บทที่570 คำตอบของเธอ
ลมทะเลยังคงพัดผ่าน พัดผมลอนยาวของเวินเที๋ยนเที๋ยนให้พริ้วไสว
เทียนบนหาดทรายสะบัดไปตามแรงลม บริเวณรอบๆเงียบสนิท มีเพียงเสียงนกที่ไม่รู้ว่าดังขึ้นตั้งแต่เมื่อไหร่
จี้จิ่งเชินยังคงคุกเข่าข้างเดียวอยู่ตรงหน้าเวินเที๋ยนเที๋ยน ไม่ขยับไปไหน
อัจฉริยะวงการธุรกิจไม่เคยทำพลาดเมื่อเผชิญหน้ากับโครงการหลายหมื่นล้าน ตอนนี้อยู่ต่อหน้าเวินเที๋ยนเที๋ยน ไม่คิดว่าเขาจะตื่นเต้นจนฝ่ามือชื้นไปด้วยเหงื่อเช่นนี้
หนึ่งวินาที
สองวินาที
สามวินาที……
ผ่านไปสักพัก เวินเที๋ยนเที๋ยนก็ยังไม่ตอบ จึงทำให้จี้จิ่งเชินยิ่งรู้สึกกังวลมากกว่าเดิม
แรงบนมือของเขาเพิ่มขึ้นอย่างควบคุมไม่ได้ เขากำดอกลิลลี่สีขาวสวยงามที่อยู่ในมือแน่น
ดอกไม้สวยงามถูกเขาบีบจนค่อนข้างยับเยินแล้ว แหวนเพชรในมือก็โผล่ขึ้นมาในอากาศแล้วเช่นกัน ดูแล้วโดดเดี่ยวมาก ไม่มีคนเอามันมาใส่ในมือสักที
ผ่านไปสักพักใหญ่ เวินเที๋ยนเที๋ยนถึงจะพ่นลมหายใจออกมา สีหน้าของเธออ่อนโยนลง มุมปากก็ประดับไปด้วยรอยยิ้มขี้เล่นเช่นเดียวกัน
จี้จิ่งเชินมองเธออย่างคาดหวัง เขาคิดว่าเวินเที๋ยนเที๋ยนจะตอบรับเขาแล้ว
“ ไม่ ” เวินเที๋ยนเที๋ยนกลับพูดออกมาแบบนี้
จี้จิ่งเชินชะงักไปทันที เขาไม่สามารถตอบสนองได้ชั่วขณะ เขาเบิกตากว้างมองเธอนิดหน่อย
เขาไม่คิดว่าเวินเที๋ยนเที๋ยนจะปฏิเสธการขอแต่งงานของตัวเองแบบนี้ สองคำสั้นๆตบหน้าเขาโดยไม่ได้ตั้งตัว และเขาก็ไม่รู้ว่าควรจะพูดอะไรออกมาดี
ผ่านไปสามวินาทีเต็ม เขาถึงจะสามารถตอบสนองกลับมา
“ เพราะอะไร? ”
จี้จิ่งเชินมองเวินเที๋ยนเที๋ยนอย่างกังวล เขาทั้งรู้สึกผิดหวัง ทั้งรู้สึกโทษตัวเอง ชั่วพริบตาเดียว เขารู้สึกเหมือนถูกคนทั้งโลกทอดทิ้ง
เวินเที๋ยนเที๋ยนรู้สึกขำเมื่อเห็นท่าทางของเขา เธอไม่คิดว่าใบหน้าของจี้จิ่งเชินจะสามารถปรากฏสีหน้าแบบนี้ออกมาได้เหมือนกัน
เธอหมุนตัวกลับไป ไม่มองจี้จิ่งเชิน หลังจากนั้นก็หันหน้ากลับมาพูด: “ ครั้งที่แล้ว ตอนที่ฉันขอนายแต่งงาน นายก็บอกกับฉันแบบนี้เหมือนกัน ”
