บทที่ 763 แต่งงานเดี๋ยวนี้!
จี้จิ่งเชินเลิกคิ้วเล็กน้อยก่อนจะวางมือรอบเอวของเธอแล้วพูดว่า : “ตอนนี้คุณสามารถให้ฉันไปที่ห้องทำงานของคุณและคุยกับคุณได้ตลอดเวลาใช่ไหม?”
เวินเที๋ยนเที๋ยนสังเกตเห็นการเคลื่อนไหวของเขา ก็นึกถึงพวกผู้จัดการเมื่อครู่ขึ้นมา จนอยากจะซ่อนตัว
จี้จิ่งเชินขมวดคิ้ว
“เป็นอะไรไป?”
ใบหน้าของเวินเที๋ยนเที๋ยนแดงระเรื่อเล็กน้อย เธอก้มศีรษะลงและกระซิบว่า “เดี๋ยวมีคนเห็น”
“มีคนที่ไหนกัน?” จี้จิ่งเชินหัวเราะออกมา
เวินเที๋ยนเที๋ยนเงยหน้าขึ้นและมองไปรอบ ๆ แต่กลับพบว่าเหล่าผู้จัดการที่เพิ่งออกมาจากห้องประชุมด้วยกันหายไปแล้ว
จี้จิ่งเชินหัวเราะเบา ๆ และกล่าวว่า “ดูเหมือนว่าพนักงานของบริษัทของคุณจะค่อนข้างดีนะ รู้ว่าเมื่อใดควรปรากฏตัวและเมื่อใดที่จะหายไป”
เวินเที๋ยนเที๋ยนถูกเขาแกล้งจนใบหน้าของเธอแดงก่ำอีกครั้งแล้วจึงถามอย่างรวดเร็ว : “คุณรอฉันอยู่ข้างนอกเหรอ?”
จี้จิ่งเชินยิ้มแต่ก็ไม่ได้อธิบายเพียงแค่พูดว่า: “เลขาของคุณดีมากนะ”
เมื่อได้ยินเช่นนี้ เวินเที๋ยนเที๋ยนก็หันหน้าไปทางเลขาอย่างงงงวย ไม่เข้าใจว่าคำพูดของจี้จิ่งเชินหมายถึงอะไร
จี้จิ่งเชินหยุดเวินเที๋ยนเที๋ยนและเดินเข้าไปข้างใน
เลขาด้านนอกรู้สึกประหม่าเล็กน้อยเมื่อได้ยินประโยคเมื่อครู่ และไม่กล้าเงยหน้าขึ้นมอง
แต่จี้จิ่งเชินไม่ได้ตั้งใจจะตำหนิเธอ
ในความคิดของเขา ถ้าในวันนี้มีคนจากบริษัทอื่นมาหยุดเขา บางทีเขาอาจจะโกรธ แต่ถ้าเรื่องนี้เกิดขึ้นกับเวินเที๋ยนเที๋ยนทุกอย่างก็จะแตกต่างออกไป
เลขาหยุดเขา เพื่อปกป้องเวินเที๋ยนเที๋ยน
กล้าที่จะเผชิญหน้ากับเขาแบบตัวต่อตัว เห็นได้ชัดว่าเลขาคนนี้กลายเป็นคนสนิทของเวินเที๋ยนเที๋ยน
ตอนนี้เที๋ยนเที๋ยนเป็นประธานบริษัทของตระกูลหล่อน แม้ว่าตนจะสนใจเรื่องการปกป้องคุ้มครองก็ตาม หากแต่ถ้าห่างกันมาก ก็จะมีสถานที่บางแห่งที่ไม่สมบูรณ์แบบ
ในเวลานี้คนรอบตัวเวินเที๋ยนเที๋ยนจำเป็นต้องช่วยเขาให้สำเร็จ
วันนี้เลขากังวลว่าจี้จิ่งเชินจะส่งผลกระทบต่องานของเวินเที๋ยนเที๋ยน ถ้าคุณหยุดเขา คุณอาจสามารถหยุดใครบางคนจากบริษัทอื่นได้ในวันพรุ่งนี้
ในบรรดาผู้คนมากมายที่แวะมาหาเธอหากใครก็ตามที่ต้องการข้อมูลจากสำนักงานของเวินเที๋ยนเที๋ยนจริงๆ เลขาคนนี้ปกป้องเวินเที๋ยนเที๋ยนอย่างเต็มที่ได้ในระดับหนึ่ง
ในประเด็นนี้ จี้จิ่งเชินให้การสนับสนุนเป็นอย่างดี
ตอนนี้เขาไม่ได้เดินตามความตั้งใจของเลขา แต่รออยู่ห่าง ๆ และบอกเธอด้วยการกระทำว่าพฤติกรรมของเลขานั้นถูกต้อง
แต่เขาไม่ได้อธิบายถึงความกังวลเกี่ยวกับความประหม่าเวินเที๋ยนเที๋ยน
เวินเที๋ยนเที๋ยนคิดอยู่ครู่หนึ่งก็ยังหาคำตอบไม่ได้และพาเขาเข้าไปในห้องทำงาน
หลังจากปิดประตู เวินเที๋ยนเที๋ยนก็ถามว่า “คุณมาที่นี่ทำไม … ”
ยังไม่มันจะพูดจบ เธอก็หันกลับมาและถูกจี้จิ่งเชินกอดเอาไว้
ไม่กี่ชั่วโมงที่ผ่านมา ชายคนนี้ยังคงพูดคุยในการประชุมเสนอราคาเต็มไปด้วยความมั่นใจและตัดทุกคนลงได้
แต่ตอนนี้ เขากลับมาโอบเอวของเวินเที๋ยนเที๋ยนฝังใบหน้าลงบนไหล่ของเธอแล้วกระซิบว่า “ผมคิดถึงคุณ”
เวินเที๋ยนเที๋ยนไม่ขยับและเสียงก็เริ่มเบาลง
“ เพิ่งจะ …เจอกันเมื่อกี้ไม่ใช่เหรอ?”
