เมียหวานของประธานเย็นชา – บทที่ 890 ยังเหลือเวลาอีกหนึ่งเดือน

เป็นจี้จิ่งเชิน

เวินเที๋ยนเที๋ยนอ้าปาก แต่อ่อนแอเกินกว่าจะพูดออกไปได้

จี้จิ่งเชินรีบเดินไป และจับมือของเวินเที๋ยนเที๋ยน“ คุณอยากพูดอะไร ค่อยๆพูด”

เสียงของเขาสงบนิ่ง พาให้ใจคนสงบนิ่งด้วย

เวินเที๋ยนเที๋ยนขยับเข้ามาเล็กน้อย เธอได้ยินเสียงแหบแห้งของตัวเอง “เหล้า ขวดเหล้า … ”

“ คุณไม่ต้องห่วง ผมให้จงหลีนำขวดเหล้าไปให้กับท่านจางแล้ว เขาจะดูแลมันเป็นอย่างดี ”

จี้จิ่งเชินทำให้เธอผ่อนคลายลง “ สิ่งที่คุณต้องทำตอนนี้คือการรักษาอาการป่วยอย่างเชื่อฟัง เมื่ออาการป่วยดีขึ้นแล้ว พวกเราจะไปดูขวดเหล้ากัน”

เวินเที๋ยนเที๋ยนพยักหน้าอย่างเงียบ ๆ

เวลานี้ คุณพยาบาลเข้ามาอีกครั้ง พูดกับจี้จิ่งเชินว่า “หัวหน้าแพทย์เรียกหาคุณ กรุณามากับเราสักครู่”

จี้จิ่งเชินพยักหน้าเล็กน้อย หันไปมองเวินเที๋ยนเที๋ยน “ผมไปแล้วเดี๋ยวก็มา”

สำนักงานหัวหน้าอยู่ไม่ไกลจากห้องคนไข้ จี้จิ่งเชินเดินสองก้าวก็ถึง

ขณะนั้น แพทย์วัยกลางคนกำลังตรวจภาพ CT อย่างละเอียด

“คุณชายจี้มาแล้วหรือ? เชิญนั่งก่อน”

หัวหน้าแพทย์จำจี้จิ่งเชินได้ทันที เขาเคยมาที่นี่หลายครั้งแล้ว

“อาการของเวินเที๋ยนเที๋ยนเป็นอย่างไรบ้าง เธอหมดสติไปครั้งนี้ ผมเป็นกังวลมาก”

จี้จิ่งเชินถามด้วยเสียงหนัก ๆ

หมอถอนหายใจเล็กน้อย ชี้ไปที่หลายส่วนบนภาพ CT “ สารพิษในร่างกายของคุณหนูเวินสะสมจนถึงขั้นวิกฤต เป็นเรื่องยากอยู่แล้วที่จะควบคุมด้วยการรักษาโดยใช้ยาเพียงอย่างเดียว ความเร็วในการล้างพิษของเรา ไม่สามารถทันต่อความเร็วในการกระจายของพิษได้ ”

ใบหน้าของจี้จิ่งเชินเคร่งขรึม “ผมควรทำอย่างไร?”

“ วิธีที่ดีที่สุด คือการเข้ารับการรักษาที่โรงพยาบาล ฉีดเข้าเส้นเลือดดีกว่าการทานยา หากคุณยืนยันที่จะรักษาเด็กไว้นี่จะยึดรักษานี้เป็นหลักต่อไป ”

คำพูดของหมอ ทำให้จี้จิ่งเชินต้องคิดไตร่ตรองอย่างหนัก

หลังจากนั้นไม่นาน เขาก็ถามว่า “วิธีนี้ เป็นอันตรายหรือไม่?”

“ แน่นอนว่ามี ผมเคยพูดไปนานแล้ว ถ้าคุณหนูเวินไม่เอาเด็กออก มีโอกาสรอดเพียง 40% คุณควรตระหนักถึงความอันตรายนี้ คุณควรชัดเจนได้แล้ว ”

การแสดงความคิดเห็นของแพทย์ผู้รับผิดชอบนั้นจริงจังมาก เขามองไปที่จี้จิ่งเชิน พูดด้วยน้ำเสียงตำหนิเล็กน้อย“ ผมรู้ว่าพวกคุณต้องการเก็บลูกไว้ แต่ผลที่ตามมาของการเก็บเด็กไว้ คือการต้องอดทนต่อการรับสารพิษ “”

“สารพิษนี้ทนทานกว่าแม้ว่าร่างกายมนุษย์จะเผาผลาญส่วนหนึ่งได้ แต่ส่วนที่เหลือนั้นยากต่อการเผาผลาญ อีกอย่างสารพิษถูกลำเลียงผ่านทางเลือด ดังนั้นการฉีดยาเข้าเส้นเลือดจึงเป็นทางเลือกในการรักษาที่ดีที่สุด ”

