บทที่ 766 แม่ครัวคงจะไม่พอใจนัก
“ไม่ได้มาหาคุณเลยเหรอ？” เวินเที๋ยนเที๋ยนมองดูหลิวเหม่ยหลันด้วยความสงสัย
หลิวเหม่ยหลันส่ายหัว
“ไม่มี ถ้าหากหล่อนปรากฏตัว ฉันก็ต้องบอกพวกคุณแล้วสิ”
สายตาสงสัยของเวินเที๋ยนเที๋ยนมองไปยังร่างของหล่อน ถามขึ้นด้วยความสงสัยว่า：“ดูเหมือนว่าคุณจะไม่ได้เป็นห่วงความปลอดภัยของหล่อนเหมือนเมื่อก่อนเลยนะ”
“เหรอ？”หลิวเหม่ยหลันส่ายหัว สายตาส่องแสงระยิบระยับ
“เจียนีเป็นลูกสาวเพียงคนเดียวของฉัน แน่นอนว่าฉันต้องเป็นห่วงเธอ ที่ฉันไม่เอ่ยถึงเพราะเกรงว่าพวกคุณจะเข้าใจผิดก็เท่านั้นเอง”
ขณะที่พูด เธอเพียงบีบน้ำตาออกมาสองหยดเท่านั้น พลางพูดว่า：“ต่อไปความปลอดภัยของเจียนีก็คงต้องฝากความหวังไว้ที่พวกคุณแล้ว และยังหวังว่าพวกคุณจะรีบตามเธอกลับมาโดยเร็ว อย่าปล่อยให้เธอต้องทนลำบากอยู่ข้างนอก”
เวินเที๋ยนเที๋ยนจ้องมองไปที่เธอครู่หนึ่ง และไม่ได้ถามอะไรต่อ
“ต่อไปหากคุณได้ข่าวคราวของเจียนี อย่าลืมแจ้งฉันทันทีนะ”
“ไม่มีปัญหา ต้องเป็นแบบนั้นแน่นอน”หลิวเหม่ยหลันรับรอง
ในใจของเวินเที๋ยนเที๋ยนก็ยังรู้สึกสงสัย จากนั้นก็เห็นพ่อบ้านเดินเข้ามาจากด้านนอก
มาอยู่ข้างๆเวินเที๋ยนเที๋ยน กดเสียงลงต่ำแล้วพูดขึ้นว่า：“คุณผู้หญิง คุณจี้กลับมาแล้ว”
“ตอนนี้เหรอ？”
เวินเที๋ยนเที๋ยนรู้สึกประหลาดใจ คิดไม่ถึงเลยว่าเท้าแรกของตนเพิ่งก้าวเข้ามา ยังไม่ทันบอกให้เขาทราบ จี้จิ่งเชินก็เข้ามาแล้ว
ตอนนี้ก็ดึกแล้ว เวินเที๋ยนเที๋ยนทำได้เพียงล้มเลิก หันหลังแล้วเดินกลับไป
พอเธอจากไป หลิวเหม่ยหลันก็คลายลมหายใจลง เมื่อแน่ใจแล้วว่ารอบข้างไม่มีใคร จึงเปิดประตูแล้วกลับเข้าไปในห้อง
เมื่อเห็นสภาพที่รกรุงรังของโต๊ะและพื้น แม้ว่าเธอจะตกใจหวาดผวา ใบหน้าไร้ซึ่งสีเลือดพลางล็อกประตู
“เจียนี？เจียนี？ลูกอยู่ไหม？”
เธอกดเสียงลงต่ำพลางเรียกสองที หล่อนเจียนีก็ค่อยๆออกมาจากตู้
“เป็นยังไงบ้างคะ？เวินเที๋ยนเที๋ยนไปแล้วใช่ไหมคะ？”
หลิวเหม่ยหลันตกใจหวาดผวา：“เกิดอะไรขึ้นกับลูก？แม่บอกให้ลูกอยู่ในห้องไม่ใช่เหรอ ถ้าแม่กลับมาไม่ทันเวลา ลูกก็คงจะถูกหาจนเจอเป็นแน่”
หล่อนเจียนีพูดขึ้นอย่างไม่แยแสว่า：“ลูกคงอยู่แต่ในห้องนี้ไม่ได้หรอก ลูกก็หิวเป็นเหมือนกัน ใครจะไปรู้ล่ะว่าแค่ออกไปหาของกิน เวินเที๋ยนเที๋ยนก็หาเจอ？”
เธอก้าวขึ้นมาข้างหน้าอย่างรำคาญใจ นั่งลงบนเก้าอี้ กัดฟัน：“ทำไมถึงตอนนี้แล้วเวินเที๋ยนเที๋ยนยังไม่ปล่อยลูกไปอีก？ลูกของ หลวนจื่อก็ยังอยู่ดีไม่ใช่เหรอ？หล่อนจะวุ่นวายกับฉันอีกนานเท่าไหร่？คงจะไม่ให้ฉันหลบซ่อนอยู่ที่นี่ตลอดชีวิตหรอกนะ？”
