บทที่ 715 น่าจะ บางที ยินดีมั้ง
จี้จิ่งเชินหัวใจหยุดเต้นกะทันหัน ในวินาทีต่อมา ก็เต้นกระโดดอย่างบ้าคลั่ง
ความปลื้มปีติพรั่งพรูออกมาราวกับน้ำไหลหลาก ที่ทำให้เขาจมลงไปได้ในพริบตา ทั้งร่างจมอยู่ในความสุข
เขาพลิกตัวลงไปทับเวินเที๋ยนเที๋ยนอีกครั้งหนึ่ง มือค้ำอยู่ข้างหูของเธอ ก้มมองคนที่อยู่ตรงหน้า
เวินเที๋ยนเที๋ยนได้ยินเสียงการเคลื่อนไหวจึงลืมตาขึ้น เห็นใบหน้าของจี้จิ่งเชินอยู่ใกล้มากๆ
สีหน้าของเขาราวกับเปลวไฟที่ลุกโชนบ้าคลั่ง มีคลื่นลูกใหญ่อยู่ลึกในตา
แค่แวบเดียว ก็ราวกับจะดึงดูดเธอเข้าไป
เวินเที๋ยนเที๋ยนแปลกใจเล็กน้อย “เป็นอะไรไป?”
ในตอนนั้นจี้จิ่งเชินคว้ามือของเธอทันที กุมไว้แน่น แล้วเอ่ยอย่างมุ่งมั่น “คุณตกลงแล้ว ไม่มีโอกาสเปลี่ยนใจแล้วนะ”
เวินเที๋ยนเที๋ยนคิดไม่ถึงว่าจี้จิ่งเชินจะลนลานขนาดนี้ เอ่ยกลั้วหัวเราะ: “ถ้าอย่างนั้นคุณก็ถามอีกรอบสิ ดูว่าฉันจะเปลี่ยนใจหรือเปล่า”
จี้จิ่งเชินกังวลว่าจะได้ยินคำปฏิเสธจากปากเธออีกครั้ง แต่เห็นเวินเที๋ยนเที๋ยนเต็มไปด้วยรอยยิ้ม ครุ่นคิดไปมา จึงเอ่ยปากอีกครั้ง
เพียงแต่สีหน้าของเขาเอาจริงเอาจังมาก ไม่ละสายตาจากเวินเที๋ยนเที๋ยน ราวกับว่าไม่ต้องการพลาดรายละเอียดใดๆ
เสียงของเขาดูระมัดระวัง ทุ้มต่ำและลึกซึ้ง
“คุณเวินเที๋ยนเที๋ยน คุณยินดีที่จะแต่งงานเป็นภรรยาของจี้จิ่งเชินไหม?”
เขารอคำตอบอย่างตื่นเต้น
เวินเที๋ยนเที๋ยนตั้งใจแสดงท่าทางครุ่นคิดอยู่นาน เห็นท่าทางจี้จิ่งเชินที่ตื่นเต้นขึ้นเรื่อยๆ ในที่สุดก็ตอบ
“บางที น่าจะ อาจจะยินดี” เธอจงใจตอบแบบนี้
แต่จี้จิ่งเชินได้ยินแล้ว กลับเลิกคิ้วขึ้นสูง
“น่าจะ? อาจจะ?” เขาถามกลับ
เวินเที๋ยนเที๋ยนอดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมา พลางยกมือขึ้นคล้องคอของจี้จิ่งเชิน ตากลมยิ้มเป็นเส้นโค้งราวกับดวงจันทร์ในท้องฟ้าตอนกลางคืน
“ฉันยินดี” เธอพูดอีกครั้ง: “ยินดีมาก”
เห็นท่าทางของจี้จิ่งเชินที่ตื่นเต้นมากกว่าตนเองอีกนั้นจึงพูดกลั้วหัวเราะอีกครั้ง “ตอนนี้ คุณจี้จิ่งเชินก็จูบฉันได้แล้ว”
จี้จิ่งเชินกลับมาเป็นฝ่ายนำอีกครั้ง เขากลับไม่ขยับ เสียงสั่นด้วยความดีใจ
“แม้ว่านี่ไม่ใช่บาทหลวง และไม่ได้อยู่ที่โบสถ์ แต่ว่า…..”
