บทที่ 484 คุณมาช่วยฉัน
“การแต่งงานกับตระกูลเฟิงหลีกเลี่ยงไม่ได้ ในการประชุมสองเดือนต่อมา ตระกูลเวินต้องชนะเป็นที่หนึ่ง”
พูดไป เวินฉี่ครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งก็หยิบโทรศัพท์บนโต๊ะขึ้นมาและกดหมายเลขตระกูลเฟิง
หลังจากดังขึ้นสามครั้ง เฟิงหมิงก็รับสาย
“ท่านปู่เวิน ？”
“ใช่ ฉันเอง.”
รอยยิ้มปรากฏบนใบหน้าของเฟิงหมิงและพูดด้วยรอยยิ้ม: “การเตรียมสำหรับการแต่งงานของคุณกับเวินเที๋ยนเที๋ยนเป็นอย่างไรบ้าง? ”
“เตรียมทุกอย่างเรียบร้อยแล้วครับ อีกไม่นานก็จัดการงานแต่งงานได้แล้ว เมื่อถึงเวลานั้นผมจะขอความช่วยเหลือเพิ่มเติมจากตระกูลเวินด้วย”
เมื่อได้ยินคำตอบนี้เวินฉี่ก็พยักหน้าด้วยความพึงพอใจ
“เที๋ยนเที๋ยนสาวตัวน้อยคนนี้ซนมาก หลังจากไปบ้านของตระกูลเวิน ฉันจะขอให้นายดูแลสั่งสนเธอด้วย”
หลังจากพูดจบ เขาก็นึกถึงข่าวลือที่ได้ยินเมื่อไม่กี่วันที่ผ่านมาและพูดว่า: “ฉันได้ยินมาว่าตำรวจไปค้นบ้านของคุณ เกิดอะไรขึ้น ถ้ามีปัญหาอะไรฉันช่วยคุณเคลียร์ได้”
“ไม่เป็นไรครับ” เฟิงหมิงตอบด้วยรอยยิ้ม: “ผมสามารถแก้ไขเรื่องเล็กน้อยนี้ได้ด้วยตัวเอง สิ่งที่สำคัญที่สุดในตอนนี้คือการแต่งงานของผมกับเวินเที๋ยนเที๋ยน ถึงเวลานั้นต้องมาด้วยครับ”
“แน่นอน แน่นอน”
เฟิงหมิงวางสายโทรศัพท์ด้วยรอยยิ้ม สีหน้าของเขาดีขึ้นเล็กน้อย
หันศีรษะและมองไปที่เวินหงไห่ ดวงตาของเขาแสดงความดุร้ายเล็กน้อย
“ การแต่งงานกับตระกูลเฟิงถูกตัดสินแล้ว แม้ว่าเวินเที๋ยนเที๋ยนจะไม่เต็มใจที่จะทำเช่นนั้น เธอก็จะถูกจับเข้าโบสถ์แม้ว่าเธอจะต้องมัดเธอก็ตาม!”
“ทางจี้จิ่งเชินนั้นล่ะ” เวินหงไห่พูดอย่างลังเล
เวินฉี่หัวเราะเยาะ
“จี้จิ่งเชินเป็นแค่ขยะ ตอนนี้เขาไม่สามารถแม้แต่จะลุกขึ้นได้ คุณกลัวอะไรกับมัน? ”
“ตราบใดที่คุณได้รับตำแหน่งสูงสุดหลังจากสองเดือน คุณจะไม่เพียงแค่สามารถจัดการชีวิตแต่งงานของเวินเที๋ยนเที๋ยนได้ ถึงแม้บริษัทเอ็มไอกรุ้ปที่ภายใต้ชื่อของจี้จิ่งเชินก็จะไม่ยากเลย ถ้าอย่างนั้นเธอต้องการอะไรก็แล้วแต่?
