บทที่ 883 เยี่ยมเยือน
เวินเที๋ยนเที๋ยนยื่นมือออกไป แล้วกดลงบนแป้นเปียโนแบบสุ่มๆ
เปียโนส่งเสียงโน้ตโดดๆ ไร้จังหวะ
แล้วก็ไม่รู้ว่า จะสามารถได้ยินเวินหงหยู้เล่นเปียโนอีกหรือเปล่า
พ่อบ้านกลับแม่ครัวสบตากัน แอบเอ่ยในใจเงียบๆ คุณนายอาลัยอาวรณ์คุณเวินและคุณผู้หญิง พึ่งแยกจากกันก็เริ่มคิดถึงแล้ว
พวกเขาไม่รู้ว่าควรจะคลายกังวลเวินเที๋ยนเที๋ยนอย่างไร จึงได้แต่ภาวนาเงียบๆ ในใจให้จี้จิ่งเชินกลับมา
ถึงอย่างไรก็มีแค่คุณจี้เท่านั้นที่เข้าใจเวินเที๋ยนเที๋ยนที่สุด และรู้ควรพูดโน้มน้าวไม่ให้เวินเที๋ยนเที๋ยนเศร้าใจอย่างไร
ไม่นานจี้จิ่งเชินก็กลับมาแล้ว เขาเห็นเวินเที๋ยนเที๋ยนที่ยังคงเศร้า ก็เข้าใจความคิดของเธอในทันที
จึงไม่ได้พูดอะไรแล้วพาเวินเที๋ยนเที๋ยนกลับไปที่ห้อง
“พวกเขากลับไปแล้วใช่ไหม?”
เวินเที๋ยนเที๋ยนถอนหายใจ ไม่รอให้จี้จิ่งเชินพูดอะไร ก็พูดต่ออย่างหัวเราะเยาะตัวเองเล็กน้อย “ย้อนแย้งมากเลยใช่ไหม ฉันเป็นคนให้พวกเขาไปแท้ๆ ตอนนี้กลับรู้สึกว่างเปล่าในใจ”
เธอคิดถึงภาพที่อยู่ร่วมกันกับหล่อนหลีและเวินหงหยู้มากมาย
เมื่อก่อนไม่คิด ตอนนี้กลับพบว่า สิ่งเล็กๆ น้อยๆ ระหว่างที่พวกเขาอยู่ด้วยกัน ล้วนถูกเธอจดจำไว้ในสมองอย่างลึกซึ้ง
“คุณหวังดีกับพวกเขา ไม่ได้ย้อนแย้งอะไร คิดถึงก็เป็นอีกเรื่องหนึ่ง ให้พวกเขากลับไปพักฟื้นก็เป็นอีกเรื่องหนึ่ง”
น้ำเสียงของจี้จิ่งเชินนิ่งสงบ ได้ยินคำพูดของเขาแล้วเวินเที๋ยนเที๋ยนก็รู้สึกว่าใจสงบลงตาม
ได้แต่ฟังเขาพูดต่อ “ตอนกลับไปคุณพ่อคุณแม่กำชับแล้วกำชับอีก ให้ผมดูแลคุณให้ดี”
“ดังนั้นเที๋ยนเที๋ยน ไม่ต้องเป็นห่วงพวกเขาแล้ว ถ้าคุณยังตกอยู่ในความเศร้าของการจากลา ผมควรรายงานกับพ่อตาแม่ยายอย่างไร?”
จี้จิ่งเชินยกมุมปากขึ้นเล็กน้อย พูดกับเธออย่างกึ่งล้อเล่นกึ่งจริงจัง
เวินเที๋ยนเที๋ยนชะงักไปจากนั้นก็เข้าใจขึ้นมา เทียบกันแล้วหล่อนหลีกับเวินหงหยู้นั้นเป็นห่วงมากกว่าเธอไม่น้อย
ทำให้เธอรู้สึกละอายใจเล็กน้อย แต่รู้สึกซาบซึ้งยิ่งกว่า
ขอบคุณพวกเขาที่ห่วงใยอยู่เสมอ
“ฉันเข้าใจแล้ว” เวินเที๋ยนเที๋ยนพยักหน้าแรงๆ “เพื่อพวกเขาแล้ว ฉันเองก็จะดูแลร่างกายให้ดี”
เธอไม่ควรคิดมากขนาดนั้นอีก มีแต่การดูแลสุขภาพร่างกายให้ดีเท่านั้น ถึงจะเป็นการตอบแทนหล่อนหลีกับเวินหงหยู้
เวินเที๋ยนเที๋ยนให้ความร่วมมือในการรักษากับหมอประจำตระกูล และให้ความร่วมมือกับจี้จิ่งเชินเพื่อฟื้นฟูร่างกาย
ถึงกระนั้นอาการของเธอก็ไม่ได้ดีขึ้นมากนัก
หลายวันผ่านไป ปราสาทเก่าก็ได้ต้อนรับแขกที่คาดไม่ถึง
“อันเกอ? คุณมาได้อย่างไร?”
