บทที่880 เอาความโชคดีของฉันแบ่งให้เธอ
“เที๋ยนเที๋ยน เธอคิดแบบนี้อีก ลูกในท้องจะหึงแล้วนะ” หลวนจื่อเอ่ยพูดขึ้นอย่างจริงจัง
เวินเที๋ยนเที๋ยนรู้สึกแปลกใจขึ้นมาในทันใด
หึงอย่างนั้นหรือ?
แต่ร่างกายของเธอ ยังไม่รู้เลยว่าจะสามารถประคับประคองไปได้อีกนานขนาดไหน
“ขอบคุณเธอนะหลวนจื่อ”
เวินเที๋ยนเที๋ยนเองก็ไม่อยากให้ตัวเองคิดมากขนาดนั้น แต่เห็นหลวนจื่อกับลูกปลอดภัย เธอก็อดที่จะนึกถึงตัวเองไม่ได้
ถึงแม้ว่าจะได้รับการดูแลอย่างพิถีพิถันที่สุด เธอก็ยังสามารถรับรู้ได้ถึงความอ่อนแอของร่างกายตัวเอง
ความไม่สบายใจนี้ เธอไม่กล้าบอกกับจี้จิ่งเชิน แล้วก็ไม่กล้าบอกกับหล่อนหลีและเวินหงหยู้ด้วยเหมือนกัน กลัวพวกเขาจะเป็นกังวล
แต่ตอนนี้ กลับถูกการคลอดลูกของหลวนจื่อนั้นชักนำออกมาแล้ว
หลวนจื่อโบกมือให้กับเวินเที๋ยนเที๋ยน “เที๋ยนเที๋ยน มานี่สิ”
เวินเที๋ยนเที๋ยนเดินไปอย่างไม่รู้สาเหตุ แล้วจับมือเธอเอาไว้
“เที๋ยนเที๋ยน ฉันเชื่อว่าทุกอย่างจะต้องดีขึ้น”หลวนจื่อกระชับมือของเวินเที๋ยนเที๋ยนเอาไว้ “ฉันโชคดีมาตลอด ตอนนี้ ฉันจะเอาความโชคดีของฉันแบ่งให้กับเธอ หวังว่าเธอเองก็จะปลอดภัยเหมือนกัน”
“ไม่ใช่เพียงแค่เธอ ยังมีลูกในท้องของเธออีกล้วนแต่จะต้องปลอดภัยกันทั้งนั้น”
คำพูดของหลวนจื่อ มีอิทธิพลต่อทุกคนที่อยู่ในนั้น
และแม้แต่จี้จิ่งเชิน ใบหน้าก็มีอาการที่แสดงถึงความประทับใจออกมาด้วยเช่นกัน
“อืม พวกเราจะต้องปลอดภัยอย่างแน่นอน……”
เหมือนกับกำลังโน้มน้าวใจของตัวเองอยู่อย่างไรอย่างนั้น เวินเที๋ยนเที๋ยนจึงพึมพำออกมาด้วยน้ำเสียงที่ทุ้มต่ำ
หลวนจื่อเพิ่งจะคลอดลูกเสร็จสิ้น ยังจำต้องพักรักษาตัวอีกช่วงระยะเวลานึง พวกเวินเที๋ยนเที๋ยนเพิ่งจะพูดคุยกับเธอได้เพียงแค่พักเดียว ก็ถูกพยาบาลไล่ออกไปกันแล้ว
“ทางหลวนจื่อมีผมดูแลอยู่ พวกคุณไม่ต้องห่วงนะครับ โดยเฉพาะเที๋ยนเที๋ยน อย่าให้เรื่องนี้ส่งผลกระทบต่ออารมณ์ของคุณนะ”
หมินอันเกอเองก็รู้ว่าอาการป่วยของเวินเที๋ยนเที๋ยนนั้นหนักเอาการอยู่ สามารถมาดูหลวนจื่อได้ก็นับว่าไม่เลวแล้ว
เขาก็เหมือนกับหลวนจื่อ ที่หวังว่าเวินเที๋ยนเที๋ยนจะปลอดภัย
“แต่ว่าฉัน…….”