ไม่ได้！
เธอจะต้องหาโอกาสในการกลับตัวใหม่ แอบอยู่ที่นี่ไม่ได้เจอใคร แล้วจะสร้างความรู้สึกดีๆกับจี้จิ่งเชินได้ยังไงกัน？
เธอครุ่นคิด ไม่แยแสสายตาห่วงใยของหลิวเหม่ยหลัน อยากที่จะออกไปจากที่นี่และคว้าจี้จิ่งเชินไว้ เพื่อแทนตำแหน่งของเวินเที๋ยนเที๋ยน
อีกทางด้านหนึ่ง เวินเที๋ยนเที๋ยนกลับมาถึงห้องรับแขก ในหัวคิดถึงแต่เรื่องความผิดปกติในห้องของหลิวเหม่ยหลัน
เกิดอะไรขึ้นกันแน่？
ท่าทีตรึงเครียดของหลิวเหม่ยหลัน รวมไปถึงรอยเท้าแปลกๆเหล่านั้น
“กำลังคิดอะไรอยู่เหรอ？”
น้ำเสียงของจี้จิ่งเชินจู่ๆก็ดังขึ้น เวินเที๋ยนเที๋ยนไปรู้เลยว่าตนเดินมาอยู่เบื้องหน้าของเขาตั้งแต่เมื่อไหร่กัน
เมื่อคิดถึงเรื่องผิดปกติที่ตนสงสัย จึงได้พูดขึ้นว่า：“ฉันคิดว่าหลิวเหม่ยหลันมีบางอย่างผิดปกติ บางทีเจียนีอาจจะกลับมาหาเธอแล้ว แต่พวกเราไม่รู้”
“ตามหาข้างนอก ไม่ได้ข่าวคราวเลยเหรอ？”
“ไม่ได้ข่าวเลย เก็บตัวเงียบมาก หล่อนไม่มีเงินติดตัว ไม่มีทางที่จะจากไปอย่างรวดเร็วแบบนั้น ถ้าไม่มีคนแอบช่วยเหลือเธอ พวกเราก็คงตามหาผิดทาง”
เวินเที๋ยนเที๋ยนขมวดคิ้ว รู้สึกว่าตนใกล้จะเข้าถึงคำตอบแล้ว
แต่ทำไมทุกครั้งพอใกล้จะจับได้ เบาะแสก็หายไปไม่เหลือ
เกิดอะไรขึ้นกันแน่？
เธอครุ่นคิดอีกครั้ง มือและเท้าข้างหนึ่งก็ยื่นเข้ามา ค่อยๆยกใบหน้าของเวินเที๋ยนเที๋ยนขึ้น
สายตามองไปยังท่าทางของเขา และจบลงที่ใบหน้าของจี้จิ่งเชินอีกครั้ง
ประสานกันอีกครั้ง
“ทำไมเหรอ？”เวินเที๋ยนเที๋ยนถามขึ้น
จี้จิ่งเชินพูดขึ้นเบาๆว่า：“คิดไม่ออก ก็ไว้คิดพรุ่งนี้เถอะ”
เมื่อพูดจบ เวินเที๋ยนเที๋ยนก็รู้สึกว่าพอตนหันสายตากลับมาก็พบว่า จี้จิ่งเชินก็อุ้มเอวของเธอแล้วแต่ไม่ได้หันไปด้านใน แต่มุ่งไปข้างนอก
เวินเที๋ยนเที๋ยนมองไปด้านนอก ตอนนี้ก็ค่ำแล้ว
“คุณจะทำอะไรของคุณ？”
“ลักพาตัว”ขณะที่จี้จิ่งเชินพูด ฝีเท้าก็ไม่ได้หยุดลง อุ้มเธอจากไปจากคฤหาสน์แห่งนี้
“ลักพาตัว？”
เวินเที๋ยนเที๋ยนย้ำอีกครั้งหนึ่ง พลางยิ้มแล้วแกล้งถามว่า：“คุณคิดจะทำยังไง？ฆ่าตัวประกันเหรอ？หรือว่าจะเรียกค่าไถ่จากพ่อบ้าน？”
จี้จิ่งเชินกลับตอบว่า：“ไม่ต้องการอะไรทั้งนั้น ค่าไถ่ที่ผมต้องการมีเพียงเวินเที๋ยนเที๋ยนที่สามารถจ่ายมันได้ ”
ขณะที่พูด ก็วางเวินเที๋ยนเที๋ยนไว้บนรถ แล้วขับออกไปข้างนอก
เวินเที๋ยนเที๋ยนยกแขนของตนขึ้น พลางพูดขึ้นอย่างมีนัยยะว่า：“คุณโจรลักพาตัว คุณไม่มัดฉันไว้ คุณไม่กลัวว่าฉันจะหนีเหรอ？”
