บทที่ 695 บุกเข้าบ้านตระกูลเวินอีกครั้ง
พวกแม่ครัวกับพ่อบ้านต่างหยุดงานกลับบ้านเกิดไป และจะกลับมาทำงานต่อในวันพรุ่งนี้ แล้วคนนี้คือใครกัน？
เวินเที๋ยนเที๋ยนเอียงกายเข้าใกล้กว่าเดิม จากนั้นเช็ดกระจกให้ใสจนมองเห็นดูแล้วรู้สึกคนนี้คุ้นตาเหลือเกิน
พอดีไปสักพัก ในที่สุดก็ดูออกเสียที คนนี้ก็คือคุณครูที่สถานรับเลี้ยงเด็กกำพร้าเฉินซีนี่นา？
ครั้งก่อนเธอเป็นพิธีกรจัดงานในสถานรับเลี้ยงเด็กด้วย
เธอมีท่าทางที่เร่งรีบ สีหน้าที่ตึงเครียดจนคิ้วชนกันเดินเข้ามาอย่างร้อนรน
หรือว่าที่สถานรับเลี้ยงเด็กกำพร้าเกิดเรื่องขึ้นเสียแล้ว？
เวินเที๋ยนเที๋ยนนึกความเป็นไปได้นี้ขึ้นมา จึงรีบลุกขึ้นเดินออกไปข้างนอก
จี้จิ่งเชินสังเกตเห็นท่าทางของเธอ จึงได้เงยหน้าขึ้นมา
“ทำไมเหรอ？”
“ครูที่สถานรับเลี้ยงเด็กกำพร้ามา ฉันออกไปดูว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้นหรือเปล่า”
ได้ยินดังนั้น จี้จิ่งเชินก็วางงานในมือลง พลางลุกขึ้นยืน
“ผมไปเป็นเพื่อนคุณด้วย”
จี้จิ่งเชินดึงเธอไว้ พลางเอาเสื้อกันหนาวที่อยู่ด้านข้างใส่ให้เธอ และใส่ผ้าพันคอกับหมวกให้เธอด้วย ทำให้เที๋ยนเที๋ยนกลายเป็นลูกบอลตัวกลมๆเสียแล้ว ซึ่งมีเพียงดวงตาสองข้างที่เผยออกมาเท่านั้น
บัดนี้เขาพยักหน้า จากนั้นก็จูงมือเธอเดินออกไปด้านนอก
เวินเที๋ยนเที๋ยนไม่รู้จะทำยังไง รู้สึกว่าตอนนี้ตนเหมือนกับหมีตัวหนึ่ง แค่ก้าวเท้าเดินก็ลำบากลำบนเหลือเกิน เหมือนกับที่ตนได้จินตนาการไว้ก่อนหน้านี้ไม่มีผิด
ทั้งสองเดินออกจากประตู ครูเฉินที่กำลังเดินเข้ามาเมื่อเห็นพวกเขา ใบหน้าก็เผยรอยยิ้มที่ดีใจออกมา และได้เร่งฝีเท้าให้เร็วขึ้นกว่าเดิม หายใจหอบๆด้วยความเหนื่อยมาอยู่ด้านหน้าพวกเขา
เวินเที๋ยนเที๋ยนรีบถาม“คุณครูเฉินค่ะ ครูมีธุระอะไรเหรอคะ？หรือที่สถานรับเลี้ยงเด็กกำพร้าเกิดเรื่องแล้ว？”
คุณครูเฉินพยักหน้า จากนั้นก็มองไปด้านหลังของพวกเขาด้วยสีหน้าจริงจัง
“คุณครูเหยาไม่อยู่ที่นี่เหรอคะ？”
เหยาเย้น？
เวินเที๋ยนเที๋ยนส่ายหัว พลางพูดว่า“เธอไม่ใช่อยู่ที่สถานรับเลี้ยงเด็กกำพร้าเหรอคะ？”
