บทที่ 413 มีผมก็เพียงพอแล้ว
ได้ยินจี้ยี่หยัน จู่ๆสารภาพผิดอย่างตรงไปตรงมาขนาดนี้ พวกเขาต่างตกตะลึง
จากนั้น ตำรวจคนหนึ่งก็พูด：“พวกคุณสองคนไม่ได้รับอนุญาตให้ขยับ พวกเราจะเข้าไปเดี๋ยวนี้！”
พูดจบ พวกเขาก็เคลื่อนไหว
ส่วนตอนนี้ที่อยู่ริมท่าเรือ สีหน้าจี้ยี่หยันยิ่งภูมิใจ
เขามองจี้จิ่งเชินแล้วพูดเบาๆ：“เป็นไง ถึงผมจะถูกพาตัวไป ไม่กี่ปีถัดมา ผมก็ถูกออกจากคุก”
“ถึงตอนนั้น ผมกลับมาอีกครั้ง คุณจะทำอะไรผมได้？”
พูดจบ เขาก็ยิ้มออกมาอย่างภูมิใจ
เขาเชื่อมั่น ภายใต้สายตาของตำรวจ จี้จิ่งเชินไม่มีทางทำอะไรเขาแน่
มองตำรวจค่อยๆเข้ามา จี้ยี่หยันก็ยืนขึ้นอย่างให้ความร่วมมือ อยากจะเข้าไป
จี้จิ่งเชินจะมองเขาไปจากตัวเองแบบนี้ง่ายๆได้ไง？
ตอนที่จี้ยี่หยันเตรียมไปจากเขา จี้จิ่งเชินหันหลังให้กับสายตาตำรวจ จึงดึงเขา มองไปดูเหมือนจี้ยี่หยันไม่ได้ยืนอย่างมั่นคง จึงล้มลง
จี้ยี่หยันตะลึง ร่างกายล้มลงอย่างควบคุมไม่ได้
ที่หายใจไม่ออกเมื่อกี๊ ทำให้เขาไร้แรงไปทั้งตัว
ได้ยินแต่เสียงตูมๆ เข้าไปในหัวจี้ยี่หยัน
ถึงตำรวจจะรีบตามไป แต่ยังไม่ช่วยเข้ามา ได้แต่มองคลื่นทะเลพัดพาคน
ที่ผลักคนลงไปเมื่อกี๊ เป็นแค่เรื่องกะทันหัน ตอนนี้นอกจากพ่อบ้านที่อยู่บนฝั่ง ตำรวจสองสามคนไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น
เขาหันหน้าไปมองจี้จิ่งเชินด้วยความสงสัย
“เมื่อกี๊คุณทำอะไร？”
สายตาของจี้จิ่งเชินเยือกเย็นสุดๆ ท่าทางแข็งแกร่งกว่าตำรวจ
“ถ้าพวกคุณไม่รีบไปช่วยเขาล่ะก็ อาจถูกกระแสน้ำในมหาสมุทรพัดพาไปได้”
พูดจบ ก็ควบคุมรถเข็นเตรียมออกไป
พวกตำรวจร้อนใจขึ้นมาทันที ออกคำสั่งให้รีบเข้าไปช่วย
จี้จิ่งเชินหมุนตัวออกไปได้สองก้าว ก็กำชับจงหลีที่อยู่ข้างหลัง
“เมื่อก่อนผมขังจี้ยี่หยันไว้ ใช่ไหม？”
จงหลีมองทะเล ในหัวยังมีฉากที่ตกลงในน้ำเมื่อกี๊
ตะลึงไปแป๊บเดียว จึงได้สติมา รีบพยักหน้า
“ครับ แต่ตอนที่ไฟไหม้ เขาหนีออกมาได้”
จี้จิ่งเชินพูดต่อ：“ส่งคนไปหาเขาขึ้นมาจากน้ำ อย่าให้ตำรวจเจอ ครั้งนี้ อย่าให้โอกาสเขาหนีไปได้อีก”
เสียงเขาเย็นชามาก พร้อมกับความเยือกเย็น
