บทที่ 903 เตรียมพร้อมผ่าตัดเถอะ
“ฉันรู้แล้ว เรื่องพวกนี้ฉันจะไม่บอกเที๋ยนเที๋ยนหรอก”
หลวนจื่อพูดเสร็จ กลับเห็นหมินอันเกอมองเธออย่างลังเลเล็กน้อย
เธอรู้สึกแปลกประหลาด “เป็นอะไร?”
“เขาตัดสินใจที่จะสารภาพตรง ๆ กับเวินเที๋ยนเที๋ยนแล้ว”
“……”
……
เวินเที๋ยนเที๋ยนมองดูจี้จิ่งเชินด้วยความประหลาดใจ หลวนจื่อพึ่งจะออกไป จี้จิ่งเชินก็เดินเข้ามาแล้ว
ถ้าหากพูดว่าบังเอิญ ก็อาจจะบังเอิญมากไปหน่อยแล้ว?
แต่ก็อาจเป็นไปได้ว่าตอนที่จี้จิ่งเชินมาได้พบกับอันเกอ ดังนั้นพวกเขาจึงรออยู่ข้างนอกด้วยกัน
เวินเที๋ยนเที๋ยนหาเหตุผลที่ดีสำหรับจี้จิ่งเชินโดยไม่รู้ตัว
เมื่อจี้จิ่งเชินเดินเข้ามา หยิบขนมและน้ำนิดหน่อย เอามาให้เวินเที๋ยนเที๋ยนแล้ววางไว้บนตู้ข้าง ๆ เธอ
“คุณมาแล้ว”
เวินเที๋ยนเที๋ยนยิ้มและมองไปที่เขา เธอพบว่าตัวเองเข้าใจความประหลาดใจของหลวนจื่อนิดหน่อยแล้ว
แม้ว่าเหมือนจะไม่ได้เจอกันพึ่งจะหนึ่งวัน แต่เธอดูเหมือนว่ายังคงคิดถึงเขามาก
เพียงแค่ไม่รู้ว่าทำไม สีหน้าของจี้จิ่งเชินดูไม่ค่อยจะดี
“อืม พักผ่อนดีไหม มีตรงไหนที่ไม่สบายไหม?”
น้ำเสียงของจี้จิ่งเชินดูเหมือนเหนื่อยล้าเล็กน้อย เขานั่งอยู่ข้าง ๆ เวินเที๋ยนเที๋ยน มองเธอด้วยสายตาที่อ่อนโยน
เวินเที๋ยนเที๋ยนส่ายหัว
จากนั้นเธอก็พบว่ามือของเธอตกอยู่ในมือของจี้จิ่งเชิน
“เที๋ยนเที๋ยน ผมมีเรื่องที่จะต้องบอกคุณ”
เขาเล่นนิ้วมือของเวินเที๋ยนเที๋ยน และน้ำเสียงของเขาหนักหน่วงเล็กน้อย
หัวใจของเวินเที๋ยนเที๋ยนอดไม่ได้ที่จะเป็นกังวลขึ้นมา
คงจะไม่เกี่ยวกับอาการป่วยของเธอซินะ?
เป็นไปได้ไหมว่า คุณหมอยื่นคำขาดครั้งสุดท้ายไปแล้ว?