“เพิ่งจะ?” จี้จิ่งเชินถามกลับ
เวินเที๋ยนเที๋ยนพยักหน้า “ก็ที่งานประชุมเสนอราคาไง”
น้ำเสียงของจี้จิ่งเชินรู้สึกเสียใจเล็กน้อย
“คุณไม่ได้คุยกับผม เราไม่ได้เจอกันมาสองวันแล้วใช่ไหมล่ะ แล้วจู่ๆคุณก็หนีไปทันทีที่การประมูลจบอีก” เมื่อพูดจบ มีร่องรอยของความรำคาญในน้ำเสียงของจี้จิ่งเชินและเขาพูดอย่างไม่พอใจ: “ใจร้าย”
เวินเที๋ยนเที๋ยนหัวเราะอย่างช่วยไม่ได้และอธิบายอย่างรวดเร็ว: “ฉันไม่รู้ว่าคุณรออยู่ข้างนอก มิฉะนั้นฉันจะจบการประชุมก่อนเวลา”
เธอพูดเบา ๆ และความไม่พอใจในใจจี้จิ่งเชินก็ค่อยๆลดลง
“ตอนนี้เราสามารถพักรบได้หรือยัง”
จี้จิ่งเชินอ้างถึงคำพูดที่เวินเที๋ยนเที๋ยนกล่าวไว้ก่อนหน้านี้ว่าไม่ควรพบกันก่อนสิ้นสุดการประมูล เพื่อที่จี้จิ่งเชินจะไม่ปล่อยให้ข่าวออกไป
เวินเที๋ยนเที๋ยนไม่คาดคิดมาก่อนว่าเขาจะใส่ใจมากขนาดนี้พร้อมกับยิ้มและพยักหน้า
“ถูกต้อง พักรบ”
ทันใดนั้น จี้จิ่งเชินก็กอดเธอแล้วเดินไปข้างหน้าสองสามก้าว เขาผลักเวินเที๋ยนเที๋ยนลงบนโต๊ะ
เมื่อเวินเที๋ยนเที๋ยนตอบสนอง จี้จิ่งเชินก็ยกแขนขึ้นแล้วดักเธอไว้ระหว่างอกกับโต๊ะ
เธอนอนอยู่บนโต๊ะด้วยความตกใจกับการเคลื่อนไหวของจี้จิ่งเชิน ดวงตาของเธอเบิกกว้าง
“คุณทำอะไร?”
