บทที่ 412 เป็นผมที่ปล่อยเอง
ผ่านไปสักพัก จี้ยี่หยันจึงได้สติ
“ไม่มีทาง！”
เขามองท่าทางของจี้จิ่งเชินตอนนี้ แล้วก็วางใจ
ทำเสียงฮึดฮัดในลำคอ
“คุณดูสภาพคุณตอนนี้ ยืนก็ยังยืนไม่ได้ ตัวเองยังช่วยไม่ได้ ยังบอกจะช่วยเวินเที๋ยนเที๋ยนอีก เป็นคนโง่ฝันลมๆแล้งๆจริงเลย！”
พูดจบ เขาก็ยิ้มออกมา ด่าว่า：“ไสหัวไป！”
จี้ยี่หยันยืนมือจะผลักเขาออก แต่พอยื่นมือไป จู่ๆกลับถูกจี้จิ่งเชินสู้กลับ！
ต่อสู้กันอยู่สองสามครั้ง แต่ขยับไม่ได้เลย
แรงของจี้จิ่งเชินเยอะมาก จนขยับตัวไม่ได้สักพัก
จี้จิ่งเชิน จับมือของเขาแล้วออกแรงเกร็ง “ผมให้โอกาสคุณครั้งสุดท้าย สรุปเวินเที๋ยนเที๋ยนอยู่ไหน？”
“ไม่มีประโยชน์ ผมไม่บอกคุณหรอก！”
จี้ยี่หยันพูดไป ก็ออกแรงอยากสะบัดออกจากมือของจี้จิ่งเชิน แต่ไม่สำเร็จ
จี้จิ่งเชินเดาออกยู่แล้ว ว่าเขาไม่มีทางเปิดปากพูดง่ายๆ จึงพลิกมือกดไปที่คอของจี้ยี่หยัน แล้วบีบไปที่คอเขา
พูดข่มขู่：“ผมจะให้โอกาสคุณอีกครั้ง เวินเที๋ยนเที๋ยนอยู่ไหนกันแน่？”
จี้ยี่หยันออกแรงสู้ พยายามเงยหน้า สายตาบ้าคลั่ง
“ผมไม่มีทางบอกคุณ ผมไม่มีทางบอกคุณ！”
จี้จิ่งเชินฟัง แววตามีความโกรธเกลียด เกร็งมือของตัวเองแน่นอีกครั้ง
พ่อบ้านพาคนสองสามคนตามเข้าไป มองเห็นจี้จิ่งเชินจับเขา ก็โล่งอกขึ้นมา
ฉวีช่วยฉินที่อยู่อีกด้าน เห็นภาพตรงหน้า ตกใจจนถลาเข้าไป อยากช่วยจี้ยี่หยันออกมา แต่ถูกบอดี้การ์ดสองคนจับไว้ เข้าใกล้ไม่ได้！
เธอเป็นห่วงว่าจี้จิ่งเชินจะฆ่าจริงๆ หน้าซีดขาวร้องออกมาเสียงดัง
“ยี่หยัน บอกเขาไปเถอะ ข้อรองล่ะ ลูกพูดไปเถอะ อย่าให้เขาทำร้ายลูก ……”
แต่จี้ยี่หยันไม่ยอมพูด
เขากัดฟันแน่น
“ผมไม่พูด！ถึงผมตาย ก็สามารถให้เวินเที๋ยนเที๋ยนมาเป็นแพะได้！”
จี้จิ่งเชินได้ยินประโยคนี้ ร่างกายตะลึงไป ออกแรงรวบคอเขาไว้
“คุณพูดอะไร？”
จี้ยี่หยันมองท่าทางตกใจของเธอ แล้วยิ้มออกมา
“คิดไม่ถึงสินะ？ ตอนนี้เวินเที๋ยนเที๋ยนตายไปแล้ว！ตายแล้ว！”
พูดจบ ก็เงยหน้าหัวเราะเสียงดัง！
จี้จิ่งเชินขมวดคิ้ว นิ้วมือเกร็ง
