บทที่ 593 ไม่กินคุณเหรอ
เมื่อได้ยินเช่นนี้ เวินเที๋ยนเที๋ยนจึงไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากกัดฟัน
มือข้างหนึ่งปิดบังหน้าอกของตนเอาไว้และใช้มืออีกข้างที่ไม่ได้รับบาดเจ็บจับสบู่ จากนั้นจึงถูลงบนร่างกายของตนอย่างลวกๆ
“เห็นไหม ฉันบอกแล้วว่าทำได้”
ในขณะที่เอ่ย มือของเธอก็ลื่น สบู่หลุดออกจากมือเธอและตกลงไปในอ่างอาบน้ำ
เธอรีบเอื้อมมือไปหยิบมัน แต่จี้จิ่งเชินกลับก้มลงเอามือจุ่มลงไปในน้ำร้อนแล้ว
“เดี๋ยวก่อน! ”
เวินเที๋ยนเที๋ยนกรีดร้องด้วยความตกใจ “ฉันจะทำเอง …”
เธอรีบเอื้อมมือไปหาแต่กลับสายไปก้าวหนึ่ง
จนกระทั่งเธอคลำเจอสบู่ ก็ถูกจี้จิ่งเชินหยิบไปก่อนแล้ว
เขาถอนหายใจอย่างช่วยไม่ได้ ใบหน้าราวกับคนที่ได้รับความลำบาก
“ได้แต่ให้ฉันช่วยแล้ว”
พูดไป เขาก็หยุดมือของเวินเที๋ยนเที๋ยนเอาไว้ และจับมือที่บาดเจ็บของเธอวางไว้ที่ขอบอ่างอาบน้ำเพื่อไม่ได้สัมผัสโดนน้ำ
จากนั้น เขาก็ใช้สบู่ช่วยเวินเที๋ยนเที๋ยนถูตัว
เวินเที๋ยนเที๋ยนหลบเลี่ยงทันที ใบหน้าของเธอแดงก่ำ ผิวใต้น้ำร้อนของเธอเปลี่ยนเป็นสีชมพูในพริบตา
“ไม่เป็นไรจริงๆ …”
“อ๊ะ! เอามือของคุณออกไปเร็วเข้า! ”
“จี้จิ่งเชิน …”
น้ำเสียงนั้นค่อยๆ เบาลง ราวกับแมวน้อยแสนดื้อตัวหนึ่ง
การต่อต้านเริ่มต้นมาสู่จุดประนีประนอมในที่สุด
เสียงในห้องน้ำค่อยๆ แผ่วเบาลงเรื่อยๆ อย่างช้าๆ
เวินเที๋ยนเที๋ยนขดตัวขึ้นมา ซ่อนตัวอยู่ที่มุมหนึ่งของอ่างอาบน้ำ เธอถูกจี้จิ่งเชินทำความสะอาดตั้งแต่หัวจรดเท้า ไปรอบหนึ่งจนทั้งตัวเป็นสีชมพู
เธอฝังหน้าลง ไม่รู้ว่าจะมองไปทางไหน ตอนนี้เธอแทบจะอยากมุดดินหนีอยู่แล้ว
เนื่องจากจี้จิ่งเชินช่วยเธออาบน้ำ เสื้อผ้าของเขาในตอนนี้จึงเปียกโชก
เมื่อมองไปที่เวินเที๋ยนเที๋ยนซึ่งยังคงนั่งอยู่ในอ่างอาบน้ำในเวลานี้ เขาก็ถอดเสื้อที่เปียกออกและเดินเข้าไปเพื่อนำเธอขึ้นมาจากน้ำ
ไม่มีอะไรมากั้นระหว่างคนทั้งสองจนสามารถสัมผัสได้อย่างชัดเจนถึงอุณหภูมิบนผิวหนังของกันและกัน
