เมียหวานของประธานเย็นชา – บทที่ 540 เรื่องไม่จริง

บทที่ 540 เรื่องไม่จริง

มีคนเคยถ่ายภาพไว้ที่หมินอันเกอและหลวนจื่อที่ปรากฏตัวในเวลาเดียวกัน มีความสัมพันธ์ใกล้ชิดกันมาก

แม้ว่าทั้งสองคนจะเปิดเผยต่อสาธารณะว่าพวกเขามองว่ากันและกันเป็นเพื่อนและพี่น้องกัน แต่ไม่มีใครเอาจริง

แต่ดูเหมือนว่าตอนนี้ พ่อของเด็กอาจจะเป็นคนรักในฝันของทุกคนจริงๆ – หมินอันเกอ！

พอได้ยินข่าวนี้แล้ว แฟน ๆ ของหมินอันเกอต่างก็ตกใจ และพวกเขาก็ไม่อยากจะเชื่อเลยทีเดียว

ในขณะเดียวกันความคิดเห็นของผู้คนที่ร้อนแรงนี้ก็ถูกเพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็ว

มันได้แพร่กระจายไปยังเครือข่ายทั้งหมดและแพร่กระจายไปยังผู้คนจำนวนมากในช่วงเวลาสั้น ๆ

ตอนที่หลวนจื่อหยิบกระเป๋าเดินทางในมือลงไปชั้นล่าง เธอก็ได้ยินเสียงรายการที่กำลังเล่นอยู่บนทีวีในห้องนั่งเล่น

พ่อบ้านและเวินเที๋ยนเที๋ยนกำลังนั่งดูทีวีอยู่ในห้องนั่งเล่น แต่สีหน้าของพวกเขานั้นดูไม่ค่อยดีเท่าไหร่

หลวนจื่อกำลังจะเอ่ยปากพูด แต่ทันใดนั้นก็ได้ยินเสียงของพิธีกรในทีวี

“… หลังจากที่ข่าวถูกเปิดเผย ผู้รับผิดชอบของบริษัทก็ไม่ได้ออกมาชี้แจง และทั้งสองฝ่ายก็ไม่ได้ออกมาพูดอะไร แต่ตอนนี้ทุกคนบนอินเทอร์เน็ตได้รับข่าวแล้วก็พากันแตกตื่น ไม่กล้าที่จะเชื่อ และรอให้พวกเขาออกมาชี้แจง .”

“ หลวนจื่อท้องหรอ และลูกของเธอมีส่วนเกี่ยวข้องกับหมินอันเกอรึเปล่า ต้องมีการตรวจสอบเพิ่มเติม ดิฉันหวังว่าทุกคนจะอย่าตื่นตระหนกกับเรื่องนี้มากเกินไป … ”

เมื่อได้ยิน เสียงก้าวเท้าลงบันไดของหลวนจื่อก็หยุดลง

ส้นรองเท้าชนกับบันไดส่งเสียงดังเล็กน้อย

ในเวลานี้มีคนเพียงไม่กี่คนที่นั่งอยู่ในห้องนั่งเล่น พากันหันหน้าไปทางเดียวกันและเห็นหลวนจื่อถือของในมือ ยืนอยู่บนขั้นบันไดพร้อมกับสีหน้าที่สับสน

เวินเที๋ยนเที๋ยนลุกขึ้นมา

“หลวนจื่อ คุณจะไปไหน?”

หลวนจื่อขยับตัวอีกครั้งและเดินลงจากบันได

“ ฉันบอกเธอก่อนแล้วไม่ใช่เหรอว่าฉันจะไปต่างประเทศสักพัก”

“แต่……”

เวินเที๋ยนเที๋ยนนึกถึงข่าวที่รายงานในเมื่อกี้ มึรู้จะทำยังไงดี

เมื่อเทียบกับความสงสัยของชาวเน็ต เวินเที๋ยนเที๋ยนมีความแน่ใจมากขึ้น

ดูจากสัญญาณในช่วงนี้แล้ว หลวนจื่ออาจกำลังท้องจริงๆ

ยิ่งไปกว่านั้น มันเกี่ยวข้องกับหลวนจื่อด้วย

ในช่วงเวลานี้ ปฏิกิริยาทั้งคู่ต่างดูผิดปกติมาก จนต้องสงสัย

“ แต่ที่ในทีวีเมื่อกี้พูด … ”