แพทย์ผู้รับผิดชอบไม่เห็นด้วยกับการตัดสินใจที่จะเก็บเด็กไว้

แต่นี่เป็นความต้องการของผู้ป่วย เขาต้องพยายามอย่างเต็มที่เพื่อช่วยทั้งเด็กและผู้ใหญ่

นับตั้งแต่เขาเข้ารับตำแหน่ง นี่เป็นการทดสอบครั้งใหญ่ที่สุดที่เคยเผชิญมา

จี้จิ่งเชินก็ลังเลเช่นกัน

เขาสัญญากับเวินเที๋ยนเที๋ยน จะไม่ใช้ประโยชน์จากตอนที่เธอไม่รู้ ปล่อยเด็กไป

แต่ว่าตอนนี้ เด็กส่งผลกระทบต่อความปลอดภัยในชีวิตของเธอ เกือบจะถึงจุดที่เขาต้องตัดสินใจแล้ว

“ใกล้จะห้าเดือนแล้ว เหลืออีกหนึ่งเดือน เด็กในครรภ์ร่างกายจะสมบูรณ์แล้ว การผ่าตัดในครั้งนั้น ไม่เพียงแต่สร้างความเสียหายอย่างใหญ่หลวงให้กับหญิงตั้งครรภ์ อาจก่อให้เกิดการสูญเสียหนึ่งชีวิตจากสองชีวิตด้วย ”

หมอพูดกับจี้จิ่งเชินด้วยใบหน้าที่เรียบนิ่ง เขาไม่ได้พูดให้คนตื่นตระหนก แค่บอกเขาถึงผลที่ตามมาจากมุมมองทางการแพทย์

“ สูญเสียหนึ่งชีวิต … ”

รูม่านตาของจี้จิ่งเชิงหดตัวลงอย่างกะทันหัน กำมืออย่างแรง

เล็บแหลมแทงเข้าไปในฝ่ามือ เหลือเป็นรอยแผลลึกไม่กี่แห่ง

“ยังเหลืออีกหนึ่งเดือนใช่ไหม…”

จี้จิ่งเชินหลับตาลง กัดริมฝีปากแน่น เมื่อเขาพูดอีกครั้ง รู้สึกว่าคอของเขาทั้งแห้งผากทั้งขมปร่า

“เรื่องนี้ ผมต้องถามการตัดสินใจของภรรยาผม”

แพทย์ผู้รับผิดชอบขมวดคิ้ว แต่ไม่ได้คัดค้านเขา

“ ให้เร็วที่สุดเถอะ ผัดวันประกันพรุ่งอีกหนึ่งวัน เพียงหนึ่งวันก็เป็นอันตราย ผมเชื่อว่าคุณไม่อยากเห็นผลที่ผมพูดไป”

เมื่อเขาเดินออกจากห้องทำงานของหัวหน้า ใบหน้าของจี้จิ่งเชินมืดมนถึงขีดสุดแล้ว

สิ่งที่หมอพูดเหมือนค้อนหนัก กระแทกลงมาที่หัวใจของเขาให้ขวัญหนีดีฝ่อ

เขาพยายามหลีกเลี่ยงทางเลือกนี้ เพราะเขาอยากที่จะเสียใจ ดังนั้นเขาจึงทำได้เพียงสัญญากับเธอว่าจะรักษาเด็กไว้

แต่ตอนนี้เด็กคนนี้ส่งผลกระทบต่อสุขภาพของเวินเที๋ยนเที๋ยนอย่างหนัก

คำเตือนของแพทย์ ลากเขาจากจินตนาการสู่ความเป็นจริงโดยสิ้นเชิง ทำให้เขาไม่มีทางเลือกในการตัดสินใจ

กลับไปที่ห้องคนไข้ เวินเที๋ยนเที๋ยนหลับไปแล้ว จี้จิ่งเชินนั่งอยู่ข้างเธอ ดวงตาเป็นประกายอยู่ในความมืด

พยาบาลเดินมาหาจี้จิ่งเชิน และเตือนเขาด้วยเสียงเบา ๆ “คุณชายจี้ คุณหนูเวินทานยาระงับประสาทไป ยังไม่ตื่นขึ้นในช่วงนี้ คุณสามารถมาพบเธออีกครั้งได้ในวันพรุ่งนี้ ”

จี้จิ่งเชินพยักหน้าเล็กน้อย แต่ไม่ได้ตั้งใจที่จะจากไป “ผมจะนั่งที่นี่และมองเธออย่างนี้”

