เมียหวานของประธานเย็นชา – บทที่773 นอนไม่หลับทั้งคืน

บทที่773 นอนไม่หลับทั้งคืน

“ฉันรู้แล้ว คุณอยากจะให้ฉันทำยังไง?”

ได้ยินคำพูดนี้แล้ว หล่อนเจียนีที่อยู่ทางปลายสายก็หัวเราะออกมาอย่างพอใจ

“ก่อนอื่นเลย คุณจะต้องทำให้ความสัมพันธ์ของเวินเที๋ยนเที๋ยนกับจี้จิ่งเชินสนิทแนบชิดกันมากขึ้น……”

หลวนจื่อถือโทรศัพท์ แล้วฟังข้อเสนอแนะของเธออย่างละเอียด

ผ่านไปนาน ถึงได้วางสายไป

เธอก้มลงมองดูสัมภาระที่ตัวเองเก็บเรียบร้อยแล้วนั้น แล้วหันกลับไปเอาของเหล่านั้นวางกลับไปใหม่ ทำเสร็จแล้วนั้น เธอยังคงรู้สึกตื่นเต้นอยู่บ้าง แล้วบอกตัวเองอยู่ในใจ

เรื่องที่เธอทำจะไม่เป็นการทำร้ายเวินเที๋ยนเที๋ยน

ตามอย่างที่เธอพูดมานั้น เพียงแค่จะเป็นการทำให้ความสัมพันธ์ของเวินเที๋ยนเที๋ยนกับจี้จิ่งเชินสนิทกันขึ้นเพียงเท่านั้น ไม่เป็นไรหรอก

เธอกำลังคิดไปพลาง แล้วก็เริ่มคิดไตร่ตรองว่าควรจะดำเนินการอย่างไร

และเวลานี้อีกทางด้านหนึ่ง เวินเที๋ยนเที๋ยนกำลังให้ฉวีผิงสืบค้นข่าวคราวที่เกี่ยวกับหล่อนเจียนี

หามานานขนาดนี้แล้ว ในที่สุดก็มีคนพูดถึง ว่าเคยเห็นเธอปรากฏตัวที่ตึกอาคารใหญ่ในตัวเมือง

เวินเที๋ยนเที๋ยนเห็นที่อยู่นั้นแล้วก็รู้สึกแปลกใจ เนื่องจากว่าเวลาและสถานที่ที่หล่อนเจียนีปรากฏตัวนั้น พอดีกับวันนั้นที่เวินเที๋ยนเที๋ยนไปดูแหวนขอแต่งงานกับหมินอันเกอพอดี

แต่เธอจำได้ว่าวันนั้นเหมือนกับจะไม่เห็นหล่อนเจียนีเลยนี่

เวินเที๋ยนเที๋ยนคิดไปพลางเอ่ยขึ้น : “สืบต่อไป ในเมื่อเธอยังไม่ได้ไปไหน จะต้องอยู่แถวๆนี้อย่างแน่นอน หาตัวคนเจอแล้วอย่าเพิ่งเผยแพร่ออกไปนะ เอาตัวกลับมาเลย”

“ครับ”

ฉวีผิงไปแล้ว เวินเที๋ยนเที๋ยนจึงตกอยู่ในความเงียบอีกครั้ง

ก่อนหน้านี้เธอรู้สึกว่าหล่อนเจียนีไม่ได้ไปจากเมืองหลวง แต่พวกเธอหาอย่างไรก็หาไม่เจอ ก็คาดการณ์เอาไว้ว่าเธอคงจะหาที่หลบซ่อนตัวอยู่ในเมืองหลวง แม้กระทั่งเป็นไปได้ที่อาจจะอยู่ในคฤหาสน์ตระกูลหล่อน

คิดไม่ถึงเลยว่าเธอจะกล้าขนาดนี้ จะมาปรากฏอยู่ที่สาธารณะตอนนี้

ทุกครั้งเธอจะบังเอิญขนาดนี้ สามารถหลีกเลี่ยงการติดตามตัวได้ทุกครั้งแบบนี้เชียวหรือ?

