บทที่ 430 มีความลับ
ตอนบ่ายสอง ฉวีผิงพาเด็กมาที่สถานที่ที่ครั้งที่แล้วเขากับเจียงหยู่เทียนแยกกัน
เจียงหยู่เทียนรออยู่ข้างๆแล้ว
เธอสวมหมวกและหน้ากาก เหมือนจะกลัวว่ามีคนจำได้ รีบวิ่งเข้าไป
“พามายัง？”
ถามออกไป แต่ไม่กล้ามองเด็ก ได้แต่เหลือบมองไกลๆ
“พามาแล้ว”ฉวีผิงพูด：“คุณอยากทำอะไรกันแน่？”
“อย่าถามเยอะ แค่คุณช่วยฉันเอาเด็กไปส่งที่หนึ่งก็พอ”
เรื่องเลวๆแบบนี้ ก็ยังให้คนอื่นทำ
ถึงตอนนั้นถ้าผีเด็กกลับมาหาจริงๆ ก็ไม่ต้องมาหาเธอ
เธอรีบหยิบกระดาษมาหนึ่งใบ ด้านบนคือสถานที่ที่ก่อนหน้านี้นัดไว้ดีแล้วกับเวินหงไห่
เดิมทีก่อนมาก็ทำใจไว้ดีแล้ว แต่พอมองเห็นเด็กที่ห่อตัวในนั้น กลับไม่มีความกล้าทำขนาดนั้น
“พอคุณอุ้มเด็กไปถึงนั่น แล้วเอาเด็กส่งให้คนที่นั่นก็พอ”
พูดไป เธอก็ไม่กล้ามองลูกสักนิด ไม่หยุดเร่ง
ทั้งสองขับรถ มาสถานที่ที่นั่น
เจียงหยู่เทียนชี้ไปที่ตรงข้าม มองเห็นคนสวมสูทสีดำสองสามคน น่าจะเป็นคนของเวินหงไห่ ก็เร่งฉวีผิงให้รีบส่งเด็กไป
“เจียงหยู่เทียน คุณไม่คิดอีกครั้งเหรอ？นี่ลูกคุณนะ”
“ลูกอะไรล่ะ！สิ่งชั่วร้ายนี่ แค่ฉันเห็นเธอ ก็รู้สึกขยะแขยง！รีบส่งมา！”เจียงหยู่เทียนตอบไม่คิด
ฉวีผิงเห็นเธอชักหน้าใส่ สุดท้ายก็ไม่พูด สายตาค่อยๆเยือกเย็น
เขาอุ้มเด็กลงจากรถ ส่งเด็กไป
เจียงหยู่เทียนนั่งบนรถ ไม่หยุดบ่น
“เห็นไหม？ไม่ใช่ฉันที่ทำร้ายคุณ ถ้าคุณจะแก้แค้น ก็ไปหาพวกเขาซะ อย่ามาหาฉัน”
เธอพูดอยู่สองสามประโยค แล้วรีบขับรถออกไป
พอเธอไป ฉวีผิงลงจากรถ ไปที่ถนนอีกฝั่งอีกครั้ง ข้างรถที่จอดอยู่นั่นตลอด
กระจกรถค่อยๆเลื่อนลง มีหน้าด้านข้างของจี้จิ่งเชิน
“เป็นไงบ้าง？”
“ทำตามที่คุณว่าครับ ผมปรับเวลาในรถล่วงหน้าครึ่งชั่วโมงครับ เธอไม่สงสัย”
พูดไป ฉวีผิงก็มองเวลาในรถจี้จิ่งเชิน
ตอนนี้ ด้านบนแสดงเวลาสองโมงพอดี
จี้จิ่งเชินพยักหน้าเล็กน้อย มองไปที่คนสองคนที่นั่งอยู่ด้านหลังแล้วพยักหน้าเล็กน้อยผ่านกระจกมองหลัง
ไปเถอะ”
“ครับ”
ทั้งสองลงจากรถ สองมือใส่ไปในกระเป๋าเสื้อ ก้มเอวเล็กน้อย การแสดงออกบนใบหน้าเปลี่ยนไป
พวกเขามาถึงสถานที่ที่เมื่อกี๊ฉวีผิงมาส่งมอบเด็ก ครั้งนี้ สถานที่เหมือนกัน ชายหนุ่มสองคนที่สวมชุดสูทดำยืนตัวตรง
จากการกระทำของพวกเขา สามารถมองออกว่าเมื่อก่อนพวกเขาเคยอยู่ในกองทัพ
“เจียงหยู่เทียนบอก เด็กเธอจัดการเรียบร้อยแล้ว ไม่ต้องรบกวนคุณชายรองของตระกูลเวิน”คนหนึ่งพูด
ผู้ชายร่างสูงทั้งสองมองหน้ากัน
“เจียงหยู่เทียนให้พวกคุณมา？”
“ใช่ พวกเราจัดการเอง ผู้หญิงคนนั้นกลัวเลอะเลือด เลยให้พวกเรามาบอก”
พูดไป หนึ่งในนั้นก็หยิบโทรศัพท์ออกมา เปิดรูปส่งไปให้ให้
“ถ้าไม่วางใจ ก็ดูได้”
ในรูปเต็มไปด้วยเลือด ที่มุมยังวางสิ่งของที่เป็นเลือดและเนื้ออย่างคลุมเครือ แอบมองเห็นแขนของเด็ก……
ภาพแบบนี้ ถึงเป็นคนที่มาจากกองทัพ ก็ใจสั่นเช่นกัน มองแป๊บเดียวก็ละสายตาออก
“ทราบแล้ว จำไว้ว่าทำเรื่องนี้ให้เรียบร้อย อย่าทิ้งร่องรอยไว้”
