ท่านจางและท่านเปิงใจคิดถึงเวินเที๋ยนเที๋ยน ที่กำลังนั่งอยู่ที่โต๊ะ จับขวดเหล้าสมัยราชวงศ์ฮั่นเลื่อนไปมา
จี้จิ่งเชินให้จงหลีพาผู้อาวุโสทั้งสองกลับบ้าน ส่วนตัวเองนั่งอยู่ข้าง ๆ เวินเที๋ยนเที๋ยน ดูเวินเที๋ยนเที๋ยนทำงานอย่างตั้งใจ
เวินเที๋ยนเที๋ยนใช้แปรงทำความสะอาดขนาดเล็กเพื่อทำความสะอาดคราบบนโบราณวัตถุอย่างระมัดระวัง จากนั้นจึงทำความสะอาดขวดเหล้าด้วยน้ำกลั่น
ลวดลายบนขวดนั้นดูเสียหายไปมาก ต้องคิดหารูปแบบเดิม เพื่อใช้มีดแกะสลักให้สวยงามและเป็นงานดั้งเดิม
ในขณะที่เธอกำลังยุ่งอยู่ หางตาของเวินเที๋ยนเที๋ยนก็เห็นสายตาของจี้จิ่งเชินมองมาที่เธออย่างตั้งใจ
เธออดไม่ได้ที่จะมองเขาอย่างแปลก ๆ “ ทำไมมองฉันแบบนี้?”
จี้จิ่งเชินเม้มริมฝีปาก และพูดความจริงออกมา : “มันดูดี จนผมไม่อาจละสายตาได้”
เวินเที๋ยนเที๋ยนรู้สึกร้อนขึ้นมา จี้จิ่งเชินชอบใช้คำพูดต่าง ๆ เพื่อชมเชยเธอเสมอ ตอนแรกไม่ค่อยชินนิดหน่อย แต่ตอนนี้ดีขึ้นมากแล้ว”
“แต่คุณมองฉันแบบนี้ ฉันจะทำงานอย่างไร?” มันยากสำหรับเวินถี๋ยนเถี๋ยนที่จะเพิกเฉยต่อสายตาที่ชัดเจนของจี้จิ่งเชิน “คุณไม่ใช่มีงานต้องจัดการอีกมากหรือ?”
“คุณอยากให้ผมไป?”
น้ำเสียงของจี้จิ่งเชินผิดหวังเล็กน้อย แต่ดวงตายังเรียบเฉย
ไม่ได้หมายความว่าจะทิ้งเธอไป
เวินเที๋ยนเที๋ยนเพียงยิ้มและพูดว่า “ไม่ใช่ ฉันแค่ไม่ชินกับการที่ฉันบูรณะโบราณวัตถุ แล้วคุณจ้องมองมาที่ฉันตลอด”
“ไม่ชินกับที่ผมมองคุณ หรือไม่ชินกับการที่ผมมองคุณบูรณะโบราณวัตถุ ”
“……”
ทั้งสองอย่างฟังดูแล้วไม่แตกต่างกัน แต่เธอกลับเข้าใจว่าจี้จิ่งเชินหมายความว่าอย่างไร
เธอคิดอยู่พักหนึ่ง และถามอย่างไม่แน่ใจว่า “ถ้าไม่ชินทั้งหมดล่ะ?”
จี้จิ่งเชินยิ้ม ไม่ได้พูดอะไรออกมา
เขาแค่กลัว ว่าทันทีที่เขาหันกลับมา จะไม่ได้พบเธอแล้ว
จี้จิ่งเชินไม่เคยกังวลเรื่องการได้รับและการสูญเสียเหมือนตอนนี้ เขาเกือบจะเป็นโรคประสาทจนต้องเห็นเวินเที๋ยนเที๋ยนตลอดเวลา
เขารู้ว่าเป็นแบบนี้ไม่ดี การทำเช่นนี้มีแต่จะทำให้เวินเที๋ยนเที๋ยนกังวลใจมากขึ้น
แต่เขาควบคุมตัวเองไม่ได้
ถ้าเวลาเขาไม่ได้เจอเธอ จี้จิ่งเชินกังวลว่าเวินเที๋ยนเที๋ยนจะจากเขาแล้วไปหรือไม่
ความรู้สึกหวาดระแวงและหวาดกลัวนี้ เขาไม่สามารถบอกเวินเที๋ยนเที๋ยนได้ และเขาจะไม่บอกใครด้วย
ดังนั้นเขาจึงมองไปที่การประนีประนอม
แต่เขายังคงนั่งอยู่ข้าง ๆ เวินเที๋ยนเที๋ยน ไม่ขยับไปสักก้าว
หากปราศจากสายตาที่จ้องมองมาของจี้จิ่งเชิน เวินเที๋ยนเที๋ยนก็จะสามารถมีสมาธิขึ้น
แต่เธอบูรณะมันด้วยตัวเองอยู่พักหนึ่ง อดไม่ได้ที่จะมองไปที่จี้จิ่งเชิน
ชายคนนั้นกำลังตั้งใจดูเอกสาร ยกเว้นเสียงลมหายใจสั้น ๆ ของเขาและเสียงของการพลิกกระดาษ ก็ไม่มีเสียงอื่นใดอีกเลย
ทำให้แทบไม่มีความรู้สึกของการมีอยู่ของทั้งสองคน
เวินเที๋ยนเที๋ยนรู้สึกกังวลเล็กน้อย
“ คุณโกรธเหรอ?”