เวินเที๋ยนเที๋ยนกำลังคิดอยู่นั้น เงยหน้าขึ้นมา ก็เห็นจี้จิ่งเชินเดินเข้ามาจากทางด้านนอกพอดี

เวินเที๋ยนเที๋ยนเห็นเขาแล้ว ก็รู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย เห็นสัมภาระที่ให้คนส่งเข้ามา จึงเอ่ยขึ้นด้วยความตกใจ : “สองวันนี้จะต้องพักอยู่ที่นี่จริงๆหรือคะ? แม่ครัวจะไม่โกรธใช่ไหม?”

ครั้งที่แล้วจี้จิ่งเชินพาเวินเที๋ยนเที๋ยนกลับคฤหาสน์ พบกับการร่วมพิจารณาคดีทั้งสามฝ่าย ถึงแม้ว่าสุดท้ายแล้วแม่ครัวและพ่อบ้านจะแสดงออกมาว่าเข้าใจ แต่เป็นการยุ่งยาก จี้จิ่งเชินจึงตัดสินใจ ในเมื่อเวินเที๋ยนเที๋ยนมาไม่ได้ ถ้าอย่างนั้นก็เขาเป็นฝ่ายมาแทน

พักอยู่ที่ตระกูลหล่อนก็ไม่ต้องคอยหลีกเลี่ยงพ่อบ้านกับแม่ครัวเหมือนกับเป็นขโมย จึงรีบให้คนเก็บสัมภาระอย่างลวกๆย้ายเข้ามา

ก่อนหน้านี้ตอนที่เวินเที๋ยนเที๋ยนได้ยินเขาพูดถึง ยังรู้สึกสงสัยอยู่บ้าง รู้สึกว่าจี้จิ่งเชินที่เป็นถึงประธานบริษัทเอ็มไอกรุ้ป ถ้าหากย้ายมาจริงๆ จะต้องถูกคนอื่นหัวเราะเยาะอย่างไม่แคร์แน่ๆ

แต่คิดไม่ถึงว่าเขาจะมาจริงๆ

เดิมทีจี้จิ่งเชินไม่ได้แคร์ความคิดของคนอื่นๆอยู่แล้ว เขาเชื่อมั่นในการกระทำของตัวเอง

ได้ยินคำพูดที่ดูประหลาดใจของเวินเที๋ยนเที๋ยน จึงเอ่ยขึ้นเพียง : “ครั้งที่แล้วคุณบอกว่าเคอเหยียนรุ่ยช่วยคุณออกแบบชุดแต่งงานยังต้องใช้เวลาอีกเดือนนึงถึงจะเสร็จ แม้ว่าของอื่นๆจะเตรียมพร้อมแล้ว หนึ่งเดือนเชียวนะ”

เขาเอ่ยขึ้น เวินเที๋ยนเที๋ยนมองเห็นความน้อยใจในแววตาของเขา จึงหัวเราะขึ้นอย่างหยอกล้อ ทำได้เพียงแค่ต้องยินยอม

“ถ้าอย่างนั้นพี่ย้ายมาก็ดีแล้วนี่คะ”

จี้จิ่งเชินยกยิ้มมุมปาก แล้วสั่งกับคนข้างหลัง : “เอาของไปไว้ที่ห้องนอนของเที๋ยนเที๋ยน”

“ครับ”

สองสามคนนั้นพยักหน้า แล้วเอาของที่เตรียมมาออกไป

เมื่อเวินเที๋ยนเที๋ยนได้ยินแล้ว จึงย้อนถาม : “ฉันพูดเมื่อไหร่กัน ว่าพี่จะอยู่ห้องนอนเดียวกับฉัน?”

จี้จิ่งเชินหันกลับมามอง

“อ่อ? เที๋ยนเที๋ยนไม่อยากอยู่ด้วยกันกับผม แล้วยังคิดอยากจะอยู่กับใครกัน?”