จี้จิ่งเชินชะงักไปโดยสิ้นเชิง เขาไม่คิดว่าเวินเที๋ยนเที๋ยนจะยังจำเรื่องนี้ได้อยู่ตลอดเวลา อีกทั้งยังใช้วิธีเดียวกับเขา มาลงโทษเขาอีกด้วย
เขาทั้งรู้สึกจนปัญญา ทั้งรู้สึกเสียใจในภายหลัง ตอนนั้นเขาไม่คิดว่าลมจะเปลี่ยนทิศ และตำแหน่งขอทั้งสองคนจะสลับกันแบบนี้
เวินเที๋ยนเที๋ยนเห็นสีหน้าพ่ายแพ้ของจี้จิ่งเชิน เธอกลับรู้สึกอิ่มอกอิ่มใจ
“ จะให้ฉันเสียใจคนเดียวได้ไงล่ะ? ต้องให้นายลิ้มรสชาติตอนนั้นด้วยเหมือนกัน ฉันไม่แต่ง ”
พูดเสร็จ เธอก็พูดย้ำอีกครั้ง หลังจากนั้นก็หันหน้ากลับไป และแอบหัวเราะอยู่ตนเดียว
“ คุณไม่แต่ง? ”
และตอนนี้ น้ำเสียงของจี้จิ่งเชินที่ดังขึ้นจากด้านหลังกลับเปลี่ยนเป็นอีกโทนเสียง ถึงขั้นมีกลิ่นอายของการข่มขู่อยู่ในนั้น
เวินเที๋ยนเที๋ยนรู้สึกว่ามันแปลก เธอจึงหันหน้ากลับมาดู กลับพบว่าจี้จิ่งเชินยืนขึ้นมาจากบนพื้นแล้ว และกำลังก้าวเท้าเดินมาหาเธอ
ภายใต้แสงท้องฟ้าในยามราตรี จี้จิ่งเชินที่อยู่ตรงหน้าเหมือนเสือชีตาห์ที่นอนจำศีลในฤดูหนาว ที่พร้อมออกโจมตีได้ทุกเวลา และทำให้คนรู้สึกตื่นกลัวเป็นอย่างมาก
เวินเที๋ยนเที๋ยนก้าวถอยหลังอย่างลุกลี้ลุกลน หลังจากนั้นเธอก็รีบพูดขึ้น: “ อะไรน่ะ? นายจะใช้กำลังหรอ? ”
จี้จิ่งเชินก้าวเท้ามาด้านหน้าอีกครั้ง มุมปากของเขาเผยให้เห็นรอยยิ้มที่มีความหมายลึกซึ้ง
“ กับคุณ ผมไม่เคยใช้กำลัง ”
ได้ยินคำพูดประโยคนี้ของจี้จิ่งเชิน เวินเที๋ยนเที๋ยนก็วางใจแล้ว เธอกำลังจะพูดขึ้น อยู่ๆจี้จิ่งเชินก็พุ่งมาด้านหน้า และอุ้มเวินเที๋ยนเที๋ยนขึ้น เธอยังไม่ได้พูดอะไรก็ถูกเขาอุ้มพาดบ่าเสียแล้ว
เวลาไม่ถึงหนึ่งวินาที เวินเที๋ยนเที๋ยนก็รู้สึกสมองเลอะเลือน ตอนที่ตอบสนองกลับมา เธอก็ถูกจี้จิ่งเชินแบก และพาเดินไปที่คฤหาสน์เสียแล้ว
เธอตะเกียกตะกายอย่างรุนแรง หลังจากนั้นก็ตะโกนขึ้นอย่างตื่นตระหนก: “ นายจะทำอะไร? ปล่อยฉันลงนะ ”
แต่จี้จิ่งเชินกลับไม่ขยับแม้แต่นิดเดียว เขาใช้แขนข้างเดียวเกี่ยวเอวของเธอไว้แน่น
เวินเที๋ยนเที๋ยนตะเกียกตะกายไปมา และได้ทุบลงไปบนไหล่ของจี้จิ่งเชินอยู่บ่อยครั้ง
