บทที่ 520 วันนี้เธอชนะแน่นอน
หลังจากหลีเจียเวยมาถึง แล้วไม่เห็นเวินเที๋ยนเที๋ยน ในใจมีความวิตกกังวลเล็กน้อย และเดินหาไปตามห้องต่างๆ
เวินเที๋ยนเที๋ยนทำอะไรอยู่กันแน่……
แม้ว่าอาจารย์ฟ่านจะเคยพูดว่า ตัวเองต้องชนะแน่นอน แต่ว่านางก็ยังคงอดไม่ได้ที่จะกังวล
เมื่อเคาะประตูแล้ว ด้านในกลับไม่มีเสียงตอบกลับใดๆ
ได้ยินว่างานของเธอยังไม่เสร็จสิ้น……
หลีเจียเวยคิดถึงต้นทองสัมฤทธิ์ต้นนั้น แล้วขมวดคิ้วทันที ในใจยังคงเป็นกังวล
“เธอคงไม่ซ่อมเสร็จจริงๆใช่มั้ย？”
ยิ่งคิดยิ่งกังวล นางหมุนด้านจับอย่างระวัง เตรียมเข้าไปอย่างเงียบๆ
แล้วในเวลานี้ ประตูของห้องถูกเปิดขึ้นมาอย่างกะทันหัน เวินเที๋ยนเที๋ยนปรากฏตัวอยู่ตรงทางเข้าประตู
เมื่อเห็นนาง สายตากลายเป็นระวังตัวขึ้นมาทันที
“มีธุระอะไรรึเปล่า？”
หลีเจียเวยมองไปยังด้านหลังของเธอ ไม่เห็นต้นทองสัมฤทธิ์ต้นนั้น
“คุณยังไม่เสร็จ？ฉันว่า คุณก็ยอมแพ้โดยตรงแล้วกัน อย่าถึงเวลาขึ้นเวทีแล้ว ให้คนหัวเราะเยาะ”
“ไม่ต้อง”
เวินเที๋ยนเที๋ยนพูดด้วยความใจเย็น：“อีกสักพักฉันจะเข้าร่วมแข่งขันอย่างตรงเวลา”
“ใช้ต้นทองสัมฤทธิ์？”
หลีเจียเวยพูดเย้ยหยัน：“อย่าฝันเลย วัตถุโบราณชั้นหนึ่งของประเทศมันไม่สามารถที่จะเอามาจัดแสดงได้อย่างอิสระ ยิ่งไปกว่านั้น ถ้าเธอซ่อมแซมได้ไม่ดี ก็ต้องติดคุกนะ ถึงเวลานั้นอย่าให้เพิ่งเลิกรายการ ก็ถูกส่งตัวเข้าไปในเรือนจำ”
เวินเที๋ยนเที๋ยนค่อยๆขมวดคิ้ว
“เรื่องนี้คุณก็ไม่ต้องกังวลหรอก ยังมีธุระอื่นอีกมั้ย？ถ้าไม่มี ฉันจะทำงานต่อ”
พูดจบ เธอก็ถอยหลังก้าวหนึ่ง ปัง！แล้วประตูก็ถูกปิด
หลีเจียเวยยังอยากพูดต่อ กลับถูกอั้นไว้ในลำคอ สีหน้ายิ่งดูไม่ดี มองดูประตูที่ถูกปิดสนิทด้วยอาการตะลึง
แล้วกัดฟันแน่น มือทั้งสองข้างกำไว้แน่น ตัวสั่นอยู่เล็กน้อย
“เวินเที๋ยนเที๋ยน！ฝากไว้ก่อนเถอะ！”
ด่าไปคำหนึ่งอย่างรุนแรง นางถึงเดินเหยียบส้นสูง แล้วเดินจากไปอย่างรีบร้อน
จนถึงรายการเริ่ม เวินเที๋ยนเที๋ยนยังคงทำงานซ่อมแซมอยู่ในห้องหลังเวทีที่ถูกแยกออกมาโดยเฉพาะ
สุดท้ายยังมีหลายส่วนที่ยังไม่เสร็จ ถ้าหากว่ารีบเร่งเวลา อาจจะเสร็จทันสุดท้ายที่ออกมา
ในเวลาเดียวกัน หลีเจียเวยเดินขึ้นเวทีด้วยเสียงต้อนรับของพิธีกร
เพราะว่าเมื่อก่อนก็เป็นคนกระฉับกระเฉงคล่องแคล่วอยู่ในรายการ เมื่อออกงานก็ได้รับเสียงต้อนรับจากคนดู
แต่ว่า เวินเที๋ยนเที๋ยนกลับยังไม่ปรากฏตัว
“ฉันว่าเธอน่าจะกลัว จนไม่กล้าขึ้นเวที”
