บทที่ 683 ชีวิตสวยงามเพราะคุณ
เวินเที๋ยนเที๋ยนเพียงเอ่ยขึ้น : “นอกจากอยู่กับฉันแล้ว พี่ชอบกินอาหารจีนหรือ…..”
ยังไม่รอให้เธอพูดจบ จี้จิ่งเชินก็ตัดบทเธอเสียก่อน น้ำเสียงเด็ดเดี่ยวเป็นอย่างมาก
“ไม่มีความเป็นไปได้นี้หรอกครับ ถ้าหากกินข้าว ผมหวังเพียงแค่ให้เที๋ยนเที๋ยนอยู่ข้างๆผม คนอื่นๆไม่มีสิทธิ์นี้”
เวินเที๋ยนเที๋ยนอยากจะแก้ต่าง แต่สุดท้ายแล้วยังคงไม่มีทางเลือกอยู่ดี จึงต้องเขียนคำตอบนี้ลงไปอย่างหน้าแดงๆ
ช่างเถอะ ถึงอย่างไรก็ยังมีอีกหลายคำถาม
เธอเอ่ยต่อ : “ชอบอยู่กับเพื่อน?หรืออยู่กับครอบครัวคะ?”
“ชอบอยู่กับเที๋ยนเที๋ยนครับ” จี้จิ่งเชินตอบ
เวินเที๋ยนเที๋ยนขมวดคิ้ว
“นี่มันไม่เหมือนกับที่เราสัญญากันไว้นี่คะ พี่ต้องตอบดีๆสิ!”
จี้จิ่งเชินยืนยัน : “ทุกคำตอบ ล้วนแต่เป็นคำตอบที่ผมคิดพิจารณาเป็นอย่างดีแล้วนะ”
เวินเที๋ยนเที๋ยนเม้มปาก ตอนที่จี้จิ่งเชินตอบคำถามเมื่อครู่นี้ ทั้งๆที่พูดออกมาเพียงแค่ชั่วพริบตาเพียงเท่านั้นเอง แม้แต่คิดก็ยังไม่ได้คิดเลยเสียด้วยซ้ำ คิดพิจารณาเป็นอย่างดีอะไรกัน…..
แต่เมื่อนึกถึงแผนของตัวเองแล้ว เธอจึงทำได้เพียงแค่ถอนหายใจออกมาเท่านั้น
แล้วจึงเอ่ยขึ้นมาอีกครั้งด้วยความยินดี : “ชอบเที่ยวในประเทศหรือต่างประเทศคะ?”
พูดจบแล้ว ยังไม่รอให้จี้จิ่งเชินเอ่ยปากออกมานั้น เวินเที๋ยนเที๋ยนก็เรียบพูดเสริมขึ้นมาเสียก่อน : “ห้ามบอกว่าอยู่กับฉัน จะไปที่ไหนก็ได้นะคะ”
คิดไม่ถึงว่าความคิดที่อยู่ในใจของตัวเองนั้นจะถูกมองออก จี้จิ่งเชินหัวเราะออกมา แล้วเปลี่ยนคำพูดใหม่ : “ผมไม่ชอบเที่ยว ผมชอบอยู่ในห้องนอน”
เวินเที๋ยนเที๋ยนพยักหน้าอย่างจริงจัง แต่ไม่คิดว่าจี้จิ่งเชินจะเอ่ยพูดต่อ : “ผมชอบอยู่ในห้องนอน……อยู่กับเที๋ยนเที๋ยน”
ว่าแล้ว สายตาของเขาก็หรี่มองไปยังเวินเที๋ยนเที๋ยน
เวินเที๋ยนเที๋ยนได้ยินแล้ว ใบหน้าก็รู้สึกร้อนผ่าวขึ้นมา หลบสายตา พยายามรักษาความนิ่งของตัวเองเอาไว้
มองดูคำถามที่เตรียมอยู่ในมือ เธอขมวดคิ้วขึ้นมาด้วยความกลุ้มใจ
“แต่ถ้าพี่ตอบคำถามแบบนี้ตลอด มันก็ไม่มีประโยชน์เลยสิคะ”
เธอมองจี้จิ่งเชินด้วยความกลุ้มใจ ไม่มีวิธีอื่นเลยเสียอย่างนั้น
จี้จิ่งเชินไม่รู้ว่าทำไมจู่ๆเธอถึงคิดอยากจะถามคำถามพวกนี้ มองกวาดตาไปยังสมุดเล่มเล็ก แต่เวินเที๋ยนเที๋ยนกลับระวังตัวเองเป็นอย่างมาก
เมื่อเห็นสายตาของเขาที่มองมาแล้ว จึงรีบเก็บลงไปอย่างรวดเร็ว ไม่อยากจะให้เขาเห็น
จี้จิ่งเชินเห็นแล้ว จึงเลิกคิ้วขึ้นมาเล็กน้อย แล้วเอ่ยขึ้นอย่างใจดี : “ถ้าอย่างนั้นผมเสนอข้อคิดเห็นให้ดีกว่า คุณอยากให้ผมตอบคำถามในนั้นใช่ไหม? แน่นอนว่าได้อยู่แล้วครับ เพียงแต่จะต้องมีค่าตอบแทนนะ”
“ค่าตอบแทนอะไรคะ?”