“ตามที่คุณต้องการ”
เสียงของเขาทุ้มต่ำลง เจือความรักความลึกซึ้งเข้มข้น ค่อยๆ โน้มตัวลงประกบจูบริมฝีปากของเวินเที๋ยนเที๋ยน
แสงแดดส่องผ่านช่องว่างระหว่างใบไม้ทอดเป็นจุดแสงสีทองบนพื้น
มีลำแสงส่องลงบนตัวทั้งสองคน เวินเที๋ยนเที๋ยนนอนท่ามกลางใบไม่ที่อ่อนนุ่ม เงยหน้าขึ้นเล็กน้อย
สองมือของจี้จิ่งเชินยันพื้นอยู่ข้างหูเธอ สายลมพัดเบาๆ เส้นผมของเวินเที๋ยนเที๋ยนปลิวไสว ส่งกลิ่นหอมบางเบามาในอากาศ
จี้จิ่งเชินอ่อนโยน ราวกับกำลังปกป้องสิ่งสำคัญที่สุดในชีวิต
ฝุ่นเม็ดเล็กในอากาศเต้นรำอย่างสนุกสนานภายใต้แสงอาทิตย์ ราวกับกำลังเต้นรำให้กับพวกเขา
ครู่ใหญ่ ในที่สุดจี้จิ่งเชินก็ผละออกไป แต่เปลวไฟในดวงตาของเขาไม่ได้ดับลง แต่กลับทวีความร้อนแรงมากขึ้น
เขามองเวินเที๋ยนเที๋ยนที่ตอนนี้ดวงตาฉ่ำน้ำและริมฝีปากแดงเจ่อ เส้นของหัวใจก็ขาดสะบั้นแล้วมีบางอย่างโพล่งออกมา
จี้จิ่งเชินสูดลมหายใจเข้าลึก จากนั้นก็อุ้มเวินเที๋ยนเที๋ยนที่อยู่บนพื้นตรงหน้าขึ้นมาแล้วหมุนตัวเดินลงภูเขาไป
เวินเที๋ยนเที๋ยนตกใจอุทานออกมา เพื่อกันไม่ให้หล่นลงไปรีบกอดคอของเขาไว้ทันที
ทั้งสองคนเดินผ่านป่ามาเรื่อยๆ โดยไม่ทันรู้ตัวก็พบว่ากลับมาถึงทางเดิมที่เป็นบันไดหิน และอีกด้านหนึ่งเป็นผืนป่าที่ดูแล้วสวยงามอยู่สองสามแห่ง น่าจะเป็นสถานที่ที่คุณนายหล่อนเอ่ยถึงก่อนหน้านี้
เวินเที๋ยนเที๋ยนชี้ๆ แล่วเอ่ย： “พวกเราไปที่นั่นกันเถอะ”
จี้จิ่งเชินกลับไม่ได้ตอบ และอุ้มเธอเดินลงจากเขาต่อไป
เวินเที๋ยนเที๋ยนรีบร้อนตะโกนหยุดเขา： “คุณจะไปไหน? พวกเราพึ่งจะขึ้นมาเมื่อกี้…..”
กำลังพูดอยู่แล้วเห็นสายตาของจี้จิ่งเชินที่ก้มมองลงมา คำพูดที่กำลังจะพูดต่อก็ถูกกลืนกลับลงไปในทันที
จี้จิ่งเชินมองเธอ แววตาซ่อนเร้นคลื่นใต้น้ำที่สาดซัดรุนแรง
“พรุ่งนี้ค่อยมาอีก วันนี้กลับกันก่อน ยังมีวิวที่สวยกว่านี้”
พูดพลาง กระชับอ้อมแขนอุ้มเธอแล้วก้าวยาวๆ เดินลงไปข้างล่าง
เวินเที๋ยนเที๋ยนเห็นท่าทางดุดันของเขา ก็รู้สึกผิดขึ้นมาในทันที
เมื่อสักครู่ทำไมถึงยอมรับคำขอแต่งงานของจี้จิ่งเชิน?
รู้ดีอยู่แล้วแท้ๆ ว่าถ้าตนเองตอบตกลง ตามนิสัยของจี้จิ่งเชินแล้วต้องตื่นเต้นดีใจมากแน่ๆ
เวินเที๋ยนเที๋ยนครุ่นคิดพลางรีบร้อนคว้ากิ่งไม้ที่อยู่ข้างๆ ตัวแล้วเอ่ยโน้มน้าว： “แต่ตอนนี้คุณพ่อคุณแม่ พวกเขายังอยู่ที่วิลล่า…..”
จี้จิ่งเชินราวกับรู้ทันอยู่ก่อนแล้ว
“ก่อนออกมา พวกเขาบอกว่าวันนี้ต้องออกไปซื้ออาหารสำหรับสองสามวันนี้ ตอนนี้น่าจะไม่อยู่”
เวินเที๋ยนเที๋ยนแอบพูดกับตนเอง ทำไมต้องเป็นวันนี้?
