เมียหวานของประธานเย็นชา – บทที่ 881 กลับไปพักฟื้นที่บ้านพักตากอากาศ

บทที่ 881 กลับไปพักฟื้นที่บ้านพักตากอากาศ

เวินเที๋ยนเที๋ยนเคาะประตู “รบกวนสักครู่”

“เข้ามา”

เมื่อเวินเที๋ยนเที๋ยนกับจี้จิ่งเชินเข้าไป ด้านในมีผู้ป่วยคนหนึ่ง

หมอตรวจอาการให้คนไข้พลางมองคนหนุ่มสาวทั้งสองคนด้วยสายตาแปลกใจ “พวกคุณมีธุระอะไร?”

เวินเที๋ยนเที๋ยนรีบพยักหน้า “ฉันเป็นลูกสาวของคุณผู้หญิงหล่อนหลีคนเมื่อสักครู่ แม่ของฉันสุขภาพไม่ดี แต่ไม่ยอมบอกฉันว่าป่วยเป็นอะไร ฉันจึงต้องมาถามจากคุณหมอ”

หมอมองทั้งสองคนแล้วพยักหน้าเอ่ย “ถ้าอย่างนั้นคุณก็น่าจะรู้ว่าก่อนหน้านี้แม่ของคุณป่วยเป็นโรคอะไรใช่ไหม?”

คำพูดนี้เพื่อเป็นการยืนยันอีกขั้นหนึ่ง

เวินเที๋ยนเที๋ยนพยักหน้า “ก่อนหน้านี้แม่ของฉันป่วยเป็นโรคกล้ามเนื้อหัวใจอักเสบ พักรักษาตัวอยู่ที่บ้านพักตากอากาศมาตลอด แต่หลังจากที่ฉันตั้งครรภ์ เธอก็มาอยู่กับฉันเพื่อดูแลฉัน ฉันอยากถามหมอว่าเป็นเพราะเธอเหนื่อยเกินไปใช่ไหม ถึงได้……”

“ไม่ใช่หรอก” หมอพูดขึ้นขัดการคาดเดาของเวินเที๋ยนเที๋ยน “กล้ามเนื้อหัวใจอักเสบสามารถเกิดอาการกำเริบอีกได้อยู่แล้ว เป็นโรคที่ต้องการเวลารักษาในระยะยาว”

“ดังนั้นไม่ว่าเธอจะพักฟื้นหรือทำงาน ก็สามารถก่อให้เกิดอาการกล้ามเนื้อหัวใจอักเสบกำเริบได้”

ได้ยินดังนั้นเวินเที๋ยนเที๋ยนก็แสดงสีหน้าตื่นตระหนกออกมาทันที

จี้จิ่งเชินอดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้ว “พูดจุดสำคัญมา”

รังสีน่าเกรงขามของเขาทำให้หมอกดดัน ทำให้เขาไม่กล้าโอ้อวดความสามารถทางการแพทย์ของตัวเองอีก

“คุณผู้หญิงหล่อนหลีแค่มีเค้าลางของอาการกำเริบ ผมสั่งยาให้เธอแล้ว และบอกเธอแล้วด้วยว่าควรพักรักษาอย่างไร”

หมอสูดลมหายใจเข้าแล้วรีบพูดต่อ “เพื่อความปลอดภัย ต้องให้เธอพักผ่อนให้มากๆ”

ได้ยินที่คุณหมอพูด เวินเที๋ยนเที๋ยนหัวใจที่เป็นกังวลก็ผ่อนคลายลงเล็กน้อย

แค่หล่อนหลีไม่เป็นไรก็พอแล้ว

และหมอก็บอกแล้วว่าไม่ได้เป็นเพราะเรื่องดูแลเธอที่ทำให้หล่อนหลีมีเค้าลางอาการกล้ามเนื้อหัวใจอักเสบ

ทำให้เวินเที๋ยนเที๋ยนรู้สึกดีขึ้นมาเล็กน้อย อย่างน้อยก็ไม่รู้สึกผิดในใจขนาดนั้นแล้ว

หลังออกจากโรงพยาบาลมาแล้ว เวินเที๋ยนเที๋ยนก็ตัดสินใจ “ไม่ว่าคุณแม่จะพูดอย่างไร ต้องให้เธอกลับไปพักฟื้นที่บ้านพักตากอากาศให้ได้”

หลังจากนั้นหมอยังได้บอกพวกเขาถึงอาการและอันตรายของโรคกล้ามเนื้อหัวใจอักเสบ ทำเอาเวินเที๋ยนเที๋ยนตกใจเป็นห่วง จนถึงตอนนี้ก็ยังไม่กลับมาเป็นปกติ

เธอยังอยากถามอะไรอีกนิดหน่อย แต่ก็ถูกจี้จิ่งเชินพาออกมาเสียก่อน

เมื่อนึกถึงเรื่องนี้เวินเที๋ยนเที๋ยนก็เอ่ยอย่างไม่เห็นด้วยกับจี้จิ่งเชินเล็กน้อย “ คุณควรให้ฉันฟังอีกสักหน่อย”

