บทที่ 672 เชื่อมั่นในตัวเอง เที๋ยนเที๋ยน
ไม่มีใครพูดอะไร เวินเที๋ยนเที๋ยนหันไปสบตาทั้งสองคน แล้วเอ่ยถามขึ้นก่อน: “ขอโทษนะคะ คุณคือ…..”
“เที๋ยนเที๋ยน”
ยังไม่ทันพูดจบ อีกฝ่ายก็ขัดขึ้นมาแล้ว
เมื่อได้ยินคำเรียกที่สนิทสนมนี้ เสียงของเวินเที๋ยนเที๋ยนก็หยุดลงด้วยความประหลาดใจทันที จากนั้นจึงรีบเดินเข้าไปด้วยความงุนงง
เมื่อเห็นคนที่นั่งอยู่บนโซฟา ก็ตกตะลึงเป็นอย่างมาก
“จี้จิ่งเชิน? ทำไมคุณถึงอยู่ที่นี่?”
ตอนนี้คนที่นั่งอยู่บนโซฟาไม่ใช่ใครอื่น เป็นคนที่ก่อนหน้านี้ได้บอกกับเธอว่า ตนเองนั้นไม่สามารถมาร่วมงานพิธีมอบรางวัลด้วยได้อย่างจี้จิ่งเชิน
ได้ยินเสียงประหลาดใจของเวินเที๋ยนเที๋ยน เขาก็ลุกขึ้นยืน เดินไปหาเธอ บนหน้ามีรอยยิ้มบาง ๆ
เมื่อแน่ใจแล้วว่าเป็นเขา เวินเที๋ยนเที๋ยนกลับไม่พอใจ
“ก่อนหน้านี้คุณบอกว่าไม่สามารถมากับฉันได้ไม่ใช่เหรอ?”
จี้จิ่งเชินพยักหน้า ยอมรับสารภาพตามตรง
“บัตรเชิญที่คุณได้รับระบุไว้ชัดเจนว่าสามคน ผมไม่สามารถมาร่วมกับคุณได้ แต่ว่าผมสามารถมาด้วยตัวเองได้”
เวินเที๋ยนเที๋ยนโกรธควันออกหูไม่พอใจเล็กน้อย แต่พอคิดดูดี ๆ แล้ว จี้จิ่งเชินดูเหมือนจะไม่ได้บอกว่าตนเองนั้นไม่สามารถมาร่วมงานพิธีมอบรางวัลครั้งนี้ได้ตั้งแต่แรก แต่บอกว่าเวินเที๋ยนเที๋ยนเองได้รับบัตรเชิญเพียงแค่สามคน
แต่ต่อให้เป็นอย่างนั้น เธอก็ยังคงโกรธอยู่เล็กน้อย
เดิมทียังตั้งใจจะวางตัวให้ดีในงานพิธีมอบรางวัล เอารางวัลกลับไปให้จี้จิ่งเชินชม ถ้าไม่ใช่เพราะครั้งนี้พวกเขาหาที่นั่งไม่ได้พอดี ไม่แน่จี้จิ่งเชินอาจจะปิดบังไปเธอตลอดพิธีมอบรางวัลก็ได้ สุดท้ายตัวเองก็ถือถ้วยรางวัลกลับไปโม้กับเขาอย่างคนโง่เขลา
พอคิดถึงตรงนี้ เวินเที๋ยนเที๋ยนก็หน้าร้อนขึ้นมาในพริบตา
จี้จิ่งเชินพูดกลั้วหัวเราะ: “คุณทำเป็นว่าผมไม่เคยมาที่นี่มาก่อนก็ได้”
ได้ยินแบบนั้น เวินเที๋ยนเที๋ยนก็ยิ่งโมโห
“ตอนนี้คุณก็นั่งอยู่ตรงหน้าฉัน จะทำเป็นเหมือนคุณไม่เคยมา มาก่อนได้อย่างไร?”
มองเวินเที๋ยนเที๋ยนที่ยืนหัวฟัดหัวเหวี่ยงอยู่ไม่ไกล จี้จิ่งเชินรู้สึกเพียงคันยุบยิบในใจ ยกมือขึ้นดึงเธอเข้ามา
“ผมรู้ว่าผิดไปแล้ว กลับไปให้คุณลงโทษ เป็นไง?”
