บทที่ 702 ไม่อนุญาตให้ออกมา
เพิ่งจะเดินไปไม่กี่ก้าว ก็เห็นแสงไฟรอดออกมาจากด้านในอย่างเลือนรางไม่ชัดเจน
นึกถึงคำพูดของเวินหงไห่เมื่อครู่นี้แล้ว ในใจเธอนั้นก็รู้สึกดีใจขึ้นมา หรือว่าหมิงเฮ่าจะถูกขังอยู่ที่นี่ตลอดเลยอย่างนั้นหรือ?
เธอรีบเดินเข้าไปด้านใน พลางตะโกนร้องเรียกไปด้วย : “หมิงเฮ่า? หมิงเฮ่า? ลูกอยู่ที่นี่ใช่ไหม?”
เหยาเย้นตะโกนออกมา เสียงตอบรับจากด้านในถึงได้ดังขึ้นเป็นระยะๆ
“แม่? แม่ครับ! ผมอยู่นี่!”
ได้ยินเสียงนี้แล้ว เหยาเย้นรู้สึกดีใจเป็นอย่างมาก ใบหน้าของเธอนั้นเป็นประกายขึ้นมาในทันที แล้วจึงรีบเดินกะเผลกเข้าไปด้านใน
“หมิงเฮ่า แม่อยู่นี่ลูก!”
เธอเอ่ยขึ้นพลางผลักประตูออก พบว่าพบว่าภายในห้องใต้ดินนี้ถูกตกแต่งเป็นเหมือนกับห้องๆหนึ่งเอาไว้
เตียงเดี่ยวเตียงเล็กวางเอาไว้ตรงด้านข้าง และยังมีโต๊ะและพวกของกินกระจุกกระจิกอยู่ด้วย ส่วนหมิงเฮ่าที่เธอตามหามาตั้งหลายวันขนาดนี้ก็ถูกขังอยู่ที่นี่นั่นเอง
พอหมิงเฮ่าเห็นเธอแล้ว ก็วิ่งเข้ามาด้วยความดีใจและแปลกใจระคนกัน
“แม่มาได้ยังไงครับ? พ่อไม่ดีเลย ขังผมเอาไว้ที่นี่ ไม่ให้ผมออกไป แล้วก็ไม่ให้ผมเจอแม่ด้วย”
หลังจากที่วันนั้นหมิงเฮ่าถูกพาตัวไปนั้น เวินฉี่กับเวินหงไห่ก็พบถึงการเปลี่ยนแปลงของเขา จึงรู้สึกไม่พอใจเป็นอย่างมาก
และเมื่อได้ยินหมิงเฮ่าร้องว่าต้องการจะกลับไปยังสถานเลี้ยงเด็กกำพร้า ไปหาเหยาเย้น ทั้งสองคนก็โมโหจนจับเขามาขังเอาไว้ ไม่ให้เขาได้ติดต่อกับคนนอกได้ แล้วปลูกฝังความคิดแบบเดิมให้กับเขาอย่างต่อเนื่อง วางแผนจะเปลี่ยนให้เขากลับมาเป็นเหมือนเดิม
หมิงเฮ่าไม่ยอมฟังตามคำสั่งของพวกเขา ถึงได้ถูกขังเอาไว้ที่นี่
ในที่สุดเหยาเย้นก็ได้เจอเขาแล้ว จึงลูบใบหน้าของเขาด้วยความดีใจ พลางเอ่ยถามขึ้นอย่างร้อนใจ : “หมิงเฮ่า ไม่ได้รับบาดเจ็บตรงไหนใช่ไหมลูก?”
หมิงเฮ่าส่ายหน้า
“ผมไม่ได้รับบาดเจ็บครับ แต่ตอนนี้เราออกไปไม่ได้ แม่ครับ แม่มาช่วยผมใช่ไหม?”
เหยาเย้นส่ายหน้าด้วยความเสียใจ พลางเอ่ยปลอบใจเขา : “ไม่ต้องกังวลนะครับ จะต้องมีคนมาช่วยเราอยู่แล้ว”
เธอได้ส่งข้อมูลฉบับนั้นออกไปแล้ว ไม่นาน รอพวกเวินเที๋ยนเที๋ยนแจ้งกับทางสำนักงานอัยการ พวกเขาก็จะสามารถออกไปจากสถานที่บ้าๆนี่ได้แล้ว
ถึงตอนนั้นไม่เพียงแค่พวกเขา เพราะแม้แต่ตระกูลเวินทั้งตระกูลนี่ก็คงจบสิ้นลงด้วยเช่นกัน
เหยาเย้นนั่งลง โอบกอดหมิงเฮ่าเอาไว้ พลางตบหลังเขาเบาๆอย่างปลอบโยน
“ไม่ต้องกังวลนะลูก อีกไม่นานเราก็จะได้ออกไปแล้ว”
เวลานี้เอง เวินฉี่ก็ได้รับข่าวด้วยเช่นกัน จึงรีบกลับมา
เห็นความวุ่นวายที่บ้านแล้ว หลังจากสอบถาม ถึงได้รู้ว่าเกิดเรื่องใหญ่ขนาดนี้ขึ้นมา
“แกว่าก่อนหน้านี้เธออยู่ในห้องหนังสือตลอดเลยอย่างนั้นหรือ?”