จงหลีรีบพยักหน้า
“ครับ ผมจะให้คนไปหาเดี๋ยวนี้”
พูดจบ ก็หมุนตัวออกไปอย่างรวดเร็ว
จี้จิ่งเชินรีบควบคุมรถเข็น ไปด้านนอก ขึ้นรถ
จี้ยี่หยันเพิ่งพูดไป ตอนนี้เวินเที๋ยนเที๋ยนกำลังจมอยู่ในน้ำที่เดียวกับครั้งที่แล้ว
หน้าผานั่นไหม？
กำลังคิดอยู่นั้น จู่ๆในหัวก็มีภาพสองสามภาพแวบขึ้นมา
ที่หน้าผา เขาคุกเข่าลงที่พื้น ในมือถือของบางอย่าง หดเข้าไว้ด้วยกัน กำลังร้องไห้ด้วยความเศร้าโศก
พอคิดถึงภาพนั้น หัวใจของจี้จิ่งเชินก็เจ็บตาม ความเศร้าที่ท่วมท้นเข้าครอบงำเขาในชั่วพริบตา
เขาขมวดคิ้ว
“ที่นั่นเหรอ……”
สูดลมหายใจลึกๆ จี้จิ่งเชินกำมือ รีบออกไปอย่างไว
เขาไม่มีทาง ไม่มีทางให้เรื่องนี้เกิดขึ้นเป็นครั้งที่สอง
เวินเที๋ยนเที๋ยน คุณรอผม
ผมจะไปเดี๋ยวนี้
เวินเที๋ยนเที๋ยนตื่นมาจากอาการโคม่า ก็พบว่าตัวเองกำลังนั่งอยู่ในรถ
แต่ กลับถูกมัดไว้ที่เก้าอี้ ไม่สามารถเคลื่อนที่ได้
เธอจำได้รางๆ จงหลีจะช่วยเธอ แต่พอล้มเหลว จี้ยี่หยันก็พาเธอออกไปจากโรงแรม
ไปได้ไม่ไกล แต่กลับทำร้ายเธอจนสลบอีกครั้ง
เวินเที๋ยนเที๋ยนเงยหน้ามองทั่วๆ เห็นตัวเองในตอนนี้กำลังอยู่บนพื้นหญ้า
วิวรอบๆมองไปคุ้นเคย ไม่ไกลจากนั้นยังมี มีป่าเล็ก ๆ
ส่วนจี้ยี่หยันก็ไม่เจอร่องรอยอีก
ตอนที่เธอเริ่มดิ้นรน จู่ๆรถก็เคลื่อนไหว
จากนั้น ก็ค่อยๆออกไป
นี่เกิดอะไรขึ้น？
บนรถมีแค่เธอคนเดียว ใครขับล่ะ？
จนรถขับไปได้ไม่กี่เมตร ในที่สุดเวินเที๋ยนเที๋ยนก็พบว่า ที่นี่ไม่ใช่ที่อื่น แต่เป็นครั้งนั้น เธอถูกเจี่ยงเนี่ยนเหยาข่มขู่ว่าจะตกไปที่หน้าผาทะเล！
ส่วนตอนนี้ รถค่อยๆขับไปข้างหน้า ก็คือทะเล！
ตอนนี้ที่ตัวเธอถูกมัดไว้ ถ้าตกลงไปจริงๆ ไม่มีโอกาสรอดอีกแน่！
พอตระหนักได้ เวินเที๋ยนเที๋ยนก็ขัดขืนอย่างเร็ว
แต่สองมือของเธอถูกมัดไว้ด้านหลัง แม้แต่ร่างกายก็ยังมัดติดอยู่ที่เบาะนั่ง
อยากจะหนีไป ก็จ้องเชือกออกก่อน
ถึงรถจะเคลื่อนตัวช้าๆ แต่ไม่หยุดลง จากความชันของหญ้านี้ ค่อยๆไถลไปข้างหน้า
สามารถจินตนาการได้ อีกไม่กี่นาที แม้แต่รถก็จะตกหน้าผา เข้าไปในทะเล
เวินเที๋ยนเที๋ยนหน้าซีดขาว ไม่หยุดเคลื่อนไหวร่างกายเพื่อขัดขืน ไม่มีหนทางจริงๆ
