บทที่ 656 เธอเจ็บตัวเกี่ยวอะไรกับฉัน
บอดี้การ์ดหลายคนรีบเดินหน้าเข้าไป แต่หล่อนเจียนีกลับพยายามดิ้นรน
“ห้ามแต่ต้องตัวฉัน! พวกแกหลีกไปให้หมด!”
เธอเงยหน้าขึ้นมา จ้องมองเวินเที๋ยนเที๋ยนด้วยความโมโห
“เวินเที๋ยนเที๋ยน! บาดแผลที่ฉันได้รับในวันนี้สักวันต้องคืนกลับไปที่ตัวเธอแน่นอน!”
พูดไปด้วย แล้วก็ใช้มือปัดพวกบอดี้การ์ด
“หลีกไป! ใครก็ตามอย่าคิดแตะต้องตัวฉัน!”
“ฉันจะให้จี้จิ่งเชินมาพิจารณาเหตุผลดูซิ ตกลงมันเป็นความผิดใครกันแน่!”
ขณะนั้นบนหัวของเธอยังมีเลือดไหลลงมา ครึ่งใบหน้าเต็มไปด้วยเลือดสีสด แววตาดุร้าย เหมือนผีเปรตที่คลานออกมาจากนรกอย่างนั้น
เวินเที๋ยนเที๋ยนขมวดคิ้วขึ้น แต่ก็ไม่ตกใจ สั่งการต่อไปอีกว่า: “เอาตัวเธอออกไป อย่าให้เขาเข้ามาอีก”
บอดี้การ์ดเดินหน้าเข้าไป จับตัวเธอและนำตัวเดินออกไปข้างนอก
หล่อนเจียนีดิ้นรนไปด้วย ตะโกนร้องไปด้วย เสียงดังลั่นไปทั่วปราสาท ดึงดูดคนที่อยู่ในนั้นออกมาดูรอบๆว่าเกิดอะไรขึ้น
เธอไม่สนใจฐานะและหน้าตาของตนเองเลยสักนิด ตะโกนด่าอย่างเสียงดัง พูดแต่คำหยาบคาย
ทุกคนทำงานอยู่ในปราสาทนี้มานานหลายปีขนาดนี้ รู้นิสัยของเวินเที๋ยนเที๋ยนเป็นอย่างดี
ถ้าไม่ใช่เพราะถูกบีบบังคับจนร้อนรนขนาดนี้ จะทำเช่นนี้กับเธอทำไม?
มองดูหล่อนเจียนีในขณะนี้ บนใบหน้าไม่มีความสงสารแม้แต่นิดเดียว กลับรู้สึกว่าเวินเที๋ยนเที๋ยนทำได้ดี
เพิ่งออกจากประตู รถเก๋งสีดำคันหนึ่งขับมาจอดริมถนน
เปิดประตูรถออก จี้จิ่งเชินลงจากรถและเดินมา
พอหล่อนเจียนีมองเห็นเขา เหมือนมองเห็นอัศวินขี่ม้าขาวอย่างนั้น เอ่ยปากตะโกนเรียกทันที
“คุณจี้คะ! คุณจี้คะ! คุณรีบไปสั่งสอนบอดี้การ์ดของคุณสักหน่อยสิ! พวกเค้ากล้าทำแบบนี้กับฉัน! เลวจริงๆ!”
เธอนึกว่าขอแค่จี้จิ่งเชินกลับมาถึง ต้องยืนอยู่ข้างเธอและช่วยเธออย่างแน่นอน
แต่นึกไม่ถึง จี้จิ่งเชินเห็นสถานการณ์ในตอนนี้แล้ว ไม่สั่งห้ามเลยสักนิด แค่พูดเสียงที่เย็นชาเฉยๆ
“เกิดอะไรขึ้น?”
บอดี้การ์ดทั้งหลายเห็นจี้จิ่งเชินกลับมา กลัวว่าจะถูกด่า รีบปล่อยมือออกจากหล่อนเจียนีทันที
พอหล่อนเจียนีได้รับอิสระแล้ว รีบวิ่งเข้าไปข้างๆจี้จิ่งเชิน ยังคิดอยากจะไปจับมือของเขา
ยังไม่ทันแตะ ก็ถูกจี้จิ่งเชินสะบัดออก
จนสีหน้าของหล่อนเจียนีเกร็งๆ น้ำเสียงกลายเป็นอ่อนหวานอ่อนโยน
“เป็นเพราะพวกเค้า! ฉันตั้งใจจะมาเยี่ยมคุณ พวกเค้ากลับไล่ฉันออกไป!”
พูดแล้วกลัวจี้จิ่งเชินไม่เชื่อ ยังพูดใส่นมใส่ไข่อีก
“คุณจี้ดูสิ แผลบนหน้าของฉัน เวินเที๋ยนเที๋ยนเป็นคนทำฉัน คุณต้องคืนความยุติธรรมให้ฉันนะคะ!”
