เมียหวานของประธานเย็นชา – บทที่ 690 ของขวัญตอบกลับของจี้จิ่งเชิน

บทที่ 690 ของขวัญตอบกลับของจี้จิ่งเชิน

เวินเที๋ยนเที๋ยนยังรอการตอบรับของจี้จิ่งเชินด้วยความตื่นเต้น เห็นว่าเขาไม่ได้พูดอะไรออกมา ก็รู้สึกลนลานขึ้นมาทันใด

“เรียบง่ายเกินไปใช่ไหมคะ ฉันบอกแล้วว่าจะเปลี่ยนให้ใหม่…..”

ไม่รอให้เธอพูดจบ จู่ๆจี้จิ่งเชินที่อยู่ตรงหน้าก็เงยหน้าขึ้นมา อ้าแขนออกแล้วกอดเธอเอาไว้แน่น!

การกระทำที่กะทันหันของเขาขัดคำพูดของเวินเที๋ยนเที๋ยนขึ้นมา รู้สึกเพียงแค่ว่ามือที่วางอยู่ตรงเอวของตัวเองนั้นรัดแน่นมากขึ้น

เป็นกอดที่แน่น แต่กลับไม่ได้ทำให้รู้สึกไม่ดี

ทั้งสองกอดกันอย่างแนบชิด แม้กระทั่งสามารถรับรู้ได้ถึงหัวใจที่กำลังเต้นแรงของอีกฝ่าย

เสียงของเวินเที๋ยนเที๋ยนนั้นค่อยๆหยุดลง เธอเอามือวางไว้บนเอวของจี้จิ่งเชินเบาๆ ให้อ้อมกอดที่เต็มไปด้วยความรักด้วยเช่นกัน

ผ่านไปสักพักหนึ่ง อารมณ์ของจี้จิ่งเชินนั้นค่อยๆผ่อนคลายลง

เวินเที๋ยนเที๋ยนถึงได้เอ่ยปากถามขึ้น : “จี้จิ่งเชิน พี่ชอบของขวัญชิ้นนี้ไหมคะ?”

“นี่เป็นของขวัญที่ดีที่สุดที่ผมเคยได้รับมาในชีวิตนี้เลยครับ แล้วก็เป็นของขวัญชิ้นที่ชอบมากที่สุดด้วย”

เวินเที๋ยนเที๋ยนรู้สึกตกตะลึงอยู่บ้าง

ดูแล้ว ของขวัญบางอย่างไม่สามารถใช้เงินทองมาเทียบได้เลย ที่สำคัญไปกว่านั้นคือน้ำใจและความตั้งใจจริงมากกว่า

จี้จิ่งเชินกอดเธอแน่น นึกถึงตัวอักษรทุกตัวที่อยู่บนรูปภาพนี้ รูปทุกรูป เวินเที๋ยนเที๋ยนเป็นคนเขียนลงไปเอง อาคารสามมิติก็เป็นสิ่งที่เธอตัดด้วยความละเอียดประณีตแล้วจากนั้นก็ประกอบแปะเอาไว้บนนั้น

ไม่รู้ว่าใช้ความมุ่งมั่นไปมากขนาดไหน

ตอนนี้เวินเที๋ยนเที๋ยนเป็นถึงประธานบริษัทของตระกูลหล่อน บริหารดูแลงานและการดำเนินของกิจการทั้งหมด

เนื่องจากตอนนี้เธอยังไม่ได้เริ่มเองทั้งหมด แม้กระทั่งอาจจะยุ่งมากกว่าจี้จิ่งเชินเสียด้วยซ้ำ แต่ถึงแม้จะเป็นเช่นนี้ เธอก็ยังแบ่งเวลามาทำของขวัญให้ตัวเองจนเสร็จสิ้นแบบนี้ได้

เพียงแค่ความตั้งใจนี้ ก็เพียงพอแล้วสำหรับที่จะทำให้เขาได้รับกระแสไออุ่นในหัวใจท่ามกลางฤดูหนาวแบบนี้

