บทที่ 538 ข่าวใหญ่
เวินเที๋ยนเที๋ยนไม่รู้เรื่องระหว่างหมินอันเกอและหลวนจื่อ เธอคิดเพียงว่าหลวนจื่อพยายามหลีกเลี่ยงนักข่าวหรือไม่ก็เหนื่อยจากงานและต้องการมาพักผ่อน
วันรุ่งขึ้น เมื่อเธอเพิ่งลงมาชั้นล่าง เธอก็ได้ยินเสียงคุยกันที่ประตู
เมื่อเดินลงไปก็เห็นนักข่าวสองคนยืนอยู่ข้างนอก พ่อบ้านกำลังเจรจาต่อรองกับพวกเขา
เป็นไปได้ไหมว่าพวกเขาค้นพบลาดเลาของหลวนจื่อ?
เพียงแค่คิดถึงความเป็นไปได้นี้ นักข่าวหลายคนที่ประตูเห็นเวินเที๋ยนเที๋ยนก็รีบกวักมือทักทาย
“ คุณเวิน! คุณเวิน! เราขอสัมภาษณ์คุณหน่อยได้ไหม?”
เวินเที๋ยนเที๋ยนถึงกับผงะไปเมื่อเธอได้ยินประโยคนี้
“ สัมภาษณ์ฉันเหรอ”
นักข่าวสองคนพยักหน้าและพูดอย่างตื่นเต้น:“ คุณเอาชนะหลีเจียเวยในการแข่งขันมาก่อน หลายคนอยากรู้เกี่ยวกับประสบการณ์ของคุณมาก สัปดาห์ที่ผ่านมา ทางเราวางแผนที่จะทำหัวข้อพิเศษเกี่ยวกับคุณและการบูรณะวัฒนธรรม คุณลองพิจารณาดูก่อนไหม?”
เวินเที๋ยนเที๋ยนคิดไม่ถึงว่าพวกเขาทั้งสองมาเพื่อตัวเอง แต่ตอนนี้หลวนจื่อยังอยู่ชั้นบน ถ้าพวกเขาค้นพบมันคงจะแย่
“ขอโทษค่ะ ฉันไม่รับการสัมภาษณ์ใด ๆ เชิญพวกคุณกลับไปก่อนเถอะ”
นักข่าวสองคนยิ่งรีบร้อนมากขึ้นและอยากจะเร่งแซงพ่อบ้าน แต่ถูกบอดี้การ์ดสองคนหยุดไว้ และทำอะไรไม่ได้
“แล้วท่านประธานจี้ล่ะ เขามีเวลาไหม พวกเราจะ… ”
เมื่อได้ยินเช่นนี้ เวินเที๋ยนเที๋ยนก็เข้าใจจุดประสงค์เดิมของพวกเขาและหันไปมองพวกเขา
“คุณกำลังสัมภาษณ์อะไรกันแน่”
“เรา……”
นักข่าวทั้งสองดูลุกลี้ลุกลนและพูดอะไรไม่ออก
ใบหน้าของเวินเที๋ยนเที๋ยนมืดลงเล็กน้อยและเธอก็โบกมือ บอดี้การ์ดหลายคนรีบก้าวไปข้างหน้าดันทั้งสองคนออกไป โยนพวกเขาออกไปนอกประตู
พ่อบ้านและบอดี้การ์ดสองคนยืนอยู่ที่ประตูมองพวกเขาอย่างเย็นชา
“ ฉันเคยบอกแล้วว่าคุณเวินและคุณผู้ชายจะไม่รับการสัมภาษณ์ใด ๆทั้งนั้น พวกคุณไม่ต้องมาแล้ว”
อย่าคิดว่าเขาไม่รู้ว่านิตยสารที่พวกเขากำลังพูดถึง ไม่ใช่องค์กรที่เป็นทางการ แต่เป็น บริษัทเล็ก ๆ ที่มักจะรายงานข่าวซุบซิบและนินทา
เพราะพวกเขา อนาคตของหลาย ๆ คนต้องพังพินาศ เขาจะปล่อยให้คุณเวินสัมภาษณ์แบบนั้นได้อย่างไร?
“พวกคุณรีบออกไปเถอะ ถ้าครั้งหน้ายังมาอีก จะโยนพวกคุณออกไปทันที!”