“ไม่จริงทั้งหมด”

หลวนจื่อโต้กลับอย่างรวดเร็ว

แต่ข้อสงสัยในใจของเวินเที๋ยนเที๋ยนยังไม่ได้หายไป

หลวนจื่อพูดอีกครั้ง: “ไม่ควรเชื่อข่าวพวกเหล่านั้นนะ เธอควรจะรู้ว่าพวกเขาพูดเรื่องไร้สาระตลอด”

“ฉันรู้ แต่…”

“ไม่ต้องพูดแล้ว”

หลวนจื่อขัดจังหวะเวินเที๋ยนเที๋ยนและพูดว่า “ฉันจัดการธุระของตัวเองได้ เธอไม่ต้องกังวลเรื่องนี้หรอก”

หลังจากพูดจบ เธอก็ขนของและเตรียมออกไปข้างนอก

เพิ่งจะยื่นมือออกไปเพื่อเปิดประตู แต่ทันใดนั้นประตูก็ถูกผลักเข้ามาจากด้านนอก

เมื่อเธอเงยขึ้นไปก็เห็นหมินอันเกอยืนอยู่ที่ประตู ท่าทางดูรีบร้อน สูดหายใจเฮือกใหญ่ เหมือนเพิ่งวิ่งกลับมา

เขาคาดคิดไม่ได้ว่าจะได้เห็นหลวนจื่อตอนที่เขาเปิดประตู เลยอึ้งไปสักครู่

รีบพูดว่า: “หลวนจื่อ คุณ … ”

แต่เอ่ยปากแล้ว ก็ไม่รู้ว่าควรพูดอะไร เลยค่อยๆหยุดไป

“ข่าวบนอินเทอร์เน็ตพวกนั้น … ”

เขาขมวดคิ้วครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง ดูเหมือนจะพูดยาก ลังเลอยู่พักหนึ่งก่อนจะพูดต่อ: “มันจริงหรอ?”

“ไม่จริง” หลวนจื่อตอบด้วยท่าทีหนักแน่น

แต่เมื่อเธอเพิ่งพูดจบ ก็มีเสียงอีกเสียงดังขึ้นจากบันไดชั้นสอง

“หลวนจื่อ อย่าปิดบังต่อไปอีกเลย บอกเขาไปเถอะ”

จู่ๆเสียงผู้จัดการก็ดังขึ้น

เขาเดินลงไปข้างล่าง จนไปถึงตรงหน้าของหลวนจื่อและหมินอันเกอยืนบังอยู่ตรงกลางพวกเขา

แม้ว่าเขาจะรู้สึกได้ว่าหลวนจื่อไม่สามารถซ่อนตัวต่อไปได้ แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าเธอจะให้อภัยหมินอันเกอ

เขารู้ดีว่าหลวนจื่อคิดอย่างไรกับหมินอันเกอ

เขาเป็นคนเดียวที่ทำให้เธอทนทุกข์กับความผิดหวังได้

หลวนจื่อขมวดคิ้วเมื่อเห็นผู้จัดการที่ปรากฏตัวขึ้นทันใดและดึงตัวเขา

“ไม่ต้องห่วง นี่เป็นเรื่องของฉันเอง”

หลังจากนั้นเขาก็หันหน้าไปทางหมินอันเกอ

“เรื่องนี้ไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับคุณ ข่าวบนอินเทอร์เน็ตไม่ใช่เรื่องจริง ไม่ต้องห่วง”

แต่มีเสียงในใจของหมินอันเกอที่คอยบอกเขา

เขาไม่เชื่อสิ่งที่หลวนจื่อพูดต่อหน้าเขา

ตั้งแต่ครั้งแรกที่ได้พบเห็น ผู้หญิงคนที่อยู่ตรงหน้าเคยหลอกทุกคนมาได้หลายครั้ง

ในช่วงหลายปีที่ผ่านมา แม้แต่เขาก็ถูกหลอกหลายที

ดวงตาของหมินอันเกอกระพริบไปทั่วกระเป๋าเดินทางในมือของหลวนจื่อ

“คุณกำลังจะไปไหน?”

“ไปต่างประเทศ.”