จี้จิ่งเชินเลิกคิ้วเล็กน้อยมองไปที่เวินเที๋ยนเที๋ยนและพูดว่า “ผมต้องการค่าตอบแทนบ้าง”
เวินเที๋ยนเที๋ยนได้ยินดังนั้น จึงถามว่า “แค่นิดหน่อยพอไหม？”
จี้จิ่งเชินยกริมฝีปากขึ้นและเสียงหัวเราะเบา ๆ ของเขาช่างมีเสน่ห์
“มากกว่าเล็กน้อย มันต้องใช้เวลามากในการชดเชยหัวใจที่แตกสลายของผม”
เวินเที๋ยนเที๋ยนรู้สึกขบขันด้วยน้ำเสียงที่เคร่งขรึมและจงใจพูดว่า: “ฉันคิดไม่ถึงว่า ในฐานะประธานของบริษัทเอ็มไอกรุ้ป หัวใจจะเปราะบางขนาดนี้”
จี้จิ่งเชินจับมือของเวินเที๋ยนเที๋ยนและวางไว้บนหน้าอกของเขา
ผ่านหน้าอก สามารถรู้สึกได้ถึงความถี่ของการเต้นของหัวใจ
จี้จิ่งเชินพูดเบา ๆ : “มีเพียงคุณเท่านั้นที่ทำได้หัวใจของฉันจะอยู่ในมือของเที๋ยนเที๋ยน เพียงแค่การกระทำเล็ก ๆ ของคุณก็สามารถควบคุมฉันได้ทั้งหมด ”
“โลกของฉันมันหอมหวานอยู่แล้ว ตราบใดที่คุณพูดอะไรออกไป คุณจะไม่ลังเล แม้ว่าจะผ่านไฟและน้ำก็ตาม”
เวินเที๋ยนเที๋ยนได้ยินคำนั้นและจงใจพูดว่า: “ ถ้าเป็นอย่างนี้ ฉันจะให้คุณปล่อยฉันก่อนนะ”
จี้จิ่งเชินไม่คาดคิดมาก่อนว่าตัวเองจะพ่ายแพ้ให้กับแม่ทัพและรอยยิ้มที่มุมปากก็ลึกขึ้น
“กอดแค่นี้ กับคนนี้เท่านั้น ไม่มีทางหรอก”
ขณะที่พูด เขาก็จูบริมฝีปากอันหอมหวานของเธอต่อหน้า ประสานมือของเธอไว้บนโต๊ะและค่อยๆประสานนิ้วเข้าด้วยกันพร้อมทั้งกอดไว้อย่างใกล้ชิด
จี้จิ่งเชินค่อยๆไหลลงมาตามติ่งหูของเธอ แล้วปัดไปทั่วลำคอเรียวและลงมายังไหปลาร้าของเธอ
เวินเที๋ยนเที๋ยนเผลอหลงระเริงไปกับอารมณ์ของเขา แต่ทันใดนั้นเธอก็จำอะไรบางอย่างได้ และตื่นขึ้นมาทันใดพร้อมทั้งคว้ามือของจี้จิ่งเชิน
“รอก่อน”
จี้จิ่งเชินเงยหน้าขึ้นเล็กน้อย
เวินเที๋ยนเที๋ยนกล่าวอย่างรวดเร็ว: “ตอนนี้อยู่ที่ห้องทำงานนะ … ”
เมื่อได้ยินดังนั้น จี้จิ่งเชินไม่ได้ยืนกราน แต่พูดเบา ๆ : “ถ้าอย่างนั้น คืนนี้คุณจะไปที่ปราสาทกับฉันไหม?”
หลังจากฟังคำเชิญที่โจ่งแจ้ง เวินเที๋ยนเที๋ยนก็ดูเขินอายและในที่สุดก็ส่ายหัว
“แต่หลวนจื่อกำลังจะออกจากโรงพยาบาล ฉันสัญญาว่าจะไปกับเธอคืนนี้”
เมื่อได้ยินเช่นนี้ใบหน้าของจี้จิ่งเชินก็มืดลงทันที
เวินเที๋ยนเที๋ยนสงบลงอย่างรวดเร็วและกล่าวว่า “อย่าเป็นแบบนี้ อุบัติเหตุของหลวนจื่อก็เป็นสาเหตุของฉันเช่นกัน ให้ฉันค้างคืนกับเธอนะ”
จี้จิ่งเชินกล่าวว่า: “หมินอันเกออยู่ที่ไหน เขาไม่ได้อยู่เคียงข้างหลวนจื่อตลอดเวลาหรือ”
“วันนี้หมินอันเกอเดินออกไปไม่ได้เพราะอะไรบางอย่าง ฉันเพิ่งจะไปที่นั่นได้”
ความไร้ความสุขของจี้จิ่งเชินถูกเขียนอยู่บนใบหน้าของเขาอย่างชัดเจน
แต่ก็ต้องเปลี่ยนคำพูด “แล้วพรุ่งนี้ … ”
เวินเที๋ยนเที๋ยนยิ้มอย่างเชื่องช้า
“พรุ่งนี้ฉันจะนัดกับหลวนจื่อแล้ว เพื่อไปเจอเคอเหยียนรุ่ยกับฉัน… ”
จี้จิ่งเชินสงสัยว่าเวินเที๋ยนเที๋ยนกำลังพยายามอ้างกับตัวเองโดยตั้งใจหรือไม่ เขายิ้มอย่างขมขื่นและก้มตัวพิงศีรษะของเขาบนไหล่ของเวินเที๋ยนเที๋ยน
“เที๋ยนเที๋ยน พวกเราจะแต่งงานเร็ว ๆ นี้ เราจะแต่งงานกันแล้วนะ” จี้จิ่งเชินกล่าวอย่างหนักแน่น ไม่สามารถรอได้แม้แต่นา
