บทที่ 491 ขายเวินเที๋ยนเที๋ยนซะ
หลังจากที่ได้ยินเฟิงหมิงก็ขมวดคิ้วขึ้นเล็กน้อย
“เรื่องนี้เวินเที๋ยนเที๋ยนจะยินยอมเหรอ?”
“ยินยอม?”
เวินฉี่เยาะเย้ยในใจ อย่าพูดว่ายินยอมเลย เวินเที๋ยนเที๋ยนไม่รู้เรื่องนี้ด้วยซ้ำ
“เธอไม่ยินยอมยังไงก็ต้องยินยอม คุณนัดเวลามาและเราจะส่งเวินเที๋ยนเที๋ยนไปให้ในเวลาตามนัด”
“เพียงแค่คำแนะนำคุณหน่อย จี้จิ่งเชินไม่ใช่คนที่ควรจะไปยั่วยุได้ง่าย ๆ ถ้าคุณยังคงต้องการเวินเที๋ยนเที๋ยนล่ะก็ ไม่ควรอยู่ในประเทศจีนในอนาคตอันใกล้นี้และอย่าให้เขาหาคุณพบ มิฉะนั้นจี้จิ่งเชินจะมาหาคุณและมันก็ไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกับเราด้วย”
เมื่อได้ยินสายนี้ เฟิงหมิงที่อยู่ปลายสายอีกด้านของโทรศัพท์ขมวดคิ้วเล็กน้อย
ดูเหมือนว่าเวินฉี่ต้องการขายเวินเที๋ยนเที๋ยนเพื่อตระกูลเวิน
แต่ก็ดีเหมือนกัน เขาก็กังวลอยู่ว่าจะหาโอกาสพาเวินเที๋ยนเที๋ยนไปไม่ได้อยู่เหมือนกัน
ส่วนรางวัลที่เขาต้องการนั้นก็ไม่ใช่เรื่องยากสำหรับเขา
เมื่อคิดเช่นนี้เฟิงหมิงก็ตอบรับทันที
“พรุ่งนี้ พรุ่งนี้คุณส่งเวินเที๋ยนเที๋ยนมาและเรื่องอื่นผมจะแก้ปัญหาเอง”
“ได้”
พูดจบ เวินฉี่ก็วางโทรศัพท์ลง นั่งครุ่นคิดสักครู่ในห้องหนังสือ จากนั้นก็ลุกขึ้นยืนและเดินออกไปข้างนอก
ออกจากห้องหนังสือ เขาก็ถามบอดี้การ์ดที่ยืนอยู่ข้างนอก
“เวินเที๋ยนเที๋ยน วันนี้กลับมาแล้วยัง?”
“คุณหนูเวินยังไม่กลับมาเลยตั้งแต่เธอออกไปเมื่อเช้านี้”
เวินฉี่ยังสั่ง “เมื่อเธอกลับมาให้เธอมาที่ห้องหนังสือของฉันด้วย”
“ครับ”
บอดี้การ์ดหลายคนตอบรับ ในที่สุดเวินฉี่ก็หันกลับไปที่ห้อง
นั่งลงแล้วเปิดลิ้นชักหยิบเข็มฉีดยาออกมา และนำยาที่เตรียมไว้ใส่ลงไปแล้ววางกลับเข้าไปใหม่
รอเพียงเวินเที๋ยนเที๋ยน กลับมาเท่านั้น ก็สามารถวางยาสลบกับเธอได้
ก่อนหน้าที่เขาจะเปิดโอกาสอย่างชัดเจน แต่เวินเที๋ยนเที๋ยน กลับไม่ยอมรับ ดังนั้นอย่าตำหนิเขาที่จัดการด้วยไม้แข็ง
ในตอนเย็น ในที่สุดเวินเที๋ยนเที๋ยนก็ออกจากโรงพยาบาลและกลับไปที่บ้านของตระกูลเวินอีกครั้ง
ทันทีที่เธอเข้าประตูมา บอดี้การ์ดก็นำเรื่องที่เวินฉี่สั่งไว้บอกกับเธอ
เวินเที๋ยนเที๋ยนได้ยินคำพูดนั้นก็ขมวดคิ้วเล็กน้อย
นับตั้งแต่งานเลี้ยงหมั้นครั้งล่าสุด เวินฉี่ก็ถือว่าเธอเป็นเพียงอากาศ จู่ๆ เขาก็คิดจะเจอเธอ?
เมื่อเห็นเธอลังเล บอดี้การ์ดก็เร่งเธออีกครั้ง
“ท่านนายพลต้องการให้คุณไปเดี๋ยวนี้”
“รู้แล้ว”
เวินเที๋ยนเที๋ยนตอบกลับและหันกลับไปในทิศทางห้องหนังสือของเวินฉี่ทันที
เธอเพียงแค่เดินไปที่ประตูและเตรียมตัวที่จะเคาะประตู โทรศัพท์มือถือที่อยู่ในกระเป๋าก็ดังขึ้น
เวินเที๋ยนเที๋ยนหยิบมันออกมาและเห็นชื่อเป็นชื่อของเฟิงหมิงที่โดดเด่นอยู่
เฟิงหมิง?