หลังจากพูดจบ เขาก็พาบอดี้การ์ดทั้งสองคน หันกลับไปที่วิลล่า
เวินเที๋ยนเที๋ยนยังคงยืนอยู่ในห้องนั่งเล่น เมื่อเธอเห็นพ่อบ้านกลับมา เธอก็ถามว่า “พวกเขาไปแล้วเหรอ”
“ไปแล้วครับ”
“ช่วงนี้อย่าปล่อยให้นักข่าวและช่างภาพเข้ามา เรื่องของหลวนจื่อ ต้องถูกเก็บเป็นความลับ”
พ่อบ้านพยักหน้า: “คุณไม่ต้องกังวล ถ้าพวกเขากล้ามาอีก ผมจะสอนบทเรียนให้พวกเขาแน่นอน”
พูดจบ เวินเที๋ยนเที๋ยนมองไปรอบ ๆ แต่ไม่เห็นหลวนจื่อ
“ หลวนจื่อยังไม่ลงมาเหรอ”
พ่อบ้านกล่าวว่า: “คุณหลวนจื่ออยู่ในห้องนอนอยู่เสมอ ไม่ค่อยลงมา น่าจะมีผู้จัดการดูแลเธออยู่”
“ฉันจะขึ้นไปดูหน่อย” เวินเที๋ยนเที๋ยนคิดสักพักแล้วพูดว่า: “ช่วยบอกให้แม่ครัวทำอาหารอร่อย ๆ หน่อย ตอนนี้หลวนจื่อผอมลงเรื่อย ๆเลย ”
“ ใช่ ผมสั่งไปแล้ว คืนนี้คงทำเสร็จแล้วครับ”
เวินเที๋ยนเที๋ยนหันกลับไปเพื่อขึ้นบน กำลังจะไปหาหลวนจื่อ
และตอนนี้อยู่นอกวิลล่าของตระกูลจี้
นักข่าวสองคนที่เพิ่งถูกไล่ออกจากประตู ทั้งบ่นและเดินออกไปข้างนอก.
“น่าเสียดาย! จริงๆแล้วอีกนิดเดียว!”
“ หลายวันนี้เราปลอมเป็นหลายตัวตนแล้ว แต่เรายังไม่สามารถเข้าไปได้ บริษัทใช้เงินเท่าไหร่ในการซื้อเรื่องซุบซิบเกี่ยวกับเวินเที๋ยนเที๋ยนและจี้จิ่งเชิน ถ้าเราหาได้อีกสักนิด เราก็จะประสบความสำเร็จแล้วล่ะ”
“ ฉันจะทำยังไงได้ล่ะ มีบอดี้การ์ดมากมายที่เฝ้าปราสาทเก่านี้ ใครจะเข้าไปได้?”
“น่าหงุดหงิด!”
อีกคนกัดฟันและโบกมืออย่างโกรธ ๆ
“ยากที่เข้ามาได้สักที เราจะกลับไปด้วยมือเปล่าแบบนี้ไม่ได้! ต่อไปจะไม่มีโอกาสแบบนี้อีกแล้ว แม้ว่าเราจะขโมย ก็ต้องขโมยหน่อยสิ ”
“ ขโมยเหรอ มีบอดี้การ์ดมากมายขนาดนี้ จะขโมยได้ยังไง ถ้าพวกเราโดนจับได้ … ”
“โง่! ฉันบอกว่าฉันเข้าไปในบ้านและขโมยของเมื่อไหร่ ฉันหมายความว่า … ”
ชายคนนั้นมองไปรอบ ๆ และเห็นว่าไม่มีใครอยู่ เขาจึงวิ่งไปที่ถังขยะอีกด้านหนึ่ง
รีบเปิดฝาและดึงถุงขยะด้านในออก
“นี่เป็นขยะในบ้านของปราสาทเก่าน่าจะมีเบาะแสอะไรบ้าง”
พูดไป เขาก็พลิกมันไปมา ทันใดนั้นก็เห็นลูกบอลกระดาษยับยู่ยี่อยู่ข้างใต้
ประสบการณ์หลายแง่มุมของเขาในวงการปาปารัสซี่ทำให้เขารู้สึกตื่นเต้นและคลุมเครือว่าได้ค้นพบบางสิ่ง
เขาคว้าลูกบอลกระดาษและคลี่มันออก
เขาแค่มองไปแวบหนึ่ง ดวงตาของชายคนนั้นก็เบิกกว้างและความดีใจก็ท่วมใบหน้าของเขา
“ข่าวใหญ่ ข่าวใหญ่!”
