บทที่ 506 เอกสิทธิ์ของสามี
จี้จิ่งเชินได้ชี้ไปยังบาดแผลบนหน้าผากของเวินเที๋ยนเที๋ยนไว้อย่างมีเหตุผลเต็มที่ที่จะพูดได้เต็มปาก
เวินเที๋ยนเที๋ยนได้เบิ่งตาโตด้วยความที่มีความไม่อยากที่จะเชื่ออยู่บ้าง
“แต่ว่าบาดแผลของฉันมีเพียงขนาดสองเซนติเมตร”
“นั่นก็เป็นบาดแผล ไม่ดื้อ พักอยู่โรงพยาบาลอย่างเชื่อฟัง ที่ด้านนอกอันตรายดีไหม?”
เวินเที๋ยนเที๋ยนได้ยินถึงคำพูดนี้ก็ยิ่งไม่เข้าใจ
“ทำไมด้านนอกถึงจะมีอันตราย?”
สายตาทั้งหมดของจี้จิ่งเชินได้หลบเลี่ยง แต่กลับไม่ตอบ และได้จูงมือของเธอกลับไปถึงทางด้านเตียงผู้ป่วย
“เธอนอนลงก่อน พักผ่อนให้ดีๆ แล้วฉันค่อยบอกเธอ”
เวินเที๋ยนเที๋ยนคาดเดาได้ว่าเขาก็ต้องการใช้กลอุบายหลอกลวงเพื่อหลีกเลี่ยงการซักถาม และได้นั่งขึ้นมาแล้ว
“ไม่ได้ นายต้องบอกเรื่องราวที่ผ่านมากับฉันก่อน”
จี้จิ่งเชินขมวดคิ้วเล็กน้อย
“เวินเที๋ยนเที๋ยน เธอนี่คือบังคับให้ฉันลงมือเหรอ?”
น้ำเสียงที่เข้มงวดเล็กน้อย ทำให้เวินเที๋ยนเที๋ยนตื่นตกใจแล้ว
แต่ว่าเมื่อเงยหัวไปมอง กลับเห็นในแววตาของจี้จิ่งเชินที่ไม่มีอารมณ์ของการตำหนิเลยแม้แต่น้อย และกลับได้มีรอยยิ้ม
เขายื่นมือ และก็กดเวินเที๋ยนเที๋ยนกลับไปบนเตียงตรงๆ คาดไม่ถึงว่ามือทั้งคู่จะวางอยู่บนเอวของเธอ
เวินเที๋ยนเที๋ยนได้เบิ่งตาโต และมองเขาไว้ด้วยความไม่เข้าใจ
“นายต้องการทำอะไร?”
“แน่นอนว่าช่วยเธอเปลี่ยนเสื้อผ้า”
ในน้ำเสียงของจี้จิ่งเชินยังมีรอยยิ้มที่อบอุ่นอยู่ด้วย
“ภรรยาตัวน้อยของฉันก็ดื้ออีกแล้ว มักต้องการให้ฉันมาช่วยเหลือ”
เขาได้เคลิบเคลิ้มหลงใหลในความผิดถูก และได้ยื่นมือลากมือของเวินเที๋ยนเที๋ยนเอาไว้แล้ว
เวินเที๋ยนเที๋ยนถูกทำให้ตกใจ และได้มองเห็นความหมายที่ลึกซึ้งในสายตาของจี้จิ่งเชิน จากนั้นก็ได้มีความกลัวอยู่บ้างไปชั่วขณะ
“จี้จิ่งเชิน ฉัน……ฉันเปลี่ยนด้วยตัวเองก็ยังไม่ได้เหรอ?”
