บทที่836 ยาพิษ?!!
“นายว่าอะไรนะ?”
คนนั้นทางปลายสายตกใจเสียจนตัวสั่น เอ่ยพูดขึ้นด้วยความสั่นเทา : “พวกเราพบเศษอาหารที่เหลืออยู่ที่โกดังของคุณนาย และจากการตรวจสอบ พบว่ามีสารพิษอยู่ด้วยครับ……”
จี้จิ่งเชินกัดฟันจนกระทั่งรับรู้ถึงกลิ่นคาวเลือดขึ้นมา
“เช็คแน่ใจแล้วใช่ไหม?” เสียงต่ำของเขาเหมือนกับสัตว์ร้ายที่ถูกปิดล้อมเอาไว้ เพียงแค่คิดอยากจะคว้าความหวังสุดท้ายของตัวเองเอาไว้
เขาสูดหายใจเข้า แล้วหลับตาลง
“ไปหาตัวมาให้ฉันเดี๋ยวนี้! ต่อให้ต้องพลิกแผ่นดินหาก็ต้องหาตัวมาให้ฉัน!”
จี้จิ่งเชินตวาดเสียงต่ำ แล้ววางสายไป!
เห็นท่าทางของเขาแล้ว หัวใจของหลวนจื่อนั้นกระตุกขึ้นมาทันใด
“อะไรคะ? เกิดอะไรขึ้น?”
จี้จิ่งเชินลืมตาขึ้นมา แววตานั้นเต็มไปด้วยความเจ็บปวด
“ในโกดังที่เที๋ยนเที๋ยนถูกจับตัวไป พบอาหารที่มียาพิษอยู่ด้วย……..”
สีหน้าของเขาซีดเผือด กัดฟันจนในปากนั้นเต็มไปด้วยกลิ่นคาวเลือด
“เป็นไปได้อย่างไร?” หลวนจื่อตกใจเสียจนหัวใจหล่นลงไปอยู่ตรงตาตุ่ม!
พลางเอ่ยขึ้นมาอย่างลนลาน : “ถ้าอย่างนั้นเที๋ยนเที๋ยนจะทำยังไงคะ? เธอกินของพวกนั้น…..”
เธอหน้าซีด ก้าวถอยหลังไปก้าวหนึ่ง แล้วล้มไปในอ้อมกอดของหมินอันเกอ
จี้จิ่งเชินมีสีหน้าที่แย่มาก เขาไม่ได้สนใจทั้งสองคนนั้นอีก แต่กลับเดินเข้าไปด้านในเลย
ทุกๆก้าว ล้วนแต่เป็นเหมือนกับสัญญาณแห่งความตาย
เขาจะต้องหาตัวเวินเที๋ยนเที๋ยนให้เจอ
คนที่ทำร้ายเที๋ยนเที๋ยน เขาจะไม่ให้พวกนั้นรอดไปได้แน่!
เขาแทบอยากจะฆ่าพวกนั้นไปซะ!
เดิมทีคิดว่ากำหนดตำแหน่งของเวินเที๋ยนเที๋ยนได้แล้ว ไม่นานก็จะสามารถพาตัวเธอกลับมาได้
พ่อบ้านและแม่ครัวคิดว่าจะรอได้รับข่าวดี แต่คิดไม่ถึงเลยว่าเวินเที๋ยนเที๋ยนไม่ใช่เพียงแค่ยังช่วยกลับมาไม่ได้เพียงเท่านั้น แต่กลับยังได้รับข่าวที่ยิ่งแย่ไปกว่าเดิมเสียอีก
ภายในคฤหาสน์นั้นดูมืดมนไปหมด โดยเฉพาะรอบๆตัวจี้จิ่งเชิน ราวกับถูกปกคลุมไปด้วยพายุทอร์นาโดที่รอบล้อมไปด้วยความกดอากาศต่ำ
ไม่มีเวินเที๋ยนเที๋ยน ที่นี่ก็เหมือนว่าจะกลับไปเยือกเย็นเหมือนก่อนหน้านี้อีกครั้ง ไม่มีพลังและชีวิตใดๆทั้งสิ้น
“ไปหา! ไม่ว่ายังไงก็ต้องหามาให้เจอ!”
“ไม่ต้องสนเงินค่าตอบแทนทั้งหมด จะต้องหาตัวเธอให้เจอ! หาไม่เจอพวกนายก็รีบไสหัวออกไปซะ!”
บอร์ดี้การ์ดที่เพิ่งจะมาส่งข่าวใหม่ล่าสุดเพิ่งจะเดินเข้าไปในห้องหนังสือนั้น ก็มีเสียงโมโหของจี้จิ่งเชินดังออกมาจากด้านใน
พ่อบ้านยืนอยู่ตรงด้านนอกประตู ได้ยินเสียงจากด้านในแล้ว จึงถอนหายใจออกมาอย่างเงียบๆ
และเวลานี้เองคนสวนที่ดูแลตรงลานบ้านกลับเดินเข้ามาอย่างลังเล
“พ่อบ้านครับ มีเรื่องนึง……ลองดูนี่สิครับ”
เขาหยิบเอากล่องใบหนึ่งออกมาจากทางด้านหลัง แววตาปรากฏความสงสัยออกมา
“นี่คืออะไร?”
