เมียหวานของประธานเย็นชา – บทที่816 เสพสุขในช่วงเวลานั้น

บทที่816 เสพสุขในช่วงเวลานั้น

“เอาล่ะค่ะ พวกเรารีบไปตกปลากันดีกว่า สองตัวดูเหมือนจะไม่พอกินนะ”

หันกลับมานั้น กลับเห็นว่าจี้จิ่งเชินกำลังมองตัวเองอยู่ตลอด

“ทำไมคะ? หน้าฉันมีโคลนใช่ไหม?”

แววตาของจี้จิ่งเชินเต็มไปด้วยความอ่อนโยน

“ผมกำลังคิดว่า ผมได้แต่งงานกับเวินเที๋ยนเที๋ยน ช่างเป็นโชคดีของผมจริงๆ”

ลมหายใจอุ่นๆของเขารดอยู่ตรงข้างๆหูของเวินเที๋ยนเที๋ยน

ทำให้เธอยิ่งรู้สึกเขินอายมากขึ้น อุณหภูมิบนใบหน้าสูงขึ้น

“ใช่สิคะ” เวินเที๋ยนเที๋ยนหน้าแดง พลางจงใจเอ่ยพูดขึ้นมา : “เพราะฉะนั้นจะต้องรักษาเอาไว้ให้ดีๆนะคะ”

จี้จิ่งเชินพยักหน้าลง แล้วอาศัยตอนที่เวินเที๋ยนเที๋ยนไม่ทันได้ระวังนั้น จุมพิตลงบนใบหน้าของเธอ

“ใช้ชีวิตของผมรักและทะนุถนอมไปแล้วล่ะครับ”

เวินเที๋ยนเที๋ยนพูดไม่ออก ในใจรู้สึกอบอุ่น

“ฉัน ฉันไปตกปลาแล้วดีกว่า!”

เธอกลับมาที่ตำแหน่งของตัวเอง ด้วยท่าทางที่ว่าฉันกำลังตั้งใจตกปลาอยู่เช่นนั้น

แต่จี้จิ่งเชินกลับตามมา “ต้องช่วยกันสิครับ ถึงจะสำเร็จ”

“………”

จี้จิ่งเชินนั่งอยู่ข้างๆเวินเที๋ยนเที๋ยน แล้วโอบกอดเธอเอาไว้

เวินเที๋ยนเที๋ยนใช้ข้อศอกผลักจี้จิ่งเชินที่ตามติดเป็นพลาสเตอร์ยาคนนี้

จี้จิ่งเชินก็คลายอ้อมกอดอย่างคล้อยตาม

“ไม่ต้องให้ผมสอนคุณแล้วจริงๆใช่ไหมครับ?”

“ฉันคงจะสามารถทำเองได้แล้วล่ะค่ะ”

จี้จิ่งเชินถึงได้เก็บมือไปในที่สุด แล้วเดินไปทางด้านข้าง ทิ้งเอาไว้เพียงประโยคเดียว

“อย่าลืมที่เราพนันกันไว้นะครับ ถ้าผมชนะ จะขอรางวัลนะ”

ว่าแล้ว ก็มองใบหน้าที่กลายเป็นสีแดงของเวินเที๋ยนเที๋ยน จี้จิ่งเชินถึงได้ยิ้มแล้วเดินไป

เวินเที๋ยนเที๋ยนได้ยินแล้วนั้น ก็อยากที่จะเอาชนะ

แต่เธอเพิ่งจะเรียนตกปลาได้ไม่นาน แน่นอนว่าคงสู้จี้จิ่งเชินไม่ได้อยู่แล้ว ภายในเวลาครึ่งชั่วโมง เขาตกปลาได้ติดๆกันถึงสามตัวแล้ว

“พี่……”

แววตาของเวินเที๋ยนเที๋ยนกำลังมองไปยังจี้จิ่งเชินด้วยตกตะลึงอย่างเห็นได้ชัด

“อาหารกลางวันของพวกเราครับ”