เวินเที๋ยนเที๋ยนมองหมินอันเกออย่างแปลกใจ เขาไม่อยู่ที่โรงพยาบาลดูแลหลวนจื่อกับลูกเหรอ ทำไมถึงมาหาเธอที่นี่?
หมินอันเกอส่งยิ้มให้เธอ แม้ว่าหลายวันมานี้เขาจะเหนื่อย แต่มีลูกและหลวนจื่อทำให้เขารู้สึกเหมือนตัวเองเต็มไปด้วยพลัง
เวินเที๋ยนเที๋ยนเองก็สังเกตเห็นความกระปรี้กระเปร่าของเขาที่ทำให้รู้สึกแปลกใจ
จึงอดไม่ได้ที่จะเอ่ยกลั้วหัวเราะ “ดูท่าแล้วหลวนจื่อกับลูกล้วนสบายดี”
หมินอันเกอถูกเธอแซ็ว ก็รู้สึกเขินขึ้นมาทันที
เวินเที๋ยนเที๋ยนมองสีหน้าของหมินอันเกออย่างขบขัน คิดไม่ถึงว่าตัวเองจะได้เห็นสีหน้าแบบนี้จากตัวเขา
สามารถเห็นได้ว่าหมินอันเกอนั้นให้ความสำคัญกับหลวนจื่อและลูกมากแค่ไหน
เพียงแต่ตอนนี้เขาไม่ได้อยู่ดูแลลูกและหลวนจื่อที่โรงพยาบาล กลับมาหาเธอที่ปราสาทเก่า ต้องมีเรื่องสำคัญอะไรแน่ๆ
หมินอันเกอพยักหน้าอย่างที่คิดไว้จริงๆ “มีธุระเรื่องหนึ่ง”
เขาพูดพลางล้วงจดหมายฉบับหนึ่งออกมาจากกระเป๋าเสื้อ
เที๋ยนเที๋ยนมองแล้วก็รู้ทันที “หลวนจื่อเป็นคนเขียนเหรอ?”
หมินอันเกอพยักหน้า
“เธอมีเรื่องอยากพูดกับคุณ แต่เธอต้องพักฟื้นอยู่ที่โรงพยาบาล อีกไม่กี่วันผมวางแผนจะพาเธอกลับไปพักฟื้นที่บ้าน ช่วงนี้เลยออกไปข้างนอกไม่ได้”
หมินอันเกอเอ่ยอธิบาย
เวินเที๋ยนเที๋ยนเข้าใจ
“นี่เป็นความคิดของคุณ หรือความคิดของครอบครัวหลวนจื่อ?”
หลังจากที่ลูกของหลวนจื่อคลอดแล้ว ตระกูลหลวนได้ยินข่าวก็รีบมาเยี่ยม
หมินอันเกอเอ่ยตามตรง “เป็นความคิดของครอบครัวหลวนจื่อ แต่ว่าผมเองก็คิดแบบนั้น”
เวินเที๋ยนเที๋ยนรับจดหมายในมือหมินอันเกอมา คิดไม่ถึงว่าคนที่นิสัยใจร้อนมาแต่ไหนแต่ไรอย่างหลวนจื่อ ช่วงนี้ทุกวันจะเป็นเชื่อฟังเขียนจดหมาย ดูท่าแล้วถูกคงหมินอันเกอควบคุมสินะ?
เธอลอบยิ้มแล้วเอ่ย “คุณรอสักครู่ ฉันอยากตอบจดหมายเธอได้ไหม?”
พ่อบ้านก็เข้าใจ รีบไปที่ห้องครัวเพื่อยกน้ำและน้ำชามาเสิร์ฟ
ตอนนี้จี้จิ่งเชินยังอยู่ที่บริษัท ยังมีเวลาอีกสักพักหนึ่งกว่าจะถึงเวลาเลิกงาน
หมายความว่าเธอไม่จำเป็นต้องทำตามกฎแปลกๆ พวกนั้นที่จี้จิ่งเชินตั้งไว้ก่อนหน้านี้แล้ว!
เวินเที๋ยนเที๋ยนชอบใจ รีบพลิกอ่านจดหมายของหลวนจื่อ
เนื้อหาส่วนใหญ่ของจดหมายล้วนเป็นการบ่นหมินอันเกอที่ไม่ยอมให้เธอออกไปไหน แม้จะเป็นน้ำเสียงบ่น แต่ภาษาที่ใช้กับเต็มไปด้วยความสุข
เมื่ออ่านมาจนถึงสุดท้ายแล้ว ทั้งสองคนกำลังกลุ้มใจกับเรื่องตั้งชื่อให้ลูก
เวินเที๋ยนเที๋ยนปรากฏความคิดขึ้น จึงเอ่ย “พวกคุณยังไม่ได้ตัดสินใจเรื่องชื่อลูกใช่ไหม?”
