เมียหวานของประธานเย็นชา – บทที่ 700 หาเจอแล้ว

บทที่ 700 หาเจอแล้ว

“อย่าพูดอีกเลย”

ไม่รอให้เหยาเย้นพูดจบ เวินฉี่ก็เอ่ยปากแทรกเธอพูดด้วยสีหน้าขมวดคิ้ว“เธอไม่มีทางได้เจอหมิงเฮ่าหรอก หมิงเฮ่าเป็นทายาทของตระกูลเวินต้องผ่านการฝึกฝนที่เป็นระบบและเข้มงวด เธออยู่ข้างกายเขามีแต่จะกระทบต่อพัฒนาการของเขา ถ้าเธอหวังดีจริงๆ รอให้ผ่านไปหลายปีก่อน พอหมิงเฮ่าเติบโตเป็นผู้ใหญ่แล้ว ฉันจะให้พวกเธอเจอหน้ากันเอง ตอนนี้ก็อย่าได้หวังเลย”

พูดจบ แม้กระทั่งเวินฉี่ก็ยืนขึ้นหันหน้าเดินออกไปด้านนอก

ในคฤหาสน์เหลือเพียงเธอคนเดียวเท่านั้น เธอหันหลังไปมองทหารผ่านศึกที่อยู่ด้านหลัง

ถึงแม้สองพ่อลูกตระกูลเวินจะถูกเธอทำให้โมโหจนออกไปกันหมดแล้ว แต่ว่าถ้าทหารสองนายนี้ยังคงตามอยู่อย่างนี้ มันไม่มีโอกาสหากุญแจเจอแล้วไปเปิดตู้เซฟได้เลย

เหยาเย้นกินข้าวเช้าอย่างเชื่องช้า แต่ในสมองของเธอกำลังคิดวิธีล่อสองคนนี้ออกไปอย่างรวดเร็ว

พอกินข้าวเช้าเสร็จ เธอถึงจะกลับไปที่ห้องนอนของตัวเอง

เพิ่งจะเดินเข้าไป ด้านในก็เกิดเสียงกรีดร้องดังขึ้นมากะทันหัน！

ทหารผ่านศึกสองนายที่ยืนอยู่นอกประตูสะดุ้งตกใจรีบเปิดประตูเข้ามาตรวจดู

เมื่อเปิดประตูก็เห็นเหยาเย้นถือกระเป๋าเอกสารไว้ในมือ

เห็นพวกเขาเข้ามา จึงรีบถามอย่างเร่งรีบว่า“หงไห่ล่ะ？เขาไปที่บริษัทหรือยัง？กระเป๋าเอกสารของเขาลืมอยู่ที่นี่ ทำไงดีล่ะ？อันนี้น่าจะเป็นข้อมูลสำคัญที่จะใช้ในวันนี้ แย่แล้ว！”

ทหารผ่านศึกทั้งสองนายสบตากันโดยที่ไม่ได้พูดอะไรเลย

เหยาเย้นยกเท้าจะเดินออกไป และเมื่อเพิ่งจะเดินออกนอกประตู ทั้งสองก็รีบเข้ามาขวางเธอเอาไว้

“เชิญกลับเข้าไปครับคุณนาย คุณชายรองของบ้านตระกูลเวินบอกว่าคุณออกไปจากคฤหาสน์ไม่ได้ครับ”

“แต่ว่ากระเป๋านี่จะทำยังไงดีล่ะ？เอกสารข้างในจะทำยังไงดีล่ะ？”

เหยาเย้นเปิดกระเป๋าเอกสารออกมาให้ทั้งสองคนดู พลางพูดว่า“เอกสารพวกนี้เวินหงไห่จำเป็นอย่างยิ่งที่จะต้องใช้ในการประชุมวันนี้ ตอนนี้เขากำลังคุยโปรเจคใหญ่อยู่เรื่องหนึ่ง อุตส่าห์เตรียมตัวมาตั้งนาน ถ้าเสียหายด้วยสาเหตุอย่างนี้ พวกนายชดใช้ไหวไหม？”

ได้ยินดังนั้น ทั้งสองสบตากัน พูดอย่างลำบากใจว่า“แต่ว่าคุณออกไปจากคฤหาสน์ไม่ได้จริงๆครับ”

เหยาเย้นขมวดคิ้วอย่างไม่พอใจ หลายครั้งที่พยายามจะฝ่าออกไป แต่กลับถูกขัดขวางเอาไว้ จึงโมโหขึ้นมาทันที

“พวกคุณไม่ให้ฉันไป ถ้าอย่างนั้นพวกคุณช่วยฉันส่งไปก็แล้วกัน เอกสารสำคัญอย่างนี้ ถ้าเวินหงไห่รู้ว่าพวกนายรู้อยู่แก่ใจว่าเขาต้องการจะใช้ แต่พวกเราก็ไม่ส่งไปให้เขา พอถึงเวลาแล้วฉันจะดูสิว่าเขาจะลงโทษพวกนายยังไง！”