“ว่าไง?”
อีกคนก็โน้มตัวเข้ามาและพูดอย่างอารมณ์ไม่ดี: “เจอความลับของเวินเที๋ยนเที๋ยนและจี้จิ่งเชินรือ?”
“ฉันไม่เจอข่าวระหว่างพวกเขา แต่ฉันเจออีกข่าวที่น่าตื่นเต้นยิ่งกว่านั้น!”
ขณะที่เขาพูดเขาเงยหน้าขึ้น ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความเร่าร้อนและเก็บใบผลรายงานขึ้นมา
“ไปเลย รีบกลับไปเขียนบทร่างเลย! ทันทีที่รายงานโพสต์ออกมา เราทั้งคู่จะรวยแน่!”
พูดไป ทั้งสองก็เข้าไปในรถและขับออกไปโดยไม่หยุดแม้แต่วินาที
รถของนักข่าวเพิ่งออกจากปราสาท ไม่กี่นาทีรถเบนท์ลีย์อีกคันก็ขับเข้ามา
เมื่อประตูรถเปิดออก หมินอันเกอก็รีบลงมาและรีบเข้าไปในปราสาท
ขณะที่เขาเดิน เขาเรียกชื่อของหลวนจื่อด้วย
เมื่อพ่อบ้านเห็นเขาเข้ามา ไม่ทันตั้งตัวว่าคนตรงหน้านี้คือหมินอันเกอสุดหล่อในทีวี เขาคิดว่าเป็นคนจรจัดที่บุกเข้ามาที่ไหนสักแห่ง
กำลังจะเดินไปยุติ พอเห็นหน้าเขาแล้ว ขาก็หยุดเดินทันทีด้วยความตกใจ
“คุณคือ … หมินอันเกอ ?เกิดอะไรขึ้น เกิดอะไรขึ้นกับคุณ”
เขาถามอย่างห่วงใย แต่หมินอันเกอไม่มีกระจิตกระใจตอบคำถามของเขาในตอนนี้ มองเข้าไปข้างในอย่างกระตือรือร้น
อยากจะผลักพ่อบ้านออกไป
“ผมมาหาหลวนจื่อ เธออยู่ไหม”
เมื่อได้ยินชื่อนี้ สีหน้าของพ่อบ้านก็เปลี่ยนไปทันที
เวินเที๋ยนเที๋ยนเพิ่งเตือนเขาว่าอย่าให้ใครรู้ว่าหลวนจื่ออยู่ในปราสาทเก่านี้
แต่เมื่อเผชิญหน้ากับคำถามของหมินอันเกอ เขาก็รู้สึกเครียดเล็กน้อย
แต่ไม่นานสีหน้าของเขาก็กลับมาเป็นปกติและส่ายหัว
“ฉันไม่เคยเห็นหลวนจื่อที่ปราสาทนี้เลย”
“เป็นไปไม่ได้!” หมินอันเกอโต้กลับอย่างหนักแน่น: “เที๋ยนเที๋ยนต้องพาเธอมาที่นี่แล้ว แม้ว่าเธอจะไม่อยู่ที่นี่ เที๋ยนเที๋ยนก็ต้องรู้ที่อยู่ของหลวนจื่อ”
“แล้วเที๋ยนเที๋ยนล่ะฉันอยากเจอเธอ”
เมื่อพูดอย่างนั้น เขาก็เลี่ยงพ่อบ้านและเดินเข้าไปข้างใน
พ่อบ้านมาเห็นแล้วก็เกิดความกังวลและรีบตามไป
“ คุณหมิน โปรดใจเย็น ๆ ก่อน อย่าโลดแล่นนะ ถ้าไม่ออกไปอีก ฉันจะเรียกบอดี้การ์ดมาจัดการเอง!”
น้ำเสียงของเขาแข็งกร้าว แต่หมินอันเกอไม่สนใจคำขู่ของพ่อบ้านและรีบเดินขึ้นไป
เพียงไม่กี่วินาทีเขาก็เดินขึ้นไปที่ชั้นสอง เขากำลังจะไปถึงห้องพักที่หลวนจื่อพักอยู่