หมินอันเกอพยักหน้า คิ้วขมวดเข้าหากันอย่างกลุ้มใจเล็กน้อย
“เมื่อก่อนไม่ได้คิด ตอนนี้ถึงพบว่าเรื่องตั้งชื่อนั้นยากจริงๆ”
หมินอันเกอพูดอย่างหมดอาลัยตายอยาก “หาชื่อที่เหมาะสมไม่เจอเลย”
ที่จริงแล้วไม่ใช่ว่าคิดไม่ออก แต่ลูกสาวของเขาได้รับความรักความเอ็นดูมากมาย คนตั้งชื่อให้เธอมีเยอะเกินไป ต่างคนต่างยึดมั่นตัวเอง ไม่มีการประนีประนอม ถึงได้ยังจัดการไม่เรียบร้อย
เรื่องตั้งชื่อให้ลูกของตัวเอง แม้ว่าจะกลุ้มใจแต่ก็เป็นความสุขอีกอย่างหนึ่ง เวินเที๋ยนเที๋ยนก็ไม่แย่งความสุขของพวกเขาแล้ว
เอ่ยยิ้มๆ “วางใจเถอะ ฉันว่าต้องมีชื่อที่เหมาะสมแน่”
หมินอันเกอพยักหน้า สำหรับการกำเนิดชีวิตเล็กๆ นี้ เขายิ่งสัมผัสได้ถึงความสุขมากขึ้นเรื่อยๆ
ทุกนาที ทุกวินาที ล้วนรู้สึกได้ว่าตัวเองรักพวกเขามากขึ้นเรื่อยๆ
ใบหน้าของเขามีรอยยิ้มมีเบิกบานใจ เอ่ยอย่างดีใจ “ถ้าหากลูกของคุณคลอดแล้ว ก็จะสามารถ……”
พูดได้เพียงครึ่งเดียว ทันใดนั้นก็นึกได้ถึงสถานการณ์ของเวินเที๋ยนเที๋ยน จึงเงียบไปอีกครั้ง ไม่ได้พูดอะไรต่ออีก
“ขอโทษ……”
เวินเที๋ยนเที๋ยนยิ้ม “ไม่เป็นไร รอลูกฉันคลอด ก็สามารถสัมผัสได้ถึงความรู้สึกของพวกคุณตอนนี้แล้ว ใช่ไหม?”
เธอพูดพลางส่งจดหมายที่เขียนเสร็จแล้วให้เขา
“ใช่แล้ว หลวนจื่อออกจากโรงพยาบาลเมื่อไหร่”
“อีกสามวันข้างหน้า”
เวินเที๋ยนเที๋ยนได้ยินคำตอบของหมินอันเกอแล้ว
ร่ำลาหมินอันเกอแล้ว เวินเที๋ยนเที๋ยนยังคงครุ่นคิด
หลวนจื่อออกจากโรงพยาบาลในอีกสามวันข้างหน้า ระหว่างนั้นอีกหนึ่งเดือนก็ไม่สามารถเจอเธอได้
ไม่สู้ถือโอกาสไปเยี่ยมหลวนจื่อขณะที่ยังอยู่ที่โรงพยาบาลดีกว่า
พ่อบ้านยืนอยู่ข้างเวินเที๋ยนเที๋ยน เห็นท่าทางครุ่นคิดของเวินเที๋ยนเที๋ยนก็เดาได้ว่าเธอกำลังคิดอะไรอยู่
“คุณนายอยากไปเยี่ยมคุณหล่อน?”
พ่อบ้านเอ่ยถามเสียงเบา
เวินเที๋ยนเที๋ยนก็ไม่ได้ปิดบังเขา “ฉันอยากไปเยี่ยมเธอที่โรงพยาบาล คุณก็รับปากหมินอันเกอว่าจะช่วยเขาคิดชื่อลูกไม่ใช่เหรอ?”
“พูดแบบนี้ก็จริง แต่คุณจี้ไม่แน่ว่าจะเห็นด้วย”
พ่อบ้านเอ่ยกับเวินเที๋ยนเที๋ยนอย่างตรงไปตรงมา “คุณจี้เป็นห่วงสุขภาพของคุณนาย อาจไม่เห็นด้วยกับคำขอของคุณ”
ไม่จำเป็นต้องให้พ่อครัวพูด เวินเที๋ยนเที๋ยนเองก็รู้ว่าจี้จิ่งเชินคงจะไม่เห็นด้วยกับเธอ
ถึงอย่างไรครั้งสุดท้ายที่ไปโรงพยาบาล หลังจากกลับมาเธอก็เกือบจะล้มป่วย
และสภาพร่างกายของเธอตอนนี้ อยู่บ้านพักผ่อนก็เป็นตัวเลือกที่ดีที่สุดแล้ว
