เมียหวานของประธานเย็นชา – บทที่888 ชีวิตสั้นลงสิบปี

โชคดีที่ท่านจางและท่านเปิงเป็นคนที่ผ่านความลำบากมาทั้งร้องและหนาว แม้ว่าในใจจะตกใจมาก แต่ก็ไม่แสดงอาการอะไรออกมา

พวกเขายิ้มและก้าวเข้าไปในปราสาทเก่า

พ่อบ้านปิดประตูให้พวกเขา

“ท่านจาง ท่านเปิง พวกท่านยังแข็งแรงขนาดนี้” เวินเที๋ยนเที๋ยนทำท่าทางเชิญชวน “ เชิญเข้ามาดื่มชาก่อนเร็ว ”

ท่านจางกับท่านเปิงพยักหน้า

“เที๋ยนเที๋ยน เธอเดาสิวันนี้พวกเราเอาอะไรมาให้?”

ท่านเปิงขยิบตาให้เวินเที๋ยนเที๋ยน

ที่จริงแล้วตามความคิดของพวกเขา ต้องมีการพูดคุยกันไม่กี่ประโยคในตอนเริ่มต้น

แต่เมื่อเห็นสภาพร่างกายของเวินเที๋ยนเที๋ยน พวกเขาทั้งหมดตระหนักถึงสิ่งนั้น การพูดคุยนั้นอาจไม่ใช่การเริ่มต้นที่ดี

ดังนั้นท่านเปิงจึงตัดสินใจอย่างหนักแน่น เขาแสดงให้เวินเที๋ยนเที๋ยนรู้โดยตรงว่าพวกเขานำอะไรมาบ้าง

เวินเที๋ยนเที๋ยนอดไม่ได้ที่จะจ้องมองไปที่มือของพวกเขา บนกล่องที่แปลกตากล่องนั้นนั้น

“ท่านเปิง ในนั้นคืออะไรหรือ”

เวินเที๋ยนเที๋ยนถามอย่างอยากรู้อยากเห็น

วัสดุของกล่องนี้ เป็นไม้จันทน์หายาก ในบรรดาวัสดุไม้ทั้งหมด ไม้จันทน์แดงคือไม้ที่อยู่บนยอดพีระมิด

สิ่งที่มาจากไม้จันทน์แดงอันล้ำค่าเช่นนี้ …

ดวงตาของเวินเที๋ยนเที๋ยนสว่างวาบ “ มันเป็นของโบราณหรือ?”

ท่านจางและท่านเปิงมองหน้ากันด้วยความตกใจ

“เธอรู้ได้อย่างไร? ” ท่านเปิงประหลาดใจ “จี้จิ่งเชินได้บอกคุณหรือไม่?”

“เปล่า ฉันแค่เดา”

เวินเที๋ยนเที๋ยนเห็นท่านเปิงไม่เชื่อ เลยบอกเขาถึงความคิดเห็นของตัวเอง “ไม้จันทน์แดงมีค่า และสิ่งที่สามารถใช้ยึดมันได้จะต้องมีค่ามากกว่ามัน นอกจากนี้คุณอยู่ที่นี่ในวันนี้ ฉันคิดว่า มันน่าจะเป็นของโบราณ”

“ฉลาดนัก!”

ท่านจางอุทานออกมา ส่วนใหญ่เป็นเพราะเวินเที๋ยนเที๋ยนเข้าใจพวกเขา ดังนั้นจึงสามารถเดาสิ่งที่อยู่ข้างในได้อย่างแม่นยำ

“เราเพิ่งได้สิ่งนี้มาเมื่อไม่กี่วันที่ผ่านมา จากการสังเกตของเรา มันน่าจะเป็นขวดเหล้าจากราชวงศ์ฮั่น ได้รับความเสียหายอย่างรุนแรงและจำเป็นต้องได้รับการบูรณะก่อนจึงจะสามารถเยี่ยมชมได้ ”

ขณะที่พูดนั้น ท่านเปิงจึงเปิดกล่องไม้จันทน์แดง

เวินเที๋ยนเที๋ยนมองเข้าไปข้างในอย่างอดไม่ได้

เวลานี้ ไม่รู้ว่าท่านจางไปเอาถุงมือมาจากไหน หลังจากสวมถุงมือแล้ว ก็นำขวดเหล้าออกมาอย่างระมัดระวัง

จะเห็นได้ว่า ด้านบนมีร่องรอยของโคลนอยู่จาง ๆ

เพิ่งจะขุดพบได้ไม่นานฉันก็ส่งไปให้เธอดู …

เวินเที๋ยนเที๋ยนรู้สึกอบอุ่นใจเล็กน้อย ท่านจางและท่านเปิงปฏิบัติต่อเธอเป็นอย่างดี ไม่เพียงแต่การดูแลอย่างพิถีพิถันเท่านั้น ทั้งยังเวลาที่ป่วยเธอ ก็ไม่ปฏิเสธที่จะมาเยี่ยมเยียน