เมื่อจี้จิ่งเชินได้ยินดังนั้น ก็หันมาพูดว่า
ด้านหน้าเป็นไฟแดงพอดี เขาจอดรถ และรีบเขยิบมาข้างหน้าอย่างรวดเร็ว และจูบลงที่ปากของเวินเที๋ยนเที๋ยน
พลางพูดขึ้นด้วยเสียงทุ้มต่ำว่า：“ผมได้มัดคุณไว้เรียบร้อยแล้ว”
เวินเที๋ยนเที๋ยนไม่เข้าใจ
“ใช้ใจเป็นเครื่องมัด แข็งแรงกว่าเชือกอื่นใด”
ขณะที่พูด มือก็จับที่ใบหน้าของเวินเที๋ยนเที๋ยนและจูบเธออีกครั้ง
ไม่เหมือนกับครั้งแรกที่ค่อยๆบรรจงจูบ แต่ครั้งนี้ลึกซึ้งกว่าเดิม ราวกับจูบที่ออกมาจากจิตวิญญาณส่งเสียงกังวาน
ริมฝีปากของเวินเที๋ยนเที๋ยนถูกจูบจนแดง สีหน้าก็ค่อยๆแดงก่ำขึ้น
เธอมองไปที่จี้จิ่งเชินที่อยู่เบื้องหน้าผ่านแสงรำไรในรถ
“หากพวกเรากลับไปปราสาทตอนนี้ แม่ครัวคงจะไม่พอใจ”
เมื่อได้ยินคำพูดนี้ จี้จิ่งเชินก็ขมวดคิ้ว
ไม่รู้เหมือนกันว่าแม่ครัวไปได้ยินความเชื่องมงายนี้มาจากไหน ก่อนแต่งงานห้ามให้เวินเที๋ยนเที๋ยนค้างคืนที่ปราสาทเด็ดขาด เป็นสิ่งที่พวกแม่ครัวต่างปฏิบัติกันสืบมา
จี้จิ่งเชินพูดขึ้นว่า：“พวกเขาคงหลับกันหมดแล้ว”
ขณะที่พูด ก็กลัวว่าเวินเที๋ยนเที๋ยนจะเปลี่ยนใจ เมื่อเห็นไฟจราจรเปลี่ยนสี ก็รีบเหยียบคันเร่ง และขับออกไปอย่างรวดเร็ว
รถยังไม่ได้ขับเข้าสู่ปราสาท จี้จิ่งเชินก็ลดความเร็วรถลง ค่อยๆขับเข้าไปข้างใน ไม่ให้เสียงของรถดังจนทำให้คนตื่น
เมื่อเห็นว่ามีเพียงห้องรับแขกที่เปิดไฟอยู่ จี้จิ่งเชินก็มั่นใจว่าพวกเขาพักผ่อนกันหมดแล้ว จึงอุ้มเวินเที๋ยนเที๋ยนลงมา และรีบก้าวเท้าลงไปข้างใน
เมื่อเวินเที๋ยนเที๋ยนเห็นท่าทางลับๆล่อๆของเขา ก็อดที่จะยิ้มออกมาไม่ได้
เขากลับมาบ้านของตนแท้ๆ จี้จิ่งเชินเป็นเจ้าของบ้าน แต่กลับถูกพ่อบ้านและแม่ครัวทำให้ต้องระแวดระวังขนาดนี้
หากมีใครมาเห็นเข้าต้องตกอกตกใจเป็นอย่างมาก
จี้จิ่งเชินอุ้มเธอเดินผ่านห้องรับแขกที่ไม่มีคน กำลังเตรียมขึ้นไปข้างบน จู่ ๆ ก็มีเสียงหนึ่งดังออกมา
น้ำเสียงของแม่ครัวดังขึ้นด้วยความตกใจ
“พระเจ้า！คุณผู้ชาย！คุณกำลังทำอะไรคะ？”
หล่อนอยู่ด้านหลังของเวินเที๋ยนเที๋ยน มองไม่เห็นเธอ เห็นพียงจี้จิ่งเชินกำลังอุ้มผู้หญิงกลับมา
วินาทีนี้ไม่คิดว่าฝ่ายตรงข้ามจะเป็นเวินเที๋ยนเที๋ยน คิดว่าจี้จิ่งเชินทำเรื่องลับหลังเวินเที๋ยนเที๋ยน สีหน้าโกรธเกลียดเป็นอย่างมาก
ไม่สนใจว่าจี้จิ่งเชินเป็นเจ้านายของตน รีบพูดขึ้นว่า：“ท่านเป็นคนที่คุณผู้หญิงจะแต่งงานด้วย คุณผู้หญิงชอบคุณขนาดนี้ และทำไมคุณถึงทำเรื่องแบบนี้กับคุณผู้หญิงได้？