“ผมกลัวว่าถ้าคุณถามไปเรื่อยๆ ตัวเองจะได้เข้าโรงพยาบาลเองเสียก่อน” จี้จิ่งเชินประคองเวินเที๋ยนเที๋ยนเอ่ย “ยิ่งไปกว่านั้น ในห้องตรวจยังมีคนอื่นอีก ต้องให้เวลาพวกเขาบ้าง”

เวินเที๋ยนเที๋ยนถึงจะนึกขึ้นได้ว่าตอนที่พวกเขาเข้าไป ในแผนกก็มีคนไข้คนหนึ่งกำลังรับการรักษาอยู่จริงๆ

แต่ว่าต่อมาได้ยินหมอพูดถึงอาการป่วยของหล่อนหลี ตัวเองก็จดจ่อและละเลยไปจริงๆ

เวินเที๋ยนเที๋ยน “ขอโทษ”

“พอแล้ว พวกเรากลับกันเถอะ”

จี้จิ่งเชินพูดพลางประคองเธอเข้าไปในรถ

เวินเที๋ยนเที๋ยนยังรู้สึกกังวลเล็กน้อย “ถ้าแม่ไม่เห็นด้วยจะทำอย่างไร? สภาพฉันตอนนี้ เธอต้องไม่ยอมไปแน่?”

จี้จิ่งเชินเองก็คิดถึงจุดนี้ แต่เขากังวลกับเวินเที๋ยนเที๋ยนที่จะเป็นห่วงหล่อนหลีจนทำให้อาการของตัวเองยิ่งแย่ลงมากกว่า

ตอนนี้ให้พวกเขากลับไปพัก เป็นตัวเลือกที่ดีที่สุด

“คุณวางใจ ต้องโน้มน้าวให้เธอกลับไปได้แน่” จี้จิ่งเชินพูดกับเวินเที๋ยนเที๋ยน

เวินเที๋ยนเที๋ยนครุ่นคิดแล้วเอ่ย “คุณให้ความร่วมมือฉันได้หรือไม่ บอกพวกเขาว่าอาการป่วยของฉันเกือบจะหายเป็นปกติแล้ว แบบนี้บางทีพวกเขาถึงจะไปอย่างวางใจ”

“ได้”

เมื่อกลับมาถึงที่ปราสาทเก่า เวินเที๋ยนเที๋ยนก็เห็นเวินหงหยู้กับหล่อนหลีนั่งอยู่ในห้องนั่งเล่นอย่างที่คิดไว้

“กลับมาแล้วเหรอ หลวนจื่อเป็นอย่างไรบ้าง?” เมื่อหล่อนหลีเห็นพวกเขาก็เดินเข้ามา

ในมือพวกเขายังคงถือเสื้อผ้าที่เอาไว้ผลัดเปลี่ยน น่าจะกำลังเตรียมตัวไปอาบน้ำ

พ่อบ้านกับแม่ครัวเห็นจี้จิ่งเชินกับเวินเที๋ยนเที๋ยนกลับมาแล้ว ก็ช่วยถือเสื้อคลุมให้พวกเขาพลางรอฟังอย่างเป็นห่วง

เวินเที๋ยนเที๋ยนยิ้มบาง “ปลอดภัยดีทั้งแม่ทั้งลูก”

นี่เป็นข่าวที่ดีมากจริงๆ!

หล่อนหลีสบตาเวินหงหยู้ ทั้งคู่ล้วนหยุดยิ้มออกมา

“ปลอดภัยดีก็ดีแล้ว” หล่อนหลีพยักหน้ารัว “ตั้งชื่อหรือยัง?”

จี้จิ่งเชินตอบ “เรื่องชื่อยังไม่ได้ตัดสินใจ”

“ไม่เลว!”

หล่อนหลีแววตาเจือรอยยิ้ม “เที๋ยนเที๋ยนเหนื่อยแล้วใช่ไหม รีบเข้ามาพักผ่อนเถอะ”

ครั้งนี้เที๋ยนเที๋ยนออกไปนานมาก หล่อนหลีกลัวว่าร่างกายเธอจะทนไม่ไหว

เวินเที๋ยนเที๋ยนเดินเข้าไปอยู่ข้างๆ หล่อนหลีอย่างเชื่อฟัง จับมือหล่อนหลีกับเวินหงหยู้เดินไปทางห้องพักแขก

จี้จิ่งเชินไม่ได้ตามไป

หล่อนหลีกับเวินหงหยู้แปลกใจเล็กน้อย ไม่รู้ว่าเวินเที๋ยนเที๋ยนคิดจะทำอะไร

เลี่ยงจี้จิ่งเชินและพ่อบ้านพวกเขาแล้ว เวินเที๋ยนเที๋ยนก็ปิดประตูห้องพักแขก ลังเลอยู่ครู่หนึ่งแล้วจึงเอ่ยกับหล่อนหลี “คุณแม่ วันนี้คุณแม่กับคุณพ่อไปที่โรงพยาบาลมาใช่ไหม?”