จี้จิ่งเชินได้ยินดังนั้น หันหัวไปมอง เห็นแผลบนหน้าของเธอที่น่าตกใจ สีหน้าตกตะลึงอย่างมาก ในแววตาเต็มไปด้วยความเป็นห่วง
เห็นสีหน้าท่าทางของเขาแล้ว ในใจของหล่อนเจียนียิ่งได้ใจใหญ่เลย
จริงๆด้วย จี้จิ่งเชินอยู่ข้างตนเอง!
เวินเที๋ยนเที๋ยนเธอรอเก็บข้าวของออกไปได้เลย!
ในขณะที่กำลังคิดอยู่นั้น จี้จิ่งเชินจับมือของเธอแล้วสะบัดอย่างแรง
หล่อนเจียนีรีบดึงสติกลับมา คิดแต่ว่าจี้จิ่งเชินเป็นห่วงเธอ ยิ้มๆแล้วพูดปลอบใจ: “แผลบนหน้าของฉันไม่เป็นไรมากหรอกค่ะ ขอแค่คุณพาฉันไปที่โรงพยาบาลก็พอแล้ว ฉัน……”
“ฉันไม่สนว่าคุณจะบาดเจ็บหรือไม่!”
ยังไม่ทันพูดจบ จี้จิ่งเชินก็พูดแทรกขัดคำพูดของเธอ แล้วพูดอย่างแตกตื่นใจว่า: “คุณลงมือกับเที๋ยนเที๋ยนเหรอ? คุณทำเธอเจ็บเหรอ?”
เห็นบนหน้าของหล่อนเจียนีบาดแผลใหญ่ขนาดนี้ จี้จิ่งเชินก็คิดว่าเวินเที๋ยนเที๋ยนอาจจะบาดเจ็บไปด้วย รีบร้อนซักถาม
หล่อนเจียนีตะลึงไปสักพัก นึกไม่ถึงจี้จิ่งเชินจะไม่สนใจตนเองเลยสักนิดเดียว กัดฟันไว้แน่นและไม่พอใจ
“ตอนนี้เธอกำลังดีใจอยู่ล่ะสิ! คุณจี้ คุณไม่รู้ตัวตนที่แท้จริงเวินเที๋ยนเที๋ยนเลยสักนิด”
“ผู้หญิงคนนั้น เธอมัน……”
“ผมถามคุณ! เที๋ยนเที๋ยนได้รับบาดเจ็บหรือเปล่า!”
ไม่รอให้เขาพูดจบ จี้จิ่งเชินพูดแทรกเข้ามาขัดคำพูดเธออีกครั้ง
หล่อนเจียนีโมโหจนกัดฟันแน่นๆ
“เธอจะบาดเจ็บหรือไม่มันเกี่ยวอะไรกับฉัน? ฉันอยากให้มันตายไปเสียเลย!”
ได้ยินคำพูดนี้ แววตาของจี้จิ่งเชินดุร้าย จ้องหน้าเธออย่างเกรี้ยวโกรธ มือขวาที่จับแขนของหล่อนเจียนีบีบแรงขึ้นมาทันที มือของเธอเกือบจะบีบจนหัก
หล่อนเจียนีตะโกนร้องลั่นขึ้นมาทันที สีหน้าซีดเซียว
“เจ็บ! เจ็บ! รีบปล่อยมือ!”
ในตาของจี้จิ่งเชินมีแต่ไฟที่ลุกโชนอย่างแรง ไม่สนใจเธอที่กำลังโอดครวญร้องเจ็บเลยสักนิด ตะคอกใส่: “คุณทำเที๋ยนเที๋ยนเจ็บงั้นเหรอ?”