เขามีอะไรถึงได้โทรศัพท์มาในเวลานี้?
เวินเที๋ยนเที๋ยนกำโทรศัพท์มือถือ ลังเลซ้ำแล้วซ้ำเล่า สุดท้ายก็ตัดสินใจรับโทรศัพท์
“มีธุระอะไรงั้นเหรอ?”
ทันทีที่เวินเที๋ยนเที๋ยนเปิดปาก เสียงของฝ่ายตรงข้ามก็เงียบทันที รู้สึกผิดหวังและพูดว่า “ทำไมเธอถึงเย็นชาขนาดนี้ อย่างน้อยเราก็เป็นเพื่อนกันไม่ใช่เหรอ?”
ในอดีตเวินเที๋ยนเที๋ยนอาจจะเป็นเพื่อนกับเฟิงหมิงได้
แต่หลังจากที่เกิดเรื่องขึ้นมากมายขนาดนี้ เธอจะปฏิบัติต่อในฐานะเพื่อนได้อย่างไร?
“สรุปมีธุระอะไร?”
เมื่อเห็นท่าทีของเธอแบบนี้ เฟิงหมิงก็ยอมแพ้
“ช่างเถอะ ในเมื่อคุณไม่ชอบคำพูดที่สุภาพ ผมก็จะตรงไปตรงมากับคุณ”
“งานแต่งงานของคุณและผมพร้อมแล้ว ถ้าคุณลองคิดเรื่องนี้อีกครั้ง การแต่งงานระหว่างตระกูลเวินและตระกูลเฟิงหมิงยังคงสามารถ …”
“ไม่มีทาง”
เขายังพูดไม่จบ เวินเที๋ยนเที๋ยนก็พูดแทรกเขาขึ้นมาทันที
เสียงของเฟิงหมิงหยุดและพูดต่อ “แน่ใจหรือว่าไม่คิดพิจารณาดูสักหน่อย?”
เวินเที๋ยนเที๋ยนขมวดคิ้วแน่นขึ้น
“เฟิงหมิง ฉันจำได้ว่าตอนที่ฉันพบคุณครั้งแรก คุณบอกฉันว่าคุณไม่เห็นด้วยกับการแต่งงาน แล้วทำไมคุณถึงมาฝืนใจด้วย?”
“แม้ว่าจะไม่ได้แต่งงานกับตระกูลเวิน อุตสาหกรรมของตระกูลเฟิงก็สามารถพัฒนาได้ดีขึ้นได้ และที่สำคัญฉันมีคนที่ชอบอยู่แล้ว”
“พูดกันขนาดนี้แล้ว ขนาดคิดคุณก็ไม่อยากคิดเลยเหรอ?” เฟิงหมิงถามกลับ
“ใช่” เวินเที๋ยนเที๋ยนมั่นคง
“งั้นเหรอ ผมเข้าใจแล้ว”
เสียงของเฟิงหมิงเย็นลง แต่ไม่มีความหมายลึกซึ้งอะไร “ถ้าอย่างนั้นผมหวังว่าเราจะมีโอกาสได้พบกันอีกครั้ง”
เวินเที๋ยนเที๋ยนได้ยินประโยคนี้ ในใจก็รู้สึกขนลุก ก็ยังอยากจะพูดอีกครั้ง แต่อีกฝ่ายกลับวางสายโทรศัพท์ไปก่อน
เธอมองไปที่หน้าจอโทรศัพท์มือถือ และลดความไม่สบายใจลง แล้วเคาะประตูห้องหนังสือ
ในห้องหนังสือนั้น คือคนที่รอคอยอยู่ เวินฉี่เงยหน้าขึ้นมองและมองไปยังเวินเที๋ยนเที๋ยน
“วันนี้ไปโรงพยาบาลเพื่อดูจี้จิ่งเชินอีกแล้วเหรอ?”
เวินเที๋ยนเที๋ยน พยักหน้าและหยุดอยู่ที่ประตู ไม่ได้ก้าวเข้ามา
ค่อนข้างดูห่างเหิน “เรียกหาฉันเป็นพิเศษ มีธุระอะไรงั้นเหรอ?”
