บทที่ 536 คุณจะปิดบังมันไปถึงเมื่อไหร่
เสียงของจี้จิ่งเชินดังขึ้นจากด้านหลัง และไม่รู้ว่าเขามาถึงที่นี่ตั้งแต่เมื่อไหร่
“พูดอีกครั้ง.”
ใบหน้าของเวินเที๋ยนเที๋ยนแดงขึ้นเล็กน้อย เธอจงใจแสร้งทำเป็นโง่: “คุณบอกว่าคุณได้ยินแล้วไม่ใช่หรอ”
“ ได้ยินไม่ชัด”
จี้จิ่งเชินที่อยู่ด้านหลังก้มตัวลงพิงใบหูของเวินเที๋ยนเที๋ยน ริมฝีปากและฟันของเขาสัมผัสกับติ่งหูของเธอเบา ๆ
เวินเที๋ยนเที๋ยนขยับตัว แต่ไม่สามารถหลุดพ้นได้ ดังนั้นเธอจึงต้องก้มศีรษะลง
“ใช่…..”
เธอจงใจจับบั๊กในคำพูดของจี้จิ่งเชิน
เมื่อได้ยินนี้ จี้จิ่งเชินก็ยกริมฝีปากขึ้นและยิ้ม
เปลี่ยนคำพูดและถามว่า: “เมื่อกี้นี้หล่อนถามเธอว่าเรื่องอะไร”
เมื่อพูดถึงเรื่องนี้เวินเที๋ยนเที๋ยนก็เริ่มกังวลอีกครั้ง
“เธอถามฉันว่า ฉันจะยอมทุกอย่างเพื่อคนที่ฉันรักหรือเปล่า ฉันไม่รู้ว่านี่คือ … ”
“ใช่”
เวินเที๋ยนเที๋ยนยังไม่มันพูดจบ จี้จิ่งเชินก็ขัดจังหวะเธอทันที
“อะไร?”
เวินเที๋ยนเที๋ยนหันหน้าไปมองเขาอย่างไม่เข้าใจ
จี้จิ่งเชินยิ้มในดวงตา
“ฉันกำลังตอบคำถามของเธอ”
ตอบ?
เวินเที๋ยนเที๋ยนรู้สึกงงเล็กน้อย หลังจากมองจี้จิ่งเชินอยู่นาน สุดท้ายเธอก็เข้าใจและเบิกตากว้าง
รอยยิ้มในดวงตาของจี้จิ่งเชินค่อยๆชัดขึ้น
“ ฉันยอมทุกอย่างเพื่อเธอ เวินเที๋ยนเที๋ยน”
หัวใจของเวินเที๋ยนเที๋ยนเต้นรัว สายตาของเธอค่อยๆจากไปจากใบหน้าของจี้จิ่งเชิน มีเพียงแก้มของเธอที่เปลี่ยนเป็นสีแดงขึ้นมา
“ฉันรู้แล้ว.”
“ แค่นี้หรอ?” จี้จิ่งเชินเลิกคิ้วเล็กน้อย
เวินเที๋ยนเที๋ยนมองไปรอบ ๆ เห็นว่าไม่มีใคร เธอจึงยืนเขย่งเท้าและจุ๊บเบาๆ ที่มุมปากของจี้จิ่งเชิน
การเคลื่อนไหวนั้นรวดเร็วมาก และหากไม่ใส่ใจ ก็จะไม่สังเกตเห็นการปฏิกิริยาใด ๆเลย
เธอกำลังจะถอยหลังพอเธอเงยหน้าขึ้น ก็เห็นใบหน้าประหลาดใจ
เป็นผู้จัดการของหลวนจื่อ!
เขาถือผ้าขนหนูในมือ กำลังมองพวกเขาด้วยความตกใจ
เวินเที๋ยนเที๋ยนสะดุ้งและรีบผลักจี้จิ่งเชินออกไปพร้อมถอยหลังสองก้าว
เมื่อเห็นพฤติกรรมแปลกๆ ของเธอ จี้จิ่งเชินจึงหันกลับไป และเห็นคนที่ยืนอยู่ข้างหลังเขา
ขมวดคิ้วเล็กน้อย ความอ่อนโยนของดวงตาหายไปทันที ไม่มีร่องรอยอะไร มีเพียงการระงับอารมณ์ และความกล้าหาญเท่านั้นที่ยังคงอยู่
เดิมทีผู้จัดการมาช่วยหลวนจื่อเอาผ้าขนหนู แต่เขาไม่คาดคิดว่าจะเจอเหตุการณ์เช่นนี้
ตอนแรกเขาตั้งใจทำเป็นเหมือนไม่ได้เห็น แต่รอยยิ้มที่อ่อนโยนของจี้จิ่งเชินบนใบหน้านั้นทำให้เขาชะงักลงด้วยความประหลาดใจ
กำลังสงสัยอยู่ ต่พอเห็นดวงตาของจี้จิ่งเชินฉันก็ตกใจหมด
พยักหน้าอย่างรวดเร็วให้ทั้งสองคนและเข้าไปในห้อง
ทันทีที่เขาเข้ามาในห้อง ก็เห็นหลวนจื่อเอนกายลงบนโซฟา ทำหน้าบึ้งด้วยสีหน้าไม่ค่อยสบายใจ เขาก็เดินไปอย่างรวดเร็ว
“หลวนจื่อ ไม่สบายอีกแล้วหรือ ยังอยากอ้วกอีกไหม?”