เวินหงไห่คิดถึงฉากในอนาคตก็หัวเราะด้วยความพึงพอใจ
แสยะยิ้มและพูดว่า “ใช่ครับ พ่อ ฉันจะปจัดการทันที”
ส่วนอีกด้านหนึ่ง เวินเที๋ยนเที๋ยนกลับไปที่โรงพยาบาลพร้อมกับสิ่งที่เธอเตรียมไว้
ทันทีที่เปิดประตู ก็เห็นจี้จิ่งเชินนั่งอยู่รถเข็น
เขาถอดเสื้อผ้าผู้ป่วย ท่อนบนเผยให้เห็นผิวที่ขาวเนียนบนหน้าอกของเขา
แม้ว่าเขาจะนั่งอยู่ ก็ยังสามารถมองเห็นกล้ามหน้าท้องอย่างรางๆ
ดูเหมือนว่าเขาจะเพิ่งเสร็จสิ้นการกายภาพของวันนี้ ยังมีเม็ดเหงื่ออยู่บนหน้าผากของเขา และผมชุ่มไปด้วยเหงื่อตกลงมาบนหน้าผากผ่าน ทำให้ดวงตาสีเข้มดูลึกขึ้น
เวินเที๋ยนเที๋ยนเพิ่งเข้ามา เธอถึงกับผงะเมื่อเห็นภาพนี้
ประหลาดใจ: “นายจะทำอะไร”
เมื่อได้ยินเช่นนี้ จี้จิ่งเชินก็หันหน้าไปมองเวินเที๋ยนเที๋ยน แต่การเคลื่อนไหวของเขาไม่ได้หยุด
“อาบน้ำ”
“ รอก่อนนะ”
เวินเที๋ยนเที๋ยนปิดประตูอย่างรวดเร็ว เธอวางของลงแล้วเดินเข้าไป
“ แล้วหมอล่ะ ปลอยคนเดียวได้ยังไง”
“หมอจางมีบางออกไปทำธุระ ฉันก็ให้พยาบาลหลายคนออกไปแล้วด้วย ไม่เป็นไรฉันทำเองได้”
ขณะพูดก็หันหน้าไปมองเวินเที๋ยนเที๋ยน รอยยิ้มก็ปรากฏขึ้นที่มุมปาก
“หรือว่าคุณมาช่วย? ”
ใบหน้าของเวินเที๋ยนเที๋ยนร้อนขึ้นเล็กน้อย แม้ว่าจี้จิ่งเชินจะนั่งรถเข็นมาครึ่งปีแล้ว แต่เขาก็ยังคงหุ่นดีและออกกำลังกายทุกวัน
สามารถเห็นเส้นกล้ามเนื้อที่ชัดเจนบนแขนของเขา และไลน์ของกล้ามเนื้อหน้าท้องของเขา
หลังจากประสบปัญหาต่างๆ แล้วดวงตาของจี้จิ่งเชินก็สงบและมีเสน่ห์มากขึ้นพร้อมกับรอยยิ้มที่ทำให้หลงใหลลึก ๆ ในดวงตาของเขา ประกอบกับใบหน้าที่หล่อเหลาของเขา ทำให้เวินเที๋ยนเที๋ยนตะลึงไปชั่วขณะ
โดยไม่รู้ตัว เธอได้เดินไปตรงหน้าเขาแล้ว
จี้จิ่งเชินยิ้มเล็กน้อยและมีกระแสมืดไหลผ่านดวงตาของเขา เขาจับมือของเวินเที๋ยนเที๋ยนและวางไว้บนไหล่ของตัวเอง เสียงของเขาแหบทุ้มต่ำและเต็มไปด้วยแรงดึงดูด
“ ช่วยถอดเสื้อผ้าหน่อยสิ”
ผิวหนังของจี้จิ่งเชินยังคงมีอุณหภูมิหลังการกายภาพซึ่งสูงกว่าอุณหภูมิปกติเล็กน้อย เพียงแค่เวินเที๋ยนเที๋ยนวางมือของเธอลงไป เธอก็อ่อนตัวลงอย่างรวดเร็วราวกับว่าเธอถูกไฟเผา
แต่เมื่อเขาเงยหน้าขึ้นเขาก็หลงไปกับสายตาของจี้จิ่งเชินอีกครั้ง
เธอยื่นมือออกไปแบบไม่เป็นธรรมชาติ และถอดเสื้อผ้าของจี้จิ่งเชินออก
เห็นได้ชัดว่าเป็นเพียงการกระทำธรรมดา ๆ แต่ราวกับว่าเวลาได้ผ่านไปนาน อากาศรอบ ๆ ก็เริ่มร้อนขึ้นเล็กน้อย
“เสร็จแล้ว……”
เวินเที๋ยนเที๋ยนชักมือของเธอกลับ อยากจะการออกไป เพียงแค่ก้าวถอยหลังก้าวหนึ่ง จี้จิ่งเชินก็ยื่นมือออกไปเพื่อคว้าเธอไว้
“คิดว่าแค่นี้จบแล้วเหรอ”
เขาโน้มตัวเข้าไปใกล้โดยพิงด้านข้างของเวินเที๋ยนเที๋ยน
