บทที่ 854 ผมปวดใจ
เวินเที๋ยนเที๋ยนได้ยินที่หลวนจื่อพูด ก็รู้สึกว่าการอยู่ในห้องทั้งวันไม่ดีต่อทารก
ไม่รู้ว่าทำไม คลิปที่จี้จิ่งเชินพูดนั้นถึงได้ค่อยๆ หายไปจากอินเทอร์เน็ตและโทรทัศน์
เวินเที๋ยนเที๋ยนรู้สึกใจไม่สงบเล็กน้อย
อะไรทำให้เขาเปลี่ยนความคิด?
ยอมแพ้?
หรือว่า……
เธอไม่กล้าที่จะคิดต่อไป จึงลองออกไปเดินเล่น
ทารกในครรภ์พึ่งจะได้สามเดือนเต็ม เมื่อสวมเสื้อคลุมแล้วก็มองไม่ออก และไม่ส่งผลต่อการเคลื่อนไหวของเธอ
เวินเที๋ยนเที๋ยนใช้โอกาสนี้เดินรอบๆ หมู่บ้านและซื้อผักผลไม้อีกมากมาย
คนที่นี่น้อยมากที่ติดตามข่าวสาร ดังนั้นจึงไม่รู้จักเวินเที๋ยนเที๋ยน คิดแค่ว่าเธอมาเยี่ยมญาติ
ระหว่างทางได้พูดคุยกับพ่อค้าอยู่สักพัก เวินเที๋ยนเที๋ยนก็รู้สึกโล่งมากขึ้น และหิ้วของกลับบ้าน
เดินมาได้ครึ่งทาง ถุงที่ใส่แอปเปิลไม่รู้ว่าครูดกับอะไรจนเป็นรู ลูกแอปเปิลที่อยู่ข้างในจึงร่วงออกมา
“แย่แล้ว”
เธอรีบย่อตัวลงเก็บแล้วหอบไว้ในอ้อมแขน
แล้วนี่จะกลับไปอย่างไรดี?
ขณะกำลังครุ่นคิด กลับเห็นถุงผ้าใบใหม่เอี่ยมตกอยู่ที่พื้น
อยู่ในสภาพดี……
เวินเที๋ยนเที๋ยนรีบลุกขึ้นมองไปรอบๆ
นอกจากเธอแล้ว ในละแวกนี้ก็ไม่มีใครแล้ว
แต่ตอนเธอผ่านมาเมื่อกี้ ไม่เห็นถุงผ้าใบนี้เลย……
บางทีอาจจะเป็นลมพัดมา?
เวินเที๋ยนเที๋ยนไม่เข้าใจ แต่ถุงผ้านั้นแข็งแรงกว่าถุงพลาสติกมาก ทั้งยังจุได้มาก แต่สามารถใช้ซ้ำได้
ผลไม้ที่เธอถืออยู่ในมือ สามารถยัดใส่ถุงผ้าได้ทั้งหมด
ตอนหิ้วก็ไม่รัดมือ
เวินเที๋ยนเที๋ยนลังเลอยู่ครู่หนึ่ง แต่ก็หิ้วถุงผ้าไปด้วย วันต่อมาเธอยังคงหิ้วถุงผ้าออกมา ตั้งใจเดินผ่านทางเล็กๆ นี้
บางทีคนที่ทำถุงผ้าหายอาจจะมาตามหาที่นี่?
แต่เห็นได้ชัดว่าเธอไม่เจอสิ่งที่เรียกว่า “เจ้าของที่ทำหายเลย”
ในสัปดาห์ที่สองที่เวินเที๋ยนเที๋ยนมาที่หมู่บ้านนี้ ใกล้ๆ ห้องที่เธอเช่าอยู่ มีร้านสะดวกซื้อเปิดใหม่
ที่นี่มีสินค้ามากมาย ไม่ใช่เพียงแค่ของใช้ในชีวิตประจำวัน แต่ยังมีผักสด เนื้อหมู และยังมีนมสดอีกด้วย
เวินเที๋ยนเที๋ยนไม่ต้องไปซื้อของที่ตลาดอีกต่อไป
แต่เวินเที๋ยนเที๋ยนรู้สึกแปลกใจเล็กน้อย สถานที่ที่เธอเช่าอยู่ค่อนข้างเปลี่ยว ในหมู่บ้านยังถือเป็นสถานที่ที่มีคนน้อย
เปิดร้านสะดวกซื้อที่นี่……
จะไม่ขาดทุนจริงๆ เหรอ?