ตามปกติแล้วพยาบาลจะไม่สามารถพูดอะไรได้มาก อันที่จริงแล้วการเตือนไม่ได้อยู่ในขอบเขตการทำงานของเธอ

เพียงแค่เธอเห็นสายตาเจ็บปวดของผู้ชายคนนี้ ก็เลยอดไม่ได้

พ่อบ้านและแม่ครัวก็เหมือนกันเพราะเวินเที๋ยนเที๋ยนนอนหลับอยู่ พยาบาลเตือนพวกเขาไม่ให้ส่งเสียงดังรบกวนผู้ป่วย

พ่อบ้านและแม่ครัวพยักหน้าอย่างเชื่อฟัง

จี้จิ่งเชินเห็นพวกเขามา ก็ส่งสายตาให้ เป็นสัญญาณให้พวกเขาหาที่นั่งให้ตัวเอง

พ่อบ้านและแม่ครัวก็เข้าใจ นั่งลงบนโซฟาอย่างเงียบ ๆ

“คุณชายจี้ อาการป่วยของคุณผู้หญิง… เป็นอย่างไรบ้าง? ”

พ่อบ้านอดไม่ได้ที่จะถาม

จี้จิ่งเชินมองเวินเที๋ยนเที๋ยน แล้วส่ายหน้าช้าๆ

พ่อบ้านและแม่ครัวต่างก็อึดอัดใจ

พวกเขาล้วนกังวลเกี่ยวกับเวินเที๋ยนเที๋ยน ยิ่งเห็นการแสดงออกที่หนักหน่วงของจี้จิ่งเชิน ก็อยากจะถามคำถามอีกสองสามข้อ

จี้จิ่งเชินกังวลว่าเสียงจะรบกวนเวินเที๋ยนเที๋ยน เขาจึงพูดด้วยน้ำเสียงทุ้มว่า “ ออกไปคุยกันข้างนอกเถอะ”

พูดแล้ว เขาก็เดินนำออกจากห้องไป

พ่อบ้านและแม่ครัวก็เดินไปตามทันที

“ อาการของเที๋ยนเที๋ยนไม่ดีนัก แพทย์แนะนำให้เข้ารับการรักษาในโรงพยาบาล ”

จี้จิ่งเชินไม่ได้ปิดบังพวกเขา บางทีอาจเป็นเพราะตอนนี้เขาสับสนมาก และต้องการใครสักคนที่จะคุยกับเขา

พ่อบ้านและแม่ครัวไม่เคยเห็นจี้จิ่งเชินหมดสภาพแบบนี้มาก่อน

ในสายตาของพวกเขา จี้จิ่งเชินมักจะสง่างามและสงบนิ่ง ราวกับว่าทุกอย่างอยู่ภายใต้การควบคุมของเขา

แต่ตอนนี้ ร่างกายของเขากลับแผ่กระจายแรงกดดันออกมา ดวงตาของเขาไม่โฟกัสสิ่งใด

จี้จิ่งเชินดูเหมือนจะไม่ได้คาดหวังคำพูดจากพ่อบ้านกับแม่ครัว เขายังคงพูดต่อไป “ฉันสัญญากับเที๋ยนเที๋ยนว่าตราบใดที่ยังไม่ใช่นาทีสุดท้าย ฉันจะไม่บังคับเธอ หรือพรากเด็กไปจากเธอ”

เสียงของเขาค่อยๆหยุดลง สองมือกุมหน้าผากไว้ ในน้ำเสียงนั้น เบาลงจนไม่อาจได้ยินได้

“ แต่ตอนนี้ ฉันไม่รู้จริง ๆ ว่าต้องทำยังไง”

ไม่ว่าเขาจะเลือกทางใด เขาก็ถูกลิขิตไว้ให้เสียใจ

มันเป็นเรื่องที่ไม่มีทางออก

เมื่อแม่ครัวได้ฟังคำพูดของจี้จิ่งเชิน นัยน์ตาของเธอก็เปลี่ยนเป็นแดงกร่ำ “คุณผู้หญิงเธอเป็นคนดีขนาดนั้น ไม่มี จะไม่มีเรื่องนั้นเกิดขึ้น … ”

พ่อบ้านเงียบไป ในเวลานี้เขาไม่อยากเศร้า มิฉะนั้นจะเป็นการเพิ่มความกดดันให้กับจี้จิ่งเชิน

แต่ภายในใจของเขา รู้สึกไม่น้อยไปกว่าแม่ครัวเลย

เขาเฝ้าดูเวินเที๋ยนเที๋ยนและจี้จิ่งเชินทำความรู้จักและรักกันมาทีละขั้นตอน ในที่สุดก็ได้อยู่ด้วยกัน เขาเห็นมันทั้งหมดมาตั้งแต่ต้น และความยึดมั่นในคำปฏิญาณของพวกเขา