เธอกลับคำพูดของตัวเอง พวกเขาแต่งงานกันมานานแล้ว สองเดือนมานี้ เป็นจี้จิ่งเชินที่ดูแลเธอมาตลอด
เวลานี้เรื่องอะไรก็ดูยุ่งเหยิง ดูเหมือนจะยุ่งมากเกินไปหน่อย
เมื่อรู้สึกถึงความสับสนของเวินเที๋ยนเที๋ยน จี้จิ่งเชินอดไม่ได้ที่จะเบะริมฝีปาก
“ผมไม่ได้โกรธคุณ จะไม่โกรธตลอดไป”
เขามองไปที่เวินเที๋ยนเที๋ยน เห็นว่าเธอดูเหนื่อยล้า
จี้จิ่งเชินขมวดคิ้ว แนะนำว่า “คุณพักสักหน่อยไหม ผมเห็นคุณดูเหมือนเหนื่อยมาก””
ความจริงแล้วเวินเที๋ยนเที๋ยนเพิ่งจะบูรณะมันภายในเวลาไม่ถึงหนึ่งในสี่ของชั่วโมงเท่านั้น
เวินเที๋ยนเที๋ยนส่ายหัว “ บางทีอาจจะแค่ง่วงนิดหน่อย ช่วยรินกาแฟให้ฉันหน่อยได้ไหม?”
จี้จิ่งเชินขมวดคิ้วอย่างไม่เห็นด้วย “ดื่มกาแฟไม่ได้ ผมรินชาให้คุณสักแก้วดีกว่า”
“ก็ได้”
จี้จิ่งเชินมองไปที่เวินเที๋ยนเที๋ยน ถึงลุกขึ้นและไปที่ห้องครัว
เมื่อกลับมา กลับเห็นเวินเที๋ยนเที๋ยนนอนอยู่บนโต๊ะ.
เขาตกใจจนแทบถือถ้วยชาไว้ในมือไม่ได้ รีบก้าวไปข้างหน้าและกระซิบ “เที๋ยนเที๋ยน? เที๋ยนเที๋ยน!”
“อืม … ฉัน ฉันขอนอนสักพัก … ”
เวินเที๋ยนเที๋ยนพยายามลืมตา แต่ก็ไร้ผล
ยังดีที่แค่หลับไป
จี้จิ่งเชินถอนหายใจอย่างโล่งอก อุ้มเธอไว้แล้วยืดตัวขึ้น และค่อยๆวางเธอลงบนเตียง
ฟังเสียงลมหายใจตื้น ๆ ของเธอ ดวงตาของจี้จิ่งเชินเต็มไปด้วยความมืดครึ้ม
สายตาของเขาลดต่ำลงไปมองบนขวดเหล้าที่ได้รับการบูรณะแล้ว
หลังจากทำความสะอาดแล้วขวดเหล้าก็เปล่งประกายแวววาวแบบดั้งเดิม
แต่เขาจำได้ว่า หากโบราณวัตถุถูกระงับในระหว่างการจัดการ จำเป็นต้องการได้รับการปกป้อง
การสัมผัสกับอากาศแบบนี้ เป็นเรื่องง่ายที่จะทำให้เกิดความเสียหายซ้ำสอง
เขามองไปใบหน้าที่หลับใหลของเวินเที๋ยนเที๋ยน หัวใจของเขาเต็มไปด้วยความเจ็บปวด
เที๋ยนเที๋ยน…
แม้ว่าคุณจะได้บูรณะโบราณวัตถุที่คุณชื่นชอบ ก็ไม่อาจรั้งไว้ได้ใช่ไหม?
เขาต้องทำอย่างไรถึงจะรักษาเธอไว้ได้?