ชีวิตนี้ ได้มาเจอกับเวินเที๋ยนเที๋ยน เป็นความโชคดีในชีวิตของเขา

จี้จิ่งเชินกอดเธอแน่น สูดหายใจเข้า กลิ่นหอมจากร่างของเวินเที๋ยนเที๋ยนเข้าสู่จมูก เป็นการยั่วเย้าสะเทือนอารมณ์ยิ่งนัก

“แต่เที๋ยนเที๋ยนเตรียมของขวัญเอาไว้ให้ผมมากขนาดนี้ ผมควรจะตอบแทนอย่างไรดีนะ?”

เขาไม่ได้นึกถึงเลยว่าวันนี้เป็นวันคริสต์มาส จึงไม่ได้เตรียมของขวัญอะไรเอาไว้เลย

เวินเที๋ยนเที๋ยนหัวเราะ แล้วพูดออกมาอย่างใจกว้าง : “ไม่ต้องเตรียมของขวัญหรอกค่ะ เพียงแค่จี้จิ่งเชินอยู่กับฉันก็พอแล้ว”

“แค่นี้ก็พอแล้วหรือครับ?”

จี้จิ่งเชินว่า พลางเอียงมองเธอเล็กน้อย แล้วเห็นใบหูเล็กๆของเธอแดงขึ้นมา ช่างดูน่ารักใคร่ยิ่งนัก

เขาอดไม่ได้จึงเข้าไปใกล้ๆ แล้วจูบลงบนใบหูของเธอเบาๆ

การกระทำเบาราวเหมือนกับขนนกสัมผัส แต่กลับทำให้เวินเที๋ยนเที๋ยนนั้นมีความรู้สึกไวเสียจนร่างสั่นเทาไปหมด เสียงเรียกเบาๆส่งออกมาจากในลำคอ

“จี้จิ่งเชิน พี่……”

น้ำเสียงที่ปนรอยยิ้มของจี้จิ่งเชินนั้น เอ่ยถามขึ้น : “ถ้าอย่างนั้นต่อไป เที๋ยนเที๋ยนมีจัดอะไรอย่างอื่นอีกไหมครับ?”

ความรู้สึกของเวินเที๋ยนเที๋ยนนั้นได้ถูกจูบเมื่อครู่นี้ของจี้จิ่งเชินทำให้สับสนวุ่นวายไปตั้งแต่แรกแล้ว ชะงักไปพักหนึ่งถึงได้เคลื่อนไหวได้อย่างยากลำบาก

“คงจะประมาณ คุยกัน….ฉันไม่ได้เตรียมของอย่างอื่นไว้ด้วย…..”

“หรือครับ?”

จี้จิ่งเชินยิ้มพลางเอ่ย : “ผมมีข้อเสนอดีๆอย่างนึงนะ”

“อะไรคะ?” เวินเที๋ยนเที๋ยนเอ่ยถามด้วยความคิดที่เชื่องช้า

จี้จิ่งเชินหัวเราะออกมาเบาๆ

เสียงหัวเราะโทนต่ำนั้นทำให้ใบหูของเวินเที๋ยนเที๋ยนแดงมากขึ้นไปอีก

จี้จิ่งเชินไม่ได้ตอบอีก แต่กลับก้มตัวลงแล้วอุ้มเธอขึ้นมา

เวินเที๋ยนเที๋ยนร้องออกมาอย่างตกใจ ได้สติขึ้นมาอย่างรวดเร็ว

“พี่จะทำอะไรคะ?”

