เมียหวานของประธานเย็นชา – บทที่ 564 คุณตบฉัน

บทที่ 564 คุณตบฉัน

“ตอนนั้นตระกูลเวินของพวกคุณเป็นคนเสนอเรื่องคำขอแต่งงานก่อน ตระกูลหลวนก็พิจารณาเรื่องนี้ครั้งแล้วครั้งเล่าก่อนที่จะตกลง ไม่ใช่ฉันที่หน้าด้านมาแต่งงาน แต่เป็นพวกคุณ!”

เหยาเย้นก็ลนลาน พูดไปด้วยความโกรธ “ตระกูลเวินจัดการเรื่องของตนเองได้ไม่ดี ยังคงมาโยนใส่คนอื่น”

เวินหงไห่คิดไม่ถึงว่าเหยาเย้นผู้ที่มีความอ่อนโยนมาโดยตลอดจะกล้าตอบโต้คำพูดของตนเอง และเบิกตากว้างขึ้น

“คุณหุบปากซะ!”

เขาก็เหวี่ยงหลังมือออกไป ตบไปที่หน้าของเหยาเย้น

เวินหงไห่เคยรับราชการทหารมาสิบกว่าปี แน่นอนว่ากำลังของมือเทียบไม่ได้กับคนทั่วไป

การตบลงไปหนึ่งที เหยาเย้นก็ถูกตบจนล้มลงไปด้านหลัง ตกลงไปบนพื้นโดยตรง

ไม่ถึงชั่วครู่ แก้มก็แดงและบวมขึ้นอย่างรวดเร็ว

เหยาเย้นถูกตบจนมึนงง มองไปยังเวินหงไห่ที่อยู่เบื้องหน้าอย่างไม่อยากจะเชื่อ

“คุณตบฉัน!”

นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เขาทำ

เวินหงไห่โกรธมาก

“คุณหรือเปล่าล่ะที่ไม่เชื่อฟัง คุณไม่รู้ฐานะของตนเอง! อย่าให้เป็นเพราะตัวคุณคนเดียว ต้องมาทำร้ายคนทั้งตระกูลเวิน”

ในใจของเหยาเย้นก็รู้สึกโกรธขึ้นมา พูดด้วยความโกรธ “ตระกูลเวินเดินมาถึงจุดนี้ไม่ต้องโทษใคร ทั้งหมดก็เป็นความรับผิดชอบของพวกคุณเอง! ตั้งแต่ตอนที่เกิดเหตุการณ์นั้นเมื่อยี่สิบปีก่อน ก็ได้กำหนดอนาคตของตระกูลเวินแล้ว!”

“หุบปากเดี๋ยวนี้!”

เวินหงไห่พุ่งออกไปข้างหน้า ดึงตัวเธอขึ้นมาจากพื้น ง้างมือต้องการที่จะตบลงไป

“คุณตบสิ!”

เหยาเย้นไม่หลบ แต่กลับเงยหน้าขึ้นจ้องมองเขาด้วยสายตาที่เย็นชา

เวินหงไห่ตกใจขึ้นมาอย่างกะทันหัน สุดท้ายเขาก็ไม่ได้ตบลงไป ค่อย ๆกำหมัดแน่น เส้นเลือดบนหลังมือก็ปรากฏขึ้นมา มองไปที่เธอด้วยใบหน้าที่ดุดัน

เกือบวินาทีถัดไป เธอก็อาจจะถูกกลืนกินแล้ว

ร่างกายของเหยาเย้นสั่นเล็กน้อย

นี่เป็นครั้งแรกที่เธอต่อต้านเวินหงไห่ มองเขาด้วยสายตาที่เย็นชา ไม่สามารถจะผ่อนคลายลงได้

เวินหงไห่หายใจเข้าลึก ๆ ผ่อนมือออก ทำให้คนนั้นถูกทิ้งไปบนพื้นอีกครั้ง และจ้องมองเธอด้วยความโกรธ

“ดูเหมือนว่าจะติดต่อกับเวินเที๋ยนเที๋ยนมากเกินไป เรียนรู้อะไรมาก็ไม่เรียน ไปเรียนรู้ความดื้อรั้นของเธอ เป็นเพราะก่อนหน้านี้ผมไม่ได้เข้มงวดกับคุณ!”

เหยาเย้นยกมือขึ้นสัมผัสใบหน้าที่บวมของตนเอง ขมวดคิ้วด้วยความเจ็บปวด

“ที่ฉันพูดเป็นเรื่องจริง ถ้ารู้อย่างนี้ตั้งแต่แรก ฉันคงไม่แต่งงานกับคุณตั้งแต่แรก”

“แล้วคุณอยากจะแต่งงานกับใคร” ไม่ง่ายเลยที่บรรยากาศจะคลี่คลายลง เป็นเพราะคำพูดของเหยาเย้น เวินหงไห่จึงระเบิดความโกรธขึ้นอีกครั้ง “หรือว่าคุณต้องการแต่งงานกับเวินหงหยู้หรือไง”

“คุณฝันไปเถอะ! ทุกคนต่างให้ความพอใจกับตระกูลหล่อน ในสายตาไม่เคยมีคุณตั้งแต่ไหนแต่ไร คุณอย่าคิดนะว่าผมไม่รู้!”