จี้จิ่งเชินชี้ไปในถังที่ยังมีปลาดิ้นอยู่ด้านใน

ในถังนั้นใส่น้ำเอาไว้ ปลาสี่ตัวอยู่ข้างในอย่างเบียดเสียดกันเป็นอย่างมาก

เธอมองดูชัยชนะของจี้จิ่งเชิน หลังจากนั้นก็มองมายังถังของตัวเองที่มีปลาอยู่โดดเดี่ยวเพียงตัวเดียว

ไม่รู้ว่าควรจะพูดอะไรดี

“ไม่ยุติธรรมเลย ก่อนหน้านี้ฉันไม่ได้พูดว่าจะมีรางวัลซะหน่อย”

แววตาที่มีรอยยิ้มของจี้จิ่งเชินนั้นมองไปยังเวินเที๋ยนเที๋ยน เขาลุกขึ้นยืน แล้วก็ย้ายมาอยู่ข้างๆเวินเที๋ยนเที๋ยน

“พี่อย่าเข้ามานะ พี่จะทำให้ปลาฉันตกใจหนีไปหมดแล้ว!”

ถึงแม้ว่าคำพูดจะเป็นเช่นนี้ แต่เวินเที๋ยนเที๋ยนกลับไม่ได้ผลักเขาออกไปจริงๆ

ทำให้ปลาตกใจนั่นเป็นแค่ข้ออ้างเพียงเท่านั้น ที่ตะขอเกี่ยวเบ็ดของเธอนั้นไม่ได้มีปลากินเหยื่อเลย จึงไม่ได้มีความเป็นไปได้ที่จะทำให้ปลาตกใจหนีไปเช่นนั้น

เธอก็แค่โมโหเพียงเท่านั้น

“ผมแค่จะทำให้คุณเซอร์ไพรส์นี่ครับ”

ที่เขาบอกว่าตัวเองตกปลาไม่เป็น ก็อยากจะให้เวินเที๋ยนเที๋ยนรู้สึกเซอร์ไพรส์

เป็นเซอร์ไพรส์ที่เขาเตรียมเอาไว้ให้เธอ

“ไม่ได้ดีใจ มีเพียงแค่ความประหลาดใจเท่านั้นแหล่ะค่ะ”

เวินเที๋ยนเที๋ยนเหลือบมองเขาแวบหนึ่ง พลางเอ่ยขึ้นมาอย่างไม่พอใจ : “ไม่มีรางวัลนะ”

จี้จิ่งเชินก้มหน้าลง เอาคางเกยไว้ตรงไหล่ของเวินเที๋ยนเที๋ยน

“พวกเรากำลังฮันนีมูนกันอยู่นะ เที๋ยนเที๋ยน”

เวินเที๋ยนเที๋ยนได้ยินแล้ว ยิ่งหน้าแดงขึ้นไปกว่าเดิม

“ถ้าอย่างนั้นฉันไม่ทำข้าวต้มปลาให้พี่แล้วนะ”

ดวงตาคู่นั้นของจี้จิ่งเชินจ้องมองเธอ ไม่คิดว่าจะมีความน้อยใจอยู่ในนั้น

“ผมยังต้องคอยบริการให้กับเที๋ยนเที๋ยนไปทั้งชีวิตนะ จะให้ร่างกายนี้หิวตายไม่ได้นะครับ”

เขาพูดอย่างจริงจังผิดปกติ ราวกับเป็นเช่นนั้นจริงๆเสียอย่างนั้น

เวินเที๋ยนเที๋ยนถึงกับพูดไม่ออกขึ้นมาในทันที

จี้จิ่งเชินพูดเหมือนกับว่าร่างกายนี้ของเขา ใช้เพื่อจะเอาไว้บริการเธออย่างไรอย่างนั้น

จะทำอย่างไรดี?

เธอก็พูดสู้เขาไม่ได้อีกแล้ว

อีกทั้ง เวินเที๋ยนเที๋ยนเองก็ไม่ได้หวังจะให้จี้จิ่งเชินหิวด้วย

“ฉันรู้แล้วค่ะ”

เห็นเธอยอมแล้ว จี้จิ่งเชินจึงยิ้มออกมา แล้วกอดเวินเที๋ยนเที๋ยนเอาไว้

มีจี้จิ่งเชินคอยช่วยแล้ว เวินเที๋ยนเที๋ยนก็ได้ผลงานใหม่ด้วยเช่นกัน

จนตอนสุดท้ายนับจำนวนแล้วนั้น เวินเที๋ยนเที๋ยนก็เอ่ยขึ้นด้วยความเซอร์ไพรส์ : “สิบสองตัว!”