จี้จิ่งเชินยิ้มออกมาเล็กน้อย ปลายนิ้วชี้อยู่ตรงริมฝีปากของตัวเอง
“หนึ่งจูบแลกกับหนึ่งคำตอบ เป็นไงครับ?”
เวินเที๋ยนเที๋ยนได้ยินแล้ว ดวงตาเบิกกว้างขึ้นมาในทันที
มองสมุดเล่มเล็กที่อยู่ในมือของตัวเองอย่างละเอียด ครั้งนี้เธอเตรียมคำถามเอาไว้สิบกว่าคำถาม ตอนนี้ยังเหลืออีก7ข้อ
เธอขมวดคิ้วขึ้นเล็กน้อย คิดพิจารณาอย่างละเอียดว่าข้อตกลงนี้จะคุ้มค่ากันหรือเปล่า
จี้จิ่งเชินเลิกคิ้วขึ้น แล้วรอคอยคำตอบของเวินเที๋ยนเที๋ยนอย่างไม่สะทกสะท้าน
จากที่ใช้ดุลพินิจอย่างละเอียดแล้ว เธอถึงได้พยักหน้าลงในที่สุด
“ตก….ตกลงค่ะ”
จี้จิ่งเชินได้ยินแล้ว รอยยิ้มแห่งความพอใจก็ปรากฏออกมาบนใบหน้า พลางเอ่ยขึ้น : “ในเมื่อเป็นเช่นนี้ คุณก็ถามต่อได้เลยครับ ผมจะตั้งใจตอบแน่นอน”
เวินเที๋ยนเที๋ยนพยักหน้า เอ่ยขึ้นโดยแทบจะทนรอต่อไปไม่ไหว : “ผลไม้ที่พี่ชอบที่สุดคืออะไรคะ?”
ว่าแล้ว จี้จิ่งเชินก็ยังไม่ได้ตอบคำถาม แต่ชี้ที่ริมฝีปากของตัวเอง
เวินเที๋ยนเที๋ยนถึงได้เข้าใจ
จี้จิ่งเชิน ไม่ยอมเสียเปรียบแม้แต่นิดเดียวเลยจริงๆ
ถ้าหากตัวเองไม่จูบ เขาจะต้องไม่ยอมตอบคำถามอย่างแน่นอน
เวินเที๋ยนเที๋ยนจึงยื่นหน้าเข้าไป แล้วประทับริมฝีปากลงเบาๆ ไม่ถึงหนึ่งวินาที ก็รีบผละออกมาอย่างรวดเร็ว
แต่จี้จิ่งเชินกลับไม่พอใจกับจูบนี้ เขาขมวดคิ้วขึ้นเล็กน้อย
เวินเที๋ยนเที๋ยนรู้สึกอาย แล้วรีบพูดกระตุ้นเขา : “เอาล่ะค่ะ พี่รีบตอบคำถามได้แล้ว”
จี้จิ่งเชินเห็นใบหน้าแดงๆของเธอแล้ว ถ้าหากตัวเองยังคงจะถามต่อไปอีก เธออาจจะไม่ยอมแล้วก็ได้
จึงทำได้เพียงตั้งใจตอบคำถาม : “ไม่มีผลไม้ที่ชอบเป็นพิเศษ เฉยๆครับ”
เวินเที๋ยนเที๋ยนพยักหน้า คำตอบนี้ไม่เหมือนกับตอบแบบขอไปที เธอบันทึกเอาไว้อย่างละเอียด
แล้วต่อจากนั้นก็เอ่ยถามขึ้นต่อ : “อาหารที่ชอบกินที่สุดคืออะไรคะ?”