ทำให้เธอสะเทือนใจเป็นอย่างมาก

“ ขวดเหล้าที่ขุดพบนี้ ถูกเก็บรักษาไว้อย่างดี โดยทั่วไปไม่มีอะไรขาดหายไป แต่ว่ามีเพียงบางร่องรอย เนื่องจากอายุมากก็ลบเลือนไปแล้ว “”

ท่านเปิงยกแว่นขยายขึ้น พูดกับเวินเที๋ยนเที๋ยนและท่านจาง

ดวงตาของเวินเที๋ยนเที๋ยนจับจ้องไปที่โบราณวัตถุอีกครั้ง

เธอก็พบว่า ที่ตัวขวดไม่มีความเสียหายจุดใหญ่อะไร แต่ว่าลายเส้นดอกไม้แกะสลัก มองเห็นได้ยากว่าสิ่งที่แกะสลักอยู่บนนั้นคืออะไร

คราวนี้ จี้จิ่งเชินกระแอมออกมาได้ทันเวลา

เวินเที๋ยนเที๋ยนได้ยินเสียงนั้น จึงมองเขาด้วยความกังวล “เป็นอะไรหรือเปล่า?”

“ไม่เป็นอะไร ระคายคอนิดหน่อย”

จี้จิ่งเชินส่งยิ้มกลับไป

เมื่อเวินเที๋ยนเที๋ยนหันหน้ากลับมา กลับพบว่าท่านจางและท่านเปิงเก็บเครื่องมือไปเรียบร้อยเสียแล้ว

เธอมองพวกเขาอย่างไม่เข้าใจ “เกิดอะไรขึ้น ทำไมไม่ทำต่อล่ะ?”

ท่านจางยิ้มออกมา “ ขวดเหล้านี้ พวกเราตั้งใจจะมอบมันให้เป็นงานของเธอเอง เธอก็รู้ พวกเราทั้งแก่แล้ว ตาก็ฝ้าฟาง เรื่องการบูรณะลวดลายเหล่านี้ ยังต้องเป็นคนหนุ่มสาวอย่างพวกเธอในการดำเนินการ”

ตาเริ่มฝ้าฟาง ดังนั้นจึงฝากงานบูรณะวัตถุไว้กับเธอ?

เวินเที๋ยนเที๋ยนไม่อยากเชื่อว่าท่านผู้อาวุโสทั้งสองจะปฏิบัติต่อการบูรพาโบราณวัตถุแบบนี้

ความทุ่มเทต่อโบราณวัตถุของท่านจางและท่านเปิง เวินเที๋ยนเที๋ยนเห็นมาทั้งชีวิต

ด้วยเหตุนี้ พวกเขาจึงกลายเป็นเพื่อนที่ดีแม้จะจะต่างรุ่นกัน

แต่เนื่องจากทั้งท่านเปิงและท่านจางพูดขนาดนั้น เวินเที๋ยนเที๋ยนก็อายเกินกว่าจะถามอะไรมากมาย

อีกทั้งขวดเหล้าสมัยราชวงศ์ฮั่นนี้ มันทำให้เธอมีแรงบันดาลใจขึ้นมาบ้าง

“แต่ว่า ฉันกลัวว่าจะไม่สามารถทำมันออกมาได้ดี…”

เธอมีประสบการณ์ไม่เท่าท่านจางและท่านเปิง ถ้าเธอต้องจัดการกับขวดเหล้าจากราชวงศ์ฮั่นนี้คนเดียว เธอยังต้องรับมือกับความกดดันด้วย

“นี่ไม่ต้องเครียดไป” ท่านเปิงโบกมือ “เธอแค่ทำมันอย่างสบายใจ มีตรงไหนไม่สมบูรณ์ พวกเราจะช่วยเธอทำให้มันสมบูรณ์แบบเอง”

พอพูดถึงส่วนนี้ เวินเที๋ยนเที๋ยนจะปฏิเสธได้เสียที่ไหน

เธอถือกล่องจันทน์แดงไว้ ดวงตามีรอยยิ้ม “ขอบคุณท่านจาง ขอบคุณท่านเปิง!”

“เกรงใจอะไรกัน!” ท่านจางหัวเราะ “เธอเต็มใจช่วยพวกเราก็เป็นการขอบคุณที่ดีที่สุดแล้ว”

“ท่านจางพูดถูก มีอะไรไม่เข้าใจ ก็ให้จี้จิ่งเชินถามพวกเราได้ พวกเราจะบอกทุกอย่างที่รู้ไม่ซ่อนเร้น”

ท่านเปิงแอบชำเลืองมองจี้จิ่งเชิน เห็นเขาพยักหน้าเล็กน้อย ให้พูดกับเวินเที๋ยนเที๋ยน “ของส่งถึงแล้ว พวกเราผู้อาวุโสทั้งสองก็ต้องกลับไปแล้ว”

“เร็วขนาดนี้เลย?” เวินเที๋ยนเที๋ยนผงะไป “ไม่อยู่ที่นี่ทานอาหารเย็นด้วยกันก่อนหรือ?”