เวินเที๋ยนเที๋ยนได้ยินดังนั้น ใบหน้าทั้งแดงทั้งร้อนผ่าว
แต่ตอนนั้นภายในห้องวีไอพีนั้นแสงไฟมืดสลัว ทำให้มองไม่เห็น
อันที่จริงแล้วในใจเธอไม่ได้โกรธ แต่เพราะเห็นจี้จิ่งเชินปรากฏตัวแล้วตกใจมากเกินไปเท่านั้นเอง
เริ่มตั้งแต่เดินพรมแดงเมื่อสักครู่ เวินเที๋ยนเที๋ยนก็ตื่นเต้นกังวลอยู่ตลอด ตอนนี้กลับผ่อนคลายลงอย่างรวดเร็ว
ภาพยนตร์ของตนเองสามารถที่จะคว้ารางวัลได้ ช่วงเวลาอันเป็นเกียรตินี้ แน่นอนว่าจะดีกว่าถ้ามีจี้จิ่งเชินอยู่ข้างกายเธอ
เธอหันไปมองหมินอันเกอและเฉินชุนที่ยืนอยู่อีกด้านหนึ่งแล้วบอก: “พวกเรานั่งกันเถอะ”
มือขวาของจี้จิ่งเชินโอบเอวเวินเที๋ยนเที๋ยนไว้หลวม ๆ พยักหน้าเป็นเชิงบอกกับทั้งสองคน เชิญพวกเขานั่งลง
“ไม่ได้เจอกันนานเลย” หมินอันเกอพยักหน้าพูดกับเขา
จี้จิ่งเชินปราดมองเขา แววตาคมขึ้น
เขายังจำความปรารถนาอันร้อนแรงของหมินอันเกอที่มีต่อเวินเที๋ยนเที๋ยนได้ ถึงแม้ว่าตอนนี้เขาจะคบกับหลวนจื่อ และหลวนจื่อก็ยังอุ้มท้องลูกของเขาอยู่ ก็ไม่สามารถทำให้เขาวางใจเลยแม้แต่น้อย
ห้องวีไอพีกว้างขวางเป็นอย่างมาก ต่อให้ทั้งสามคนนั่งลงแล้วก็ยังเหลือพื้นที่อยู่มากมาย
เวินเที๋ยนเที๋ยนนั่งอยู่ข้างจี้จิ่งเชิน อดไม่ได้ที่จะแปลกใจ
“คุณเข้ามาได้อย่างไร? แล้วยังมีห้องวีไอพีอีก?”
จี้จิ่งเชินยิ้มแล้วเอ่ย: “เทศกาลภาพยนตร์โบ๋หยู่ของทุกปีล้วนดึงดูดความสนใจบริษัทจำนวนมากให้มาเป็นสปอนเซอร์ บริษัทเอ็มไอกรุ้ปเป็นผู้ให้การสนับสนุนติดต่อกันมาห้าปีแล้ว แน่นอนว่าต้องมีห้องวีไอพีส่วนตัว”
เขาพูดพลางยกมือขึ้นแตะปลายจมูกเวินเที๋ยนเที๋ยน
“ถ้าเที๋ยนเที๋ยนสังเกตดี ๆ ต้องพบว่าลืมไปแน่นอน เทศกาลภาพยนตร์จะเจอสัญลักษณ์ของบริษัทเอ็มไอกรุ้ปทุกครั้ง”
เวินเที๋ยนเที๋ยนครุ่นคิด ก่อนหน้าที่ตัวเองจะมาได้ตรวจดูวิดีโอไม่กี่ปีมานี้ของเทศกาลภาพยนตร์โบ๋หยู่แล้วจริง ๆ แต่ไม่ได้ให้ความสนใจสปอนเซอร์ผู้สนับสนุนใด ๆ ตั้งแต่แรก
คิดถึงตรงนี้ อยู่ ๆ เธอก็กังวลขึ้นมา รีบร้อนดึงเขาไว้
กดเสียงต่ำแล้วเอ่ยเสียงเบา: “คุณคงไม่ได้ใช้สิทธิพิเศษของตัวเอง ให้ฉันคว้ารางวัลได้หรอกใช่ไหม?”
ฟังจบ จี้จิ่งเชินก็เลิกคิ้ว
“เที๋ยนเที๋ยนอยากให้ผมทำอย่างนั้นเหรอ?”