หลวนจื่อขมวดคิ้วและไม่ได้พูดอะไร ก็หยิบผ้าร้อนมาเช็ดตา
ผ่านไปสักระยะ เธอจึงเอ่ยปากพูดว่า “ตอนนี้ดีขึ้นมากแล้ว”
ผู้จัดการมองเธอ แต่ก็ยังเป็นห่วงเล็กน้อยอยู่
“ไม่จำเป็นต้องไปโรงพยาบาลจริงๆเหรอ เกิดอะไรขึ้นกับผลการตรวจครั้งล่าสุด มันร้ายแรงหรือเปล่า”
แม้ว่าเขาจะเคยไปโรงพยาบาลมาแล้วครั้งหนึ่ง แต่ผลรายงานก็ถูกหลวนจื่อเอาไปทันที หลังจากนั้นก็ไม่เคยพูดอะไรเลย แม้ว่าเขาไม่รู้เลยว่าเกิดอะไรขึ้น
“ ฉันสบายดีจริงๆ”
หลวนจื่อลุกขึ้น สภาพดีขึ้นมากแล้วและถามว่า: “คุณเคยบอกใครว่าฉันอยู่ที่นี่หรือ? ”
ผู้จัดการขมวดคิ้วและกล่าวว่า: “เจ้านายตัวน้อย คำสั่งของคุณ ฉันกล้าขัดได้อย่างไร แม้แต่คนในตระกูลหลวนถามขึ้น ฉันก็ช่วยคุณปิดบังมันแล้ว”
“ฉันแค่ต้องการปิดบังพวกเขา ฉันจะไปต่างประเทศในอีกไม่กี่วัน จากนั้นก็ไม่ต้องกังวล”
หลวนจื่อพูดแบบนี้ แต่เมื่อเธอนึกถึงภาพถ่ายและรายงานที่เธอโดนแอบถ่ายครั้งล่าสุด เธอก็กังวลเล็กน้อย
หากตระกูลหลวนเห็น ตามนิสัยของพวกเขา พวกเขาจะต้องมาตามมาแน่นอน
ฉันไม่รู้ว่าตอนนั้นฉันจะสามารถปิดบังมันต่อไปได้หรือเปล่า
เธอขมวดคิ้วคิดอยู่ หน้าอกของเธอก็ปั่นป่วนทันที
ก่อนที่จะพูดอะไรมากกว่านี้ เธอก็หันหลังและรีบเข้าไปห้องน้ำ
ผู้จัดการเห็นแล้ว ก็มีท่าทางเศร้า ๆไปด้วย
“ อ้าว ทำไมเป็นแบบนี้อีก ระวังด้วย”
เขากระซิบและช่วยหลวนจื่อตบหลังไปด้วย
“ถ้านักข่าวเห็นคุณเป็นแบบนี้ คุณก็ถูกผู้คนพูดอย่างเหลวไหลอีกครั้งและบอกว่าคุณท้อง”
หลวนจื่อก้มศีรษะลง กดความรู้สึกที่สั่นระริกในอกลง แต่มุมปากของเธอยกยิ้มอย่างขมขื่น
ผู้จัดการยืนอยู่ข้างหลังเธอ ทันใดนั้นก็รู้สึกได้ถึงท่าทีของหลวนจื่อที่มีความประหม่าเล็กน้อย หลังทั้งหลังของเธอก็แข็งไปหมด
เขามองด้านหลังของหลวนจื่ออย่างรายละเอียด เบิกตากว้างด้วยความประหลาดใจ
คงไม่ใช่ว่า…….