เวินเที๋ยนเที๋ยนเหมือนถูกน้ำร้อนลวก ทั้งตัวของเธอสั่นสะท้านและหดตัวในก้อนเช่นเดิม เธอไม่ได้ดิ้นรนอีกต่อไป และพูดเขาอุ้มออกไป
บนเตียงมีผ้าขนหนูถูกปูเตรียมเอาไว้เรียบร้อยแล้ว เวินเที๋ยนเที๋ยนถูกวางเอาไว้บนนั้น
ทันทีที่แตะเตียง เธอก็ห่อตัวเองด้วยผ้าขนหนูอย่างรวดเร็ว มีเพียงศีรษะเท่านั้นที่ถูกเผยออกมาให้เห็น เธอจ้องมองจี้จิ่งเชินด้วยสีหน้าแดงก่ำ
ร่างกายของจี้จิ่งเชินเปียกปอนไปด้วยน้ำ เขาหยิบผ้าขนหนูด้านหนึ่งขึ้นมาเช็ดตัวและโยนทิ้งไว้ข้างๆ จากนั้นจึงเดินไปหาเวินเที๋ยนเที๋ยน
เมื่อเห็นเขาเดินเข้ามา เวินเที๋ยนเที๋ยนก็ม้วนตัวเองด้วยผ้าขนหนูและหดตัวลงทันที อย่างไรก็ตามเธอกลับล้มเหลวในการหลบหนีอยู่ดีและถูกจับไว้โดยจี้จิ่งเชิน
“อย่าขยับ”
เขาเอ่ยพูด จากนั้นเวินเที๋ยนเที๋ยนก็หยุดลงทันทีอย่างว่าง่าย
เวินเที๋ยนเที๋ยนอายแทบแย่แล้ว เธอไม่กล้าขยับมั่วซั่ว
จี้จิ่งเชินเห็นท่าทางของเธอเข้า ในใจก็รู้สึกอยู่ไม่เป็นสุข เขาลงมืออีกครั้งและช่วยเธอเช็ดผมอย่างระมัดระวัง
ขอแค่เขามีการเคลื่อนไหวเพียงเล็กน้อย เวินเที๋ยนเที๋ยนก็จะเบิกตากว้าง และมองมาที่เขาอย่างระแวง
จี้จิ่งเชินรู้สึกขบขันกับการกระทำของเธอ และเอ่ยอย่างอ่อนใจ “กลัวอะไร ฉันไม่ได้จะกินเธออีกสักหน่อย?”
เวินเที๋ยนเที๋ยนอ้ำๆ อึ้งๆ เธอไม่มีคำอธิบายและทำเพียงห่อตัวเป็นก้อน
ดวงตาของจี้จิ่งเชินเต็มไปด้วยรอยยิ้มขบขัน เขาเช็ดผมให้เธอจนแห้ง จากนั้นจึงก้าวถอยหลังและกอดอก
“คืนนี้เธอจะนอนทั้งแบบนี้? ”
เวินเที๋ยนเที๋ยนพยักหน้า ท่าทางแน่วแน่
“ถูกต้อง”
จี้จิ่งเชินยิ้มอย่างอ่อนใจ น้ำเสียงของเขาเต็มไปด้วยความรักใคร่
“เด็กดี ออกมา ฉันไม่ได้จะกินเธออีกสักหน่อย”
พูดจบ เขาก็เอื้อมมือไปคว้าผ้าขนหนูที่พันอยู่บนตัวของเวินเที๋ยนเที๋ยน
เวินเที๋ยนเที๋ยนตกใจจนแทบจะกระโดดลงจากเตียง เธอดึงผ้าขนหนูเอาไว้และชักเย่ออยู่กับจี้จิ่งเชิน ไม่ว่าจะยังไงก็ไม่ยอมปล่อย
จี้จิ่งเชินหัวเราะอย่างช่วยไม่ได้
“ถ้ายังไม่ออกมา ฉันจะลงมือแล้ว”
เวินเที๋ยนเที๋ยนได้ยินคำพูดของเขาแล้วก็ได้แต่ยอมปล่อยมือแต่โดยดี