เวินเที๋ยนเที๋ยนรีบส่ายหน้า
“ไม่อยากแน่นอน ฉันจะคว้ารางวัลด้วยภาพยนตร์และความสามารถของพวกเราเอง”
“ขอให้เป็นตามที่คุณหวัง”
จี้จิ่งเชินยิ้มบาง
เขาก้มตัวลงไปตามท่าทางของเวินเที๋ยนเที๋ยน
สองคนใกล้ชิดกันมาก ช่องว่างระหว่างพูดใกล้กันจนริมฝีปากได้สัมผัสโดนใบหูของเวินเที๋ยนเที๋ยนเบา ๆ
การเคลื่อนไหวของเวินเที๋ยนเที๋ยนแข็งค้างชะงักไปทั้งร่าง
จี้จิ่งเชินอมยิ้มแฝงเลศนัย และดึงเธอเข้ามาแนบแน่น
ในตอนนั้นเอง พิธีกรก็เดินขึ้นเวทีพอดี งานเลี้ยงคืนนี้ได้เริ่มต้นขึ้นอย่างเป็นทางการ
สายตาของเวินเที๋ยนเที๋ยนถูกดึงดูดไปอย่างรวดเร็ว กลับไม่เห็นความมืดที่ส่องกระพริบในนัยน์ตาของจี้จิ่งเชิน
เพราะรู้นิสัยของเวินเที๋ยนเที๋ยนดี ดังนั้นเขาเลยไม่ได้วอแวต่อ แต่นึกถึงที่ตัวเองได้ยินข่าวนั้นเมื่อไม่กี่วันมานี้ จี้จิ่งเชินก็รู้สึกกังวลใจเล็กน้อย
หล่อนเจี้ยนกั๋วยังคงไม่ยอมหยุดง่าย ๆ จริง ๆ
ในขณะนั้นบนเวที พิธีกรได้เริ่มสร้างบรรยากาศให้มีชีวิตชีวาแล้ว พูดรวบรัดสั้น ๆ ให้เหล่าดารานักแสดงที่กำลังหนาวเย็นให้ตื่นเต้นขึ้น คาดหวังกับพิธีการมอบรางวัลต่อไป
ตอนนี้นั้นพิธีการมอบรางวัลแตกต่างจากเมื่อก่อนมาก แถมยังนำเอาความคิดเห็นและคำแนะนำของชาวเน็ตและแฟนหนังเพิ่มเข้ามาด้วย
นอกจากรางวัลเล็ก ๆ ไม่กี่รางวัลที่อาศัยการตัดสินโดยกรรมการแล้ว นอกจากนั้นสามรางวัลใหญ่ที่เหลือล้วนต้องผ่านมาตรฐานการให้คะแนนจากทั้งสองทางทั้งกรรมการและชาวเน็ต
ถึงแม้ว่าคะแนนโหวตจากชาวเน็ตจะมีสัดส่วนไม่มาก แต่ถ้าหากคะแนนโหวตสูงมากพอ ก็เพียงพอที่จะโค่นล้มตัวเลือกของเหล่ากรรมการได้
โดยเริ่มมอบรางวัลรางวัลเล็ก ๆ ที่ไม่เกี่ยวข้องให้กับภาพยนตร์สองสามเรื่องที่ในปีนี้ทำผลงานได้ดี ระหว่างนั้นยังแทรกด้วยการแสดง บรรยากาศคึกคัก
จนพิธีมอบรางวัลดำเนินมาได้ครึ่งทาง เวินเที๋ยนเที๋ยนตัวแทนของภาพยนตร์เรื่อง“แสงจางๆ” ในที่สุดก็ได้ต้อนรับรางวัลแรก
รางวัลขวัญใจชาวเน็ตที่สุดแห่งปี
เนื่องจากรางวัลนี้เป็นรางวัลที่ได้มาจากการโหวตของชาวเน็ต ดังนั้นเมื่อผลลัพธ์นี้ปรากฏออกมาแล้ว สำหรับทุกคนแล้ว แทบจะไม่ได้เป็นที่ร้อนใจเลย
ผู้กำกับเฉินชุนและนักแสดงนำชายหมินอันเกอขึ้นเวทีรับรางวัลและกล่าวสุนทรพจน์ เมื่อเทียบกับตอนที่ดารานักแสดงคนอื่นขึ้นรับรางวัลแล้วเสียงถอดถอนหายใจนั้นมีมากมาย ทั้งสองคนท่าทางสงบนิ่งเป็นอย่างมาก
พูดสั้น ๆ ไม่กี่ประโยคก็ลงจากเวที
ต่อมา“แสงจางๆ”ก็ได้รับรางวัลเพลงประกอบยอดเยี่ยม
สองรางวัลนี้ดูเหมือนจะไม่เกี่ยวข้องสาระสำคัญ แต่ต่อมาก็ไม่มีวี่แววใด ๆ อีก
เห็นรางวัลตกไปอยู่ในมือของคนอื่นไปทีละอัน เวินเที๋ยนเที๋ยนอดไม่ได้ที่จะกังวลขึ้นมา อยู่ ๆ คำพูดเมื่อสักครู่ของนักแสดงคนนั้นก็ผุดขึ้นมาในหัว
ถ้าพวกเขาสามารถคว้ารางวัลได้ถึงห้ารางวัล คนนั้นก็จะประกาศออกจากวงการบันเทิง
ถ้าไม่มีข่าวที่เชื่อถือได้และคำตอบที่ยืนยันแล้ว เธอจะกล้าพูดแบบนั้นได้อย่างไร?
หรือว่า……
เวินเที๋ยนเที๋ยนนึกถึงหล่อนเจี้ยนกั๋วกับหล่อนเจียนีที่ไม่มีการเคลื่อนไหวตลอดเวลาที่ผ่านมา หรือว่าแม้แต่พิธีมอบรางวัลพวกเขาก็สามารถแทรกแซงได้? ดูเหมือนจะมองความกังวลใจในใจของเวินเที๋ยนเที๋ยนออก จี้จิ่งเชินที่นั่งอยู่ข้าง ๆ ยกมือขึ้นมากุมมือเธอไว้ สิบนิ้วสอดประสานกัน
เสียงแหบต่ำเอ่ยปลอบอยู่ข้างใบหูของเธอ
“เชื่อมั่นในตัวเอง เที๋ยนเที๋ยน”