แป๊บเดียวก็ออกแรงดึงหัวเขาไว้ ไปโขกที่เก้าอี้ กดไว้ข้างบน
ทันใดนั้นเลือดสดก็ไหลออกมาจากศีรษะ
แต่จุดประสงค์ของจี้จิ่งเชินเย็นชายิ่งขึ้น
จี้ยี่หยันคิดไม่ถึงว่าเขาจะจู๋ๆก็ทำแบบนี้ ยังไม่ทันได้โต้กลับ ก็ถูกกระแทกจนมึนหัว แต่ยังไม่สามารถขัดขืนออกมาได้
มือที่คอยังเกร็งแน่น ความเจ็บปวดจากการหายใจไม่ออกและความกลัวที่จะตายทำให้ในใจเขาหวาดกลัวขึ้นเรื่อยๆ มือและเท้าพยายามตะเกียกตะกายขึ้นมา
อากาศในช่องท้องถูกย่อยไป หน้าอกที่บวมจนแทบจะระเบิดออก
ตอนที่เขาคิดว่าตัวเองจะต้องตายที่นี่แน่ จี้จิ่งเชินก็ดึงเขาขึ้นมา มาที่หน้าตัวเอง
“ตอนนี้ยังจะพูดอยู่ไหม？”
จี้ยี่หยันไอออกมา ไม่พูดอะไร ลังเลไปเล็กน้อย ถูกจี้จิ่งเชินกระแทกไปที่พื้นอีกครั้ง
ครั้งนี้จี้ยี่หยันไม่กล้ายั่วยุอีกแล้ว แต่รีบยื่นมือไปจับที่เท้าแขนของเขาไว้
พูดอย่างร้อนใจ：“ผมพูด！ผมพูด！”
เขาร้องออกมาไม่กี่คำ จี้จิ่งเชินจึงปล่อยเขา ดึงขึ้นมา
“บอกผมมา เธออยู่ไหน？”
จี้ยี่หยันเช็ดน้ำที่หน้า เงยหน้าเหลือบมองนาฬิกาขนาดใหญ่ที่อยู่ไม่ไกล
จากแผนของเขา คิดว่าบอกที่อยู่ของเวินเที๋ยนเที๋ยนให้จี้จิ่งเชินแล้ว เธอก็จมน้ำตายไปในทะเลนานแล้ว
จี้จิ่งเชินถึงจะมีความสามารถมาก ก็ไม่มีทางช่วยคนตายได้！
คิดแบบนี้ เขาก็พูด：“คุณยังจำสถานที่ที่เวินเที๋ยนเที๋ยนจมน้ำได้ไหม？”
“ไม่ผิด ตอนนี้เธออยู่นั่น และถึงตอนนี้คุณไป เธอก็น่าจะไม่มีชีวิตเหลือแล้ว！”
พูดจบ เขาก็เงยหน้ายิ้มออกมาอีกครั้ง
จี้จิ่งเชินสั่นไปทั้งตัว กล้ามเนื้อที่ร่างกายเกร็งแน่น ตาทั้งคู่แดง
พอดึงเขาอีกครั้ง นิ้วชี้กับนิ้วโป้งล็อกไปที่คอเขา ทันใดนั้นแรงก็เกร็งไว้
จู่ๆแรงก็เพิ่มขึ้น ทำให้จี้ยี่หยันเจ็บปวดทรมาน
“ถ้าเวินเที๋ยนเที๋ยนเป็นอะไรไปนิดเดียว ผมจะทำให้คุณเป็นศพแน่！”
พูดไป เขาก็ไม่สามารถซ่อนความโกรธได้ นิ้วชี้เกร็งนิดๆ
ตอนนี้จี้ยี่หยันไม่มีแรงขัดขืน สีหน้าค่อยๆแดง หายใจลำบากขึ้นมา
ส่วนตาทั้งคู่ของจี้จิ่งเชินแดงก่ำ ไม่มีท่าทีว่าจะปล่อยเขา แต่กลับเกร็งนิ้วมากขึ้น
แต่ฆ่าเขา！
