บทที่ 684 คำตอบไม่ใช่คุณ
คำถามแบบนี้ ล้วนแต่เป็นคำถามที่เวินเที๋ยนเที๋ยนคัดเลือกมาจากที่ชาวเน็ตเสนอมาทั้งนั้น
แต่ถามออกมาแล้ว เธอแทบจะสามารถคาดเดาคำตอบได้เลย
ถ้าหากเป็นจี้จิ่งเชิน คงจะเลือกเธอหรือเปล่า?
แต่คิดไม่ถึง ว่าคำตอบของจี้จิ่งเชินนั้นกลับทำให้เธอรู้สึกประหลาดใจ
“เลือกสองคนได้ไหมครับ?” จี้จิ่งเชินเอ่ยถามขึ้นก่อน
เวินเที๋ยนเที๋ยนอึ้งไปพักหนึ่ง “พี่อยากจะเลือกทั้งสองคนให้ไปอยู่ด้วยอย่างนั้นหรือคะ?”
จี้จิ่งเชินพยักหน้าลงอย่างแน่วแน่ ในใจของเวินเที๋ยนเที๋ยนนั้นกลับรู้สึกประหลาดใจมากขึ้นไปอีก
ทำไมถึงเป็นสองคนกัน?
อีกคนหนึ่งเป็นใคร?
เธอจึงพยักหน้าลงพลางเอ่ย : “ถ้าอย่างนั้นพี่อยากพาสองคนไหนไปคะ?”
“เวินฉี่กับเวินหงไห่”
พวกเขา?
ทำไมถึงเป็นพวกเขา?
สองคนนี้เป็นบุคคลที่เวินเที๋ยนเที๋ยนคิดไม่ถึงเลยด้วยซ้ำ!
นาทีแรกที่ได้ยินเธอยังไม่ทันได้มีปฏิกิริยาตอบกลับมา ว่าทำไม่จี้จิ่งเชินถึงได้เลือกพ่อลูกตระกูลเวิน แต่กลับไม่พาเธอไปด้วย?
ในใจนั้นรู้สึกหดหู่ขึ้นมา เวินเที๋ยนเที๋ยนก้มหน้าลง
เธอยังคิดว่า จี้จิ่งเชินจะต้องพาตัวเองไปด้วยอย่างแน่นอน คิดไม่ถึงเลยว่าจะทิ้งเธอแบบนี้
ความผิดหวังในใจนั้นหนักหน่วงมากเหลือเกิน ทำให้ความคิดที่จะถามคำถามต่อนั้นหายไปหมดแล้ว ทั้งตัวเธอนั้นมีแต่ความเศร้าเสียใจโอบล้อมเอาไว้
เวลานี้ จี้จิ่งเชินกลับประคองใบหน้าของเธอให้เธอเงยหน้าขึ้นมา
น้ำเสียงของเขาอ่อนโยนเป็นพิเศษ
“เที๋ยนเที๋ยน มองผมครับ”
สายตาของเวินเที๋ยนเที๋ยนมองที่ใบหน้าเขา ด้วยความรู้สึกน้อยใจเป็นอย่างมาก
จี้จิ่งเชินเอ่ยพูดต่อ : “คุณอยากจะถามอะไรผม พูดออกมาสิครับ”
เวินเที๋ยนเที๋ยนลังเลอยู่พักหนึ่ง แล้วเอ่ยถาม : “ทำไมพี่ไม่พาฉันไปด้วย….ทำไมถึงเลือกสองพ่อลูกตระกูลเวินล่ะคะ?”