เธอเงยหน้าขึ้นมาด้วยความประหลาดใจ เห็นเพียงแต่ดวงตาที่เต็มไปด้วยรอยยิ้มของจี้จิ่งเชิน ก้มมองเธออย่างเอ็นดู

“แน่นอนว่าก็ต้องทำตามแผนของผม ดำเนินการเรื่องต่อไปของเราไงครับ”

พูดไปพลาง เขาก็พาเวินเที๋ยนเที๋ยนขึ้นไปด้านบน

“ในเมื่อเที๋ยนเที๋ยนให้ของขวัญผมตั้งมากมายขนาดนี้ ผมเองก็อยากจะให้ของขวัญที่เลือกมาจากใจให้กับเที๋ยนเที๋ยนเหมือนกัน ดีไหมครับ?”

เวินเที๋ยนเที๋ยน เอียงศีรษะมอง เมื่อครู่นี้จี้จิ่งเชินไม่ได้บอกว่าตัวเองไม่ได้มีการเตรียมอะไรไว้หรอกอย่างนั้นหรือ?

มองเห็นความงุนงงในแววตาของเธอแล้ว จี้จิ่งเชินยิ้มลึกซึ้งขึ้นมา

“เพราะว่าไม่ได้เตรียมของขวัญเอาไว้ เพราะฉะนั้นผมคงทำได้เพียงแค่เอาตัวเองมาเป็นของขวัญให้เที๋ยนเที๋ยนแทนแล้ว หวังว่าเที๋ยนเที๋ยนคงจะไม่รังเกียจนะครับ”

เวินเที๋ยนเที๋ยนอึ้งไปพักหนึ่ง แล้วจึงมีปฏิกิริยาตอบสนองกลับมาอย่างรวดเร็ว อุณหภูมิบนใบหน้านั้นก็เพิ่มขึ้นสูงด้วยเช่นกัน แก้มแดงระเรื่อ

เธอรีบก้มหน้าลง เพื่อหลบสายตาของจี้จิ่งเชิน พลางเอ่ยขึ้นเบาๆ : “ฉันไม่ต้องการของขวัญแบบนี้ซะหน่อย…..”

จี้จิ่งเชินเอ่ยพูดขึ้นอย่างจริงจัง : “นี่เป็นของขวัญที่ผมตั้งใจเลือกให้อย่างดีที่สุดเลยนะครับ คำโบราณว่ากันว่า เราต้องปฏิบัติกับผู้อื่นเช่นเดียวกับที่เขาปฏิบัติกับตัวเอง เที๋ยนเที๋ยนให้ของขวัญผมดีขนาดนี้ วันนี้ผมก็จะพยายามเต็มที่เพื่อที่จะทำให้เที๋ยนเที๋ยนพอใจให้ได้”

เวินเที๋ยนเที๋ยนได้ยินแล้ว กลับเพียงแค่ส่ายหน้าด้วยใบหน้าที่แดงก่ำ

“ไม่เอาค่ะ ฉันไม่เอาของขวัญนี้ได้ไหม?”

“ไม่ได้ครับ” จี้จิ่งเชินเอ่ยพูดขึ้นอย่างเด็ดเดี่ยว : “จะให้คุณเป็นฝ่ายให้ของขวัญผมคนเดียวได้อย่างไรกัน? ต้องให้คุณกลับด้วยสิ”

ว่าแล้ว เขาก็ยังคงเดินต่อไปไม่หยุด แล้วพาเวินเที๋ยนเที๋ยนเข้าไปยังด้านใน

เปิดประตูห้องนอน แล้ววางคนที่ขดม้วนตัวอยู่นั้นลงบนเตียง

เวินเที๋ยนเที๋ยนเอามือปิดตาไว้ ขดตัวอยู่เช่นนั้น ท่าทางน่ารักนี้ทำให้อดที่จะหัวเราะออกมาไม่ได้

จี้จิ่งเชินยืนอยู่ตรงขอบเตียง เอ่ยขึ้นเบาๆ : “เที๋ยนเที๋ยน คุณไม่อยากเห็นของขวัญของตัวเองจริงๆหรือครับ?”

เวินเที๋ยนเที๋ยนส่ายหน้า

ไม่อยากดู เห็นอยู่ทุกคืนอยู่แล้ว

อีกอย่างนี่ถือว่าเป็นของขวัญอะไรกัน? เป็นการลงโทษชัดๆ!