จี้ยี่หยันพูดอย่างลำบาก：“คุณตอบรับผมไปแล้ว……แค่ผมบอกคุณว่าเวินเที๋ยนเที๋ยนอยู่ไหน คุณ คุณก็จะปล่อยผม ……”
จี้จิ่งเชินก็พูดเสียงเยือกเย็น：“ผมไม่เคยพูดสักหน่อย”
ได้ยินดังนั้น ตาของจี้ยี่หยันก็ขยาย มองไปที่เขาด้วยความหวาดกลัว พยายามขัดขืนอย่างรุนแรงขึ้นมา
หรือเขาจะตายแล้วจริงๆ？
ส่วนอีกด้าน ฉวีช่วยฉินมองฉากนี้ ก็กรีดร้องออกมาอย่างบ้าคลั่ง
“หยุด！”
“คุณทำร้ายเขาไม่ได้นะ！หยุดเดี๋ยวนี้！ไม่มิใครมาสนใจเลยเหรอ？”
เธออยากเข้าไป แต่ถูกบอดี้การ์ดจับไว้
กำลังร้อง จู่ๆฉวีช่วยฉินก็เห็นคนสวมชุดทางการสองสามคนที่อยู่ไกลๆเข้ามา ก็รีบร้องเสียงดัง
ตอนนี้เหตุผลในใจจี้จิ่งเชินถูกความโกรธครอบงำแล้ว ตอนนี้แทบอยากจะให้จี้ยี่หยันหายไปจากโลกใบนี้！
เขาสังเกตเห็น มือก็เกร็งด้วยความไว สายตาเย็นชามองความเจ็บปวดของฝ่ายตรงข้าม
แค่ผ่านไปอีกสักพัก เขาก็จะหายไปอย่างสมบูรณ์
แต่ในเวลานี้ เสียงหนึ่งจู่ๆก็เข้ามา
“พวกคุณกำลังทำอะไรกัน？”
“หยุด！ผมคือตำรวจ หยุดลงเดี๋ยวนี้！”
เสียงนี้ดังมาจากด้านหลัง จี้จิ่งเชินหันกลับไปมอง ตำรวจสองสามคนที่สวมชุดทางการก็เข้ามาทางนี้
คนสองสามคนเอามือวางไว้ที่ปืนตรงช่วงเอว เหมือนว่าแค่จี้จิ่งเชินขยับตัว ก็จะดำเนินการทันที
“หยุด！”
ตำรวจร้องออกมาอีกครั้ง
จี้จิ่งเชินเย็นชาอย่างมาก ค่อยๆปล่อยมือตัวเอง
อากาศกลับเข้าไปในลำตัวอีกครั้ง จี้ยี่หยันสูดอากาศบริสุทธิ์ไปเฮือกใหญ่ สีหน้าซีดเล็กน้อย
จากนั้น ล้มไปที่พื้นด้านหลัง หัวเราะเสียงดังออกมา
“จี้จิ่งเชิน！ยอมแพ้เหรอ！ถึงตอนนี้ยังไม่ฆ่าผมอีก！”
จี้จิ่งเชินเม้มปากแน่น สายตามองไปที่เขาอย่างไร้ความรู้สึกใดๆ ไม่พูดอยู่นาน
พ่อบ้านที่อยู่อีกด้านกังวลว่าตำรวจจะเข้าใจผิด รีบอธิบาย：“คุณตำรวจ เข้าใจผิดแล้ว เขาต่างหากที่จับตัวคุณหนูเราไป และยังให้เราเอาเงินไปให้ด้วย ไม่เกี่ยวกับคุณชายเลยนะครับ”
ตำรวจสองสามคนได้ยิน ก็หันหน้าไปมองทางนั้นอีกครั้ง
แต่จี้ยี่หยันไม่กลัว เขาจับมือไว้ด้วยกัน ยกสูงขึ้น ไปทางพวกเขาอย่างภูมิใจ
“ไม่ผิดหรอก ผมจับคนไว้จริงๆ พวกคุณจับผมไปสิ ที่ไหนก็ได้