คิดพลางกอดต้นไม้ไว้แน่น ให้ตายก็ไม่ปล่อยมือ
จี้จิ่งเชินไม่กล้าออกแรงดึงคนออกมาเลยตรงๆ เกรงว่ามือของเธอจะได้รับบาดเจ็บ
ครุ่นคิดแล้วจึงก้มหน้าลง ประกบปิดริมฝีปากของเวินเที๋ยนเที๋ยนอีกครั้ง
จูบอ้อยอิ่งแย่งเอาความคิดทั้งหมดของเวินเที๋ยนเที๋ยนไปทันที ไม่นาน ทั้งสองมือไร้เรี่ยวแรงลงเรื่อยๆ จนหมดแรง กิ่งไม้ที่จับเอาไว้แน่นก็หลุดออกจากมือ
จี้จิ่งเชินฉวยโอกาสนี้อุ้มเธอเดินลงเขาไป
เมื่อเวินเที๋ยนเที๋ยนได้สติกลับมา ทั้งสองคนก็ลงจากเขามาแล้วตรงไปทางวิลล่า
ตลอดทางที่เดินมา บังเอิญพบกับคนตระกูลหล่อนมากมาย เห็นจี้จิ่งเชินอุ้มเธอก็ยิ้มตาหยีมองพวกเขา
เวินเที๋ยนหน้าแดง ซุกหน้าเข้ากับอกของจี้จิ่งเชินเสียเลย ไม่กล้าเงยหน้า
เมื่อกลับมาถึงวิลล่า คุณนายหล่อนได้ออกไปแล้วจริงๆ จี้จิ่งเชินจึงอุ้มเดินตรงขึ้นชั้นบนไป
เมื่อถึงในห้องจึงวางเวินเที๋ยนเที๋ยนลงบนเตียงแล้วคร่อมตัวอยู่ข้างบน ไม่ให้เวินเที๋ยนเที๋ยนมีโอกาสเปลี่ยนใจ
แต่เวินเที๋ยนเที๋ยนหลบเลี่ยงสายตาไม่หยุด ทั้งยังลังเลอยู่เล็กน้อย
“ตอนนี้มันกลางวันแสกๆ ……แล้วก็ไม่รู้ว่าคุณนายหล่อนจะกลับมากันเมื่อไหร่…..”
แต่จี้จิ่งเชินกลับไม่มีความสั่นคลอนใดๆ แล้วยังก้มหน้าลงปิดริมฝีปากของเธอ
เวินเที๋ยนเที๋ยนประคองสติเส้นสุดท้ายเอาไว้ รีบร้อนห้ามเขา
ในตาของจี้จิ่งเชินมีเปลวไฟลุกโชน ก้มหน้าลงแนบกับลำคอของเวินเที๋ยนเที๋ยน พรหมจูบไปตามลำคอเธอ ให้ความรู้สึกวูบวาบ
เวินเที๋ยนเที๋ยนขมวดคิ้วเล็กน้อย พยายามอย่างเต็มที่เพื่อกลั้นเสียงเบาที่จะหลุดออกมาริมฝีปาก
“จี้จิ่งเชิน…..”
“พูดอีกครั้ง…..” จี้จิ่งเชินพูดขึ้นมากะทันหัน
เวินเที๋ยนเที๋ยนไม่เข้าใจเล็กน้อย
เสียงของจี้จิ่งเชินนุ่มนวลยิ่งขึ้น
“พูดอีกครั้งว่าคุณยินดี แล้วผมจะหยุด” เขาเล้าโลม
เวินเที๋ยนเที๋ยนกลับเอ่ย： “ฉันยินดี ฉันยินดีจะแต่งงานกับจี้จิ่งเชิน เป็นภรรยาของคุณ อยู่กับคุณไปตลอดชีวิต พอใจหรือยัง…..”
ยังไม่ทันพูดจบ ทันใดนั้นร่างของจี้จิ่งเชินรัดแน่น สองมือจับเอวเวินเที๋ยนเที๋ยนเอาไว้แน่น เงยหน้าขึ้นมา ประกบจูบเธอ
เวินเที๋ยนเที๋ยนตกใจที่เห็นจี้จิ่งเชินไม่ได้หยุด เอ่ยอย่างรีบร้อน： “เดี๋ยวก่อน เมื่อกี้คุณรับปากฉันแล้ว…..”
จี้จิ่งเชินกลับเอ่ยให้เหตุผลว่า： “ผมเสียใจทีหลังแล้ว”
ตอนที่เวินเที๋ยนเที๋ยนกำลังตกใจ ยกมือขึ้นจับมือเธอ สิบนิ้วสอดประสานกันแน่นแล้วกดลงบนเตียง จูบเร่าร้อนรบกวนความคิดของเธอ
กระซิบเสียงเบา
“ผมรักคุณ เที๋ยนเที๋ยน”
เวินเที๋ยนเที๋ยนเดิมยังคิดจะขัดขืน เมื่อได้ยินคำนี้ แนวป้องกันในใจได้พังลงทันที
จะมากเกินไปแล้ว…..
พูดคำพูดพวกนี้ตอนนี้ ขี้โกงกันชัดๆ
เธอคิดพลางสองมือไม่ได้ขัดขืนอีกต่อไป แต่กลับกอดจี้จิ่งเชินไว้แน่น
เอ่ยเบาๆ : “ฉันก็เหมือนกัน”