“เธอไม่ได้มาที่นี่เหรอคะ？”
“เกิดอะไรขึ้นกันแน่คะ？”เวินเที๋ยนเที๋ยนไม่เข้าใจ
คุณครูเฉินขมวดคิ้วพลางพูดว่า“เธอไม่ได้บอกพวกคุณเหรอคะ？เมื่อวานเวินหงไห่พาคนบุกเข้ามาที่สถานรับเลี้ยงเด็กกำพร้าเฉินซีค่ะ”
เมื่อได้ฟังมาถึงตรงนี้ เวินเที๋ยนเที๋ยนก็สะดุ้งตกใจ จนเบิกตากว้าง
คุณครูเฉินพูดต่อไปว่า“พวกเขามาหาหมิงเฮ่าโดยตรง จากนั้นก็แย่งเด็กไปแล้ว คุณครูเหยาได้ยินก็คิดจะไปช่วยลูกออกมา ฉันแนะนำให้เธอลองมาขอความช่วยเหลือจากพวกคุณ เห็นท่าเธอคงจะไปเองโดยไม่ได้บอกกล่าวให้ใครทราบเลย”
เวินเที๋ยนเที๋ยนคิดไม่ถึงว่าจะเกิดเรื่องใหญ่ถึงเพียงนี้
“แล้วหลังจากนั้นพวกคุณได้ติดต่อกับเธอไหมคะ？”
คุณครูเฉินส่ายหัว
“เคยโทรไปหาเธอ แต่ไม่มีคนรับสาย ฉันไม่สบายใจเลยมาหาพวกคุณค่ะ”
เวินเที๋ยนเที๋ยนย้อนกลับไปคิดดู สองวันนี้เธออยู่ที่ปราสาทตลอดเวลาโดยที่ไม่ไปไหนเลย และไม่ได้เห็นหน้าเหยาเย้นเลย ถ้าเป็นแบบนี้ เธอก็ไปที่บ้านตระกูลเวินจริงๆแล้วสินะ？
นึกถึงวิธีการสกปรกของเวินหงไห่กับเวินฉี่ เวินเที๋ยนเที๋ยนก็ทอดถอนหายใจหนึ่งครั้ง
คิดไม่ถึงว่าพวกเขาสามารถหาตัวเหยาเย้นกับเวินหมิงเฮ่าที่ซ่อนตัวอยู่ในสถานรับเลี้ยงเด็กกำพร้าได้ในเวลาที่รวดเร็วเช่นนี้ และยังมาแย่งตัวไปซึ่งๆหน้าอย่างนี้อีกด้วย
“ตอนนี้ทำยังไงดีคะ？”คุณครูเฉินพูดด้วยความกังวล
เวินเที๋ยนเที๋ยนเม้มปากพลางพูดว่า“ฉันจะไปที่บ้านตระกูลเวินดูว่าจะพาคนกลับมาได้ไหม ครูอย่าเพิ่งกังวลไปนะคะ ครูกลับไปดูเด็กในสถานรับเลี้ยงเด็กกำพร้าก่อนนะคะ ฉันกลัวว่าด้วยสาเหตุนี้ เวินหงไห่จะทำอะไรไม่ดีไม่ร้ายกับสถานรับเลี้ยงเด็กกำพร้าของเราได้นะคะ”
คุณครูเฉินก็สะดุ้งตกใจเหมือนกัน จึงรีบพยักหน้า
“ฉันจะกลับไปเดี๋ยวนี้ค่ะ”
พอเธอจากไป เวินเที๋ยนเที๋ยนก็เกิดความกังวลใจขึ้นมา
“เหยาเย้นทำไมไม่บอกพวกเราก็บุกไปเองอย่างนี้นะ？ถ้าเกิดอะไรขึ้นจะทำยังไงดี？”
พูดจบ เธอก็เดินออกไปด้านนอกแบบไม่สามารถรอต่อไปได้แล้ว
จี้จิ่งเชินดึงมือเธอแล้วเดินออกไปด้านนอกพร้อมกัน