เวินเที๋ยนเที๋ยนอยากจะอยู่ต่ออีกซักพัก แต่กลับเห็นสายตาที่ไม่เห็นด้วยของจี้จิ่งเชินที่ส่งมาเสียก่อน
เธอจึงทำได้เพียงต้องยกเลิกไป “ถ้าอย่างนั้นวันหลังพวกเราจะมาใหม่นะคะ”
หมินอันเกอพยักหน้า “ผมไปส่งพวกคุณนะครับ”
ทั้งสามคนยังไม่ทันจะเดินมาถึงประตูหน้าโรงพยาบาล หมินอันเกอกลับเห็นร่างที่คุ้นเคยขึ้น
“นั่นไม่ใช่คุณลุงกับคุณป้าหรือครับ?”
หมินอันเกอมองเวินเที๋ยนเที๋ยนอย่างแปลกใจ “พวกเขาก็มาเยี่ยมหลวนจื่อเหมือนกันอย่างนั้นหรือ?”
แต่เพิ่งจะเอ่ยถามนั้น เขาก็รู้สึกมีอะไรที่ไม่ถูกต้องเท่าไรนัก
ถ้าหากหล่อนหลีกับเวินหงหยู้มาเยี่ยมหลวนจื่อเหมือนกัน ทำไมไม่มากับพวกเวินเที๋ยนเที๋ยนล่ะ?
อีกทั้งเวลานี้ก็ดูผิดปกติด้วยเช่นกัน ถ้าหากพวกเขาเป็นห่วงหลวนจื่อ ก็คงจะมาตั้งแต่แรกแล้ว
เพราะถึงอย่างไรตอนคลอดนั้นถึงจะเป็นช่วงเวลาที่สำคัญที่สุด
ที่หมินอันเกอคิดได้นั้น เวินเที๋ยนเที๋ยนกับจี้จิ่งเชินก็สามารถคิดได้เช่นกัน
เวินเที๋ยนเที๋ยนมองไปยังจี้จิ่งเชินโดยจิตใต้สำนึก เธอก็ไม่รู้จะทำอย่างไรแล้ว
“เราตามไปดูกันเถอะครับ”
จี้จิ่งเชินเสนอขึ้น
เขานึกขึ้นมาได้ว่าตอนที่อยู่คฤหาสน์ หล่อนหลีไออยู่ในห้องน้ำอยู่หลายครั้ง อีกทั้งเวินหงหยู้ยังทำให้ชี่ในร่างกายไหลเวียนได้คล่อง ดูแล้วจิตใจกระสับกระส่ายยิ่งนัก
และนี่ทำให้เขามีการคาดเดาไปในทิศทางที่ไม่ดี
นี่เป็นเรื่องของครอบครัวเวินเที๋ยนเที๋ยน หมินอันเกอก็จะไม่แทรกมือเข้าไปยุ่ง
เขาบอกลาเวินเที๋ยนเที๋ยนกับจี้จิ่งเชิน เวินเที๋ยนเที๋ยนที่ดูตื่นตระหนกอยู่นั้นก็ไม่ได้เอ่ยพูดอะไรออกมามาก เพียงแค่ให้เขาดูแลหลวนจื่อให้ดีเพียงเท่านั้น
หลังจากที่หมินอันเกอกลับเข้าไปแล้ว เวินเที๋ยนเที๋ยนและจี้จิ่งเชินจึงก้าวเดินตามไป
หล่อนหลีกับเวินหงหยู้ดูรีบร้อน จึงไม่เห็นพวกเขา
จนสุดท้ายแล้ว เวินเที๋ยนเที๋ยนก็เห็นพวกเขาเดินเข้าไปในแผนกโรคหัวใจ
“หรือว่า หรือว่าจะเป็นโรคของแม่ฉัน……”
เวินเที๋ยนเที๋ยนรู้สึกตื่นเต้นขึ้นมาทันที หล่อนหลีเป็นเพราะโรคกล้ามเนื้อหัวใจอักเสบถึงได้ไปพักฟื้นอยู่ที่บ้านพักบนภูเขากับเวินหงหยู้
ครั้งนี้ที่พวกเขามาก็เพื่อที่จะมาดูแลเธอ ถ้าหากเป็นเพราะเหตุนี้แล้วทำให้โรคกล้ามเนื้อหัวใจอักเสบของหล่อนหลีกำเริบขึ้นมาอีก เธอจะไม่ยอมยกโทษให้ตัวเองอย่างแน่นอน
จากนั้นความจริงกลับทำให้เวินเที๋ยนเที๋ยนเหมือนกับอยู่ในโรงน้ำแข็งอย่างไรอย่างนั้น
พวกเขาไม่ได้เอ่ยถามออกมาตรงๆ แต่ตอนที่หล่อนหลีกับเวินหงหยู้เดินเข้าไปในแผนกโรคหัวใจนั้น ก็ได้จำหมายเลขห้องนี้เอาไว้แล้ว
จากนั้น พวกเขาก็หลบไปอีกทางด้านหนึ่ง
“จี้จิ่งเชิน พี่ว่า โรคกล้ามเนื้อหัวใจอักเสบของแม่ฉันจะกำเริบขึ้นมาจริงๆหรือเปล่าคะ?”