เพียงแค่เวลาสั้นๆในช่วงสาย เธอกับจี้จิ่งเชินก็ตกปลาได้ถึงสิบสองตัว!

อาหงยิ้มออกมาอย่างพอใจ : “ไม่เลวเลยนี่ครับ”

เวินเที๋ยนเที๋ยนมองในถังของเขาด้วยความสงสัย แล้วก็ตกตะลึงกับปลาที่หนาแน่นอยู่ด้านใน

“อาหงลุงตกได้เยอะขนาดนี้เลยหรือคะ?”

เมื่อครู่นี้เธอยังสงสัยอยู่เลยว่าอาหงไปไหน ไม่เลยว่าที่หายเงียบไปจะได้ผลงานมากกว่าพวกเขาหลายเท่าแบบนี้

“แน่นอนสิครับ ผมอาศัยพวกนี้กินข้าวนะครับ” อาหงยิ้มออกมาอย่างซื่อๆ

จี้จิ่งเชินเก็บอุปกรณ์ตกปลาเสร็จเรียบร้อยแล้ว พาเวินเที๋ยนเที๋ยนเดินออกมา

“พวกเราไม่ได้ทานมื้อกลางวันกันที่นี่หรอกหรือคะ?”

เวินเที๋ยนเที๋ยนสังเกตเห็นว่าเขาเทน้ำในถังทิ้งไปแล้ว เหลือเพียงแค่ติดก้นถังเอาไว้ให้ปลายังพอได้มีชีวิตอยู่ต่อ

ได้ยินเวินเที๋ยนเที๋ยนเอ่ยถามแล้ว จี้จิ่งเชินจึงหันมา แล้วยกยิ้มให้เธอ

“พวกเราจะไปปิกนิกกันที่ทะเลไงครับ”

ปิกนิก?

เวินเที๋ยนเที๋ยนมองเขาอย่างเซอร์ไพรส์

จี้จิ่งเชินเอ่ยพูดต่อ : “ผมให้พวกเขาเตรียมของไว้ก่อนหน้านี้แล้ว ขนออกมาก็สามารถใช้งานได้เลย”

เวินเที๋ยนเที๋ยนมองปลาที่อยู่ในถัง

“เยอะขนาดนี้ดูเหมือนเราจะกินกันไม่หมดนะคะ”

มองดูท้องทะเลที่ไร้ขอบเขตเช่นนี้แล้ว เวินเที๋ยนเที๋ยนจึงเอ่ยพูดขึ้นมาอย่างร่าเริง : “พวกเรากินกันไม่เยอะขนาดนี้หรอกค่ะ ถ้าไม่อย่างนั้นเราปล่อยไปบางส่วนก่อนดีกว่านะคะ”

จี้จิ่งเชินได้ยินแล้ว

“ไม่มีปัญหาครับ”

เวินเที๋ยนเที๋ยนยกถังนั้นแล้วเตรียมจะเดินไปที่ทะเล จี้จิ่งเชินยื่นมือออกมาเพื่อรับถังในมือของเธอมา

“ถ้าอย่างนั้นผมช่วยนะ”

เมื่อครู่นี้เธอเอาผลงานของเธอและจี้จิ่งเชินมารวมกันเป็นถังเดียวแล้ว

“ฉันอ่อนแอขนาดนั้นซะที่ไหนกัน?”

เวินเที๋ยนเที๋ยนมองเขาอย่างเลี่ยงไม่ได้ “ไม่เป็นไรครับ”

“พวกเราเป็นสามีภรรยากันไม่ใช่หรือคะ ในเมื่อเป็นสามีภรรยา ก็ต้องแบ่งเบากันเป็นเรื่องปกติไม่ใช่หรือ?”

