บทที่ 657 เพื่อเธอ ก็หาจนได้
ได้ยินดังนั้น จี้จิ่งเชินไม่พอใจและขมวดคิ้วขึ้นเล็กน้อย
รู้สึกได้ว่าเขาไม่ชอบใจอย่างมาก พวกบอดี้การ์ดจึงรีบเร่งอย่างรวดเร็ว ยกมืออุดปากของหล่อนเจียนี รีบๆออกไป
จนหายลับจากสายตา จี้จิ่งเชินค่อยหันกลับมาทางเวินเที๋ยนเที๋ยน น้ำเสียงเต็มไปด้วยความเป็นห่วง
“คุณเป็นไรไหม?”
เวินเที๋ยนเที๋ยนส่ายหัว สายตาพร่ามัวนิดๆ
เมื่อสักครู่หล่อนเจียนีพูดคำพูดพวกนั้น ถึงแม้จะตั้งใจยั่วโมโหเธอ แต่ก็เป็นความจริงจริงๆ
ถ้าตนเองไม่สามารถแก้ไขปัญหาเรื่องสตูดิโอ สิ่งที่เธอพูดมาทั้งหมดต้องเกิดขึ้นอย่างแน่นอน
ในตาของเวินเที๋ยนเที๋ยนเต็มไปด้วยความกังวล
จี้จิ่งเชินจับผมของเธอเบาๆ ค่อยๆปลอบโยนเธอ
“ไม่ต้องกังวล ต้องคิดหาทางแก้ปัญหาได้แน่”
พูดแล้วก็จูงตัวเวินเที๋ยนเที๋ยนกลับเข้าไปในปราสาท
เวินเที๋ยนเที๋ยนมองๆหน้าเขา พูดด้วยน้ำเสียงที่อารมณ์ดี: “วันนี้ทำไมคุณกลับมาเร็วจังเลย?”
“ไปตรวจที่ไซต์งานก่อสร้างมาแห่งหนึ่ง”
เวินเที๋ยนเที๋ยนพูดน้ำเสียงอารมณ์ดี: “เกี่ยวกับโครงการที่ประชุมธุรกิจเอเชียแปซิฟิกครั้งก่อนเหรอคะ?”
จี้จิ่งเชินส่ายหัวเล็กน้อย
“โครงการที่ประมูลครั้งก่อนกำลังเริ่มดำเนินการอย่างเป็นทางการแล้ว นี่คืออีกโครงการหนึ่ง”
ได้ยินดังนั้น เวินเที๋ยนเที๋ยนยิ่งเกิดความสงสัย โครงการอะไร ที่ทำให้จี้จิ่งเชินเป็นห่วงขนาดนี้?
แต่ว่าจี้จิ่งเชินไม่ได้อธิบายอะไรมาก แต่พูดว่า: “รออีกหน่อยคุณจะรู้เอง”
เวินเที๋ยนเที๋ยนพยักหน้า กลับไปถึงห้องรับแขก เตรียมจะเปิดคอมพิวเตอร์ เตรียมจะค้นหาข้อมูลที่เกี่ยวกับสตูดิโอในประเทศ
แต่เพิ่งจะเปิดคอมพิวเตอร์ออกมา ก็มีสองมือยื่นมาปิดคอมอย่างกะทันหัน
เวินเที๋ยนเที๋ยนเงยหน้าขึ้นมามองไปด้วยความตกใจ เห็นจี้จิ่งเชินกำลังยืนอยู่อีกข้างหนึ่งของโต๊ะ กำลังมองดูเธออยู่
“วันนี้คุณทำงานมานานเท่าไหร่แล้ว?”