“ผมจะไม่เลือกคุณ” จี้จิ่งเชินยืนยันคำตอบตัวเองอีกครั้ง
เห็นใบหน้าที่เต็มไปด้วยความเสียใจที่ปรากฏออกมาของเวินเที๋ยนเที๋ยน จี้จิ่งเชินจึงโอบเอวของเธอเอาไว้อย่างเบามือ
“เมื่อกี้คุณบอกว่า บนเกาะนั้นเปลี่ยวมาก ไม่มีอะไรเลย คนที่ไปที่นั่นก็จะไม่สามารถติดต่อกับโลกภายนอกได้ ไม่สามารถออกมาจากที่นั่นได้ตลอดชีวิต สถานที่ที่ลำบากขนาดนี้ ผมไม่อยากจะไปแบกรับความทุกข์ยากแบบนั้นกับคุณ เพราะฉะนั้นผมถึงไม่เลือกคุณ”
แต่ความรู้สึกของเวินเที๋ยนเที๋ยนนั้นก็ยังคงตกต่ำลงอยู่ดี
“แต่ว่า…..ทำไมถึงเป็นพวกเขาล่ะคะ?”
จี้จิ่งเชินประคองใบหน้าของเธออย่างเบามือ พลางเอ่ยพูดออกมาอย่างช้าๆ
“คุณบอกว่า ผมจะต้องไป ในสถานที่แบบนั้นโดยไม่ได้กลับมา ผมไม่อยู่ข้างๆคุณ ก็คงไม่มีทางวางใจที่จะทิ้งคุณให้อยู่แบบนี้ได้ ตอนนี้คนของตระกูลเวินยังคงกำลังมีการเคลื่อนไหวที่จะทำเรื่องไม่ดี ถ้าหากผมไป พวกเขาจะต้องมีการลงมือปฏิบัติการอย่างแน่นอน ถ้าหากเป็นแบบนี้ ผมเลือกที่จะพาสองคนนั้นไป ให้คุณไม่ต้องมีความกังวลนี้ดีกว่า”
น้ำเสียงของเขานั้นมุ่งมั่นและเด็ดขาดเป็นอย่างมาก
“เรื่องทุกอย่าง ผมจะเป็นคนช่วยคุณแก้ปัญหาเอง”
เวินเที๋ยนเที๋ยนรู้สึกตะลึง เธอคิดไม่ถึงว่านี่จะเป็นสาเหตุของจี้จิ่งเชิน
เนื่องจากเช่นนี้ก็จะได้ไม่ต้องเป็นกังวลว่าเวินเที๋ยนเที๋ยนจะได้รับความลำบาก แล้วก็ไม่ต้องกังวลว่าพ่อลูกตระกูลเวินจะมาทำร้ายเธอได้
เวินเที๋ยนเที๋ยนไม่เพียงแต่นึกถึงคำตอบมาตรฐานของเพื่อนในอินเตอร์เน็ตเพียงเท่านั้น ในนั้นไม่ได้มีคำตอบเช่นนี้อยู่เลยเสียด้วยซ้ำ
แต่เวลานี้ การเลือกของจี้จิ่งเชินนั้นยังคงทำให้เธอรู้สึกตกใจอยู่
ผู้ชายตรงหน้าคนนี้ เอาตัวเธอวางไว้ในตำแหน่งที่สำคัญที่สุดในชีวิตโดยที่ไม่ได้คำนึงถึงอะไรทั้งนั้น นี่คือระดับที่คนอื่นๆไม่สามารถทำได้เลย
เพียงแค่มองเขา เวินเที๋ยนเที๋ยนกลับรู้สึกรักอย่างสุดหัวใจแล้ว
“ถ้าหาก ฉันหมายถึงว่าหลังจากที่พี่ไปแล้ว ฉันคิดถึงพี่จะทำอย่างไรคะ?”