“ก็มีธุระบางอย่างจริง”
เวินฉี่เห็นว่าเวินเที๋ยนเที๋ยนไม่ก้าวมา จึงโบกมือให้เธอ
“มานี้ก่อนค่อยว่ากัน ว่ามันเกี่ยวกับการแต่งงานของเธอกับเฟิงหมิง…”
“ฉันไม่เห็นด้วย” เวินเที๋ยนเที๋ยนพูดซ้ำ
“ฉันรู้”
ไม่คิดว่าเวินฉี่จะไม่เพียงไม่โกรธ แต่กลับกล่าวว่า “ก่อนหน้านี้พวกเราหุนหันพลันแล่นเกินไปและไม่ได้คำนึงถึงจิตใจของเธอ หากเธอไม่เห็นด้วย งั้นการแต่งงานครั้งนี้ก็ถือว่าเป็นโมฆะ”
เวินเที๋ยนเที๋ยน มองเขาด้วยความประหลาดใจ
เวินฉี่กล่าวเสริม “แต่เพียงว่าเราต้องจัดการกับปัญหาหลังการจัดเลี้ยงหมั้นก่อน เราต้องการให้พวกเธอทั้งสองคนชี้แจงความจริงต่อสาธารณะเพื่อยกเลิกการแต่งงานครั้งนี้”
เมื่อเวินเที๋ยนเที๋ยนฟังเขาพูดแล้วจู่ๆ เธอก็เปลี่ยนใจและมองไปที่เขาอย่างสงสัย
“เอาจริง?”
“แน่นอน!”
พูดจบ เวินฉี่ก็หยิบเอกสารออกมาจากลิ้นชักและวางไว้บนโต๊ะ
“เธอมาดูสิ่งนี้ก่อนแล้วคุณก็จะเข้าใจ”
เวินเที๋ยนเที๋ยนเดินมาข้างหน้าด้วยใบหน้าที่น่าสงสัยและเห็นเอกสารชี้แจงเกี่ยวกับสมบัติของตระกูลเวินกับตระกูลเฟิงบนโต๊ะ
“นี่มันอะไรกัน” เธอหยิบมันขึ้นมาและดู
และในตอนนี้เวินฉี่ก็เอื้อมมือหยิบของออกจากลิ้นชัก และซ่อนไว้ข้างหลังเขา และเดินไขว้หลังไปข้างๆ เวินเที๋ยนเที๋ยน
พร้อมกับชี้ไปที่เอกสารในมือของเธอแล้วพูดว่า “ดูนี่ก่อนสิ”
“ช่วงนี้ตระกูลเวินต้องการเข้าร่วมการประมูลเร็ว ๆ นี้ การประมูลครั้งนี้มีขนาดใหญ่พอที่จะครอบคลุมทั้งโลก หากสามารถชนะได้ มันก็จะเป็นผลดีสำหรับตระกูลเวินและตระกูลเฟิงก็เป็นผู้ช่วยที่ดีในสำหรับการประมูลในครั้งนี้อีกด้วย หากเราได้รับความช่วยเหลือจากพวกเขา เราจะชนะมันอย่างแน่นอน”
“เวินเที๋ยนเที๋ยนเพื่อประโยชน์ของตระกูลเวิน เธอต้องเสียสละสักเล็กน้อย”
“คุณหมายความว่ายังไง คุณไม่ใช่ว่า …”
ทันใดนั้นเฟิงหมิงก็ยกมือขึ้นและแทงคอของเธอโดยไม่รอให้กล่าวจบ!
ปลายแหลมของเข็มเจาะเข้าไปในผิวหนังทันทีและดันน้ำออกมาจากปลายเข็มเข้าไป
เสียงของเวินเที๋ยนเที๋ยนหยุดลงอย่างกะทันหัน ดวงตาของเธอเบิกกว้างและเธอมองเขาด้วยความตกตะลึง
ไม่เคยคิดเลยว่า เวินฉี่จะกล้าขนาดนี้ ลงมือกับเธอในบ้านตระกูลเวินโดยตรง
“คุณ…”
เวินเที๋ยนเที๋ยนจับคอของเธอ สมองของเธอสับสนวุ่นวายไปหมด แม้แต่ภาพเบื้องหน้าของเธอก็ยังเบลอ
เวินฉี่ยืนอยู่ข้างๆ และโยนเข็มฉีดยาลงในถังขยะ
“เมื่อเธอไปอยู่ข้างๆ เฟิงหมิงแล้ว เธอจะขอบคุณฉัน”
เมื่อเวินเที๋ยนเที๋ยนได้ยินสิ่งนี้ หัวใจของเธอก็กระโจน
ปรากฏว่า เขาต้องการขายตัวเธอเองให้กับเฟิงหมิง
ยิ่งไปกว่านั้นโทรศัพท์ที่ได้รับจากเฟิงหมิงตอนนั้น เป็นเพียงการหยั่งเชิงขั้นสุดท้าย?
ความคิดของเวินเที๋ยนเที๋ยนค่อยๆ เปลี่ยนไปอย่างช้า
สติก็หมดลงไปอย่างช้าๆ และในที่สุดก็สลบไป