แต่นี่เป็นเรื่องของคนอื่น ต่อให้เวินเที๋ยนเที๋ยนจะกังขาอยู่ในใจ ก็ไม่สามารถเข้าไปคุยกับเจ้าของร้านที่ร้านได้
ได้แต่ไปอุดหนุนบ่อยๆ
เธอชอบซื้อมากที่สุดคือนมสด กลับไปอุ่นก็ดื่มได้แล้ว ทั้งยังดีต่อร่างกาย
เจ้าของร้านเป็นชายชราที่เมตตาและใจดี ให้ความสำคัญกับการดูแลสุขภาพและเป็นประโยชน์กับเวินเที๋ยนเที๋ยนมาก
ตอนนี้ไม่เหมือนเมื่อก่อน เธอต้องดูแลตัวเองและลูกให้ดี
เพียงแต่ว่าเรื่องที่เกิดขึ้นในหลายวันมานี้ทำให้เธอรู้สึกไม่แน่ใจเล็กน้อย
ตอนออกมาข้างนอก ถ้าหากเหนื่อยก็จะมีรถโผล่มาพอดี
อยากทานผลไม้ ก็จะมีคนมาเดินขายอยู่ชั้นล่าง
แม้กระทั่งบางครั้งลืมพกกระเป๋าสตางค์ ก็จะมีคนให้ของกินกับเธอ
เวินเที๋ยนเที๋ยนไม่คิดว่าตัวเองจะเป็นที่โชคดีขนาดนั้น……
จึงรู้สึกแปลกใจเล็กน้อย
เมื่อกลับมาถึงบ้าน บนโต๊ะก็เต็มไปด้วยอาหารบำรุง
“คุณป้า เกิดอะไรขึ้นกับอาหารบำรุงพวกนี้?”
เวินเที๋ยนเที๋ยนสังเกตอาหารบำรุงพวกนั้นอย่างแปลกใจ ทุกอย่างดูมีมูลค่ามาก ไม่เหมือนของที่มีในหมู่บ้านเล็กๆ แห่งนี้
คุณป้าได้ยินที่เวินเที๋ยนเที๋ยนถาม ก็ตื่นเต้นขึ้นมาทันที “พวกนี้เป็นของที่เพื่อนบ้านบ้านข้างๆ ให้มา บอกว่าเป็นของขวัญการพบปะ”
“เพื่อนบ้าน?”
เพื่อนบ้านใจกว้างจากไหนกัน?
เวินเที๋ยนเที๋ยนรู้สึกเศร้ากับเพื่อนบ้านคนนี้เล็กน้อย ตอนออกไปข้างนอกยังให้ความสนใจกับบ้านของอีกฝ่าย
ไม่มีอะไรผิดปกติ ไม่รู้ว่าคนที่มาอยู่เป็นใคร
บางทีคราวหน้าเธอควรไปเยี่ยมเยียนไหม?
อย่างไรก็รับของขวัญเขามามากมายขนาดนั้นแล้ว
วันรุ่งขึ้นเวินเที๋ยนเที๋ยนก็ได้รับของขวัญจาก “เพื่อนบ้าน” ตามปกติ
วันที่สามก็เหมือนเดิม
จากนั้นตลอดหนึ่งสัปดาห์ เพื่อนบ้านส่งของขวัญมาทุกวัน แต่เวินเที๋ยนเที๋ยนไม่เคยพบเพื่อนบ้านที่พูดถึงคนนั้นเลย
ระหว่างนั้นเธอได้ไปหามาแล้วสองครั้ง แต่กลับไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น เคาะประตูก็ไม่มีใครตอบ
เวินเที๋ยนเที๋ยนคิดจะอยู่ที่บ้าน รอเพื่อนบ้านคนนั้นมา
แต่รออยู่นานแล้ว เมื่อเปิดประตูออกไป กลับพบว่าอีกฝ่ายที่วางของไว้ที่หน้าประตูแล้ว
แปลกเกินไปแล้ว
เวินเที๋ยนเที๋ยนมองไปรอบๆ เห็นแผ่นหลังที่เดินจากไปอย่างคลุมเครือ
ใช่เพื่อนบ้านที่ให้ของขวัญเธอไหม?
เวินเที๋ยนเที๋ยนรีบตะโกนขอบคุณ
“ขอบคุณ ถ้าหากว่าไม่รบกวน เย็นนี้เชิญคุณมาทานข้าวได้ไหม?”