เวินเที๋ยนเที๋ยนเอ่ยถามขึ้นมาอย่างทำอะไรไม่ถูก
จี้จิ่งเชินอยากจะบอกเธอว่าไม่ใช่ แต่สัญญาณนี้ก็บ่งบอกอย่างชัดเจน หล่อนหลีมีโรคอยู่จริงๆ
อาจจะเป็นโรคกล้ามเนื้อหัวใจอักเสบ หรืออาจจะเป็นเพียงแค่อาการป่วยเล็กน้อยเพียงเท่านั้น
แต่วันนี้เธอมาที่แผนกโรคหัวใจกับเวินหงหยู้ นั่นก็สามารถพิสูจน์ได้แล้วว่าอาการป่วยของเธอนั้นไม่ใช่โรคเล็กน้อยง่ายๆขนาดนั้น
ถึงแม้จะไม่ใช่โรคกล้ามเนื้อหัวใจอักเสบกำเริบ และสามารถเป็นโรคภายในอื่นๆ ก็จำเป็นที่จะต้องรับการพักฟื้นทั้งนั้น
จี้จิ่งเชินเลี่ยงคำถามของเวินเที๋ยนเที๋ยน เพียงแต่ปลอบใจเธอออกมาเบาๆ : “ผมจะส่งพวกเขาไปรักษาตัวที่บ้านพักบนภูเขานะครับ”
นี่ก็เป็นการบอกกับเธอแล้วว่าหล่อนหลีป่วยจริงๆ
เวินเที๋ยนเที๋ยนหลับตาลงด้วยความเสียใจ “เป็นเพราะฉันเองที่ทำให้แม่ไม่สบาย เป็นฉันเอง…….”
ถ้าหากไม่ใช่เธอที่รั้นอยากจะคลอดลูก ถ้าหากเธอไม่อ่อนแอจนถึงขั้นนี้ หล่อนหลีก็คงจะไม่ต้องมาดูแลเธอ
แล้วก็ไม่ต้องมาถึงจุดที่ต้องมาหาหมอแบบนี้ด้วย
แขนยาวของจี้จิ่งเชินยื่นออกไป แล้วดึงเวินเที๋ยนเที๋ยนเข้ามาในอ้อมกอดพลางปลอบโยนเธอ “นี่ไม่ใช่ความผิดของคุณนะครับ แล้วอีกอย่างเราก็ยังตัดสินไม่ได้ว่าแม่จะไม่สบายหรือเปล่า บางทีก็แค่มีอาการไม่สบายเฉยๆเอง”
“พี่ไม่ต้องปลอบใจฉันหรอกค่ะ ฉันรู้นิสัยของแม่ฉันดี ถ้าหากไม่ใช่ว่าไม่สบาย เธอไม่มีทางมาโรงพยาบาลอยู่แล้ว”
เวินเที๋ยนเที๋ยนเอ่ยขึ้นพลางถอนหายใจ
และนี่ก็ทำให้จี้จิ่งเชินรู้สึกทำอะไรไม่ถูกเช่นกัน
“ไม่ว่าจะเป็นยังไง รอไปถามหมอเดี๋ยวก็รู้แล้วครับ”
จี้จิ่งเชินเอ่ยขึ้นด้วยเสียงทุ้มต่ำ
ไม่ว่าจะอย่างไรก็ตาม ก็ไม่สามารถทำให้เวินเที๋ยนเที๋ยนต้องมาโทษตัวเองอีกแล้ว จะต้องทำให้เธอคิดถึงอยู่บ้างถึงจะดี
และเป็นอย่างที่คิดจริงๆ เมื่อได้ยินคำพูดของจี้จิ่งเชินแล้ว เวินเที๋ยนเที๋ยนก็พยักหน้าลงอย่างเห็นด้วย
จากนั้นก็เอ่ยถามขึ้นมาอย่างไม่สบายใจ : “โรงพยาบาลคงจะไม่ให้ข้อมูลของคนป่วยไปทั่วหรอกมั้งคะ?”