“ยอมแพ้โดยตรงเถอะ อย่าให้พวกเราต้องเสียเวลา”
มีเสียงของคนดูจากด้านล่างเวทีส่งมาด้วยความไม่พอใจ
หลีเจียเวยฟังแล้ว ใบหน้าแสดงความได้ใจ มองไปยังจี้จิ่งเชินที่นั่งอยู่แถวหน้าด้วยความได้ใจ
ที่จริงนางอยากโดดเด่นอยู่ตรงหน้าของจี้จิ่งเชิน กลับคิดไม่ถึง ว่าสายตาของจี้จิ่งเชินไม่ได้อยู่บนตัวนางสักนิด แต่กลับไม่สะทกสะท้าน
มองดูฉากที่มีความวุ่นวายแล้ว สายตาหนักแน่นอย่างมาก
หลีเจียเวยค่อยๆกัดฟัน
เขาเชื่อมั่นในตัวเวินเที๋ยนเที๋ยนขนาดนี้？
ดีเลย งั้นก็ให้เขาได้เห็น ว่าใครเก่งกว่ากันแน่！
หลีเจียเวยยิ้ม แล้วหันหน้าพูดกับพิธีกร：“หรือว่าเธออาจจะยังไม่ทันแต่งหน้า เมื่อกี๊ฉันเห็นเธอด้านหลังเวที ถือว่าเห็นแก่หน้าฉัน พวกเราก็รอหล่อนอีกห้านาที ถ้าหลังจากห้านาทีหล่อนยังไม่ปรากฏตัว ก็ทำได้แค่ต้องประกาศผลแบบนี้แล้ว”
พิธีกรพยักหน้า แล้วก็ชมในความเข้าอกเข้าใจผู้อื่นของหลีเจียเวย และเริ่มต้นนับเวลาถอยหลังบนเวที
เวลานับถอยหลังห้านาทีแสดงขึ้นบนหน้าจอ หลีเจียเวยยืนอยู่ตรงกลางเวที ด้วยท่าทีของผู้ชนะ
หันหน้ามา แล้วสบตากับอาจารย์ฟ่านที่นั่งอยู่ด้านข้าง
ดูแล้ว ตอนนั้นพวกเขาทายถูกแล้ว
เวินเที๋ยนเที๋ยนน่าจะเป็นเพราะซ่อมแซมต้นทองสัมฤทธิ์ไม่เสร็จจึงไม่กล้าที่จะปรากฏตัว
วันนี้นางชนะแน่นอน！
คิดถึงตรงนี้ หลีเจียเวยยิ่งเงยหน้าสูง ราวกับนกยูงที่เย่อหยิ่ง มองทุกคนด้วยความโอหัง
นางจะให้จี้จิ่งเชินรู้ ว่าใครกันแน่ที่เหมาะสมกับเขามากที่สุด！
เวลาผ่านไปทุกวินาที พิธีกรมองเวลาที่นาฬิกาบนข้อมือไม่ขาด
แล้วพูดแบบกังวล：“บางทีเวินเที๋ยนเที๋ยนอาจจะไม่ปรากฏแล้ว？จะแข่งกับปรมาจารย์ซ่อมแซมอย่างหลีเจียเวย ทำให้คนขี้ขลาดได้จริงๆ”
“ดีล่ะ ตอนนี้พวกเราก็มาประกาศผลการแข่งขัน”
ได้ยินคำนี้ ใบหน้าของหลีเจียเวยยิ่งโอหัง รอพิธีกรประกาศด้วยความเย่อหยิ่ง
พิธีกรมองเวลาบนนาฬิกาครั้งสุดท้าย แล้วพูดว่า：“เพราะว่าเวินเที๋ยนเที๋ยนไม่ได้เข้าร่วมอย่างตรงเวลา ทางผู้จัดจึงถือว่าเป็นการสละสิทธิ์ การแข่งขันในวันนี้หลีเจียเวย……”
“ใครบอกว่าฉันสละสิทธิ์？”
ยังไม่ทันพูดจบ เสียงหนึ่งดังมาจากด้านหลังเวทีอย่างกะทันหัน
เสียงของพิธีกรหยุดลงทันที และหันหน้ามองไป แล้วเห็นเวินเที๋ยนเที๋ยนเดินออกมาจากด้านหลังเวที
ตอนเธอเดินมาถึงเวที นาฬิกานับถอยหลังด้านหลังถึงจะชี้ไปยังเลขศูนย์
ในเวลาสุดท้าย เวินเที๋ยนเที๋ยนเดินมาถึงแล้ว
เมื่อเห็นเวินเที๋ยนเที๋ยนปรากฏตัว สีหน้าของหลีเจียเวยดูแย่ไปทันที สายตาค่อยๆจ้องมอง
มาจนได้！