“ไม่ล่ะ ที่บ้านยังรอพวกเราทานอาหารอยู่”

ท่านเปิงพูดอย่างไม่ค่อยเต็มใจ

เขาและท่านจางไม่ได้อยากรีบจากไป แต่เห็นเวินเที๋ยนเที๋ยนพูดอยู่นานแล้ว ดูเหนื่อยล้าเล็กน้อย พวกเขาไม่อยากอยู่รบกวนมาก

อีกอย่างจี้จิ่งเชินยังเน้นย้ำตอนที่เชิญพวกเขามา ไม่ให้เวินเที๋ยนเที๋ยนเหนื่อยจนเกินไป ให้เธอบูรณะโบราณวัตถุ เป็นการกระตุ้นให้เธอมีแรงบันดาลใจขึ้นมา

ท่านเปิงไม่คิดว่าเวินเที๋ยนเที๋ยนจะสามารถบูรณะโบราณวัตถุได้สำเร็จ เขาหวังเพียงว่า สามารถนำสิ่งที่เวินเที๋ยนเที๋ยนสนใจมาให้ และปล่อยให้เธอทำมัน อารมณ์ในด้านบวกเช่นนี้ บางทีมันอาจช่วยให้เวินเที๋ยนเที๋ยนต่อสู้กับโรคร้ายได้

เวินเที๋ยนเที๋ยนต่อเมื่อได้ยินสิ่งที่ท่านเปิงพูด ก็ทำได้เพียงพยักหน้า “ถ้าอย่างนั้นก็ดี ฉันจะไปส่งพวกท่าน”

“ส่งที่หน้าประตูก็พอ” ท่านจางยิ้ม “พวกเรารู้ถึงความตั้งใจของเธอ”

เขาไม่ได้พูดอะไรออกไปเพื่อไม่ให้เวินเที๋ยนเที๋ยนไปส่งพวกเขา เพราะพวกเขารู้ว่า เวินเที๋ยนเที๋ยนให้ความเคารพพวกเขา ดังนั้นเธอจึงไม่ต้องการที่จะละเลยพวกเขา

เธอเป็นเด็กดี และเป็นนักบูรพาโบราณวัตถุที่มีพรสวรรค์ที่สุดเท่าที่พวกเขาเคยเห็นมา

สวรรค์ต้องเมตตาเธอแน่นอน

ท่านจางและท่านเปิงโบกมือลาเวินเที๋ยนเที๋ยน

เมื่อหันหลังไป กลับมีสีหน้าหนักใจ

“ท่านจาง ในใจฉันรู้สึกกังวลจริงๆ” ท่านเปิงเม้มริมฝีปาก“ คิดว่าเที๋ยนเที๋ยนอาจจะ … ฉันก็รู้สึกเจ็บปวดใจ”

“ อย่าพูดไม่เป็นมงคล!”

ท่านจางขัดจังหวะท่านเปิง “สวรรค์ต้องช่วยคนอย่างเที๋ยนเที๋ยน ต้องผ่านมันไปได้แน่นอน”

ท่านจางเงยหน้าขึ้นและมองออกไปไกล ๆ “ ถ้าทำได้ ฉันอยากให้ชีวิตสั้นลงสักสิบปี หวังเพียงว่าให้เที๋ยนเที๋ยนสามารถอยู่รอดได้ ถ้าเที๋ยนเที๋ยนมีชีวิตที่ดี คนแก่อย่างฉันก็ไม่มีอะไรต้องห่วง ”

“ท่านจางคนนี้ ฉันจะปล่อยให้คุณทำคนเดียวได้อย่างไร?” ท่านเปิงยิ้มอย่างขมขื่น “ ฉันก็เต็มใจที่จะอายุสั้นลงสิบปีด้วย”

พวกเขาก้าวเท้าเข้าไปในหลุมศพแล้วครึ่งหนึ่ง ชีวิตสั้นลงสิบปีหมายถึงอะไร พวกเขาเข้าใจมันอย่างแจ่มแจ้ง

แต่ถึงจะเป็นอย่างนั้น พวกเขาก็ยังเต็มใจ ตราบเท่าที่เวินเที๋ยนเที๋ยนสามารถมีชีวิตต่อไปได้

มีชีวิตอยู่จนถึงวัยนี้ เห็นพรากจากกันของชีวิตจากความตาย แต่ท่านจางและท่านเปิงกลับเกลียดมันเมื่อเป็นเวินเที๋ยนเที๋ยน

ไม่ใช่ว่าพวกเขาจะมองไม่ออก แต่ถ้าไม่สามารถรั้งเวินเที๋ยนเที๋ยนไว้ได้จริงๆ พวกเขาจะหาไม่เจออีกแล้ว คนที่เหมือนกับเธอคนหนุ่มสาวที่มีความกระตือรือร้นอย่างแท้จริงในการบูรณะโบราณวัตถุ