“ตอนนี้สายไปแล้ว”
คิ้วของจี้จิ่งเชินได้ยกขึ้นเล็กน้อย มือคู่ที่สูงชะลูดก็ได้กอบใบหน้าของเวินเที๋ยนเที๋ยนไว้แล้ว
เวินเที๋ยนเที๋ยนยื่นมือไปขัดขวาง แต่กลับถูกจี้จิ่งเชินจับไว้อีกครั้ง มือคู่ได้ซ้อนกัน กดอยู่ตรงส่วนยอดของศีรษะ
มืออีกข้างหนึ่งก็ได้เคลื่อนไหวช้าๆในการไปกระตุ้นผมยาวๆของเวินเที๋ยนเที๋ยน
เธอสามารถรู้สึกถึงเส้นสายตาที่แผดเผาของจี้จิ่งเชินที่ทำให้จิตใจของคนสั่นไหวได้
สายตาของจี้จิ่งเชินลึกลงเล็กน้อย ลาดตระเวนอยู่บนเรือนร่างที่งามเฉิดฉายของเวินเที๋ยนเที๋ยนในน้ำสายมีแสงสะท้อนบนผิวน้ำ เส้นสายตาเดิมทีก็ไม่กล้ามองเข้ามาทางด้านของจี้จิ่งเชินนี้ และคือได้ปลิวไปปลิวมา
น่ารักอย่างถึงที่สุดแล้ว
จี้จิ่งเชินได้ถูกท่าทางของเธอทำให้ตลกไปแล้วชั่วขณะ จากนั้นก็ได้ยื่นฝ่ามือไปติดอยู่บนท้องน้อยที่แบนราบของเธอ
“เขินอายอะไร?”
ตอนที่พูด เขาก็ได้หัวเราะและก้มหัว จากนั้นก็ได้จูบลงไปยังมุมปากของเวินเที๋ยนเที๋ยนแล้วครู่หนึ่ง
เสียงของเวินเที๋ยนเที๋ยนยิ่งเบา ก็ทั้งเบาทั้งนุ่มนวลเหมือนกับเสียงร้องของลูกแมวยังไงยังงั้น
“ฉันสามารถทำด้วยตัวเอง……”
“ไม่ได้”
จี้จิ่งเชินโต้แย้ง และได้พูดอย่างเคร่งขรึม: “ช่วยภรรยาเปลี่ยนเสื้อผ้า นั้นเป็นเอกสิทธิ์กับหน้าที่ของสามี”
เป็นน้ำเสียงที่มั่นคง แต่สายตากลับได้แผดเผาเป็นอย่างมาก
เมื่อพูดจบ เขาก็ได้เอามือกางไปอยู่บนตัวของเวินเที๋ยนเที๋ยน จากนั้นก็ได้ก้มหัวเล็กน้อย
จูบที่เย็นชาเล็กน้อยได้จูบลงไปอยู่บนริมฝีปาก
เวินเที๋ยนเที๋ยนถูกทำให้ตกใจจนหดไปทางด้านหลัง บนใบหน้าก็ยิ่งแดงขึ้นแล้ว
มือคู่ที่ร้อนแรงแผดเผาของจี้จิ่งเชินได้ลูบไล้อยู่บนเอวไว้ จุดเปลวไฟกลุ่มหนึ่งขึ้น
อุณหภูมิบนใบหน้าของเวินเที๋ยนเที๋ยนได้สูงไม่ลดลง ก็แม้แต่ผิวหนังบนตัวก็เริ่มลอยสีชมพูจางๆขึ้นมาแล้ว จากนั้นก็ไม่สามารถควบคุมได้ส่งเสียงร้องออกมาแล้ว
เป็นน้ำเสียงเบาๆ เหมือนกับลูกแมวยังไงยังงั้น
ในชั่วพริบตา ร่างกายของจี้จิ่งเชินกลับได้หยุดชั่วคราวเล็กน้อย จากนั้นก็ได้เงยหัวขึ้นมา มองไปทางเวินเที๋ยนเที๋ยน
ตอนที่เห็นสายตาของเธอมีแสงสะท้อนบนผิวน้ำ แก้มที่แดงๆ ก็ช่างทำให้คนมีจิตใจเฝ้าปรารถนาถึงจริงๆเลย
เขาได้ขมวดคิ้วด้วยความงุนงง จากนั้นร่างกายก็ได้ตึงแน่นขึ้นมา มองสายตาของเวินเที๋ยนเที๋ยนที่มีความขัดเคืองไว้
จี้จิ่งเชินได้กัดฟันไปชั่วขณะ เป็นช่วงเวลาของการไตร่ตรอง จากนั้นถึงได้พูดบ่นโทษ: “สาวน้อย อย่ายั่วยวนฉัน”
ใบหน้าของเวินเที๋ยนเที๋ยนได้ร้อนไปชั่วขณะ ในใจได้มีความไม่พอใจทะลักขึ้นมา
ยั่วยวนอะไร?