พ่อบ้านรับมาด้วยความสงสัย
คนสวนเอ่ยขึ้น : “ผมเห็นกล่องพัสดุอันนึงที่หน้าประตูครับ เดิมทีคิดว่าจะเอาให้คุณผู้ชายดู แต่ตอนนี้คุณผู้ชาย……”
เขามองประตูห้องหนังสืออย่างลำบากใจ
“ไม่เป็นไร ฉันเอง”
พ่อบ้านเอาของนั้นมา แล้วเปิดกล่องพัสดุด้านนอกออก
เมื่อเปิดฝากล่องออกนั้น พ่อบ้านก็เบิกตาขึ้นมาในทันที ตกใจจนก้าวถอยหลังไปก้าวหนึ่ง
“นี่คืออะไรกัน?”
เขาไม่สนใจอย่างอื่นแล้ว รีบวิ่งเอากล่องที่อยู่ในมือไป แล้วเปิดประตูห้องหนังสือเข้าไปทันที
“คุณผู้ชายครับ! คุณผู้ชาย! คุณรีบดูนี่สิครับ!”
สายตาของจี้จิ่งเชินจ้องมองอยู่ที่ของในกล่องพัสดุนั้น
สร้อยคอหนึ่งเส้นกับกระดาษหนึ่งแผ่น
นี่คือสร้อยคอของเวินเที๋ยนเที๋ยน!
จี้จิ่งเชินหายใจไม่ออก เขากำสร้อยคอเส้นนั้นเอาไว้ด้วยมือที่สั่นเทา
เขาเปิดกระดาษออกอย่างรวดเร็ว นิ้วมือนั้นอดที่จะสั่นตามไปด้วยไม่ได้
บนกระดาษมีลายมือหวัดเขียนเอาไว้ : คืนนี้หนึ่งทุ่มตรงที่เชิงเขาภูเขาเซียงซาน เอาตัวเวินหมิงเฮ่ากับเหยาเย้นมาแลกเวินเที๋ยนเที๋ยนไป อย่าแจ้งตำรวจ แล้วก็อย่าพาคนอื่นมาด้วย ไม่อย่างนั้นฉันจะฆ่าตัวประกันทิ้งซะ
ลงชื่อ—
เวินหงไห่!
“เป็นเขา!”
จี้จิ่งเชินกัดฟันด้วยความแค้น ทุบกำปั้นลงบนโต๊ะ
เวินหงไห่ที่พวกเขาค้นตามจับตัวกันอย่างยากลำบาก ไม่คิดเลยว่าจะมาเสี่ยงลักพาตัวเวินเที๋ยนเที๋ยนไป
สมควรตาย!
ถ้าหากเขาหาตัวเวินหงไห่ได้เร็วกว่านี้ ก็คงจะไม่……..
จี้จิ่งเชินรู้สึกโกรธตัวเอง ความเจ็บปวดที่มือนั้น เทียบไม่ได้กับความเจ็บปวดภายในใจของเขาเลย
เขาสูดหายใจเข้าลึกๆ เมื่อเอ่ยพูดขึ้นนั้น ไม่คิดว่าจะเอ่ยพูดอย่างติดๆขัดๆขึ้นมา
“เวินหงไห่! ถ้าแกกล้าทำร้ายเที๋ยนเที๋ยนแม้แต่ปลายผม ฉันจะฆ่าแก! ฆ่าแก!”
พ่อบ้านเห็นลายมือบนกระดาษแล้ว ในใจก็รู้สึกตกตะลึง
“เขาต้องการตัวเหยาเย้นกับเวินหมิงเฮ่า? แต่……”
เขายังรู้สึกลังเลอยู่บ้าง
แต่จี้จิ่งเชินสั่งออกมาด้วยน้ำเสียงที่เย็นชา : “ส่งคนไปรับตัวเหยาเย้นกับเวินหมิงเฮ่าที่สถานเลี้ยงเด็กกำพร้ามาเดี๋ยวนี้!”