ข้อมือถูกเชือกหนาๆรัดไว้จนเจ็บ จนเริ่มมีเลือด
แต่ภายใต้การคุกคามถึงตายนั้น เธอกลับไม่กล้าผ่อนคลาย รวมถึงออกแรง
เสียงคลื่นทะเลเริ่มเข้ามาในหู ทำให้เส้นประสาทของเธอเกร็งยิ่งขึ้น
ผ่านขอบฟ้าที่หน้าผา ยังสามารถมองเห็นทะเลมหาสมุทรอันกว้างใหญ่อยู่ไกล
ตอนนี้ สีท้องฟ้ามืดลงแล้ว แสงพระอาทิตย์ตกดินค่อยๆตกลง ดวงอาทิตย์สีแดงก็ค่อยๆใกล้กับระดับน้ำทะเล
พระอาทิตย์ตกที่สวยงามกลับไม่สามารถดึงดูดสายตาใดๆของเวินเที๋ยนเที๋ยนได้
เธอกำลังดิ้นรนอย่างบ้าคลั่ง แต่ไม่มีประโยชน์
หรือตัวเองจะตายที่นี่จริงๆเหรอ！
ครั้งที่แล้วเธอถูกคุณนายหล่อนช่วยไว้ ครั้งนี้ใครจะมาช่วยเธอได้？
จี้จิ่งเชิน？
ไม่มีทาง
เขาลืมเรื่องเมื่อก่อนไปอย่างสิ้นเชิง ไม่มีทางเสี่ยงอันตรายมาแน่
เวินเที๋ยนเที๋ยนส่ายหน้า ยิ้มเยาะใส่ตัวเอง
ถ้าจี้จิ่งเชินจำเธอไม่ได้ทั้งชีวิตจริงๆ เธออยู่บนโลกนี้จะมีประโยชน์อะไร？
ตอนนี้เอง จู่ๆประตูกลับถูกคนเปิด
เวินเที๋ยนเที๋ยนตกใจ หันไปมองด้วยอาการช็อก ใบหน้าที่เธอคิดไม่ถึงว่าจะปรากฏตัวในเวลานี้ เข้ามาจากด้านนอกรถ
เธอตะลึงนิ่งไป
ตาโต คิดว่าตัวเองกำลังฝัน
“จี้……จี้จิ่งเชิน？”
ความเร็วของรถที่เลื่อนไปข้างหน้าช้ามาก ถึงแม้จะเข็นรถเข็นมา ก็สามารถตามทันได้อย่างรวดเร็ว
“แค่ไม่เจอกันสองวัน ติดอ่างแล้วเหรอ？”
จี้จิ่งเชินยิ้มบางๆ
เขาเปิดประตูและมองเข้าไปข้างใน เห็นเธอถูกมัดไว้อย่างแน่นหนา ขมวดคิ้วเล็กน้อย สองมือจับประตูรถไว้ ทั้งตัวเอนขึ้นมา แล้วกระโดดเข้ามา
เวินเที๋ยนเที๋ยนมองเขาอย่างตะลึง ตากนั้นก็ได้สติคืนมาอย่างรวดเร็ว
พูด：“คุณขึ้นมาทำอะไร？รีบลงไป！ไปสิ！”
จี้จิ่งเชินมองเธอ เลิกคิ้วเล็กน้อย
“ผู้หญิงอย่างคุณนี่”
น้ำเสียงเขาอดไม่ได้
“เวลานี้ไม่ใช่ว่าควรจะขอร้องผมให้ช่วยคุณเหรอ？ผู้หญิงถ้าอ้อนไม่เป็น ก็คงไม่มีผู้ชายชอบ”
เวินเที๋ยนเที๋ยนมองเขา แล้วก็ไม่รู้ว่าตัวเองควรจะพูดอะไร
มองเธอที่ท่าทางตะลึง จี้จิ่งเชินก็ยิ้มบางๆ เถิบเข้ามา แทบจะแนบไปที่หน้าเธอ
เสียงหม่นลง
“แต่ว่าคุณไม่ต้องให้ผู้ชายอื่นมาชอบหรอก มีผมก็เพียงพอแล้ว”