เขาโกรธจนยกเท้าขึ้น ต้องการที่จะเตะลงไปบนร่างของเหยาเย้น

ในเวลานี้ ร่างเล็ก ๆก็กระโดดออกมาจากด้านข้างอย่างกะทันหัน

“อย่าตีแม่นะ!”

ไม่รู้ว่าเวินหมิงเฮ่าออกมาตั้งแต่เมื่อไหร่ พุ่งเข้าไปโดยตรง และกระโจนเข้าไปยังร่างของเหยาเย้น

เหยาเย้นก็ตกใจที่จู่ ๆลูกก็พุ่งออกมา และกอดเธอไว้อย่างรวดเร็ว ใบหน้าเต็มไปด้วยความหวาดกลัว

เท้าของเวินหงไห่ได้เตะออกไปแล้ว เมื่อได้เห็นคนที่ปรากฏออกมา สีหน้าก็เปลี่ยนไป และบิดตัวอย่างกะทันหัน จึงสามารถเอาเท้าของตนเองดึงออกกลับมาได้

อีกเพียงเล็กน้อย ก็เกือบจะเตะไปถูกศีรษะของเวินหมิงเฮ่าโดยตรง

ถ้าเท้านี้ลงไปได้ สมองจะต้องกระทบกระเทือนอย่างแน่นอน

“คุณกำลังทำอะไร!”

หยุดลงทันที เวินหงไห่ก็ส่งเสียงดัง และยื่นมือออกไปพาเวินหมิงเฮ่าลุกขึ้นจากพื้น มองไปด้วยความโกรธ

“เธอกลับไปซะ!”

เขาผลักออกไปอย่างอดไม่ได้ เดิมทีเด็กก็ตกใจอยู่แล้ว เท้าก็อ่อนเปลี้ย จึงล้มตรงลงไปนั่งบนพื้น แล้วร้องไห้ขึ้นมา

เหยาเย้นรีบเข้าไป พาเขามาไว้ในอ้อมแขน

“คุณโกรธอะไรลูก ไม่พอใจอะไรก็มาลงที่ฉัน”

เวินหงไห่มีสีหน้าเคร่งขรึม มีความหม่นหมอง เอื้อมมือไปคว้าเด็กคนนั้นขึ้นมา

“พวกคุณกำลังทำอะไร”

ทันใดนั้นก็มีเสียงที่ต่ำดังมาจากขั้นบันได

การกระทำของเวินหงไห่ก็หยุดลงอย่างกะทันหัน เงยหน้าขึ้นมอง เห็นเพียงเวินฉี่ที่ถือไม้เท้า ยืนอยู่บนใบได้ด้วยใบหน้าที่เงียบขรึม

มองไปยังทั้งสามคนที่อยู่ในห้องนั่งเล่นในตอนนี้ ก็ค่อย ๆเดินลงมา สายตาของเขากวาดมองไปที่เวินหมิงเฮ่าและเหยาเย้น

“นี่พวกคุณทำอะไรกันอยู่ จะทำตัวให้คนอื่นดูเป็นตัวตลกหรือไง!”

เวินฉี่เหลือบไปมอง ดูเหมือนตอนนี้จะมีคนใช้สองสามคนยืนอยู่นอกห้องโถง

คนพวกนั้นถูกเขากวาดสายตามอง ก็ตกใจกลัวจนแยกย้ายกันไปอย่างรวดเร็ว ไม่กล้าที่จะอยู่ต่อ

จนกระทั่งในห้องนั่งเล่นเหลืองเพียงคนไม่กี่คนของตระกูลเวิน จึงได้ตำหนิว่า “สรุปว่ามันเกิดอะไรขึ้น มีเรื่องอะไรทำไมไม่พูดกันดี ๆ ถึงได้มาทำเรื่องน่าอับอายต่อหน้าคนนอก!”

เวินฉี่ถูกด่าแบบนี้ ก็กำหมัดแน่น พูดด้วยความไม่พอใจ “นี่ต้องถามเธอ!”

เขาชี้ไปที่เหยาเย้นที่อยู่บนพื้น “ในช่วงที่สำคัญแบบนี้ เธอยังออกไปมั่วอยู่ด้วยกันกับลูกสาวที่ไม่เอาไหนของตระกูลหลวน แล้วก็ยังมีเวินเที๋ยนเที๋ยนอีก ใครจะไปรู้ว่าเธออาจจะเป็นคนที่จี้จิ่งเชินส่งมาสืบข่าวก็ได้”

ได้ยินแบบนั้น เวินฉี่ก็ขมวดคิ้วเล็กน้อย มองไปยังเหยาเย้น

“ฉันเปล่านะ!”