รู้ทั้งรู้ว่าตัวเองต้องแพ้ ก็ยังมา？
ยุ่งยากจริงๆ！
ในเมื่อเธออยากขายหน้า ก็จะให้เธอได้ลิ้มรสนั้น
นางคิดไป แล้วหันหน้ามองไปยังจี้จิ่งเชิน
นับตั้งแต่เวินเที๋ยนเที๋ยนปรากฏตัว สายตาของเขาก็ตกอยู่บนตัวเวินเที๋ยนเที๋ยน แฝงไปด้วยความรักและความอบอุ่น มันทิ่มแทงใจนางทันที
หลีเจียเวยขมวดคิ้ว แล้วกำหมัดแน่น สาบาน
ว่าจะให้เวินเที๋ยนเที๋ยนได้ลิ้มรสชาติของความพ่ายแพ้
พิธีกรเห็นเวินเที๋ยนเที๋ยนเดินขึ้นเวที ก็รู้สึกยินดีปรีดาเช่นกัน แล้วพูดเสียงสูง
“ดีมาก ในที่สุดเวินเที๋ยนเที๋ยนก็มาถึงในรายการ การแข่งขันในวันนี้เริ่มต้นอย่างเป็นทางการ！”
ในฐานะนักบูรณะวัตถุโบราณ จำเป็นต้องมีพร้อมในการสำรวจตรวจชมวัตถุโบราณ การตัดสินจริงเท็จ แล้วก็ซ่อมแซมวัตถุโบราณให้เสร็จสมบูรณ์ตามสภาพ ความสามารถสามอย่าง
ตามสามประเภทนี้ การแข่งขันในวันนี้ก็ถูกแบ่งออกเป็นสามด้านนี้
ด่านแรกที่จะแข่ง ก็คือการสำรวจตรวจชมวัตถุโบราณ
เมื่อเห็นวัตถุโบราณชิ้นหนึ่ง สามารถพูดถึงมูลค่าของประวัติและความหมายข้างหลังได้อย่างถูกต้องไม่มีผิด เป็นความสามารถพื้นฐานที่นักบูรณะวัตถุโบราณทุกคนต้องมี
เวินเที๋ยนเที๋ยนเพิ่งยืนนิ่ง แล้วสังเกตเห็นสายตาของจี้จิ่งเชินที่อยู่บนตัวเธอ และหันหน้าไปมอง หล่อนค่อยๆยิ้ม ยังไม่ทันจะทำการทักทายมากมาย ก็โดนของที่สาวทีมงานเอาขึ้นมาดึงดูด
บนพานปูด้วยผ้ากำมะหยี่สีแดง ข้างในมีของกลมๆชิ้นหนึ่งวางไว้ แต่ด้านนอกกลับถูกคลุมด้วยผ้ากำมะหยี่สีเดียวกัน
ลึกลับมาก เมื่อปรากฏ ก็ดึงดูดสายตาของคนดูทุกคน
พิธีกรเห็นอาการของคนดูก็พอใจเป็นอย่างมาก แล้วเดินขึ้นไป
“สมบัติล้ำค่าชิ้นนี้ก็คือของที่พวกเรายืมออกมาจากราชวัง มีค่าเป็นอย่างมาก หลังจากที่ทั้งสองเห็นสมบัติล้ำค่า จำเป็นต้องพูดสิ่งที่คุณรู้ออกมาทั้งหมดภายในห้านาทีความรู้ทั้งหมดที่เกี่ยวกับสมบัติล้ำค่าชิ้นนี้ ใครพูดได้ถูกต้องและสมบูรณ์ คนนั้นก็ชนะ”
เมื่อพูดกติกาออกมา ในเวลาเดียวกันเวินเที๋ยนเที๋ยนกับหลีเจียเวยก็พบความลับในนั้น
ตรงหน้ามีวัตถุโบราณชิ้นเดียว จะแข่งแพ้ชนะ ลำดับก่อนและหลังก็กลายเป็นสิ่งสำคัญ
คนที่พูดคนแรกมักจะเรียกความรู้สึกที่ดีได้ก่อน แต่เมื่อคนที่สองจะเริ่มอธิบาย ก็เลี่ยงไม่ได้ที่คนอื่นจะคิดว่า หล่อนพูดตามความคิดของคนแรก ตามความคิดที่ว่ามาก่อนได้เปรียบ ต้องคิดว่าคนแรกพูดได้ดีกว่าอยู่แล้ว
เพิ่งอ่านกติกาจบ หลีเจียเวยก็แย่งพูดขึ้นว่า：“ถ้าเป็นแบบนี้ งั้นฉันก็มาเป็นคนแรกแล้วกัน”