เวินเที๋ยนหน้าแดงขึ้นมาเพราะคำพูดของเขา จึงหันหน้าเพื่อหลบสายตาของจี้จิ่งเชิน

“ฉันหมายถึงว่า ฉันนอนคนเดียวได้ต่างหาก”

จี้จิ่งเชินเดินเข้ามา แล้วจับเอวของเวินเที๋ยนเที๋ยนเอาไว้

“แต่ผมนอนไม่ได้นี่ครับ” เขาเอ่ยพูดด้วยน้ำเสียงที่ทุ้มต่ำ : “ถ้าไม่มีเที๋ยนเที๋ยน ก็คงนอนไม่หลับทั้งคืน”

ว่าแล้วก็เว้นวรรคไป แล้วเอ่ยพูดขึ้นมาใหม่ : “แต่ถ้ามีเที๋ยนเที๋ยน ก็คงไม่ได้หลับทั้งคืน”

น้ำเสียงทุ้มต่ำ และลมหายใจร้อนๆก็รดตรงใบหูของเธอ ทำให้เวินเที๋ยนเที๋ยนหน้าแดงขึ้นมาทันที

เธอละสายตาออกไป แล้วเอ่ยขึ้นมาอย่างตั้งใจ : “พูดแบบนี้ ฉันก็เป็นแค่ยานอนหลับเท่านั้นเองหรือคะ?”

“เป็นยานอนหลับที่หวานที่สุดและมีประสิทธิภาพมากที่สุดในโลก แล้วก็มีแค่ผมคนเดียวเท่านั้นที่จะใช้มันได้”

จี้จิ่งเชินโอบเอวของเธอเอาไว้ด้วยมือเพียงข้างเดียว ก้มหน้าลงมาเล็กน้อย เพื่อดึงระยะห่างของทั้งสองคนให้ใกล้กันมากขึ้น ดวงตานั้นเต็มไปด้วยรอยยิ้ม อ่อนโยนอย่างไม่มีขีดจำกัด

มือทั้งสองข้างของเวินเที๋ยนเที๋ยนยันอยู่ตรงหน้าอกของเขา แล้วเลี่ยงไปทางด้านหลังเล็กน้อย

พลางเอ่ยขึ้นมาอย่างเลี่ยงไม่ได้ : “พี่อยากจะเข้าไปอยู่ก็เข้าไปอยู่สิ แต่เราต้องทำข้อตกลงกันก่อนนะคะ”

จี้จิ่งเชินได้ยินแล้ว จึงเลิกคิ้วขึ้นมาเล็กน้อย

“ลองว่ามาซิครับ”

เวินเที๋ยนเที๋ยนชูนิ้วขึ้นมาหนึ่งนิ้ว

“ข้อแรก ทุกๆเรื่องจะต้องใจเย็นๆ ห้ามวู่วามเกินไป”

เวินเที๋ยนเที๋ยนกังวลว่าต่อไปถ้าหากเจอตัวหล่อนเจียนีแล้ว เกิดความขัดแย้งกันระหว่างตัวเองกับเธอ จี้จิ่งเชินจะวู่วามเกินไป

จี้จิ่งเชินคิดไตร่ตรองอยู่พักหนึ่ง แล้วถึงได้พยักหน้าลงอย่างไม่อยากจะยินยอมซักเท่าไรนัก

“ผมจะพยายาม”

ว่าแล้ว นิ้วมือก็ลูบไล้อยู่ตรงเอวของเวินเที๋ยนเที๋ยน น้ำเสียงแหบพร่า “ข้อสองล่ะครับ?”

เวินเที๋ยนเที๋ยนหน้าแดง แล้วเลี่ยงจากการเคลื่อนไหวของเขา

พลางบ่นออกมาเบาๆ : “พี่ตั้งใจหน่อยสิคะ”

“นี่ผมก็ตั้งใจมากแล้วนะ”

เวินเที๋ยนเที๋ยนจึงเอ่ยขึ้น : “ข้อสอง มีเรื่องบางเรื่อง ที่พี่ห้ามพูดออกไปเป็นอันขาด”

“เรื่องอะไรครับ?”