แท้จริงแล้วเป็นใครผิดล่ะ?
แยกได้ชัดก็คือกำลังเคลิบเคลิ้มหลงใหลในความผิดถูก!
แต่ว่าเมื่อเผชิญหน้ากับสายตาของจี้จิ่งเชินแล้ว เธอกลับไม่กล้ามองตรงๆ และคือได้เขินอายจนนำใบหน้ากดไปอยู่ภายใต้หลังมือตัวเอง
และได้พูดด้วยน้ำเสียงดังแต่ทุ้ม: “ฉันยั่วยวนนายตอนไหนแล้ว?”
เธอได้พูดบ่นโทษ จี้จิ่งเชินกลับรู้สึกแต่เพียงลูกแมวที่ได้อยู่ในใจ มีการยั่วเย้าและไม่มีการยั่วเย้า ทำให้ใจคนยากที่จะรับไหวแล้ว
ไม่สามารถนำเปลวไฟของเมื่อกี้ทำให้ลดลงไปได้ แต่ทว่ากลับได้เพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็ว
หากว่าเวลานี้เวินเที๋ยนเที๋ยนเปิดตา ก็สามารถเห็นถึงสายตาที่จี้จิ่งเชินมองเธอเอาไว้ แทบจะต้องการนำเธอกลืนเข้าสู่ในท้อง!
จ้องมองเวินเที๋ยนเที๋ยนไว้ครู่หนึ่ง ในที่สุดเขาถึงได้เก็บสายตากลับไปแล้ว
จากนั้นก็ได้ก้มหัว และก็ได้จูบลงไปอยู่บนริมฝีปากของเวินเที๋ยนเที๋ยนแล้วครู่หนึ่ง
“เชื่อฟัง อย่าขยับ”
ตอนที่พูด เขาก็ได้นำเสื้อผ้าบนตัวของเวินเที๋ยนเที๋ยนเปลี่ยนเสร็จแล้วด้วยระดับความเร็วที่ช้าเฉื่อย ทำให้เวินเที๋ยนเที๋ยนยิ่งอยู่ยิ่งร้อนแล้ว
ทุกขั้นตอนก็ล้วนตั้งใจเป็นอย่างมาก
ผ่านไปนานมากแล้ว ในที่สุดถึงได้กลายเป็นโครงการของการเปลี่ยนเสื้อผ้าที่ยิ่งใหญ่
รอจนถึงตอนที่หมอเข้ามาตรวจสอบห้องตามเวลา แต่กลับรู้สึกถึงบรรยากาศที่แปลกประหลาดในห้องแล้ว
จี้จิ่งเชินนั่งอยู่ทางด้านหนึ่ง ในมือถือหนังสือธุรกิจที่เป็นภาษาอังกฤษทั้งหมดเล่มหนึ่งไว้ และกำลังศึกษาค้นคว้าอย่างละเอียด
และบนเตียงผู้ป่วย ผ้าห่มได้บวมนูนขึ้นสูง เวินเที๋ยนเที๋ยนทั้งคนได้หลบอยู่ด้านในเขินอายที่จะพบคน
หมอได้ยืนอยู่ตรงประตูด้วยความอึดอัดใจแล้วครู่หนึ่งถึงได้เดินเข้าไป จากนั้นก็ได้ถามเบาๆ
“คุณเวิน สามารถตรวจสุขภาพได้แล้ว”
ตะโกนออกมาแล้วเสียงหนึ่ง แต่กลับไม่มีการตอบกลับ
ในที่สุดจี้จิ่งเชินในเวลานี้ก็ได้นำหนังสือปิดเข้าหากัน เก็บขึ้นมาแล้ว
“ฉันมาเถอะ”
เขามาถึงตรงข้างเตียง มุมปากได้มีรอยยิ้มบางๆและมีท่าทางที่อ่อนโยนจนถึงระเบิด
ลงไปที่เอว เปิดมุมผ้าห่มมุมหนึ่งออก จากนั้นก็ได้เข้าใกล้เข้าไปแล้ว
เวินเที๋ยนเที๋ยนที่กำลังหลบอยู่ในผ้าห่ม
เมื่อกี้คาดไม่ถึงว่าจี้จิ่งเชินจะช่วยเธอเปลี่ยนเสื้อผ้าจริงๆ!