หล่อนเจียนีถูกสายตาที่ดุร้ายน่ากลัวของเขาขู่จนตกใจและตัวสั่น อยากจะอธิบาย
ในขณะนั้นพอดี มีอีกเสียงหนึ่งตะโกนออกมาจากประตูปราสาท
“จี้จิ่งเชิน ฉันไม่เป็นไร”
เวินเที๋ยนเที๋ยนได้ยินจี้จิ่งเชินกลับมา รีบร้อนเดินออกมา มองเห็นภาพนี้พอดี จึงรีบตะโกนเรียกเขา
ได้ยินเสียงของเธอ จี้จิ่งเชินจึงหันหน้ากลับมาในที่สุด
จี้จิ่งเชินมองตัวเธอตั้งแต่หัวจรดเท้าด้วยความเป็นห่วง แน่ใจว่าเธอไม่ได้รับบาดเจ็บจริงๆถึงรู้สึกวางใจ จากนั้นรีบสะบัดมือของหล่อนเจียนีออก แล้วเดินไปหาเธอ
หล่อนเจียนีได้รับอิสรภาพในที่สุด แขนถูกบีบจนเกือบหักแล้ว บนใบหน้ายังเต็มไปด้วยเลือดสดๆ มองดูแล้วซมซานมาก
แต่จี้จิ่งเชินไม่สนใจเลยสักนิดว่าเธอจะได้รับบาดเจ็บยังไง เดินตรงไปหาเวินเที๋ยนเที๋ยนและดึงตัวเธอมากอดไว้ในอ้อมอก
“ขอโทษนะ ผมมาช้าไป”
เวินเที๋ยนเที๋ยนส่ายหัว
“ไม่ถือว่าช้าหรอกค่ะ”
หล่อนเจียนีเห็นภาพที่อยู่ตรงหน้า รู้สึกไม่พอใจอย่างมาก จากนั้นกรี๊ดเสียงดังลั่น
“จี้จิ่งเชิน! เวินเที๋ยนเที๋ยนทำให้ฉันเจ็บแบบนี้! ฉันได้รับบาดเจ็บมากขนาดนี้ คุณไม่มาช่วยฉันก็ไม่เป็นไร แต่ทำไมยังต้องยืนเข้าข้างเธอด้วย?”
จี้จิ่งเชินไม่มองเธอเลย แววตามองที่ตัวเวินเที๋ยนเที๋ยนเท่านั้น
“คุณได้รับบาดเจ็บ เกี่ยวอะไรกับฉันด้วย?”
หล่อนเจียนีได้ยินคำนี้ มองดูเค้าอย่างไม่น่าเชื่อ
“ทำไมคุณถึงได้เป็นแบบนี้……”
จี้จิ่งเชินก็ยังไม่สนใจเธออยู่ดี แค่ถามเวินเที๋ยนเที๋ยน
“เกิดอะไรขึ้น?”
เวินเที๋ยนเที๋ยนหันไปมองหล่อนเจียนี
“เธอตั้งใจมาหาคุณโดยเฉพาะ”
ได้ยินดังนั้น จี้จิ่งเชินขมวดคิ้ว
เผชิญหน้ากับหล่อนเจียนีที่สายตาเต็มไปด้วยความหวัง สีหน้าของจี้จิ่งเชินเย็นชามาก จากนั้นสั่งการบอดี้การ์ดที่อยู่ข้างๆ
“นำตัวเธอออกไป หลังจากวันนี้ถ้าเธอยังกล้าเข้ามาอีก มากี่ครั้งโยนออกไปกี่ครั้ง ห้ามให้เธอเข้ามาปราสาทแม้แต่ครึ่งก้าว!”
หล่อนเจียนีฟังแล้วตั้งตัวไม่ทัน มองหน้าเขาอย่างตกตะลึง
ส่วนพวกบอดี้การ์ดพยักหน้าตอบรับคำสั่งแล้วเดินหน้าเตรียมจะนำตัวหล่อนเจียนีออกไป
พอพวกเขายื่นมือจะไปจับตัวเธอ เธอก็กรีดร้องขึ้นมาทันที
“จี้จิ่งเชิน! ทำไมคุณทำกับฉันแบบนี้? บนตัวฉันยังบาดเจ็บอยู่เลย? ทำไมคุณถึงได้ใจร้ายขนาดนี้?”
แววตาของจี้จิ่งเชินเยือกเย็น
“ความรักและความรู้สึกทั้งหมดของผมมีให้แต่เวินเที๋ยนเที๋ยนเท่านั้น ส่วนกับคุณ ผมไม่ได้มีความอดทนขนาดนั้น” พูดจบ เขาหันไปสั่งการบอดี้การ์ดเหล่านั้น
“ยังไม่ลงมืออีก?”
พวกบอดี้การ์ดถึงได้รีบเดินหน้าเข้าไป จับตัวแล้วเดินออกไปด้านนอก
หล่อนเจียนีกรีดร้องดังลั่นไม่หยุด ไม่อยากจะเชื่อว่าจี้จิ่งเชินจะให้คนโยนตนเองออกไปต่อหน้าต่อตาคนเยอะแยะขนาดนี้
โดยเฉพาะเห็นท่าทางของทั้งสองคนเป็นห่วงและปลอบโยนกัน ในใจรู้สึกโมโหเหมือนมีไฟลุกและกำลังแผดเผาอยู่ในใจ
“พวกคุณคอยดู! เวินเที๋ยนเที๋ยน! ภาพยนตร์ที่ถ่ายทำในครั้งนี้ เธอต้องพ่ายแพ้อย่างแน่นอน เธอเตรียมตัวเก็บข้าวของแล้วไสหัวออกไปได้เลย!”