……
สิ่งต่าง ๆ เลวร้ายกว่าที่จี้จิ่งเชินคิด ในวันรุ่งขึ้น เวินเที๋ยนเที๋ยนไม่ตื่นขึ้นมา
เขารีบพาเวินเที๋ยนเที๋ยนไปโรงพยาบาล
พ่อบ้าน แม่ครัวกำลังรออย่างใจจดใจจ่ออยู่ที่ประตูห้องฉุกเฉิน
สีหน้าของจี้จิ่งเชินราวกับกำลังจมน้ำ ในขณะที่กำลังรอการตรวจของแพทย์
ไม่นาน หมอก็เดินออกมาจากด้านใน
จี้จิ่งเชินถามอย่างรวดเร็ว “เวินเที๋ยนเที๋ยนเป็นอย่างไรบ้าง?”
“ตัวบ่งชี้ต่างๆของผู้ป่วยต่ำกว่าระดับที่ดี ร่างกายของเธออ่อนแอมาก มีสารพิษเล็กน้อยไหลเวียนในเลือดและเข้าสู่อวัยวะสำคัญของเธอ”
น้ำเสียงของหมอก็ดูเคร่งขรึมเช่นกัน“ เรากำลังล้างพิษให้เธอ แต่สภาพของเธอตอนนี้ ก็อย่ามองในแง่ดีเกินไป ”
“อย่ามองในแง่ดีเกินไป ” จี้จิ่งเชินขมวดคิ้ว “คุณหมายความว่าอย่างไร?”
น้ำเสียงของเขาเยือกเย็น ราวกับว่าจะตรึงคนให้แช่แข็งได้ได้ทุกเวลา
อารมณ์ของจี้จิ่งเชินรุนแรงเกินไป หมอจำเป็นต้องถอยออกมาก่อน
“สารพิษมีไม่มากเกินไป และสามารถขจัดออกได้ แต่ที่มาของสารพิษคือเด็กในท้องคุณหนูเวิน นี่เป็นวิธีการแก้ปัญหาแบบประคับประคองไม่ใช่การรักษาแบบถาวร ”
ขณะพูด เมื่อเห็นสายตาเย็นชาของจี้จิ่งเชิน จึงรีบพูดว่า “เราจะพยายามอย่างดีที่สุดเพื่อรักษาคุณหนูเวิน!”
หลังจากที่เขาพูดจบ เห็นความโกรธของจี้จิ่งเชินลดลง ถึงจะรีบออกไป
พ่อบ้านก้าวไปข้างหน้า ถามอย่างเป็นห่วง: “อาการของคุณผู้หญิงร้ายแรงมากหรือไม่?”
จี้จิ่งเชินขมวดคิ้ว แม้ว่าเขาจะไม่ได้พูด แต่การแสดงออกของเขาก็บอกคำตอบกับพ่อบ้านไปแล้ว
พ่อบ้านนั่งลงอย่างสงบนิ่ง
หลังจากนั้นไม่นาน ประตูของห้องคนไข้ก็เปิดออก คุณพยาบาลเดินไปที่ด้านข้างของจี้จิ่งเชิน “ คุณหนูเวินฟื้นแล้ว”
เมื่อได้ยินข่าวนี้ คิ้วที่ขมวดอยู่ของจี้จิ่งเชินก็คลายลงเล็กน้อย
เขารีบเดินเข้าไปยังห้องคนไข้
พ่อบ้านและแม่ครัวก็อยากเข้าไปด้วยเช่นกัน แต่ถูกพยาบาลห้ามไว้ “แม้ว่าคนไข้จะฟื้นแล้ว แต่ก็ยังต้องพักฟื้นอีกสักระยะ ไม่เหมะให้เข้าเยี่ยมมากเกินไป”
พ่อบ้านและแม่ครัวไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากปล่อยให้เป็นอย่างนั้น
เวินเที๋ยนเที๋ยนไม่รู้ว่าตัวเองหลับแล้วเข้าโรงพยาบาลได้อย่างไร แต่เมื่อเห็นเพดานสีขาวเหมือนหิมะ ถุงน้ำเกลือและหมอที่อยู่ข้างๆ เธอก็รู้ว่า คงมีบางอย่างผิดปกติกับร่างกายของเธออีกครั้ง
ความจำสุดท้ายของเธอยังเป็นตอนที่จัดการขวดเหล้านั้น
อ๊ะ ขวดเหล้า!
เธอหมดสติ ถ้าอย่างนั้นจะทำอย่างไรกับขวดเหล้า? หากไม่ได้ปิดผนึก ขวดเหล้าอาจจะได้รับความเสียหายซ้ำสองจากการจัดเก็บที่ไม่เหมาะสม!
จู่ ๆ เวินเที๋ยนเที๋ยนก็รู้สึกกระวนกระวาย อยากจะลุกขึ้นนั่ง แต่กลับเห็นร่างที่คุ้นเคยเดินเข้ามาจากประตู เป็นจี้จิ่งเชินนั่นเอง