“เดี๋ยวฉันจะบอกพี่เอง”

ความลับที่เวินเที๋ยนเที๋ยนจะบอก ก็คือเรื่องที่ปิดบังหลวนจื่อเอาไว้ เรื่องแผนที่แอบเตรียมขอแต่งงานของหมินอันเกอนั่นเอง

ตอนนี้ซื้อแหวนเป็นที่เรียบร้อยแล้ว รอเพียงแค่โอกาสที่เหมาะสมขอแต่งงานเพียงเท่านั้น

ถ้าหากจี้จิ่งเชินพักอยู่ที่นี่ อาจจะต้องรู้เรื่องนี้เข้า จะต้องเตรียมตัวเอาไว้ให้ดีก่อน

เวินเที๋ยนเที๋ยนไม่ได้อธิบายให้ชัดเจน แต่เอ่ยขึ้น : “ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไรหรอกค่ะ พี่รับปากฉันก่อนสิ”

จี้จิ่งเชินคิดแล้ว จึงได้พยักหน้าลง แล้วก้มตัวลงมาเล็กน้อย เอาศีรษะวางไว้บนไหล่ของเวินเที๋ยนเที๋ยน พลางเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำ : “ยังมีข้อสุดท้ายอีกคืออะไรหรือครับ?”

“ข้อสุดท้าย……”

เวินเที๋ยนเที๋ยนไม่รู้ว่าคิดไปถึงอะไร ใบหน้าจึงแดงขึ้นมาเล็กน้อย แล้วมองไปรอบๆ

ตอนนี้ฉวีผิงกับแม่ครัวก็ไม่อยู่ จึงได้กดเสียงให้ต่ำลง แล้วเอ่ยพูดขึ้นมาเบาๆ

“ถ้าหากฉันต้องการพักผ่อน ก็ต้องได้พัก……”

ถึงแม้ว่าเธอจะพูดอ้อมค้อม แต่จี้จิ่งเชินก็เข้าใจตั้งแต่แรกแล้ว ยังไม่ทันได้พูดออกมาก็อดที่จะหัวเราะขึ้นมาไม่ได้

เขาหันหน้ามา ริมฝีปากสัมผัสกับผิวบอบบางตรงคอของเวินเที๋ยนเที๋ยนแล้วจึงฉวยโอกาสจูบลงไป

ไม่ได้ตอบคำถาม แต่เอ่ยถามขึ้นมาก่อน : “ถ้าอย่างนั้นตอนที่เวินเที๋ยนเที๋ยนอยากจะพักผ่อนเป็นตอนไหนกันล่ะ?”

ใบหน้าของเวินเที๋ยนเที๋ยนยิ่งแดงมากขึ้น ตอบกลับอย่างติดๆขัดๆ : “ก็ต้องตอนกลางคืนสิคะ”

“อ่อ ผมรู้แล้วล่ะ” จี้จิ่งเชินพยักหน้าอย่างสบายใจ “ไม่มีปัญหาอยู่แล้วครับ”

เวินเที๋ยนเที๋ยนได้ยินคำตอบของเขาแล้ว ในใจก็รู้สึกเซอร์ไพรส์และรู้สึกประหลาดใจอยู่บ้าง ว่าทำไมจี้จิ่งเชินถึงได้ยินยอมรวดเร็วขนาดนี้?

ยังไม่ทันได้เข้าใจนั้น จู่ๆสายตาก็เปลี่ยนไปอย่างกะทันหัน

จี้จิ่งเชินคว้าเอวแล้วอุ้มเธอขึ้นมา พาเธอเดินขึ้นไปยังด้านบน

เวินเที๋ยนเที๋ยนตกใจ รีบจับไหล่เขาเอาไว้

“พี่จะทำอะไรคะ?”

จี้จิ่งเชินอุ้มเธอ มุมปากยกขึ้นมาเล็กน้อย แววตาปรากฏถึงความเจ้าเล่ห์ออกมา ก้าวเท้าแล้วเดินขึ้นไปยังด้านบน

“ไปลองทดสอบเตียงของห้องนอนเที๋ยนเที๋ยนไงว่าสบายหรือเปล่า