จี้จิ่งเชินยิ้มออกมาเล็กน้อย พลางเอ่ยขึ้น : “ถ้าอย่างนั้นขอให้คุณลืมผมไปเถอะนะครับ”
และคำตอบนี้ก็ทำให้เวินเที๋ยนเที๋ยนรู้สึกตกใจอีกครั้งหนึ่ง
จี้จิ่งเชินประคองใบหน้าของเธออย่างเบามือ ค่อยๆเอ่ยขึ้น : “ถ้าหากผมไม่สามารถกลับมาได้อีก ขอให้คุณลืมผม ลืมทุกอย่างระหว่างเรา แล้วไปหาอีกคนหนึ่งที่เขาเป็นผู้ชายที่สามารถให้ทุกอย่างกับคุณได้”
น้ำเสียงของจี้จิ่งเชินนิ่งมาก ราวกับว่าก่อนหน้านี้ตัวเองเคยคิดถึงเรื่องนี้เอาไว้แล้ว
ถ้าหากเป็นอย่างนั้นจริงๆ เขาจะต้องทำแบบที่เขาเอ่ยพูดมาทั้งหมดนี้จริงๆ
แต่เวลานี้ หัวใจของเวินเที๋ยนเที๋ยนนั้นรู้สึกเจ็บปวดเรากับถูกมีดทิ่มแทงอย่างไรอย่างนั้น
เธอสูดหายใจเข้าลึกๆ น้ำตาคลอ
ในใจของจี้จิ่งเชินนั้นรู้สึกเจ็บปวด เขาประคองแก้มของเวินเที๋ยนเที๋ยน แล้วใช้จูบของเขาซับน้ำตาบนใบหน้าเธอ
“อย่างร้องครับ เที๋ยนเที๋ยนของผม”
เขาปลอบเธอเบาๆ
เวินเที๋ยนเที๋ยนส่ายหน้า ยกมือขึ้นมาเช็ดน้ำตาอย่างลวกๆ แล้วกอดคอจี้จิ่งเชินเอาไว้ แนบชิดเข้าไป น้ำเสียงยังคงมีเสียงร้องไห้ปะปนอยู่
“กอดฉันหน่อยค่ะ จี้จิ่งเชิน”
จี้จิ่งเชินรู้สึกแปลกใจอยู่บ้างเล็กน้อย คิดไม่ถึงว่าเวินเที๋ยนเที๋ยนจะมีปฏิกิริยาเช่นนี้
สายตาของเขานั้นมองไปยังสมุดเล่มเล็กที่เวินเที๋ยนเที๋ยนใช้บันทึกเอาไว้อย่างละเอียด
“แล้วคำถามพวกนั้นของคุณ….”
“ตอนนี้ไม่ต้องถามต่อแล้วล่ะค่ะ”
ได้ยินคำตอบนี้ เชือกที่รัดแน่นอยู่ภายในใจของจี้จิ่งเชินนั้นก็ได้ขาดลงในทันที ยกมือขึ้นมาอุ้มเวินเที๋ยนเที๋ยนเอาไว้
เขาก้มตัวลงเล็กน้อย แล้ววางเธอลงบนเตียง มือหนึ่งของเขาประคองอยู่ตรงข้างหูเธอ ก้มหน้าลงมองเธอ
ดวงตาของเวินเที๋ยนเที๋ยนยังคงมีน้ำใสๆคลออยู่ สองมือกอดคอเขาเอาไว้แน่น ตอนที่เธอเงยหน้าขึ้นมานั้น จี้จิ่งเชินก็สามารถมองเห็นเงาของตัวเองอยู่ในดวงตาของเธออย่างชัดเจน ทั้งบริสุทธิ์และตรงไปตรงมา
แบบนี้สำหรับเขาแล้ว ช่างดึงดูดใจยิ่งนัก
ในใจของจี้จิ่งเชินนั้นราวกับเป็นบ้าไปเสียแล้ว มีอะไรบางอย่างที่กำลังขยายตัวออกมา เปี่ยมล้นไปทั้งร่างกาย
มือหนึ่งของเขาลูบแก้มของเวินเที๋ยนเที๋ยนเบาๆ ก้มลงแล้วประทับจูบลงไป