“ ว่ากันว่าคนดีจะทำดีจนถึงที่สุด เหมือนส่งพระก็ส่งไปจนสุดทางทิศ ในเมื่อถอดเสื้อผ้าให้ฉันแล้วทำไมไม่ทำขั้นต่อไปล่ะ”
หลังจากนั้นเขาก็จับมือของเวินเที๋ยนเที๋ยนไปทางห้องน้ำ
เมื่อใส่น้ำร้อนลงในอ่างอาบน้ำ จี้จิ่งเชินก็นั่งตะแคง ขาของเขาห้อยอยู่ข้างนอก
จี้จิ่งเชินนั่งอยู่ในนั้นเลิกคิ้วมองเวินเที๋ยนเที๋ยนและยื่นมือออกไป
“มานี่สิ”
เวินเที๋ยนเที๋ยนยังคงยับยั้งชั่งใจเล็กน้อยและพูดด้วยความยากลำบาก: “นายอยู่ที่นี่ล้างต่อเถอะ ฉันยังมีบางอย่างที่จะ … ”
ในขณะที่เธอพูดก็หันไป ทันใดนั้นจี้จิ่งเชินที่นั่งอยู่ในอ่างอาบน้ำ โน้มตัวมาข้างหน้าและยื่นมือออกมาโอบเอวของเวินเที๋ยนเที๋ยน
เวินเที๋ยนเที๋ยนถูกดึงลงไปในอ่างน้ำอุ่นทีเดียว
เธอเปียกโชกในทันทีและดิ้นรนอย่างประหม่าชั่วขณะ
เมื่อได้ปฏิกิริยาขึ้นเธอก็รู้ตัวว่าเธอกอดคอของเขาไว้แน่นและพิงหน้าอกของเขา แถมยังนั่งบนขาของเขา
เสื้อผ้าเปียกโชกไปหมด แม้แต่ผมของเธอก็เปียกไปด้วย
เวินเที๋ยนเที๋ยนก้มหน้ามองอย่างรู้สึกทำอะไรไม่ถูก
“ เสื้อผ้าของฉันโดนคุณทำเปียกหมดแล้ว”
“ในเมื่อมันเปียกอย่างนั้นก็ถอดออกดีกว่า”
ขณะที่เขาพูด จี้จิ่งเชินย้ายมือของเขาจากเอวไปที่ไหล่ของเธอและค่อยๆ ปลดกระดุมเสื้อของเธอทีละเม็ด
การเคลื่อนไหวเป็นไปอย่างเชื่องช้า แต่หัวใจของเวินเที๋ยนเที๋ยนนั้นทรมานมาก
หลังจากถอดเสื้อแล้ว จี้จิ่งเชินก็จับเอวของเธอไปข้างหน้าเล็กน้อย
เวินเที๋ยนเที๋ยนกึ่งลุกกึ่งนั่งและนอนทับบนร่างของเขา
ด้วยท่านี้ จี้จิ่งเชินก็เปลื้องกระโปรงของเธอออก
แค่เพียงครู่เดียว เหลือเพียงแค่ชุดชั้นในที่อยู่บนร่างกายของเธอ
ผิวที่เปลือยเปล่าของเธอและจี้จิ่งเชินที่แนบชิดกันทำให้รู้สึกถึงอุณหภูมิที่ต่างกัน แม้แต่ห้องน้ำทั้งห้องก็ดูเหมือนจะร้อนขึ้น
ใบหน้าของเวินเที๋ยนเที๋ยนเริ่มแดงขึ้นไม่รู้ว่าเป็นเพราะความเขินอายหรือความร้อนแรง
เธอโอบคอของจี้จิ่งเชินด้วยมือของเธอ กังวลว่าเธอจะทำเจ็บขาของเขา เลยขยับไม่สะดวก
วินาทีต่อมา เขาบังเอิญกระแทกเข้ากับจุดที่ร้อนแรง
การเคลื่อนไหวของเวินเที๋ยนเที๋ยนแข็งทื่อ เธอไม่กล้าขยับ ดวงตาของเธอเบิกกว้าง และเธอรู้สึกได้ถึงการเปลี่ยนแปลงของตรงนั้นอย่างชัดเจน
“ คุณ … เสื้อผ้าของคุณอยู่ที่ไหน?”
เธอจำได้ว่าตอนที่เธอช่วยจี้จิ่งเชินถอดเสื้อผ้า เธอได้ทิ้งเสื้อผ้าส่วนตัวของเธอไว้
แต่ตอนนี้ รู้สึกว่าเปลือยเปล่าและไม่ใส่อะไรเลย
จี้จิ่งเชินรู้ว่าเธอกำลังพูดถึงอะไร เลยแสร้งทำเป็นโง่โดยตั้งใจ
“ ไม่ใช่ว่าเธอช่วยฉันถอดไปแล้วเหรอ”
“ไม่ใช่……”
ใบหน้าของเวินเที๋ยนเที๋ยนแดงและเสียงของเธอก็แผ่วเบา
“ ฉันหมายถึง … กางเกงใน