เวินหงไห่พยักหน้าลง
“ตอนที่กลับมาพวกนั้นบอกแบบนี้ครับ”
เวินฉี่คิดแล้วนั้น สีหน้าจึงดูแย่ขึ้นมาทันที แล้วไม่ได้เอ่ยพูดอะไรอีก แต่กลับหันกลับเดินขึ้นไปด้านบนแทน
เข้าไปในห้องหนังสือ เขาพลิกภาพวาดสีน้ำมันขึ้น มองดูตู้เซฟที่ซ่อนอยู่ด้านหลังนั้น แล้วจึงรีบกลับไปยังห้องนอน
แต่รอจนที่เขาเปิดกล่องที่ใส่กุญแจออกมาแล้วนั้น กลับพบว่าด้านในนั้นว่างเปล่า
กุญแจล่ะ?
สีหน้าของเวินฉี่นั้นเปลี่ยนไปทันที ไม่มีกุญแจดอกนั้น แม้แต่เขาก็คงเปิดตู้เซฟไม่ได้ด้วยเช่นกัน
เวินหงไห่ที่อยู่ข้างๆเห็นแล้ว จึงรีบเอ่ยถามขึ้น : “พ่อครับ เกิดอะไรขึ้นหรือครับ?”
“กุญแจหายไปแล้ว” เวินฉี่เอ่ยขึ้นมาด้วยความโมโหขึ้นมาทันที “เธอเอากุญแจตู้เซฟไปแล้ว! เธอจะต้องเอาของในตู้เซฟไปแล้วแน่ๆ!”
ได้ยินแล้วนั้น สีหน้าของเวินหงไห่ก็ดูแย่ขึ้นมาด้วยเช่นกัน ภายในตู้เซฟนั่นมีของอะไรอยู่นั้นเขาย่อมรู้ดี เพียงแค่เอกสารใดหลุดรอดออกไป ก็ทำให้พวกเขาเสียหายได้แล้ว
คิดไม่ถึงเลยว่าผู้หญิงคนนั้นจะมาเพื่อข้อมูลพวกนี้!
“น่ารังเกียจ!”
เขากัดฟันขึ้นมาทันที กำหมัดแน่น
“ผมจะไปหาเธอเดี๋ยวนี้แหล่ะ”
ว่าแล้ว เขาก็พุ่งตัวไปด้วยความโมโห แล้วตรงไปที่ประตูห้องใต้ดิน ดึงเปิดประตูเหล็กขึ้นอย่างรุนแรง
เหยาเย้นกับเวินหมิงเฮ่าที่กำลังนั่งอยู่ด้านในนั้นพากันตกใจ คิดว่าคนที่จะมาช่วยพวกเขามาเสียอีก ใบหน้าปรากฏถึงท่าทางดีอกดีใจขึ้นมา แล้วรีบเดินออกไปทางด้านนอก
แต่เพิ่งจะเดินออกมานั้น ก็เห็นเวินหงไห่ที่กำลังโมโหมุ่งหน้าเข้ามาด้วยสีหน้าที่ดูแย่มาก ภายใต้ความไม่ชัดเจนท่ามกลางแสงสลัวๆนี้ นำพาเจตนาที่อยากจะฆ่าคน ทำให้รู้สึกดูน่ากลัวจนตัวสั่น
การเคลื่อนไหวของเหยาเย้นหยุดลง แล้วรีบอุ้มหมิงเฮ่าที่อยู่ข้างๆขึ้นมา แล้วหันหลังกลับวิ่งเข้าไปในห้อง
แต่เพิ่งจะก้าวออกไปได้เพียงก้าวเดียว ก็รู้สึกเจ็บแปลบขึ้นมาที่เท้าข้างนั้น
เธอขมวดคิ้วขึ้น ประคับประคองไม่ไหวแล้วล้มลงตรงข้างหน้า
เวลานี้เวินหงไห่เดินตามเธอไป เหยาเย้นรีบตะโกนบอกเวินหมิงเฮ่า : “หมิงเฮ่า! รีบกลับเข้าไปในห้องแล้วล็อคประตูซะ!เร็วเข้า!”
เวินหมิงเฮ่าที่รู้สึกตกใจกลัวกับสถานการณ์ตรงหน้านี้ตั้งแต่แรกอยู่ก่อนแล้วนั้น ได้ยินเช่นนั้นแล้ว แทบจะไม่ได้คิดพุ่งตัวเข้าไปตามคำสั่งนั้น วิ่งเข้าไปในห้อง ล็อคประตู แล้วหลบอยู่ด้านใน
เหยาเย้นที่เพิ่งจะรู้สึกโล่งใจนั้น เวินหงไห่ก็ได้เดินมาถึงตรงด้านหลังของเธอแล้ว แล้วดึงร่างของเธอขึ้นมา
“บอกมา! คุณเอาอะไรในตู้เซฟไป? กุญแจล่ะ? เอาออกมาให้ผม!”