ทหารสองนายยิ่งลังเลเพิ่มขึ้น เห็นท่าทางของเหยาเย้นที่น่าเชื่อถือ และเวินหงไห่ก็มีนิสัยที่รุนแรงจริงๆ ถ้าเป็นความจริง พวกเขาก็รับผิดชอบไม่ไหว

ได้แต่พูดว่า“เอกสารอันนี้พวกเราจะส่งไปครับ เชิญคุณนายรีบกลับเข้าไป ไม่ต้องออกมาแล้ว”

“แน่นอน ถ้ามีคนส่งไป ฉันก็จะไม่ไปไหน ที่ทำทั้งหมดนี้ก็หวังดีกับหงไห่ทั้งนั้น”

พูดจบก็ยื่นกระเป๋าเอกสารในมือให้กับพวกเขาสองคน

หนึ่งในนั้นรับมันมา และพยักหน้าของเธอเล็กน้อย จากนั้นก็หันหลังออกจากคฤหาสน์ไปยังทิศทางของบริษัท

ส่วนทหารผ่านศึกอีกคนหนึ่งก็ชี้ไปยังคฤหาสน์ พลางพูดว่า“คุณนาย เชิญครับ”

เหยาเย้นถึงจะหันหลังเดินเข้าไป ซึ่งในใจก็กำลังครุ่นคิดอยู่

เอกสารในกระเป๋าเป็นเรื่องที่ปั้นขึ้นมาเอง ถ้าคนนั้นได้เข้าพบเวินหงไห่แล้วก็ต้องรู้ความจริงแน่ๆ

ในระหว่างนี้เธอต้องไปหากุญแจเพื่อเปิดตู้เซฟออกมา แต่ว่าตอนนี้ยังเหลืออยู่อีกหนึ่งคน……

เธอคิดในขณะที่เดินไปด้วย ทำให้ตอนที่เดินมาถึงบันไดขั้นสุดท้าย เท้าของเธอก็ลื่นจนล้มไปอยู่ที่พื้น

เธอซึ่งได้ใส่รองเท้าส้นสูงอยู่ ตอนนี้เท้าแพลงจนปวดช้ำไปหมด

เหยาเย้นนั่งอยู่ที่บันไดโดยไม่กล้าขยับเขยื้อนเลยแม้แต่น้อย

ทหารผ่านศึกที่ตามอยู่ด้านหลังรีบวิ่งเข้ามาหา

“คุณนาย คุณไม่เป็นอะไรใช่ไหมครับ？”

เหยาเย้นส่ายหัว เม้มปากเตรียมจะลุกขึ้นยืน

แต่เมื่อเพิ่งจะลุกขึ้นยืนก็ปวดจนต้องล้มไปนั่งอยู่ที่เดิมใหม่อีกครั้ง

“คุณนาย！”

เหยาเย้นโบกมือแล้วลองดูอีกหลายครั้ง ในที่สุดก็ล้มเลิกความพยายามลง

“ไม่ได้ ฉันปวดขามาก ลุกไม่ขึ้นแล้ว นายไปช่วยฉันเรียกคนมาประคองฉันไปที่ห้องนอนด้วย”

คนนั้นได้ยินก็รู้สึกลังเลเล็กน้อย

ถ้าตนไปอีกก็ไม่มีคนจับตาดูเหยาเย้นแล้ว

กำลังใช้ความคิดอยู่ เหยาเย้นก็เลิกคิ้ว

“หรือนายจะประคองฉันเข้าไปที่ห้องนอนด้วยตัวเอง？”

คนนั้นรีบส่ายหัว พลางพูดว่า“ไม่ใช่แน่นอนครับ ผมจะไปเรียกคนมาเดี๋ยวนี้เลยครับ”

พูดจบก็รีบเดินไปอย่างเร่งรีบ

พอเขาไปแล้ว เหยาเย้นก็รีบกระโดดลุกขึ้นมา

ข้อเท้าแพลงนั้นเป็นเรื่องจริง เมื่อกี้เธออยากจะหลอกคนนั้น จึงจงใจล้มอย่างรุนแรงหนึ่งครั้ง ตอนนี้บวมจนเป็นลูกหมั่นโถวไปแล้ว

แต่ตอนนี้เหยาเย้นไม่มีเวลาสนใจเรื่องนี้แล้ว เธอรีบถอดรองเท้าส้นสูงโดยไม่ให้เสียเวลา จากนั้นก็เดินขาเป๋ไปที่ห้องนอนของเวินฉี่

เวลามีไม่มาก จำเป็นต้องเริ่มปฏิบัติการทันที

เธอค้นดูตามลิ้นชักและตู้ต่างๆไปด้วยความเร่งรีบ ซึ่งเวินฉี่ราวกับจะวางใจในระบบรักษาความปลอดภัยของตระกูลเวินเป็นอย่างมากไม่นาน เหยาเย้นก็หากุญแจตู้เซฟจนเจอ จากนั้นก็เดินไปที่ห้องหนังสืออย่างเร่งรีบ