อีกทั้งชายหนุ่มคนนั้นไม่เพียงแต่เปลี่ยนเสื้อผ้า และได้ฉวยโอกาสของช่องว่างในการใส่เสื้อผ้า ก็จูบเธอไปทั้งตัวตั้งแต่บนลงล่างไปแล้วรอบหนึ่ง นี่ทำให้เธอพบคนได้ยังไง?
ผ่านไปแล้วหนึ่งชั่วโมงพอดี บนใบหน้าของเธอก็ยังคงร้อนอยู่
กำลังหลบอยู่ในผ้าห่ม ตอนที่มีอารมณ์ที่สงบ ตรงหน้ากลับได้ถูกเปิดช่องช่องหนึ่งออกอย่างกะทันหัน
ยังไม่ทันรอเธอเข้าใจ ก็สามารถเห็นถึงใบหน้าของจี้จิ่งเชินที่ปรากฏอยู่ตรงหน้า ในสายตาของเขามีรอยยิ้ม ไม่พูดคำอื่น และได้กดเธอไว้อีกครั้งแล้ว จากนั้นได้จูบอยู่บนกลีบริมฝีปาก
“วู……”
เวินเที๋ยนเที๋ยนเบิ่งตาโต ขยับก็ไม่กล้าขยับเหมือนกับกระต่ายตัวหนึ่งที่ได้รับความตกใจ
รอยยิ้มที่ยิ่งลึกซึ้งในสายตาของจี้จิ่งเชินราวกับว่าได้ประกบเต็มไปด้วยดวงดาวแล้ว
เขาได้เลียเบาๆอยู่ที่มุมปากของเวินเที๋ยนเที๋ยนไปแล้วครู่หนึ่ง ใช้เสียงที่สองคนเท่านั้นถึงจะสามารถได้ยินถึงเสียงได้ จากนั้นก็พูดด้วยน้ำเสียงต่ำ: “หมอมาแล้ว เธอยังจะต้องอายไปจนถึงตอนไหน?”
“หากว่าเธออยากออกจากโรงพยาบาล ฉันสามารถช่วยเธอเปลี่ยนกลับมาได้”
ในน้ำเสียงของเขามีรอยยิ้มอยู่ แต่กลับทำให้สีหน้าที่แดงระเบิดของเวินเที๋ยนเที๋ยนเปลี่ยนไปจนร้อนผ่าวมาก
เรื่องของประสบการณ์ประเภทนั้นแค่ครั้งเดียวก็พอแล้ว จะให้จี้จิ่งเชินช่วยเธอเปลี่ยนกลับมาอีกได้ยังไงกัน?
ฉวยโอกาสของช่องว่าจากการเปลี่ยนเสื้อผ้า คนลามกคนนี้ก็ไม่รู้ว่ายังคงจะทำเรื่องอะไรออกมาอีกล่ะ?
เมื่อคิดถึงตรงนี้เวินเที๋ยนเที๋ยนก็ได้นั่งขึ้นมาอย่างรุนแรง
เปิดผ้าห่มออก ปรากฏใบหน้าที่แดงมากใบหน้าหนึ่งออกมาแล้ว
พยาบาลที่รออยู่ทางด้านหนึ่งไม่ชัดเจนว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้นแล้วกันแน่
เมื่อกี้ตอนที่เตรียมเข้าใกล้เพื่อไปฟังให้ชัดเจน เวินเที๋ยนเที๋ยนก็ได้นั่งขึ้นมาแล้ว และมีใบหน้าที่แดงมาก ดวงตาคู่ก็ได้ซ่อนแสงสะท้อนของผิวน้ำไว้ และได้ทำให้พยาบาลตกใจไปแล้วชั่วขณะ และได้งุนงงอยู่ตรงที่เดิม……
มุมปากที่อมรอยยิ้มของจี้จิ่งเชินที่อยู่ทางด้านหนึ่งได้ปรากฏท่าทางที่ลำพองใจ
ก็ได้นำหนังสือภาษาอังกฤษเล่มนั้นหยิบกลับมาแล้ว จากนั้นก็ได้พลิกเปิดออกใหม่
และได้พูดกำชับกับหมอ: “สามารถเริ่มตรวจได้”