“ไม่ดูจริงๆหรือครับ? เที๋ยนเที๋ยนอาจจะมาเสียใจทีหลังก็ได้นะ”

จี้จิ่งเชินว่าแล้ว เวินเที๋ยนเที๋ยนก็รู้สึกลังเลใจขึ้นมาทันใด

เห็นการเปลี่ยนแปลงของเธอแล้ว จี้จิ่งเชินจึงเอ่ยพูดขึ้นมาเบาๆ : “มองแค่เพียงแวบเดียวก็ได้ครับ”

ได้ยินแล้ว ในที่สุดเวินเที๋ยนเที๋ยนจึงค่อยๆเอามือที่ปิดตาเอาไว้ออก เห็นจี้จิ่งเชินที่กำลังยืนอยู่ตรงขอบเตียงในเวลานี้

ระยะห่างจากตัวเองประมาณสองสามก้าว ในใจยังคงรู้สึกสงสัย ว่าเขาจะทำอะไรกันแน่

แต่วินาทีต่อมานั้นการเคลื่อนไหวของจี้จิ่งเชิน จู่ๆก็ทำให้เธอต้องเบิกตาขึ้นมา โดยลืมปิดตาตัวเองไปเลย

จี้จิ่งเชินยืนอยู่ข้างเตียง มองดูเวินเที๋ยนเที๋ยน มุมปากก็ปรากฏรอยยิ้มชั่วร้ายออกมา

ในรูม่านตาลึกๆนั่น มีอุณหภูมิที่ทำให้สับสน

เขายกมือขึ้นมา นิ้วชี้เรียวยาวดึงเนคไทตัวเอง ดึงลงเล็กน้อย เป็นการเคลื่อนไหวที่ทั้งสง่างามและเซ็กซี่ยิ่งนัก ทำให้เวินเที๋ยนเที๋ยนแทบจะหายใจไม่ออก

และจากการเคลื่อนไหวของเขา ลูกกระเดือกที่เซ็กซี่นั้นก็ปรากฏออกมา

แต่จี้จิ่งเชินไม่หยุดเคลื่อนไหวเพียงแค่นั้น นิ้วเรียวยาวค่อยๆไร้ลากลงมาตามลูกกระเดือก แล้วค่อยๆปลดกระดุมออกทีละเม็ด

การเคลื่อนไหวที่ดูดี เป็นการยั่วยวนที่ร้ายแรงมาก

เวินเที๋ยนเที๋ยนมองดูอยู่พักหนึ่ง ใบหน้าแดงก่ำ รู้สึกเพียงแค่ว่าตอนนี้ตัวเองเป็นเหมือนกุ้งที่ต้มจนสุกแล้ว ร้อนวูบไปหมด

จี้จิ่งเชิน……

จี้จิ่งเชิน……

นี่คือกำลังเปลื้องผ้าอย่างนั้นหรือ?

ความคิดนี้ปรากฏออกมา ทำให้เธอตกใจเสียจนในหัวของเวินเที๋ยนเที๋ยนนั้นมีเสียงดังกระหึ่มขึ้น

เธอบอกตัวเอง ควรจะรีบละสายตาออกไป แต่สายตากลับจ้องอยู่บนร่างของจี้จิ่งเชินเสียอย่างนั้น แม้แต่จะกระพริบตาก็ยังทำไม่ได้ มองค้างอยู่ตรงนั้น

เห็นเธอเป็นเช่นนี้ รอยยิ้มในแววตาของจี้จิ่งเชินนั้นมีเพิ่มขึ้นไปอีก ยิ่งดูชั่วร้ายมากขึ้นไปอีกอย่างเห็นได้ชัด

กระดุมของเสื้อเชิ้ตได้ถูกปลดออกแล้ว ปรากฏให้เห็นแผงอกกว้าง และหน้าท้องที่มีซิกแพคอย่างชัดเจนนั่นอีกด้วย