ทั้งสองพูดนิ่งๆ หมุนตัวออกไป
พอเขาออกไป ในที่สุดทั้งสองที่ถือรูปภาพก็กลับไปที่รถจี้จิ่งเชิน
พอปิดประตู การแสดงออกบนใบหน้าก็เครียดขึ้นมา
“พวกเขาเชื่อครับ ประธานจี้”
จี้จิ่งเชินพยักหน้าเล็กน้อย ใบหน้าไม่แสดงอารมณ์ใดๆ
“อือ กลับไปเถอะ”
สองสามนาทีถัดมา รถคันนี้ก็ขับไปในเมือง มาที่ปราสาทของจี้จิ่งเชิน
คนสองสามคนลงจากรถ เพิ่งเข้าไปปราสาท ก็เห็นพ่อบ้านกับแม่ครัวกำลังอยู่ในห้องรับแขก กำลังโอ๋ทารกน้อยที่เพิ่งกลับมา
เวินเที๋ยนเที๋ยนหยิบของออกมา มองเห็นสีหน้าพวกจี้จิ่งเชิน ดูจริงจัง
พูดอย่างกังวล：“เป็นไงบ้าง？ราบรื่นไหม？”
จี้จิ่งเชินขมวดคิ้ว สีหน้ามีความไม่พอใจ
“ส่งเธอไปที่หอคอย”
ใครต่างก็รู้ จี้จิ่งเชินพูดถึงทารกที่ตอนนี้กำลังร้องไห้ น้ำเสียงรำคาญอย่างเห็นได้ชัด
พ่อบ้านกับแม่ครัวลังเลทันที พวกเขาต่างรู้ สาเหตุที่จี้จิ่งเชินไม่ชอบเด็กคนนี้
เวินเที๋ยนเที๋ยนเห็นสีหน้าจี้จิ่งเชินดูแย่จริงๆ ก็โบกมือเล็กน้อยให้พวกเขา
พอเอาเด็กออกไป จึงถาม：“สรุปยังไงกันแน่？”
จนเสียงร้องเสียงหายไป ในที่สุดจี้จิ่งเชินจึงพูด
“ถือว่าราบรื่น”
“ข้อมูลที่ก่อนหน้านี้ส่งไปล่ะ？”เวินเที๋ยนเที๋ยนถามอีก
จงหลีเปิดผลตรวจดีเอ็นเอที่เพิ่งได้มาจากโรงพยาบาล “เตรียมเรียบร้อยแล้ว”
สีหน้าจี้จิ่งเชินหม่นลง มีแสงแวบเข้าตา
“พรุ่งนี้ ก็เริ่มได้แล้ว”
“เดี๋ยว”
เวินเที๋ยนเที๋ยนจู่ๆพูดขึ้นมา
ทุกคนมองไปที่เธออย่างไม่เข้าใจ
เวินเที๋ยนเที๋ยนพูดต่อ：“ให้เวลาฉันหน่อยได้ไหม？”
เธอคิดถึงเด็กนั่นที่เกือบจะถูกส่งไปโลกแห่งความตายแล้ว คิ้วก็ขมวด
ถ้าวันนี้พวกเขาไม่เอาเด็กเปลี่ยนกลับมาได้ทัน เธออาจจะหายในมือเวินหงไห่ไปแล้ว
ส่วนเจียงหยู่เทียน ก็เอาลูกของตัวเองผลักเข้าไปในกองไฟด้วยมือตัวเองจริงๆ
พอคิดว่าชีวิตหนึ่งอาจจะหายไปวันนี้ ในใจเวินเที๋ยนเที๋ยนก็ไม่หยุดโมโห
ชีวิตคนหนึ่ง ใครก็ไม่สามารถเหยียบย่ำได้อย่างง่ายดาย！
พอเจียงหยู่เทียนส่งเด็กไป อารมณ์ยังคงกระสับกระส่าย
เธอรู้สึกว่าเกิดอะไรขึ้น กลับไปที่โรงแรมที่อาศัยอยู่ด้วยความตื่นตระหนก
รออยู่สักพัก เธอก็ไม่วางใจ หยิบโทรศัพท์เตรียมติดต่อเวินหงไห่
ตอนจะโทรไป ก็มีเสียงดัง จู่ๆไฟในห้องก็กระเพื่อม
เจียงหยู่เทียนตัวสั่น เงยหน้ามองรอบๆ
ไม่เจอสิ่งผิดปกติใดๆ
ในใจเธอไม่แคร์ แต่เดินไปข้างในต่อ
เพิ่งไปถึงห้องรับแขก ก็มีเสียงร้องไห้ ค่อยๆเข้ามาในหู ……
การกระทำของเจียงหยู่เทียนหยุดลง เบิกตาโต มองไปรอบๆด้วยความหวาดกลัว
แต่รอบๆไม่มีร่างใด มีแค่ไฟที่ยังกระเพื่อมอยู่
ห้องนั้นเวินหงไห่เตรียมไว้พิเศษ คนอื่นๆไม่รู้ว่าเธอพักอยู่นี่
เจียงหยู่เทียนกัดฟัน พูดเสียงสูง
“ใครมาแกล้งกัน？”
ถามออกไป ก็ได้ยินเพียงเสียงสะท้อนของตัวเองในห้องที่ว่างเปล่า
โทรศัพท์ก็มีเสียงสายไม่ว่าง โทรไม่ติดตลอด
เจียงหยู่เทียนสูดหายใจเข้า ความกลัวในใจค่อยๆออกมา
จะต้องเป็นภาพลวงตาแน่ๆ
เธอบอกตัวเอง
แต่เธอเพิ่งเดินออกไปสองก้าว ก็มีเสียงร้องไห้อีกครั้ง มันมาอีกแล้ว！