พวกเธอเข้าไปถาม หมอก็คงจะไม่มีความจำเป็นที่จะต้องบอกความจริงกับพวกเราอยู่ดี
“แต่เราเป็นญาติของผู้ป่วยนี่ครับ แล้วอีกอย่างพวกเราก็แค่จะทำความเข้าใจกับอาการป่วยเท่านั้นเอง ไม่ได้ถามอะไรที่มันลึกซึ้งเสียหน่อย”
ถึงแม้ว่าโรงพยาบาลจะมีกฎเกณฑ์ ไม่ให้ทำข้อมูลคนป่วยรั่วไหลออกไป แต่ถ้าหากญาติมาถาม ถ้าอย่างนั้นก็คงจะสามารถยืดหยุ่นได้
คำพูดของจี้จิ่งเชินนั้นมีเหตุผล เวินเที๋ยนเที๋ยนได้ยินแล้วจึงพยักหน้าลง “โอเคค่ะ ถ้าอย่างนั้นพวกเรารอก่อน รอพวกเขาออกมาแล้วเราค่อยไปถามกัน”
เธอไม่อยากให้หล่อนหลีและเวินหงหยู้รู้ว่าเธอรับรู้ทั้งหมดแล้ว
มิเช่นนั้น หล่อนหลีกับเวินหงหยู้จะต้องเป็นกังวลเรื่องเธออย่างแน่นอน
“อย่าคิดมากเลยครับ ถ้าหากอาการกล้ามเนื้อหัวใจอักเสบกำเริบจริงๆ ผมจะจัดการให้พวกเขากลับไปพักฟื้นที่บ้านพักบนภูเขา” จี้จิ่งเชินปลอบใจ “ทางบริษัทผมก็จะดูแลเอง คุณไม่ต้องเป็นห่วงนะครับ”
เวินเที๋ยนเที๋ยนเชื่อมั่นในตัวจี้จิ่งเชิน
และเป็นเพราะเหตุนี้จึงรู้สึกผิดเป็นอย่างมาก “ขอโทษนะคะ ต้องรบกวนพี่อีกแล้ว”
“ขอเพียงแค่ให้คุณสบายดี ให้ผมทำอะไรก็ได้ทั้งนั้นแหล่ะครับ”
จี้จิ่งเชินมองเธออย่างจริงจัง แววตานั้นมีความมุ่งมั่นเป็นอย่างมาก
ขอเพียงแค่เธอสบายดี…..
เวินเที๋ยนเที๋ยนหน้านิ่วคิ้วขมวด เธอกลัวเพียงแค่ว่าตรงจุดนี้ก็จะไม่สามารถที่จะรับปากให้คำมั่นสัญญากับจี้จิ่งเชินได้เลยเสียด้วยซ้ำ
ทั้งสองคนรออยู่พักหนึ่ง ผ่านไปไม่นานก็เห็นว่าหล่อนหลีกับเวินหงหยู้ออกไปจากแผนกโรคหัวใจแล้ว
เพื่อป้องกันจะถูกหล่อนหลีกับเวินหงหยู่จับได้ เวินเที๋ยนเที๋ยนและจี้จิ่งเชินจึงเลือกสถานที่ที่อยู่ห่างจากแผนกโรคหัวใจออกไปเสียหน่อย
จึงทำให้พวกเขาไม่สามารถมองเห็นอาการที่แสดงออกมาของหล่อนหลีและเวินหงหยู้ได้เลย เพื่อจะสามารถนำมาพิจารณาอาการป่วยของหล่อนหลีได้
หลังจากที่รอพวกเขาเดินออกไปไกลแล้วนั้น จี้จิ่งเชินกับเวินเที๋ยนเที๋ยนถึงได้กลับมายังแผนกโรคหัวใจ แล้วนึกย้อนกลับไปหาห้องพักผู้ป่วยที่พวกเขาเข้าไปกันเมื่อครู่นี้จนเจอ