แต่สำหรับจี้จิ่งเชินแล้ว ความเจ็บแค่นี้เป็นเพียงเรื่องเล็กน้อย เขาถึงขั้นยกมือตีลงไปบนก้นของเวินเที๋ยนเที๋ยน
เวินเที๋ยนเที๋ยนตัวแข็งทื่อไปทันที เธออายจนหน้าแดงไปหมดแล้ว
“ อย่ากระดุกกระดิก ”
เขาพูดขึ้นเล็กน้อย หลังจากนั้นก็ก้าวเท้าพาเวินเที๋ยนเที๋ยนเดินผ่านดาดฟ้า และกลับเข้าไปในคฤหาสน์
จี้จิ่งเชินโค้งตัวลง และโยนเธอลงไปบนเตียงทรงกลมขนาดใหญ่
ฟูกที่อ่อนนุ่มทำให้ตัวของเวินเที๋ยนเที๋ยนเด้งขึ้นมาเล็กน้อย หลังจากนั้นถึงจะคงที่
พอเงยหน้าขึ้น ก็เห็นว่าจี้จิ่งเชินกำลังถอดเสื้อผ้า เธอตกใจจนขยับถอยหลังไปอย่างรวดเร็ว
“ นาย นายจะทำอะไรน่ะ? ”
จี้จิ่งเชินยกยิ้มมุมปาก หลังจากนั้นเขาก็ส่งเสียงหัวเราะออกมานิ่งๆ
“ คุณคิดว่าไงล่ะ? ”
พูดเสร็จ เขาก็โถมตัวมาด้านหน้า และกดเวินเที๋ยนเที๋ยนไว้ใต้ร่าง
เวินเที๋ยนเที๋ยนเบิกตากว้าง เธอตะเกียกตะกายไปมา กลับถูกจี้จิ่งเชินกดจูบลงมาที่มุมปาก
หลังจากนั้นเขาก็พูดขู่: “ เป็นไง? จะตอบรับไหม? ”
“ อะไรนะ? ”
เวินเที๋ยนเที๋ยนมองเขาอย่างตะลึง ผ่านไปสักครู่เธอถึงจะตอบสนองกลับมา ที่จี้จิ่งเชินพูดคือคำถามเมื่อสักครู่
“ นายขู่ฉันหรอ? ”
รู้สึกว่ารอยยิ้มที่มุมปากของเขากว้างขึ้นกว่าเดิม น้ำเสียงก็หนักแน่นด้วยเช่นกัน เขาคลอเคลียอยู่ข้างใบหูของเวินเที๋ยนเที๋ยน
“ ผมไม่เคยขู่ ก็แค่ล่อลวงเอง ”
พูดเสร็จ เขาก็กัดไปที่ติ่งหูของเวินเที๋ยนเที๋ยน ลมหายใจร้อนๆกำลังพ่นรดอยู่บนคอของเธอ
เวินเที๋ยนเที๋ยนขมวดคิ้วนิดหน่อย เธอตะเกียกตะกายไปมา กลับถูกเขาจับกดไว้แน่น
“ จี้จิ่งเชิน……นายอย่า…… ”
จี้จิ่งเชินถือโอกาสพูดขึ้น: “ จะตอบรับหรือยัง? แต่งงานกับผมนะ? ”
“ ไม่……อื้ออื้อ…… ”
ยังพูดไม่ทันจบ เวินเที๋ยนเที๋ยนก็ถูกจู่โจมอีกครั้ง เธอถูกกดลงบนเตียง และถูกเขาปิดปากในที่สุด
เวินเที๋ยนเที๋ยนถูกการกระทำของจี้จิ่งเชินเล่นงานสะจนหัวหมุนไปหมดแล้ว เธอยังไม่ตอบสนองกลับมา ก็ถูกเขาปอกเปลือกสะจนสะอาดหมดจด
จี้จิ่งเชินลุกขึ้นนั่ง หลังจากนั้นก็พาเธอมากอดไว้ในอ้อมกอดของตัวเอง ผิวหนังของทั้งสองคนสัมผัสกัน และไม่มีรอยแยกออกจากกันแม้แต่นิดเดียว