เวินเที๋ยนเที๋ยนคิดไปคิดมา ตั้งแต่เช้าตื่นมา ตนเองก็นั่งอยู่หน้าคอมตลอด นอกจากตอนทานอาหารเที่ยง ไม่เคยไปไหนเลย
แต่มองดูแววตาที่จี้จิ่งเชินมองเธออย่างเป็นห่วง เวินเที๋ยนเที๋ยนพูดอย่างคลุมเครือ: “ไม่นานเท่าไหร่ ฉันยังหาเวลาพักผ่อนตอนทำงานด้วย……”
เธอเพิ่งพูดจบ พ่อบ้านที่อยู่ด้านข้างได้ยินแล้ว กลับพูดอย่างไม่ไว้หน้าตรงๆ
“คุณผู้หญิงตั้งแต่เช้าตื่นมา ก็นั่งค้นหาข้อมูลอยู่ที่นั่น ไม่เคยไปไหนเลย ทำติดต่อกันนานสิบกว่าชั่วโมงแล้ว เมื่อกี้คะยั้นคะยอเธอให้พักผ่อนได้สักครู่เดียว ไม่ถึงสิบนาที ก็ถูกหล่อนเจียนีมารบกวนจนตื่นเลยครับ”
จี้จิ่งเชินได้ยินดังนั้น ขมวดคิ้วขึ้นมาทันทีและมองหน้าเธอด้วยความไม่พอใจ
เขารู้ว่าเวินเที๋ยนเที๋ยนหลายวันมานี้ เพราะเรื่องงานกองถ่าย ใจร้อนตลอดเวลา ดังนั้นจึงไม่ได้ชี้ชวนให้เธอหยุด แค่ให้เวินเที๋ยนเที๋ยนระวังความสมดุลระหว่างการทำงานและให้ร่างกายได้พักผ่อนบ้าง
แต่นึกไม่ถึงว่าตนเองออกไปปุ๊บ ผู้หญิงคนนี้ก็กลับทำตรงกันข้าม ไม่สนใจสุขภาพร่างกายตนเองเลย
ได้ยินคำโกหกของตนเองถูกเปิดเผย เวินเที๋ยนเที๋ยนรีบหันไปมองหน้าพ่อบ้าน ให้เขาหยุดพูด
พอหันหน้ากลับมา เห็นจี้จิ่งเชินกำลังมองเธอด้วยแววตาที่ไม่ค่อยดีนัก เธอจึงยิ้มๆใส่เขา
“ฉันพักผ่อนแล้วจริงๆนะ อีกอย่างตอนนี้ฉันก็ไม่เหนื่อย เมื่อคืน……”
ไม่รอให้เธอพูดจบ เวินเที๋ยนเที๋ยนก็ร้องเสียงตกใจ
จี้จิ่งเชินเดินหน้าเข้ามาใกล้ๆ อุ้มตัวเธอขึ้นมา หันตัวแล้วเดินขึ้นไปชั้นบน
เวินเที๋ยนเที๋ยนตกใจ เพื่อให้ร่างตนเองหยุดนิ่งๆ รีบเอามือกอดคอของเขาไว้
“เดี๋ยว คุณจะพาฉันไปไหน?”
“คุณควรพักผ่อนได้แล้ว”
จี้จิ่งเชินพูดไปด้วยและอุ้มตัวเธอขึ้นไปชั้นบน
เวินเที๋ยนเที๋ยนส่ายหัว พูดอย่างแน่วแน่: “ฉันไม่เหนื่อยเลยจริงๆ ยังมีเรื่องของกองถ่ายละคร จะยอมแพ้อย่างนี้ไม่ได้ หยุดมาเกือบหนึ่งอาทิตย์แล้ว ถ้าเป็นแบบนี้ต่อไปอีก ถึงแม้ต่อไปจะหาสตูดิโอที่เหมาะสมได้ ก็ไม่ทันเทศกาลงานภาพยนตร์แล้ว”
เธอผลักที่อกจี้จิ่งเชินเบาๆ อยากจะดิ้นให้หลุด
แต่จี้จิ่งเชินไม่ยอมปล่อยมือ ก้าวเดินนิ่งๆและอุ้มตัวเธอขึ้นชั้นบน เข้าไปในห้องนอน
“สิ่งที่สำคัญที่สุดในตอนนี้ก็คือพักผ่อน ส่วนเรื่องสตูดิโอ ผมจะช่วยคุณคิดหาวิธีเอง ต้องหาสตูดิโอที่เหมาะสมสามารถทำให้คุณถ่ายทำงานภาพยนตร์ได้”
“จริงเหรอ?”
เวินเที๋ยนเที๋ยนถามด้วยความดีใจจนลืมความกังวลไปเลย
ตนเองหามาตั้งหลายวัน ไม่มีผลลัพธ์อะไรเลย หรือว่าจี้จิ่งเชินออกหน้าจะสามารถทำสำเร็จได้?