ผ้าขนหนูถูกจี้จิ่งเชินเอาออกไป แต่เวินเที๋ยนเที๋ยนยังคงขดตัวเป็นลูกบอลอย่างอับอาย
ผมยาวของเธอปกคลุมยังไหล่และหน้าอก ส่งผลให้ผิวขาวเนียนของเธอยิ่งดูโดดเด่น
นิ้วเท้าสีชมพูของเธอกำลังขดงออย่างน่าสงสาร
“เที๋ยนเที๋ยน”
ในห้องที่เงียบสงบ จู่ๆ จี้จิ่งเชินก็เอ่ยปาก
เมื่อเวินเที๋ยนเที๋ยนได้ยิน เธอก็ค่อยเงยหน้าขึ้นมอง
เห็นชัดๆ ว่ากำลังยุ่งเหยิง แต่เมื่อสายตาคู่นั้นมองมา กลับเต็มไปด้วยความไว้วางใจ
เธอเอียงศีรษะ คล้ายกับกำลังคิดว่าทำไมจี้จิ่งเชินถึงเรียกเธอ ไม่ได้ค้นพบสักนิดว่าตนเองกำลังอยู่ในสถานการณ์อันตราย
ลมหายใจของจี้จิ่งเชินสูดลึก และมองไปที่ดวงตาของเวินเที๋ยนเที๋ยนอย่างร้อนแรงราวกับเปลวไฟกำลังลุกไหม้
ภายใต้การจ้องมองของเขา ร่างกายเวินเที๋ยนเที๋ยนก็ค่อยๆ ร้อนผ่าวขึ้นมา สายตาของเธอรีบหลบเลี่ยงมันที
จู่ๆ จี้จิ่งเชินก็ขยับตัวทันที
สองมือของเขาค้ำไว้บนเตียงและเข้าใกล้เวินเที๋ยนเที๋ยน
เวินเที๋ยนเที๋ยนเอนหลังลงไปอย่างช่วยไม่ได้ ด้านหนึ่งกำลังพยายามรักษาท่าทางเอาไว้ ส่วนอีกด้านหนึ่งก็มองดูจี้จิ่งเชินที่เข้ามาใกล้
นัยน์ตาของจี้จิ่งเชินเข้มขึ้น จนทำให้เวินเที๋ยนเที๋ยนรู้สึกเขินอายขึ้นมา
เธอกัดริมฝีปากล่าง ก่อนจะรีบหันตัวคิดหนี
แต่ยังไม่ทันจะได้ลงมือปฏิบัติ เธอก็ถูกจี้จิ่งเชินดึงเอาไว้และกดลงบนเตียง
ด้านหนึ่งเขากำลังจูบเธอและเอ่ยเรียกเวินเที๋ยนเที๋ยนออกมา
“เที๋ยนเที๋ยนของฉัน สมบัติล้ำค่าของฉัน ภรรยาของฉัน…”
จากคำพูดที่เรียบง่ายไปจนถึงคำสุดใกล้ชิดสนิทสนมอย่างคำว่าภรรยา เวินเที๋ยนเที๋ยนค่อยๆ ปล่อยใจไปกับมันทีละน้อยๆ
สายตาของเธอค่อยๆ พร่ามัว ร่างกายของเธอแปรเปลี่ยนเป็นอ่อนปวกเปียก เธอซบอยู่บนไหล่ของจี้จิ่งเชิน ส่วนมือนั้นกลับไม่รู้ว่าที่แท้แล้วกำลังผลักเขาออกไปหรือจับเขาไว้กันแน่
อุณหภูมิในห้องค่อยๆ สูงขึ้น ไม่นานนัก เวินเที๋ยนเที๋ยนก็ถูกดึงเข้าสู่ตาข่ายที่วางไว้อย่างระมัดระวังของจี้จิ่งเชิน
นักธุรกิจที่ฉลาดที่สุด ย่อมมีวิธีดักจับเหยื่อมากมายนับพันวิธี