สัมผัสที่ชัดเจนที่อยู่เบื้องหลังทำให้เวินเที๋ยนเที๋ยนหน้าแดง เธอตะเกียกตะกายเหมือนลูกแมว และยังรู้สึกได้อย่างชัดเจนว่าตัวของจี้จิ่งเชินกำลังร้อนขึ้นนิดหน่อย
เวินเที๋ยนเที๋ยนตัวอมชมพูไปทั้งตัว เธอขดตัวเป็นวงกลม และอยากพาตัวเองเข้าไปหลบในซอกสะตอนนั้นเลย
แต่จี้จิ่งเชินจงใจกอดเธอไว้แน่น ถึงแม้ว่าจะไม่ได้ทำให้เธอรู้สึกถูกผูกมัด แต่ทำให้เธอสลัดออกไปไม่ได้
เขากดคางลงไปบนหัวไหล่ของเวินเที๋ยนเที๋ยน น้ำเสียงของเขาดังอยู่ข้างใบหูของเธอ
“ ได้ไหม? ให้ผมสวมแหวนให้คุณนะ? ”
ตัวของเวินเที๋ยนเที๋ยนอ่อนปวกเปียกไปทั้งตัว เธอไร้เรี่ยวแรง แต่พอได้ยินคำพูดประโยคนี้ เธอกลับยิ่งรู้สึกโมโห
“ ไม่ ”
“ คุณพูดเองนะ ”
ในน้ำเสียงของจี้จิ่งเชินผสมไปด้วยการข่มขู่และความขี้เล่น เขาขยับมาด้านหน้านิดหน่อย หลังจากนั้นก็กดเวินเที๋ยนเที๋ยนลงเตียงอีกครั้ง
“ ถึงยังไงก็มีเวลาอีกตั้งสองวัน…… ”
เวินเที๋ยนเที๋ยนเพิ่งล้มลงไปบนเตียง หลังจากนั้นเธอก็ได้ยินคำพูดประโยคนี้อย่างเลือนราง จึงทำให้เธอตกใจจนเบิกตากว้าง
แต่ตอนนี้กลับไม่ทันเสียแล้ว
ไม่นาน เธอก็หายเข้าไปในกับดักที่จี้จิ่งเชินสร้างไว้
ฟ้าใกล้สว่างแล้ว พระอาทิตย์ยามเช้าค่อยๆขึ้นจากผืนน้ำทีละนิด
บนมหาสมุทรแปซิฟิกที่กว้างสุดลูกหูลูกตามีเกาะเล็กๆที่รูปร่างเหมือนไข่มุกตั้งตระหง่านอยู่ บนเกาะเล็กๆที่เป็นทรัพย์สินส่วนตัวมีเพียงคฤหาสน์สีขาวที่สามารถเคลื่อนย้ายได้หนึ่งหลัง ดาดฟ้าเปิดโล่งทุกทิศทางเชื่อมกับหาดทรายที่สวยงาม
ภายในห้องนอนที่มีหน้าต่างขนาดใหญ่ยาวจรดพื้น ยังมีสงครามดำเนินอยู่อย่างต่อเนื่อง
“ แต่งงานกับผม เที๋ยนเที๋ยน ”
“ ไม่…… ”
เวินเที๋ยนเที๋ยนซ่อนตัวอยู่ในผ้าห่ม และกำลังแย่งชิงผ้าห่มกับจี้จิ่งเชิน
ในเบ้าตาของเธอยังชุ่มชื้นไปด้วยน้ำตา ผิวของเธอแดงนิดหน่อย และสามารถมองเห็นร่องรอยที่ชวนให้คนหน้าแดงใจสั่นได้ในบริเวณส่วนตัวบางจุดบนร่างกาย
จี้จิ่งเชินที่อยู่ตรงหน้ามีเพียงผ้าขนหนูพันเอวไว้อยู่ แผ่นหลังของเขายังเหลือรอยเล็บอยู่นิดหน่อย
เขากระชากผ้าห่มด้วยมือข้างเดียว โดยใช้แรงที่มีมากกว่าค่อยๆดึงผ้าห่มออกทีละนิด