ในตอนเย็น หลังจากปล่อยให้หลวนจื่อพักผ่อนแล้ว ผู้จัดการก็รีบไปที่โรงพยาบาลที่หลวนจื่อมารักษาในวันนั้น
สายแล้ว แต่โรงพยาบาลก็ยังแออัดอยู่
เขารีบไปที่เคาน์เตอร์และใช้ ID ของหลวนจื่อเพื่อเปิดบันทึกทางการแพทย์ก่อนหน้านี้
หลวนจื่อก้าวเข้าสู่แวดวงการนางแบบอย่างสุดหัวใจ ผู้อาวุโสสองคนของตระกูลหลวนกังวลว่าเธอถูกรังแก แต่ไม่รู้จะพูดยังไง เลยได้แต่ให้ผู้จัดการพิเศษมาดูแลเป็นการส่วนตัวและสนับสนุนเธอตลอดทาง
ผู้จัดการก็คือบอดี้การ์ด นอกจากคอยดูแลหลวนจื่อ เขาก็ต้องรายงานต่อตระกูลหลวนอย่างสม่ำเสมอ
หลายปีที่ผ่านมา ความสัมพันธ์ระหว่างเขากับหลวนจื่อดีขึ้นเรื่อยๆ และเอกสารมากมายอยู่ในมือของเขา
ทันทีที่พิมพ์ผลการตรวจสอบล่าสุดออกมา ผู้จัดการก็กระตือรือร้นที่จะจับมันออกดู
ข้ามข้อมูลคำศัพท์ที่ยาวและซับซ้อน แล้วดูผลลัพธ์สุดท้ายทันที
ลายมือที่ขีดเขียนโดยคุณหมอถูกเขียนลงบนกระดาษ
—— หลังจากตรวจร่างกาย ตั้งครรภ์ได้สองเดือน
เห็นคำเหล่านี้ก็มีเสียงดังในสมองของผู้จัดการ
“ นี่ … เป็นไปได้ยังไง?”
มือเขาสั่น นี่มันเกิดขึ้นตั้งแต่เมื่อไหร่?
ทำไมเขาไม่เคยได้รับรู้?
ถ้าสองเฒ่าแก่ของตระกูลหลวนรู้ว่าลูกสาวของตัวเองกำลังตั้งท้อง จะไม่ถูกฆ่าเลยหรือ?
ผู้จัดการยัดรายงานลงในกระเป๋าเสื้อ เช็ดหน้าแล้วเดินออกไปข้างนอก
ไม่น่าแปลกใจ ช่วงเวลานี้ หลวนจื่อก็ผิดปกติไปเล็กน้อย แต่พ่อของเด็กคือใคร?
มันเกิดขึ้นเมื่อไร?
เขามักจะติดตามหลวนจื่ออยู่เสมอ แต่ทำไมไม่เคยเห็นเบาะแสใด ๆ เลย?
ผู้จัดการลดศีรษะลงและรีบเดินเข้าไปข้างใน
แค่เข้าประตูปุ๊บก็โดนใครบางคนชนเอาไว้
เขาเงยหน้าขึ้นอย่างรวดเร็ว เห็นว่าเป็นพ่อบ้านปราสาทเก่า จึงโล่งใจสักที
พ่อบ้านมองไปที่ใบหน้าของเขาและพูดอย่างเป็นห่วง: “คุณโอเคไหม?”
ผู้จัดการส่ายหัว
“ฉันสบายดี หลวนจื่อยังคงพักผ่อนอยู่หรอ”
“ คุณหลวนจื่ออยู่ในห้องพักอยู่”
“โอเค”
เขาตอบรับและรีบเดินเข้าไปข้างใน
พ่อบ้านมองเขาอย่างสงสัย กำลังจะเดินออกไป ทันใดนั้นก็เห็นเศษกระดาษยับยู่ยี่ทิ้งไว้ที่พื้น
“นี่คืออะไร?”
เขาก้มตัวหยิบมันขึ้นมา มองไปที่ลูกบอลกระดาษในมือแล้วขมวดคิ้วเล็กน้อย
พูดอย่างไม่พอใจ: “เพิ่งทำความสะอาดไม่ใช่เหรอ”
จากนั้นพ่อบ้านจึงหยิบลูกบอลกระดาษในมือก้าวไปข้างหน้าสองก้าวแล้วโยนมันลงถังขยะอีกด้านหนึ่ง
หลังจากเข้าไปในปราสาทแล้ว ผู้จัดการก็ไปที่ห้องของหลวนจื่อโดยตรง เปิดประตูและเห็นว่าเธอยังพักผ่อนอยู่
เขาหายใจเข้าลึก ๆ และเข้าไปใกล้ ๆ หลวนจื่อที่นอนอยู่บนเตียงก็ตื่นขึ้นมา
หลวนจื่อพูดพลางเตรียมตัวจะลุกขึ้นยืน
“ คุณไปไหนมา?”
ผู้จัดการมองไปที่เธอครุ่นคิดสักครู่แล้วพูดว่า: “ฉันไปโรงพยาบาลและดูผลการตรวจครั้งสุดท้ายของคุณมา”
แค่ประโยคเดียว ทำให้หลวนจื่อชะงักทันที
ผู้จัดการขมวดคิ้ว สีหน้าของเขาเครียดมาก
“หลวนจื่อ เรื่องที่คุณท้อง คุณจะปิดบังไปถึงเมื่อไหร่”