ถูกจับได้แล้ว!
เหยาเย้นตื่นตระหนก ทั้งตกใจและทั้งกลัว แต่เมื่อนึกถึงเวินหมิงเฮ่าที่หลบอยู่ในห้องตอนนี้แล้ว ก็รวบรวมความกล้าขึ้นมาอีกครั้ง
เธอจ้องเวินหงไห่อย่างไม่ยอมแพ้
“คุณกำลังพูดอะไร ฉันไม่เข้าใจ กุญแจอะไร ฉันไม่เคยเห็น”
“ยังจะโกหกอีก! กุญแจในห้องนอนของคุณพ่อหายไป มีคนเห็นคุณปรากฏตัวอยู่ในห้องหนังสือ จะต้องเป็นคุณที่ขโมยไปแน่ๆ เอาของจากในตู้เซฟไป คุณเอาอะไรไป? รีบเอามาให้ผมเดี๋ยวนี้!”
“ฉันไม่ได้เอาไป”เหยาเย้นยังคงยืนยันเช่นนั้น
เวินหงไห่โมโหมาก ดวงตาคู่นั้นของเขาแดงก่ำด้วยความโมโห จับมือของเหยาเย้นจนเส้นเลือดผุดขึ้นมา ไฟความโมโหนี้ได้เผาทำลายสติทั้งหมดไปในชั่วพริบตา
“ดูแล้วไม่สั่งสอนคุณเสียหน่อย คุณก็คงไม่รู้จักความรุนแรงหรอกสินะ!”
ว่าแล้ว เขาก็ยกมือขึ้นมาแล้วฟาดลงไปบนใบหน้าของเหยาเย้นหนึ่งที
เพียะ!
คนที่ได้ยินนั้นต้องรู้สึกตกใจกลัวเป็นอย่างมาก เหยาเย้นถูกเหวี่ยงลงแล้วล้มลงไปที่พื้น
ตอนที่เงยหน้าขึ้นมานั้น มีเลือดไหลออกมาตรงมุมปาก แก้มเป็นรอยช้ำ แล้วบวมแดงขึ้นมาในชั่วขณะ
แต่เวินหงไห่ก็ยังคงไม่ยอมหยุด เดินเข้าไปหาเธอ แล้วจับเสื้อของเธอเอาไว้ พลางดึงตัวขึ้นมาจากพื้น
“คุณจะพูดหรือไม่พูด?”
เหยาเย้นกัดฟันเอ่ยพูดขึ้นมา : “ฉันบอกแล้ว ว่าฉันไม่เคยเห็นของพวกนั้น”
“คุณนี่มันไม่เห็นโลงศพไม่หลั่งน้ำตาจริงๆสินะ!”
ว่าแล้ว เวินหงไห่ก็ยกมือขึ้นมาแล้วฟาดลงไปอีกหนึ่งที
เวินหงไห่เคยเป็นทหารมาเป็นสิบกว่าปี แรงจากมือของเขานั้นไม่ใช่ว่าผู้หญิงสามารถจะต้านทานได้อยู่แล้ว
และไม่นาน เหยาเย้นก็ถูกตบตีเสียจนจมูกช้ำหน้าบวมไปหมด ใบหน้าเต็มไปด้วยเลือด
เธอนอนกองอยู่ที่พื้นไม่สามารถจะลุกขึ้นมาได้อีก แต่เวินหงไห่กลับไม่สามารถควบคุมตัวเองได้แล้ว มือทั้งสองยังคงไม่ยอมหยุด
เวลานี้หมิงเฮ่าที่อยู่ในห้องได้ยินความเคลื่อนไหวจากทางด้านนอก ก็ค่อยๆได้สติจากอาการตกใจเมื่อครู่นี้ รับรู้ได้ว่าเหยาเย้นได้รับบาดเจ็บ จึงไม่ได้สนใจคำสั่งของเหยาเย้นเมื่อครู่นี้อีก แล้วเปิดประตูออกมา
และเมื่อเห็นสถานการณ์ด้านนอกแล้ว ตกใจจนต้องร้องออกมา รีบพุ่งตัวเข้าไปขวางตรงหน้าเหยาเย้น
“พ่อครับ อย่าตี! อย่าตีแม่!”
แต่เวลานี้เวินหงไห่สนใจอะไรที่ไหนกัน?
มือยาวจับได้แล้วนั้นก็ผลักหมิงเฮ่าที่ขวางอยู่ตรงหน้าออก แล้วยกเท้าขึ้นมาเตะไปตรงด้านหลังของเหยาเย้นอีกครั้ง
เหยาเย้นเจ็บปวดเสียจนร้องออกมา
เวินหมิงเฮ่ายังคิดอยากจะวิ่งเข้ามาอีก เหยาเย้นตะโกนร้องเสียงแหลมออกมา : “ไม่อนุญาตให้มานะ! กลับเข้าไปอยู่ในห้อง! แม่ไม่ได้สั่ง ลูกก็ห้ามออกมา!”