เวินเที๋ยนเที๋ยนไม่ได้ปฏิเสธ ทั้งร่างกายถาโถมไปกับจูบของเขา
สมุดเล่มเล็กที่เวินเที๋ยนเที๋ยนรักษาเอาไว้อยู่ในอ้อมกอด ไม่รู้ว่าถูกเตะลงไปจากเตียงตั้งแต่เมื่อไหร่ แต่กลับไม่มีใครเก็บมันขึ้นมาเลย
ถึงแม้ว่าตอนนี้ท้องฟ้าจะยังสว่างอยู่ แสงอาทิตย์ตกดินสาดส่องเข้ามาที่พื้น
ภายในห้องที่เงียบสงัดนี้ ได้ยินเพียงแค่เสียงร้องของหญิงสาวเพียงเท่านั้น
เป็นอย่างที่จี้จิ่งเชินพูดเอาไว้ก่อนหน้านี้ ได้ยินคำสั่งของเขาทั้งพ่อบ้านและแม่ครัว ต่างก็ไม่มีใครก้าวเข้ามาเหยียบที่ชั้นสองของคฤหาสน์นี้เลยทั้งวัน
เวินเที๋ยนเที๋ยนตื่นขึ้นมาตอนเช้าตรู่ ภายในห้องเหลือเพียงแค่ตัวเองเพียงคนเดียวเท่านั้น ไม่รู้ว่าจี้จิ่งเชินออกไปตั้งแต่เมื่อไหร่
เธอรีบลงมาจากเตียง และขณะกำลังจะเคลื่อนไหวนั้น กลับรู้สึกว่าตัวเองเหมือนกับเตะอะไรบางอย่าง
เธอก้มลงมอง พบว่าเป็นสมุดเล่มนั้นที่เธอเตรียมเอาไว้เมื่อคืนนี้นั่นเอง
เหมือนกับว่าตอนนอนคงจะไม่ทันระวังแล้วเตะหล่นลงมาตรงมุมโต๊ะนี้
เวินเที๋ยนเที๋ยนรีบเก็บขึ้นมาดู
สมุดเล่มเล็กนั้นยังคงมีบันทึกคำตอบของเมื่อวานนี้อยู่ ถึงแม้ว่าสุดท้ายแล้วจะเหลือสองคำถามที่ยังไม่มีคำตอบก็ตาม แต่หลังจากที่อ่านข้อมูลทางด้านหน้าแล้วนั้น ในใจก็มีความคิดหนึ่งที่ยังคลุมเครืออยู่
เธอทำตัวเองให้มีชีวิตชีวา แล้วรีบเปลี่ยนเสื้อผ้า ล้างหน้าล้างตาเสร็จแล้วจึงออกมาจากห้องนั้น แล้วเดินลงมาทางด้านล่างอย่างแผ่วเบา
พ่อบ้านกำลังรออยู่ทางด้านล่างแล้ว เห็นเวินเที๋ยนเที๋ยนลงมา จึงเดินเข้ามาหา
เห็นว่าในมือของเธอนั้นมีสมุดเล่มนั้นอยู่ จึงยิ้มพลางเอ่ยขึ้น : “คุณหาวิธีได้แล้วหรือครับ?”
เวินเที๋ยนเที๋ยนพยักหน้า ถึงแม้ว่าจะเอ่ยปากออกมาได้อย่างยากลำบาก แต่สิ่งที่ควรถามเธอก็แทบจะรู้หมดแล้ว
“ตอนนี้จี้จิ่งเชินยังอยู่ในคฤหาสน์หรือเปล่าคะ?”
พ่อบ้านส่ายหน้า “คุณผู้ชายให้พวกเราเตรียมอาหารเช้ารอหลังจากที่คุณตื่น แล้วเขาก็ไปบริษัทแล้วครับ ตอนนี้ยังไม่กลับมาเลย”
ได้ยินแล้ว เวินเที๋ยนเที๋ยนก็รู้สึกโล่งใจ
“ถ้าอย่างนั้นก็โอเคค่ะ”
ว่าแล้ว เธอก็หันกลับเดินไปในครัว แล้วเอ่ยขึ้น : “ถ้าอย่างนั้นฉันไปเตรียมของขวัญคริสต์มาสให้จี้จิ่งเชินก่อนนะคะ”