เพิ่งเดินเข้ามาก็ได้ยินเสียงทหารผ่านศึกนายนั้นเรียกขาน

“คุณนาย？คุณนาย？”

อีกฝ่ายหาคนมาได้แล้ว แต่กลับไม่พบเหยาเย้นอยู่ที่เดิม จึงเริ่มตามหาในบริเวณโดยรอบ

เหยาเย้นไม่กล้าเสียเวลา เธอทนความเจ็บปวดจากข้อเท้าในขณะที่กำลังขนภาพจิตรกรรมรูปนั้นออก ซึ่งด้านหลังมีตู้เซฟจริงๆ เธอจึงรีบใช้กุญแจเปิดออกแล้วเริ่มค้นหาขึ้นมา

เสียงด้านนอกเริ่มดังขึ้นมาทุกที แม้กระทั่งพวกคนขับรถกับบอดี้การ์ดก็ได้เริ่มตามหาขึ้นมา

ยังดีที่เวินฉี่ควบคุมห้องหนังสืออย่างเข้มงวดโดยไม่ให้ลูกน้องเข้าออกโดยพลการ ดังนั้นพวกเขาถึงไม่ได้เข้ามาหาที่นี่

แต่ถ้าเกิดหาจนทั่วห้องอื่นแล้ว คนพวกนั้นก็ต้องพุ่งเป้าหมายมาที่นี่แน่ๆ

เหยาเย้นเร่งความเร็วขึ้น แต่เอกสารในตู้เซฟนั้นมีมากมาย เธอยังคงค้นหาต่อไป แต่รู้สึกว่าด้านนอกประตูเริ่มมีเสียงเดินเข้าใกล้มาทุกทีแล้ว

หัวใจของเธอเหมือนกำลังตีกลองอยู่ เธอตื่นตกใจจนมือไม้สั่นไปหมด

หรือครั้งนี้จะต้องล้มเหลวจริงๆ？

กำลังคิดอยู่เอกสารฉบับหนึ่งก็ได้สะท้อนเข้าในที่ดวงตา！

สรุปบัญชีประจำเดือนกันยายน！

เธอรีบดึงมันออกมาโดยเร็ว จากนั้นก็เก็บเอกสารอย่างอื่นกลับเข้าไปอยู่ภายในตู้เซฟเหมือนเดิม สุดท้ายก็ได้ปิดตู้เซฟลง

เพิ่งนำเอกสารฉบับนั้นไว้ด้านในเสื้อ ประตูห้องหนังสือก็ได้เปิดออก

เหยาเย้นยืนอยู่ข้างๆโต๊ะ เธอฝืนรักษากิริยาให้เป็นปกติ

คนพวกนั้นที่ยืนอยู่ที่ประตูเมื่อเห็นเธอก็รู้สึกสงสัยเล็กน้อย

“คุณนายครับ ทำไมคุณถึงมาอยู่ที่นี่ครับ？”

ในใจเหยาเย้นตื่นเต้นกลัวมาก แต่สำหรับการเผชิญหน้ากับพวกเขา เธอยังถือว่าสามารถฝืนรักษากิริยาให้สงบได้อยู่ พูดว่า “นั่งอยู่ที่บันไดไม่เข้าท่าเลย จึงเข้ามาหาเก้าอี้นั่ง”

คำพูดนี้หากฟังดูดีๆแล้วจะรู้สึกพิลึกชอบกล แต่คนพวกนั้นรีบเดินเข้ามาโดยไม่ได้คิดอย่างละเอียดรอบคอบ

เห็นเท้าซ้ายของเธอบวมจนแดงไปหมด รีบพูดว่า“คุณนายครับ ออกไปทายาก่อนจะดีกว่านะครับ”

เหยาเย้นพยักหน้าตามพวกเขาออกไป

คนรับใช้พวกนั้นเตรียมจะประคองเธอไปที่ห้องนอน แต่เธอกลับโบกมือขึ้นมา

“ช่างมันเถอะ พาฉันไปที่ห้องรับแขกดีกว่า คนมากมายเดินเข้าห้องนอนมันแออัดเกินไป อยู่ที่ห้องรับแขกสะดวกกว่าเยอะ”

ในขณะที่พูด เหยาเย้นก็ได้ไตร่ตรองคำพูดของจี้จิ่งเชินว่าด้านนอกคฤหาสน์มีคนคอยรับมืออยู่ตลอดเวลา ไม่รู้ว่าตอนนี้จะอยู่หรือเปล่า……

ทางที่ดีรีบส่งเอกสารฉบับนี้ออกไปจะดีกว่า

คนพวกนั้นทายาให้เธออย่างรวดเร็ว เหยาเย้นกล่าวว่า“ไม่เป็นอะไรแล้ว พวกนายไปทำงานกันเถอะ ฉันพักผ่อนอยู่ที่นี่สักพักหนึ่งก็ดีแล้ว”

“ครับ คุณนาย