พูดจบแล้วจึงเงยหน้าขึ้นไปมองจี้จิ่งเชิน
เห็นเพียงแต่จี้จิ่งเชินที่นั่งอยู่ เห็นได้ชัดว่ากำลังรอให้เวินเที๋ยนเที๋ยนเป็นฝ่ายรุกเอง
เวินเที๋ยนเที๋ยนเข้าไปใกล้ ทันใดนั้นเองกลับรู้สึกว่าเมื่อครู่นี้เป็นการขุดหลุมให้ตัวเองหรือเปล่ากัน แต่เรื่องราวมาถึงตอนนี้แล้ว ทำได้เพียงต้องทำต่อไปเท่านั้น
เธอเข้าไปใกล้ เตรียมที่จะประทับจูบลงไปเบาๆเหมือนเมื่อครู่นี้แล้วรีบผละออกมา
แต่ครั้งนี้การเคลื่อนไหวของจี้จิ่งเชินนั้นรวดเร็วมาก ยังไม่ทันได้รอให้มีปฏิกิริยาตอบรับกลับมา อีกฝ่ายก็โอบเอวของเธอไว้เป็นที่เรียบร้อยแล้ว และยังกระชับแน่นอีกด้วย
เวินเที๋ยนเที๋ยนไม่ทันได้ขัดขืน ก็ถูกโอบเข้าไปอยู่ในอ้อมกอดของเขาเสียแล้ว
จี้จิ่งเชินกอดเธอไว้แน่น แล้วทำให้จูบนี้ลึกซึ้งมากขึ้นกว่าเดิมด้วยความรวดเร็ว
จนกระทั่งเวินเที๋ยนเที๋ยนหายใจออกมาอย่างยากลำบากแล้ว จี้จิ่งเชินถึงได้ปล่อยเธอ
เวลานี้ริมฝีปากของเวินเที๋ยนเที๋ยนถูกจูบเสียจนแดงก่ำ แก้มแดง กำลังอ้าปาก หายใจหอบ ทั้งร่างกายอ่อนยวบ ไม่มีแรง ทำได้เพียงแค่คว่ำหน้าลงอยู่ตรงอกของเขาเพียงเท่านั้น
ใบหน้าของจี้จิ่งเชินนั้นดูแล้วไม่มีการเปลี่ยนแปลงใดๆ เพียงแค่รอยยิ้มตรงมุมปากนั้นลึกซึ้งยิ่งขึ้นไปกว่าเดิม แววตานั้นมีรอยยิ้มแห่งความสำเร็จของแผนร้ายนี้ เหมือนกับแมวขโมยปลาย่างได้อย่างไรอย่างนั้น
ในใจเวินเที๋ยนเที๋ยนนั้นไม่พอใจ มองเขาด้วยใบหน้าที่ตำหนิ
แต่กลับไม่ได้รู้เลยว่าแววตาใสๆของตัวเอง ริมฝีปากแดงๆ และท่าทางที่เงยหน้าขึ้นมามองจี้จิ่งเชินนั้น ดูเหมือนน่ารักเหมือนโกรธแบบนั้น ยิ่งทำให้ไฟในใจของเขานั้นลุกโชนขึ้นมายิ่งกว่าเดิม เขากระชับเอวเธอให้แน่นขึ้นไปอีก
แย่งพูดขึ้นมาก่อนที่เวินเที๋ยนเที๋ยนจะโมโห : “โจ๊กปลา”
ได้ยินแล้ว เวินเที๋ยนเที๋ยนก็ไม่พอใจขึ้นมาในทันที
“พี่หลอกฉันนี่!”
ใครๆก็รู้ ว่าสิ่งที่จี้จิ่งเชินเกลียดที่สุดก็คือปลา ไม่ยอมกินเลยแม้แต่คำเดียว อาหารที่ชอบที่สุดจะเป็นโจ๊กปลาได้อย่างไรกัน?
แต่จี้จิ่งเชินกลับพูดออกมาอย่างหนักแน่น : “ก่อนที่จะได้มาเจอคุณ ผมไม่ชอบกินปลาจริงๆ แต่ตั้งแต่หลังจากที่คุณทำแล้วก็กลายมาเป็นสิ่งที่ผมชอบมากที่สุด แต่จะต้องเป็นเที๋ยนเที๋ยนทำให้ผมเท่านั้นนะ”
พูดเช่นนี้ ความไม่พอใจที่อยู่ในใจของเวินเที๋ยนเที๋ยนนั้นจึงได้แต่กลืนกลับลงไปด้วยเช่นกัน
คำตอบแบบนี้ผิดกติกา แต่ที่จี้จิ่งเชินพูดออกมานั้นก็คือเรื่องจริง
เมื่อก่อน ในสายตาของเขาอาหารทุกอย่าง เป็นเพียงแค่สิ่งที่ทำให้ท้องอิ่มเพียงเท่านั้น ทุกอย่างก็เพื่อทำให้สามารถมีชีวิตอยู่บนโลกใบนี้ได้เพียงเท่านั้น
แต่หลังจากที่เวินเที๋ยนเที๋ยนปรากฏตัว ราวกับว่าทุกอย่างก็ได้เปลี่ยนไปแล้ว โลกที่เป็นสีขาวดำได้เปลี่ยนเป็นมีสีสันขึ้นมาในทันใด
เวินเที๋ยนเที๋ยนไม่เคยรู้ว่าสำหรับจี้จิ่งเชินแล้วตัวเธอเองนั้นเป็นต้นฉบับที่สำคัญมากแค่ไหน
แม้กระทั่งเส้นทางชีวิตก็สวยงามได้เพราะเธอ
เวินเที๋ยนเที๋ยนเขียนคำว่าโจ๊กปลาลงในสมุดเล่มเล็ก แล้วเอ่ยถามคำถามต่อไป
คำถามสิบกว่าข้อนี้เธอตั้งใจเลือกมาเองทั้งนั้น
“ถ้าหากวันหนึ่งพี่ติดอยู่บนเกาะต้องใช้ชีวิตเพียงลำพัง อาหารบนเกาะก็หายากด้วย พี่มีโอกาสที่จะให้ใครสักคนมาอยู่เป็นเพื่อน พี่หวังอยากจะให้คนนี้เป็นใครคะ?”