“ไม่ต้องเป็นห่วง ตอนนี้พวกเราออกไปดูกัน”
พูดจบก็พาเวินเที๋ยนเที๋ยนขึ้นรถมุ่งหน้าไปที่บ้านตระกูลเวิน
พอทั้งสองลงจากรถก็ถูกทหารที่เฝ้าหน้าประตูรั้งเอาไว้
แต่เวินเที๋ยนเที๋ยนไม่หยุดเดิน ยังคงมุ่งหน้าเดินเข้าไปด้านใน
ทหารอยากจะวิ่งเข้าไปขวาง แต่ถูกจี้จิ่งเชินที่อยู่ด้านหลังยกมือห้ามเอาไว้
ทหารมองหน้าทั้งสองคน สุดท้ายก็ไม่ได้เอ่ยปากพูดอะไร
เวินเที๋ยนเที๋ยนเดินเข้าไปภายในห้องรับแขกก็เห็นเวินหงไห่กับเวินฉี่นังอยู่ตรงนั้น จึงเอ่ยปากพูดว่า“เวินหมิงเฮ่ากับเหยาเย้นล่ะ？พวกคุณพาพวกเขาไปไว้ที่ไหน？”
สองคนนั้นได้ยินเสียงก็หันหน้าไปมอง
เมื่อเห็นว่าเป็นเวินเที๋ยนเที๋ยนระหว่างคิ้วก็ย่นชนกัน
ถึงแม้ว่าเคยคาดเดาไว้แล้วว่าพวกเขาจะมาแน่นอน แต่คิดไม่ถึงว่าจะมาเร็วขนาดนี้
เวินฉี่พยักหน้าให้เวินหงไห่ คนที่อยู่ด้านหลังก็เดินเข้ามาขวางทางพวกเขาสองคน
“หยุดเดินเดี๋ยวนี้ พวกคุณคิดจะบุกเข้ามาก็บุกเข้ามาที่บ้านตระกูลเวินอย่างนั้นเหรอ？”
เวินเที๋ยนเที๋ยนมองพวกเขาอย่างไม่คิดจะถดถอย
“ฉันรู้ว่าเวินหมิงเฮ่าถูกพวกคุณลักพาตัวไป เหยาเย้นล่ะ？เธอก็น่าจะอยู่ที่นี่นะ พวกคุณรีบพาพวกเขาออกมาเดี๋ยวนี้”
เวินหงไห่แสร้งทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้พลางพูดขึ้นว่า“อะไรกัน？ผมไม่เข้าใจว่าคุณกำลังพูดอะไรอยู่！เวินเที๋ยนเที๋ยนมีบางเรื่องที่ผมยังไม่ได้คิดบัญชีกับคุณเลย แต่คุณกลับมาหาถึงที่เองเลยเหรอ”
“ฉันรู้ว่าพวกเขาต้องอยู่ที่นี่แน่ๆ”
กำลังพูดอยู่หยกๆ ด้านบนตึกก็มีเสียงส่งลงมา
“เที๋ยนเที๋ยน！เที๋ยนเที๋ยน！ฉันอยู่นี่！”
เสียงนี้มันเป็นเสียงของเหยาเย้นนี่
เวินเที๋ยนเที๋ยนวิ่งเข้าไปด้านหน้าอย่างรวดเร็วโดยการอ้อนเดินผ่านเวินหงไห่ไปยังตึกด้านบน
เวินหงไห่เพิ่งคิดจะตามไป แต่ถูกจี้จิ่งเชินก้าวเท้ามาขวางทางเอาไว้
เขาทำท่าเช่นนี้จึงไม่หยุดเดินไม่ได้ กัดฟันพูดว่า“คุณจี้แม้กระทั่งภรรยาของตัวเองก็ควบคุมไม่อยู่ บุกเข้ามาบ้านคนอื่นอย่างไร้มารยาท แล้วจะไปบริหารบริษัทให้ดีได้อย่างไรกัน？”