เหยาเย้นอธิบายอย่างรวดเร็ว “วันนี้คุณออกไปกับเวินเที๋ยนเที๋ยนจริงๆ แต่เป็นเพราะเรื่องของหลวนจื่อ ฉัน……”

ยังไม่ทันพูดจบ เวินฉี่ก็ยกมือขึ้น พูดขัดจังหวะเธอ “ตอนนี้ไม่เหมาะสมจริง ๆ ถ้าหากข่าวนี้ถูกแพร่ออกไป ย่อมไม่เป็นการดีใด ๆต่อการเสนอราคาของพวกเรา”

เหยาเย้นมีสีหน้าเปลี่ยนไป คิดไม่ถึงว่าเวินฉี่จะยืนอยู่ข้างเวินหงไห่

เวินฉี่พูดขึ้นอีก “เหยาเย้น สองสามวันนี้คุณไม่อยู่บ้านเลย อย่ามัวแต่ออกไปข้างนอก”

“พวกคุณต้องการจะให้ฉันอยู่แต่บ้านหรือ” เหยาเย้นไม่กล้าจะเชื่อจึงได้ขึ้นเสียง เสียงของเธอก็แหลมขึ้น

กลับทำให้เวินฉี่ไม่พอใจเล็กน้อย

“คุณยังต้องการอย่างไรอีก เรื่องนี้เป็นความผิดของคุณ”

พูดจบ เขาก็ยกมือขึ้น ตบไปหนึ่งครั้งแล้วใช้ไม้เท้าค้ำยันไว้กับพื้น และตำหนิว่า “ในฐานะภรรยา ก็ควรที่จะทำหน้าที่ภรรยา อย่ามัวแต่ปรากฏตัวอยู่ในวงสังคมข้างนอก คำพูดของคุณเมื่อกี้นี้ ผมได้ยินหมดแล้ว นั่นไม่ใช่สะใภ้ของตระกูลเวินคุณกลับไปเถอะ ลองคิดทบทวนดีๆ”

ใบหน้าที่ถูกตบก็รู้สึกเสียวซ่าขึ้นมา สามารถแสดงให้เห็นได้ชัดว่ามันบวมขึ้น

บาดเจ็บสาหัสขนาดนี้ จะปล่อยไปแบบนี้หรือ

และถ้าเมื่อกี้นี้เวินหมิงเฮ่าไม่โผล่ออกมาอย่างกะทันหัน การก้าวออกมานี้ต้องมีผลกระทบต่อเธอแน่นอน

ตอนนี้เวินฉี่กลับเริ่มที่จะกล่าวหาว่าเธอเป็นคนผิดหรือ

เหยาเย้นหายใจเข้าลึก ๆ กดความไม่เต็มใจและความสิ้นหวังเอาไว้ และกำหมัดแน่น

เธอไม่ได้พูดอะไรอีก และดึงตัว เวินหมิงเฮ่ามา

“รู้แล้ว ตอนนี้ฉันกำลังจะกลับไปพักผ่อน”

พูดจบ จากนั้นเธอก็ก้มศีรษะลง และเตรียมพาหมิงเฮ่าออกไป

“เดี๋ยวก่อน” หลังจากเดินออกไปสองก้าว ทันใดนั้นเสียงของเวินฉี่ก็ดังขึ้นมาจากด้านหลัง

เหยาเย้นหยุดฝีเท้าลง แต่กลับได้ยินเวินฉี่พูด “สองสามวันนี้อารมณ์ของคุณไม่มั่นคงเลย ปล่อยให้หงไห่ดูแลหมิงเฮ่าเถอะ”

พูดจบ เวินหงไห่ก็รีบเดินออกมาอย่างรวดเร็ว โอบกอดพาเวินหมิงเฮ่าออกไป

เหยาเย้นตื่นตระหนก และต้องการที่จะคว้าเวินหมิงเฮ่าเอาไว้

แต่ทันทีที่เขาสัมผัสกับดวงตาของเวินหงไห่ ก็ตัวสั่น จนถอยหลังกลับไป

ลดสายตาลงอย่างไม่เต็มใจ แม้ว่าเธอจะต่อต้านก็ไม่มีประโยชน์

“ฉันรู้แล้ว”

พูดจบ เหยาเย้นก็หันกลับแล้วเดินออกไป

ร่างกายของเธอก็ตึงแน่น ใช้กำลังใจทั้งหมดที่มี กังวลตนเองว่าอาจจะไม่ทันระวัง อาจมีการโต้กลับไปได้ทุกเมื่อ และพาเวินหมิงเฮ่ากลับมา

ในเวลานี้ ในความคิดก็หวนนึกถึงคำพูดของเวินเที๋ยนเที๋ยนที่พูดกับเธอก่อนหน้านี้

คุณเต็มใจที่จะใช้ชีวิตทั้งชีวิตของตนเองไว้กับตระกูลเวินไหม

เสียงนี้ยังคงดังก้องอยู่ในความคิด ทุกครั้งที่มันดังกลับมาหนึ่งครั้ง หัวใจก็ปั่นป่วน