไป
รอต่อไปไม่ได้แล้ว ไม่งั้น พวกเขาก็จะเสียโอกาสใหญ่ไป
ปราสาทอีกด้านหนึ่ง
พอจี้จิ่งเชินออกไป เวินเที๋ยนเที๋ยนก็ยังไม่ไป
พ่อบ้านผลักประตู เห็นเวินเที๋ยนเที๋ยนยืนอยู่ที่ที่เมื่อก่อนจี้จิ่งเชินมักจะอยู่
เห็นท่าทางของเธอ พ่อบ้านถอนหายใจออกมาอย่างไร้เสียง
ตั้งแต่ที่คุณชายจากไป เวินเที๋ยนเที๋ยนไม่เปลี่ยนอะไรเลย แต่จากที่พ่อบ้านเข้าใจเธอ กลับปวดใจสุดๆ
เวินเที๋ยนเที๋ยนเมื่อก่อนเสียใจ น้อยใจ ก็จะระบายในใจออกมา ร้องไห้ ไม่สบายใจ
แต่ตอนนี้ น้ำตาของเวินเที๋ยนเที๋ยนก็เหมือนหายไปพร้อมกับจี้จิ่งเชิน
จากที่เขาดู เวินเที๋ยนเที๋ยนที่ยังเป็นเด็กตรงหน้า แต่ต้องแบกรับความเจ็บปวดที่ไม่อาจจินตนาการได้
พ่อบ้านเดินเข้าไป พูดอย่างทนไม่ไหว：“คุณหนู ให้คนไปเอาคุณชายกลับมาไหม？”
เวินเที๋ยนเที๋ยนได้ยินคำนี้ก็ค่อยๆได้ติคืนมา เงยหน้ามองพ่อบ้าน ส่ายหัว
“ไม่ต้องหรอก ตอนที่เขาอยากกลับมา ก็กลับมาเอง”
พ่อบ้านแต่ไม่วางใจแบบเธอ พูดอย่างกังวล：“แต่คุณชายกับเจียงหยู่เทียนพักด้วยกัน คุณไม่กังวลเหรอ？”
เวินเที๋ยนเที๋ยนเม้ปากนิดๆ
กังวล เธอกังวลแน่นอน
จะเฉยเมยได้อย่างไร？
เดิมทีคิดว่ารอจี้จิ่งเชินกลับมา พวกเขาก็จะกลับไปเหมือนเดิมได้ ทุกๆอย่างเพียงพอที่จะย้อนคืนไปจุดเดิม
แต่พระเจ้าก็จัดการให้เธอลำบากมากมาย อีกครั้งและอีกครั้ง
เธอก็อยากหน้าด้านให้จี้จิ่งเชินอยู่ต่อ
แต่เธอกลับกังวลมากขึ้น จี้จิ่งเชินจะเกลียดเธอเพราะสาเหตุนี้
เผชิญหน้ากลับมาที่จุดเริ่มต้นของทั้งสองอีกครั้ง เธอไม่มีวิธีใดๆ
เธอกำลังคิด ประตูห้องกลับถูกเคาะขึ้นมา
ประตูเปิดออก ก็มีคนขับรถเข้ามา
“คุณหนู”
เขาเดินไปตรงหน้าเวินเที๋ยนเที๋ยน เอาจดหมายในมือวางที่โต๊ะ
“เพิ่งมีคนส่งจดหมายมาให้คุณ”
เขามองท่าทางเวินเที๋ยนเที๋ยน พูดเสริม：“ได้ยินฝ่ายตรงข้ามบอกว่าส่งมาตามคำสั่งของจี้จิ่งเชิน”