เขาค่อยๆ กดข้อมือของเวินเที๋ยนเที๋ยนอย่างระมัดระวังโดยไม่ให้สัมผัสเข้ากับฝ่ามือที่บาดเจ็บของเธอ ดวงตาของเขาปรากฏความรู้สึกบางอย่างวาบผ่าน
แม้กระทั่งเขายังทำใจไม่ได้ที่จะให้เวินเที๋ยนเที๋ยนบาดเจ็บแม้แต่เล็กน้อย แต่เด็กคนหนึ่งที่เพิ่งมาถึงได้ไม่กี่วัน กลับทำให้เวินเที๋ยนเที๋ยนบาดเจ็บเข้าให้เสียได้
ไม่ว่าจะเป็นใคร ล้วนมีค่าตอบแทนที่ต้องจ่าย
เช้าวันรุ่งขึ้น ก่อนที่เวินเที๋ยนเที๋ยนจะตื่น จี้จิ่งเชินก็มาถึงหอคอยแล้วเรียบร้อย
สีหน้าของเขานิ่งสงบ ในขณะที่เดินเข้าไป เวินหมิงเฮ่าที่กำลังยืนเล่นบอลอยู่ไม่ไกลออกไปเมื่อเห็นเขาเข้าก็ตกใจจนนิ่งค้างทันที จากนั้นจึงรีบวิ่งหนีไปหลบอยู่ด้านหลังของเหยาเย้น
เหยาเย้นยังคงเขียนใบสมัครอยู่ เมื่อเห็นการกระทำแปลกๆ ของเวินหมิงเฮ่า เธอก็หันกลับมาดู
เมื่อเห็นเป็นจี้จิ่งเชิน เธอก็รีบลุกขึ้นยืน
“คุณจี้ ไม่ทราบว่ามีอะไรหรือเปล่าคะ?”
สายตาของจี้จิ่งเชินกวาดไปที่โต๊ะ จากนั้นจึงเห็นเอกสารอยู่หลายฉบับ
“ได้ยินเที๋ยนเที๋ยนบอกว่า ตอนนี้คุณกำลังเตรียมเอกสารการหย่าอยู่?”
เหยาเย้นพยักหน้า ไม่รู้ว่าทำไมจี้จิ่งเชินถึงมาหาเธอ
ไม่กี่วันมานี้เธออาศัยอยู่ในปราสาท จี้จิ่งเชินมาที่นี่น้อยครั้งอย่างยิ่ง ราวกับว่าพวกเธอสองแม่ลูกเป็นเพียงอากาศ
เมื่อนึกถึงสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อคืน เธอก็ขมวดคิ้วเล็กน้อย จากนั้นจึงกล่าวอย่างเป็นกังวล “เมื่อวานนี้หมิงเฮ่าซนมากเกินไป ฉันขอโทษด้วยจริงๆ นะคะ”
สายตาของจี้จิ่งเชินเหลือบมองเวินหมิงเฮ่าที่ซ่อนตัวอยู่ด้านหลังเหยาเย้น จนเด็กชายรู้สึกกลัวจนตัวสั่น และรีบดึงหน้ากลับไปซ่อน
เขาค่อยเอ่ยปากขึ้น “ในศาลสมควรจะมีคนจากตระกูลเวินมาเช่นกัน พวกเขาไม่ยอมตกลงง่ายๆ แน่ และจะต้องเป็นสงครามที่ยืดเยื้อ เวินหมิงเฮ่าติดตามคุณตลอดเวลา อาจส่งผลต่อความคืบหน้าของคุณ”
เมื่อได้ยินแบบนี้ เหยาเย้นก็ตกตะลึงไปชั่วขณะ เธอถามอย่างไม่แน่ใจ “คุณจี้หมายความว่าอย่างไรคะ …”
“ฉันจะช่วยเขาหาที่ปักหลักให้เขา เพื่อที่เขาจะได้ไม่รบกวนคุณ