“แน่นอน” จี้จิ่งเชินพูดอย่างมั่นใจ: “บนโลกนี้ไม่มีเรื่องที่ผมทำไม่ได้ ถึงแม้จะไม่มี เพื่อคุณผมต้องหาได้แน่นอน”
พูดจบ เขาค่อยๆวางตัวเวินเที๋ยนเที๋ยนลงบนเตียงและจับผมของเธอเบาๆ
“พักผ่อนให้สบายนะ ต้องมีวิธีในเร็วๆนี้แน่นอน”
ที่จริงแล้วเวินเที๋ยนเที๋ยนเหน็ดเหนื่อยมาตั้งนานแล้ว
หลายคืนมานี้คิดแต่เรื่องสตูดิโอตลอด ไม่ได้พักผ่อนดีๆเลย ช่วงบ่ายวันนี้ก็ทำงานไม่หยุด เหนื่อยมาก
เมื่อกี้ยังหลับไม่สนิท ก็ถูกรบกวนจนตื่น ตอนนี้นอนอยู่บนเตียงที่นุ่มๆ อาการง่วงก็เริ่มมาทันที เหมือนมีเวทย์มนต์สะกดจิต ทำให้เธอยิ่งอยู่ยิ่งง่วงมากขึ้นเรื่อยๆ
เวินเที๋ยนเที๋ยนกระพริบๆตา พยายามจะตั้งสติให้ตื่นตัว แต่ก็ไม่อาจขัดขวางความง่วงได้
หนังตาหนักขึ้นเรื่อยๆ สักครู่เดียว ก็หลับสนิทไปทันที
เวลาผ่านไปทีละวันทีละวัน พ่อบ้านฟังคำสั่งของจี้จิ่งเชิน อยู่ในปราสาทต้องคอยตักเตือนเวินเที๋ยนเที๋ยนอย่างเคร่งครัด ไม่ให้ทำงานนานจนเกินไป ต้องนอนตรงเวลา
เพื่อทำตามคำสั่งอย่างเข้มงวด พ่อบ้านจะคอยติดตามตัวเวินเที๋ยนเที๋ยนตลอดทั้งวัน
ตอนแรกๆ เวินเที๋ยนเที๋ยนยังคิดหาวิธีหลบออกจากสายตาของเขา เพื่อจะได้มีเวลาค้นหาข้อมูลสตูดิโอและวิธีแก้ไขปัญหาให้ได้มากขึ้น
แต่ก็ผ่านไปครึ่งเดือนแล้ว ยังไม่มีความคืบหน้าใดๆเลย เธอได้แต่ยอมแพ้
บางที หาสตูดิโอที่ยอมให้พวกเขาเช่าพื้นที่ไม่ได้จริงๆ……
ถ้าเป็นแบบนี้จริงๆ พวกเขาก็ทำได้แค่สร้างเวทีชั่วคราวในกองถ่าย จากนั้นเอฟเฟคเบื้องหลังต่างๆค่อยใช้คอมเพิ่มเติมทีหลัง
แต่ถ้าเป็นแบบนี้ ก็จะทำให้เกิดผลลัพธ์อีกแบบ
ภาพที่ได้ออกมา ไม่สามารถถึงเกณฑ์ที่พวกเขาคาดหวังไว้
ไม่ยิ่งใหญ่อลังการพอและไม่โศกเศร้าหดหู่พอ ได้แค่เกณฑ์แบบครึ่งๆกลางๆ ไม่ดีแล้วก็ไม่แย่จนเกินไป
เป็นเช่นนี้แล้ว จะทำให้ทั้งกองถ่ายสูญเสียความมั่นใจ แม้แต่พวกเขาเองยังไม่พอใจ แล้วจะทำให้ผู้ชมพอใจได้อย่างไร?
เวินเที๋ยนเที๋ยนถอนหายใจยาวๆ
คำแนะนำนี้ผู้กำกับเฉินชุนเป็นคนให้คำแนะนำ ตอนนี้ในวงการบันเทิง เพื่อที่จะประหยัดต้นทุน สร้างสถานที่ง่ายๆขึ้นมาถ่ายทำ เรื่องแบบนี้ไม่ใช่ไม่มี
แต่ว่า เวินเที๋ยนเที๋ยนอยากทำภาพยนตร์เรื่องนี้ให้ดีที่สุด
และนี่ยังเป็นความหวังของทุกคน ก่อนหน้านี้ทุกคนต่างทุ่มเททั้งแรงกายแรงใจเกินร้อย แต่ตอนสุดท้ายแค่ยี่สิบกว่าที ซึ่งเป็นตอนที่สำคัญที่สุด ถ้าผิดพลาดขึ้นมา จะให้พวกเขายอมได้ไง?
เฉินชุนบอกว่า: “ขอแค่คุณเห็นด้วย สามารถเตรียมสร้างสถานที่สำหรับการถ่ายทำได้ตลอดเวลา “
แต่ว่าเวินเที๋ยนเที๋ยนกลับตัดสินใจทำเช่นนั้นไม่ได้สักที
“กำลังคิดอะไรอยู่เหรอ?”
กำลังคิดอยู่ มีเสียงดังขึ้นมา
เวินเที๋ยนเที๋ยนเงยหน้าขึ้น เห็นจี้จิ่งเชินอยู่ที่ไม่ไกลนัก เดินเข้ามา
ในเวลานี้ ยังเช้าอยู่ เวินเที๋ยนเที๋ยนมองไปที่นาฬิกา เห็นว่านี่เพิ่งจะถึงตอนเที่ยง
จี้จิ่งเชินสองวันนี้จะทำงานจนดึกๆถึงกลับมา วันนี้ทำไมกลับมาเช้าขนาดนี้