สีหน้าของจี้จิ่งเชินเรียบเฉย พูดอย่างสบายใจว่า
“ผมบริหารบริษัทได้ดีหรือไม่ คุณก็รู้ดีนี่？คุณยังดูจากโปรเจคครั้งที่แล้วไม่ออกเหรอ？”
เขากำลังพูดถึงโปรเจคตอนที่เข้าร่วมการประชุมเอเชียแปซิฟิกแปซิฟิก ซึ่งเวินฉี่กับเวินหงไห่ได้เตรียมการมาเป็นเวลาและสรรหาสารพัดวิธีอย่างสุดฤทธิ์ แต่คิดไม่ถึงว่าสุดท้ายจะตกอยู่ในมือของจี้จิ่งเชิน แล้วจะให้พวกเขาไม่โกรธได้อย่างไรกัน？
พอได้ฟังคำนี้ สีหน้าของพวกเขาทั้งสองคนก็ดูแย่มากเลยทีเดียว
จี้จิ่งเชินพูดต่อไปว่า“ผมขอเตือนพวกคุณสองคนว่าช่วงนี้ให้สงบเสงี่ยมลงบ้าง เพราะถ้าเดินอยู่ที่ริมแม่น้ำนานแล้ว จะไม่ให้รองเท้าเปียกได้อย่างไรกัน？”
กำลังพูดอยู่ เวินเที๋ยนเที๋ยนก็ได้พาเหยาเย้นที่ถูกขังอยู่ที่ห้องออกมาได้แล้ว
ท่าทางของเธอดูแล้วทรุดโทรมเล็กน้อย เมื่อเธอเห็นเวินหงไห่อยู่ด้านล่างก็รีบวิ่งลงไปจับตัวเขาไว้
“หมิงเฮ่าล่ะ？คุณซ่อนลูกไว้ที่ไหนกัน？”
“เวินหงไห่！คุณคืนลูกให้ฉันเดี๋ยวนี้！”
เวินหงไห่มองเธอด้วยสีหน้าที่ไม่น่ามอง
“ยัยผู้หญิงบ้า หมิงเฮ่าเป็นลูกชายของผม คุณมีสิทธิ์อะไรมาก้าวก่าย？คุณอย่าลืมนะว่าตอนนี้พวกเรายังไม่ได้หย่ากัน ทางที่ดีคุณอยู่ที่บ้านเฉยๆจะดีกว่า ไม่เช่นนั้นผมจะจัดการคุณด้วยเลย！”
เหยาเย้นได้ยินก็รู้สึกตึงเครียดขึ้นมาทันที
ช่วงนี้เวินหมิงเฮ่าคือแรงจูงใจให้เธอต่อสู้กับชีวิตมาจนถึงทุกวันนี้ แต่ตอนนี้เขาถูกแย่งตัวไปเสียแล้ว จึงทำให้เธอหมดสิ้นเรี่ยวแรงที่จะก้าวเดินต่อไป
เธอเขย่าตัวเวินหงไห่ที่อยู่ตรงหน้า
“คุณคืนลูกให้ฉัน！คืนให้ฉัน！”
เวินหงไห่มองเธอด้วยสายตารำคาญแวบหนึ่ง จากนั้นก็สะบัดมือของเธอทิ้ง จนเหยาเย้นถูกผลักไปกองอยู่กับพื้น
“ผู้หญิงอย่างคุณช่างพูดจาเหลียวไหวไม่มีเหตุผลสักเลย！”
พูดจบ เขาก็เตรียมยกมือเพื่อจะตบเธอ
เวินเที๋ยนเที๋ยนรีบวิ่งมาขัดขวางเขาเอาไว้ จากนั้นก็ลากตัวเหยาเย้นถอยออกห่างไปหลายก้าว แล้วมองเขาด้วยแววตาเตือนสติ
เมื่อเวินหงไห่เห็นแววตาของเธอก็ได้แต่ทิ้งมือที่ยกขึ้นลงไป จากนั้นก็เขม่นตามองเวินเที๋ยนเที๋ยนด้วยความโมโห