หลวนจื่ออ้าปากด้วยความลังเล
หมินอันเกอโอบไหล่เธอไว้ พลางส่ายหน้าให้เธอ
พวกเขามองออก เวินหงไห่มาถึงขั้นต้องทุ่มสุดตัวแล้ว ถ้าหากพวกเขาไม่ทำตามความต้องการของเขา เวินเที๋ยนเที๋ยนอาจจะตกอยู่ในอันตราย
เอาตัวเหยาเย้นกับเวินหมิงเฮ่าให้กับฝ่ายนั้น อาจจะยังพอมีเวลาทำให้การปะทะคลี่คลายลงได้บ้างเล็กน้อย
อีกทั้งในเมื่อฝ่ายนั้นส่งพัสดุมา จะต้องมีการสังเกตความเคลื่อนไหวเป็นการส่วนตัวของตระกูลจี้อย่างแน่นอน
เห็นพวกเขาพาตัวเหยาเย้นกับเวินหมิงเฮ่ามาแล้ว จะต้องผ่อนความระวังตัวนี้ลงอย่างแน่นอน อย่างน้อยๆเวินหงไห่ก็จะไม่ทำอะไรที่เป็นภัยกับเวินเที๋ยนเที๋ยน
พวกเขาถึงจะได้มีทางหนีทีไล่ได้บ้าง
หลวนจื่อถอนหายใจ จึงไม่ได้ห้ามจี้จิ่งเชิน
เพราะแม้แต่ตัวเอง ก็หาวิธีที่ดีกว่านี้ไม่ได้แล้วเช่นกัน
แต่ตอนนี้เวินเที๋ยนเที๋ยนจะเป็นตายอย่างไรบ้างก็ไม่รู้ ตกอยู่ในกำมือของเวินหงไห่
เธอทำไม่ได้ถ้าจะต้องเห็นตายไปต่อหน้าต่อตาโดยไม่ได้ช่วยอะไรแบบนี้
ไม่นาน ลูกน้องของจี้จิ่งเชินก็พาตัวเหยาเย้นกับเวินหมิงเฮ่ามา
เห็นบรรยากาศที่จริงจังทั้งคฤหาสน์แล้ว ก็รู้สึกเป็นกังวลขึ้นมาโดยไม่รู้ตัว
“เกิดอะไรขึ้นคะ?”
แววตาของจี้จิ่งเชินนั้นเย็นชาเป็นอย่างมาก แต่มีเพียงตัวเขาเท่านั้นที่รู้ว่าในใจกำลังหวาดกลัวมากแค่ไหน!
“เที๋ยนเที๋ยนถูกลักพาตัวไป เป็นเวินหงไห่ เขาต้องการให้เอาตัวพวกคุณไปแลก”
“อะไรนะ?” ใบหน้าของเหยาเย้นเต็มไปด้วยความตื่นตกใจ
คาดไม่ถึงว่าจะเป็นเวินหงไห่?
จี้จิ่งเชินมองแวบหนึ่ง แล้วเอ่ยขึ้นอย่างเย็นชา : “พรุ่งนี้ พวกคุณไปแลกเปลี่ยนตัวกับผม”
แววตาของเขาไม่มีอาการหวั่นไหวใดๆ
เมื่อเทียบกับความปลอดภัยของเวินเที๋ยนเที๋ยน ต่อให้เป็นเหยาเย้นกับเวินหมิงเฮ่าสำหรับเขาแล้วก็ไม่มีค่าพอให้ต้องพูดถึงอยู่แล้ว
ต้องการเพียงแค่แลกตัวเธอกลับมา
ต้องการเพียงให้เที๋ยนเที๋ยนปลอดภัย!
เหยาเย่นมีปฏิกิริยาตอบรับอย่างรวดเร็ว เธอกัดฟัน พลางเอ่ยขึ้นมาอย่างมุ่งมั่น : “คุณจี้ไม่ต้องกังวลนะคะ เรื่องนี้เกิดขึ้นเพราะฉันกับหมิงเฮ่า ไม่ควรจะต้องให้เที๋ยนเที๋ยนมาแบกรับแทนพวกเราอยู่แล้ว”
จี้จิ่งเชินไม่คิดว่าเธอจะยอมรับได้อย่างเด็ดขาดขนาดนี้ จึงพยักหน้าลงเล็กน้อย
“ขอบคุณครับ”
……….
ตกกลางคืน
เชิงเขาเซียงซาน
จี้จิ่งเชิน เหยาเย้น และเวินหมิงเฮ่าได้มาถึงสถานที่นัดหมายก่อนแล้ว กำลังรอเวินหงไห่มาถึง
สีท้องฟ้าค่อยๆมืดลง และทัศนวิสัยในการมองเห็นก็เริ่มลดลงด้วยเช่นกัน
จี้จิ่งเชินยืนดูตรงที่เดิม แววตาเย็นชา
วิทยุสื่อสารขนาดเล็กตรงหลังใบหูนั้นมีเสียงของบอร์ดี้การ์ดดังขึ้น
“ประธานจี้ครับ เตรียมทุกอย่างเอาไว้เรียบร้อยแล้วครับ”
สถานที่อำพรางบริเวณรอบๆต้นไม้ในป่ามีบอร์ดี้การ์ดจำนวนนับไม่ถ้วนซ่อนตัวอยู่ รอปฏิบัติการลงมือได้ทุกเวลา
เพียงแค่เมื่อเวินหงไห่ปรากฏตัว ก็จะรีบควบคุมตัวเขาอย่างรวดเร็ว!
เมื่อได้ยินการตอบรับแล้ว จี้จิ่งเชินจึงพยักหน้าลงเล็กน้อย และไม่ได้พูดอะไรออกมา
เวลาค่อยดึกขึ้นทีละนิดๆ ห่างจากเวลาที่นัดไว้เกินกว่าสองชั่วโมงแล้ว!
แต่เวินหงไห่กลับยังคงไม่ปรากฏตัวออกมา
เหยาเย้นมองไปรอบๆอย่างกังวล
“เขายังไม่มา…..จะเป็นเพราะสังเกตเห็นอะไรหรือเปล่าคะ?”