แผ่นหลังนั้นชะงักไป ก่อนจะโบกมือให้แล้วจากไปอย่างรวดเร็ว
เย็นวันนั้น เวินเที๋ยนเที๋ยนกำลังจะให้แม่บ้านเตรียมอาหารเย็น
แม่บ้านกลับเอ่ยขึ้น “เมื่อกี้ตอนฉันเข้ามา บังเอิญเจอกับเพื่อนบ้านข้างๆ เขาบอกว่าเย็นนี้มาทานข้าวด้วยไม่ได้ พวกเราไม่ต้องลำบากแล้ว”
เวินเที๋ยนเที๋ยนหันมาอย่างตกใจ
“คุณเห็นเขาแล้ว? เขาหน้าตาเป็นอย่างไร?”
“สูงๆ ผอมๆ สวมเสื้อผ้าสีดำ หน้าตาหล่อเหลา!”
เวินเที๋ยนเที๋ยนได้ยินที่บรรยายก็ขมวดคิ้ว
แต่ไม่รู้ว่าทำไม เธอมักรู้สึกว่าแผ่นหลังที่เธอเห็นวันนี้นั้นดูคุ้นเคย
เธอครุ่นคิดแล้วเอ่ย “ในเมื่อเป็นแบบนี้ คุณป้า ต่อไปถ้าเห็นเขาอย่าลืมเชิญเขามาทานข้าวนะ”
“ไม่มีปัญหา”
หลายวันต่อมา เพื่อนบ้านข้างๆ มักจะส่งของมาให้ แต่เวินเที๋ยนเที๋ยนกลับไม่เคยเจอตัว
กลับมาจากข้างนอก เวินเที๋ยนเที๋ยนซื้อของมาเล็กน้อย
เดินขึ้นบันได เห็นหน้าประตูว่างเปล่าก็โล่งใจขึ้นมาทันที
ดูท่าแล้วของขวัญวันนี้ยังไม่ส่งมา
ไม่รู้ว่าวันนี้จะได้เห็นว่าเพื่อนบ้านลึกลับคนนั้นคือใครไหม
ขณะที่คิดก็ยกเท้าเดินขึ้นไปข้างหน้า ในตอนที่ไม่ได้สังเกตขั้นบันได กลับเหยียบลงไปบนความว่างเปล่า!
เวินเที๋ยนเที๋ยนเบิกตากว้าง ทั้งร่างเธอล้มลงไปข้างหลังอย่างไม่สามารถควบคุมได้
แต่ที่บันได ถ้าหากล้มลงไปผลที่ตามมานั้นต้องเลวร้ายจนไม่กล้าแม้แต่จะคิด!
ลูก!
ในหัวของเวินเที๋ยนเที๋ยนว่างเปล่าในทันที กุมท้องของตัวเองไว้แน่น
ตอนที่เธอกำลังจะร่วงลงไปนั้นเอง มือคู่หนึ่งก็ยื่นมาพยุงเธอเบาๆ
เวินเที๋ยนเที๋ยนเห็นว่าตัวเองไม่ได้ล้มลงไป แต่ยังคงมีอาการหวาดกลัว
“ขอบ……”
พูดขอบคุณออกไปได้คำเดียว เธอหันกลับมา ก็เห็นคนที่อยู่ตรงหน้าชัดเจน
จี้จิ่งเชิน
ทำไมถึงเป็นเขา?
เวินเที๋ยนเที๋ยนมองชายที่อยู่ข้างหน้า เขายังคงหล่อเหลา เพียงแค่หนวดเครายาวขึ้นเล็กน้อย ดูเหมือนผ่านอะไรมามากมาย
ผมก็ยาวขึ้นเล็กน้อย
เขายังดูซีดเซียวกว่าก่อนหน้านี้ คิ้วเคร่งขรึมนั้นยังคงคมเข้ม
“คุณ……”
เวินเที๋ยนเที๋ยนออกมาก็ต้องตกใจ
เพราะไม่รู้ว่าตั้งแต่เมื่อไหร่ที่น้ำตาเธอเอ่อคลอ พูดออกมาก็มีเสียงขึ้นจมูก
แววตาลึกล้ำของจี้จิ่งเชินมองเวินเที๋ยนเที๋ยน เขาไม่ได้พูดอะไร แค่มองเวินเที๋ยนเที๋ยนอยู่อย่างนั้น
ราวกับว่าต้องการมองต่อไปเรื่อยๆ
ในที่สุดริมฝีปากบางของเขาก็อ้าขึ้นทำลายบรรยากาศที่เงียบงัน “เที๋ยนเที๋ยน”
ร้อยพันคำพูด กลับรวมกันกลายเป็นเสียงเรียกหา
เมื่อได้ยินเสียงของเขา หยดน้ำตาก็ร่วงออกจากหน่วยตาของเวินเที๋ยนเที๋ยน
“อย่าร้อง ผมปวดใจ