หลวนจื่อละสายตาและไม่ไปมองเขา

น้ำเสียงเริ่มแข็งกร้าว

“หลีกไป เครื่องบินจะเทคออฟแล้ว”

เธอยื่นมือออกไปเพื่อผลักหมินอันเกอออกไป แต่อีกฝ่ายยังคงนิ่งและคว้ามือของเธอไว้

“ฉันบอกว่าฉันจะรับผิดชอบทุกอย่าง ฉันไม่ … ”

“ไม่ต้องพูดอีกแล้ว……”

จู่ๆหลวนจื่อก็ขึ้นเสียงสูงและขัดจังหวะหมินอันเกอด้วยเสียงกรีดร้อง

เธอเป็นคนมีอารมณ์

“ ฉันให้คุณรับผิดชอบตั้งแต่เมื่อไหร่ ฉันบอกว่าทั้งหมดเป็นความผิดของคุณตั้งแต่เมื่อไหร่”

“หมินอันเกอ คุณคิดว่าคุณกำลังเอาเปรียบฉันหรอ ฉันบอกคุณนะ ไม่ใช่! ฉันเป็นคนต่างหากที่เอาเปรียบคุณ คุณไม่รู้เลยรึไงว่าฉันรู้สึกยังไงกับคุณ”

“ฉันนี่แหละที่ผิด ฉันสิต้องขอโทษคุณ!”

เธอพูดออกมา

ใช่แล้วเมื่อคืนนั้นเธอไปที่บาร์ หมินอันเกอก็เมาแล้วและไม่มีวี่แววว่าจะสร่างเมา

เป็นเธอ.

ทุกอย่างเป็นเธอ

แม้ว่าในตอนแรก หมินอันเกอคิดว่าเธอเป็นเวินเที๋ยนเที๋ยน แต่ในเวลานั้น หมินอันเกอก็เมาจนเละเหมือนจะมึนแล้ว

ขอแค่เธอขัดขืน อีกฝ่ายก็จะทำอะไรไม่ได้เลย

แต่หลวนจื่อไม่ทำ

ขนาดเรียกแต่ชื่อของเวินเที๋ยนเที๋ยน ก็ยังไม่หยุด

แล้วหมินอันเกอล่ะ?

อะไรคือการรับผิดชอบต่อเธอ

ถ้าเขารู้ความจริงในเรื่องนี้คงจะเหลือรังเกียจเท่านั้น

เมื่อนึกถึงจุดนี้ หลวนจื่อก็เสียใจมาก

เธอปกปิดทุกอย่างที่จะทำไว้ ยินยอมให้หมินอันเกอรู้สึกถึงความผิดของตน แต่เธอไม่สามารถยอมรับการให้อภัยของอีกฝ่ายได้

แม้แต่พบว่าตัวเองท้อง ก็ไม่อยากบอกให้ใครรู้

ความผิดพลาดของตนเอง ก็ต้องแบกมันด้วยตัวเอง

อย่างน้อยตอนที่เธอจากไป เธอก็ยังสามารถทิ้งความทรงจำที่สวยงามเช่นนี้ไว้ในใจให้กับหมินอันเกอแทนที่จะเกลียดชัง

แต่ตอนนี้ทุกอย่างสายเกินไปแล้ว

หลวนจื่อโพล่งออกมาทั้งหมด ทุกอย่างบนใบหน้าเต็มไปด้วยความเศร้าโศก

แม้ว่าจะก้มหัวลง แต่เธอก็เดาการแสดงออกบนใบหน้าของหมินอันเกอได้ทั้งหมด

มันช็อค?

ไม่อยากจะเชื่อเลย?

รังเกียจหรือไม่พอใจ?

ยิ่งคิดมากเธอก็ยิ่งไม่มีความกล้าหาญที่จะเงยหน้าขึ้นมามอง

หลวนจื่อรีบผลักหมินอันเกอออก แล้ววิ่งออกไป ออกจากปราสาทเก่าไป

หมินอันเกออึ้งไปสักพัก ในที่สุดก็รีบหันหลังกลับและไล่ตามไป

เมื่อออกจากปราสาทเขาก็เห็นหลวนจื่อหยุดอยู่ข้างถนนและข้างหน้าเธอมีรถจอดอยู่

เวินเที๋ยนเที๋ยนตามไปด้วย และเห็นสีหน้าเธอเต็มไปด้วยความตกใจและหวาดกลัว เวินเที๋ยนเที๋ยนก็สงสัยเล็กน้อย ประตูรถเปิดออก ผู้หญิงที่สวมชุดหรูหราก็เดินลงมา

หลวนจื่ออ้าปากค้าง

“แม่?”