หล่อนหลีชะงักไป หันไปสบตากับเวินหงหยู้

“ลูก……รู้ได้อย่างไร?”

เวินเที๋ยนเที๋ยนเอ่ยอย่างเต็มไปด้วยความรู้สึกผิด “วันนี้ตอนหนูกับจี้จิ่งเชินออกจากโรงพยาบาลก็เห็นพวกท่านที่แผนกทรวงอก”

เธอมองทั้งสองคนอย่างเป็นห่วง

หล่อนหลีเงียบไปครู่หนึ่งแล้วจึงเอ่ยขึ้น “แม่แค่ไปตรวจร่างกาย แต่หมอบอกว่าตราบใดที่ร่างกายของแม่ไม่ทำงานหนักจนเหนื่อยเกินไปก็จะไม่เป็นไร……”

“คุณแม่ โรคกล้ามเนื้อหัวใจอักเสบไม่ใช่เรื่องเล็ก ทำไมคุณแม่ถึงยังปิดบังหนูอยู่อีก?”

เวินเที๋ยนเที๋ยนขัดคำพูดหล่อนหลีขึ้นมาอย่างไม่เห็นด้วย “หนูรู้ คุณแม่ไม่อยากให้หนูเป็นห่วง แต่ว่าถ้าหาก ถ้าหากว่า……คุณแม่จะให้หนูทำอย่างไร?”

เวินเที๋ยนเที๋ยนพูดประโยคนั้นออกมาไม่ได้จริงๆ แต่หล่อนหลีกับเวินหงหยู้ล้วนเข้าใจความหมายของเธอ

เธอกังวลว่าถ้าหากหล่อนหลีเป็นอะไรไป ชีวิตนี้เธอจะไม่ให้อภัยตัวเองเลย

หล่อนหลีนึกไม่ถึงว่าหมินอันเกอจะรู้ถึงสภาพร่างกายของเธอหมดแล้ว เธอไม่รู้เลยว่านี่คือผลที่มาจากการสอบถามของเวินเที๋ยนเที๋ยนกับจี้จิ่งเชิน

“เที๋ยนเที๋ยนลูกอย่ากังวลไปเลย ไม่ดีต่อสุขภาพ”

หล่อนหลีคล้องแขนเวินเที๋ยนเที๋ยน เอ่ยกับเธอเสียงเบา

เวินเที๋ยนเที๋ยนเองก็ไม่อยากเป็นแบบนี้ แต่แค่เธอคิดถึงเรื่องที่หล่อนหลีเสี่ยงชีวิตเพื่ออยู่ดูแลเธอที่นี่ เธอก็เต็มไปด้วยความอึดอัดใจแล้ว

ความรู้สึกผิดนั้นแทบจะเอ่อล้นออกมาขยี้เธอลงในทุกๆ นาที

“คุณแม่ หนูไม่สามารถทนเห็นคุณแม่เพื่อที่จะดูแลหนูแล้ว ไม่สนใจสุขภาพตัวเองเลย”

ดวงตาเธอแดงขึ้นอย่างรวดเร็ว จ้องหล่อนหลีแล้วเอ่ยอย่างเสียใจ

หล่อนหลีเม้มริมฝีปาก ไม่รู้ว่าควรจะอธิบายกับเวินเที๋ยนเที๋ยนอย่างไรดี จึงได้แต่ลูบหลังเธอเบาๆ

เวินหงหยู้รีบพูดแทนหล่อนหลี “เที๋ยนเที๋ยน ลูกอย่าโทษพวกเราเลย เธอแค่เป็นห่วงลูก ถึงไม่ยอมจากไปไหน พ่อเคยโน้มน้าวเธอแล้ว แต่เธอยึดมั่นที่จะอยู่ที่นี่”

เวินเที๋ยนเที๋ยนไหนเลยจะไม่รู้ความคิดของหล่อนหลี

แต่เธอจะไม่ยอมให้โรคกล้ามเนื้อหัวใจอักเสบของหล่อนหลีต้องกำเริบเพราะตัวเธอเองเด็ดขาด

“คุณแม่ หนูเข้าใจ คุณแม่หวังดีกับหนู หนูรู้ทั้งหมด”

เธอเอวกอดหล่อนหลีเบาๆ สวมกอดเธอ

“หนูก็อยากเห็นคุณแม่ คุณพ่อทุกวัน แต่ถ้าหากราคามันคือสุภาพและชีวิตของคุณแม่ หนูไม่ต้องการดีกว่า”

เวินเที๋ยนเที๋ยนรวบมือทั้งสองข้างของหล่อนหลีไว้แน่น “หนูอยากให้คุณแม่สบายดี ตกลงกับหนูได้ไหม กลับไปพักฟื้นที่บ้านพักตากอากาศ ไม่ต้องเป็นห่วงหนูแล้ว”