การพูดมีสำบัดสำนวนต่างๆนานาของจี้จิ่งเชิน ก็ไม่สามารถต้านทานประโยคเดียวที่แสนอ่อนโยนของเวินเที๋ยนเที๋ยนที่ว่า “พวกเราเป็นสามีภรรยากัน” ได้เลย

เขาจึงทำได้เพียงต้องยอมให้ถังที่มีน้ำหนักเพียงครึ่งเดียวให้กับเธอ

เวินเที๋ยนเที๋ยนอดที่จะยิ้มมุมปากไม่ได้

ถึงแม้ว่าถังนั้นจะหนักไปบ้าง แต่การแบ่งเบากันนี้ เป็นเพราะจี้จิ่งเชินจึงทำให้เปลี่ยนไปด้วยความหวานชื่นขึ้นมาได้

เป็นการแบ่งเบาภาระที่สุขใจมาก

คิดมาถึงตรงนี้แล้วนั้น เธอก็ยิ้มออกมาอย่างควบคุมไม่ได้

เดินมาซักพักหนึ่ง ตอนที่ถึงทางแยกนั้น เวินเที๋ยนเที๋ยนกลับพบว่าอาหงไม่ได้จะไปด้วยกันกับเธอ

เธอรีบเอ่ยถามขึ้น : “อาหง ไม่ไปชายทะเลด้วยกันหรือคะ?”

“ไม่ดีกว่าครับ ผมมันคนแก่คนนึง ไปอยู่ด้วยกันในช่วงเวลาเดทของพวกคุณ ไม่ดีหรอก!”

อาหงมองทั้งสองคน แววตามีความเศร้าเสียใจ “ถ้าหากภรรยาของผมไม่จากโลกนี้ไปเร็วแบบนี้ คงจะอยู่ข้างๆผมอยู่ตลอดเวลาเหมือนกันสินะ? คนบางคน เรื่องบางเรื่อง พลาดไปแล้วก็ไม่มีอีกแล้ว ทั้งสองคนอยู่กับความสุขในตอนนี้ดีที่สุดแล้วครับ”

ได้ยินแล้ว เวินเที๋ยนเที๋ยนจึงหันมามองจี้จิ่งเชิน แล้วจับมือเขาเอาไว้แน่น

จี้จิ่งเชินเอ่ยพูดขึ้นอย่างหนักแน่น : “เที๋ยนเที๋ยนเป็นภรรยาของผม ผมจะปกป้องเธอตลอดไป”

“ทั้งสองคนเที่ยวกันให้สนุกนะครับ อยากจะมาตกปลาอีกเมื่อไหร่ ก็เรียกผมได้ตลอดเวลาเลย”

อาหงยิ้ม แล้วโบกมือร่ำลาพวกเขา

เวินเที๋ยนเที๋ยนทำให้ตัวเองมีชีวิตชีวา แล้วเอ่ยขึ้น : “รอหลังจากที่พวกเรากลับมา อาหงก็มาทานอาหารกลางวันกับพวกเรานะคะ”

เขามองจี้จิ่งเชิน เห็นว่าจี้จิ่งเชินไม่ได้คัดค้านอะไร ถึงได้ยิ้มแล้วพยักหน้าลง

“ถ้าอย่างนั้นต้องขอบคุณพวกคุณมากๆเลยนะครับ ฝีมือของคุณเวินเมื่อคืนนี้ ผมยังทานไม่พอเลย”

พูดจบแล้วนั้น ถึงได้พากันออกมา

“อาหงเป็นคนดีนะคะ เสียดายจังที่ภรรยาของเขาจากไปเร็วแบบนี้ เหลือเพียงแค่เขาคนเดียว”

เวินเที๋ยนเที๋ยนเอ่ยพูดขึ้นอย่างเสียดาย

มองออกว่าอาหงเป็นคนมองโลกในแง่ดี อีกทั้งยังเป็นคนที่มีความรักในชีวิตอีกด้วย

มิเช่นนั้นแล้ว เขาก็คงจะไม่ใช้ชีวิตด้วยความพยายามขนาดนั้น ตั้งใจที่จะเลี้ยงดูลูกของเขาแบบนั้น

ในขณะเดียวกัน คำพูดของอาหง เธอเองก็ฟังออก ว่าเขานั้นรักภรรยาของเขามากอีกด้วย

จนถึงตอนนี้ยังคงอยู่คนเดียว และประคับประคองลูกใช้ชีวิตมาได้