จี้จิ่งเชินก้มหน้าลง เห็นใบหน้าของเวินเที๋ยนเที๋ยนเต็มไปด้วยความกังวลใจ
กลัวว่าเธอจะคิดเพ้อเจ้อ จี้จิ่งเชินกัดฟัน ยังคงบอกกับเวินเที๋ยนเที๋ยนถึงความจริงในเรื่องนี้
“ขอโทษ ครั้งก่อนที่คุณอยู่ที่สวนสาธารณะของโรงพยาบาลเจอกับชายชราคนนั้น คือผมเป็นคนจัดการเอง เพื่อที่จะผ่านเขาไป เพื่อถ่ายทอดสิ่งที่ผมต้องการจะพูดกับคุณให้คุณได้ฟัง”
น้ำเสียงของจี้จิ่งเชินสั่นสะท้านโดยที่เขาไม่ทันได้สังเกต
เขาบอกเวินเที๋ยนเที๋ยนอย่างชัดเจนว่าสิ่งเหล่านี้หมายถึงอะไร
บางทีความพยายามของเขาอาจจะสูญสลายหมด
แน่นอน นี่ไม่ได้สำคัญ สิ่งที่สำคัญคือด้วยเหตุนี้เวินเที๋ยนเที๋ยนอาจจะมีแนวโน้มมากขึ้นที่จะล้มเลิกความคิดที่จะเอาเด็กออก
แต่เขาจำเป็นที่จะต้องบอกเรื่องพวกนี้ให้เธอ เขาไม่อยากให้เวินเที๋ยนเที๋ยนเสียใจและเจ็บปวดเหมือนที่ผ่านมา
ความเจ็บปวดทั้งหมด เขาแบกรับคนเดียวก็ได้ ถ้าหากเที๋ยนเที๋ยนยืนกรานตามการตัดสินใจเดิม เขาก็ยินดีที่จะใช้เวลาร่วมกับเธอจนถึงสุดท้าย
อย่างน้อยมันก็จะไม่ทำให้เธอเสียดายที่ไม่ได้ทำ
และเหลือความคิดถึงและความเจ็บปวด ยกให้เขาแบกรับไว้
เวินเที๋ยนเที๋ยนแสดงสีหน้าตกตะลึงจริง ๆ
เธอเริ่มมีความคิดที่จะเอาเด็กออก ก็คือเพราะว่าคำพูดของชายชราคนนั้น
จะเลือกอย่างไรระหว่างหน้าที่กับความรัก เธอครุ่นคิดทุกอย่างสุดท้ายเลือกความรัก ครอบครัวและมิตรภาพ
แต่ว่าตอนนี้ จี้จิ่งเชินบอกเธออย่างกะทันหัน นั่นเป็นเพียงอุบายหลอกลวงโดยเจตนา สิ่งนี้จะทำให้เธอเข้าใจได้อย่างไร?
“คุณพูดว่า ทั้งหมดนี้คือคุณจัดการไว้ล่วงหน้าแล้วเหรอ?”
เวินเที๋ยนเที๋ยนมองดูเขาอย่างไม่อยากจะเชื่อ “ภรรยาเสียชีวิตไปแล้วหลายปีคืออะไร เลี้ยงดูลูกจนโตคืออะไร ทั้งหมดนี้คือโกหกฉันเหรอ?”
“ผมเพียงแค่อยากจะบอกคุณ ว่าคุณสำคัญมากแค่ไหนในใจของผม”
จี้จิ่งเชินไม่ค่อยเปิดเผยด้านที่ขาดความเชื่อมั่นในตัวเอง
เวินเที๋ยนเที๋ยนโมโหเล็กน้อย ทันทีหลังจากนั้นก็คิดอะไรบางอย่างออก เงยหน้าขึ้น “สถานเลี้ยงเด็กกำพร้านั่น……ทุกอย่างในนั้น ถูกจัดเตรียมไว้ล่วงหน้าโดยคุณ?”
ตะกร้าที่เต็มไปด้วยดอกคาร์เนชั่น โต้วโต้วร้องไห้ พวกเด็ก ๆ อวยพร……ทั้งหมดนี้ จี้จิ่งเชินเป็นคนจัดเตรียมโดยเจตนาทั้งหมดเหรอ?
จี้จิ่งเชินรีบส่ายหัว “ผมไม่ได้เป็นคนจัดการเรื่องพวกนี้ ผมเพียงแค่บอกกับเหยาเย้น ผมจะพาคุณไป เรื่องอย่างอื่นผมไม่ได้เป็นคนจัดการ”
สายตาของเวินเที๋ยนเที๋ยนดูสงสัย จี้จิ่งเชินเม้มริมฝีปาก และขมวดคิ้ว
จากนั้นพูดด้วยน้ำเสียงหนักแน่น: “ผมไม่จำเป็นต้องสารภาพกับคุณ และยังสงวนไว้”
ทันใดนั้นเวินเที๋ยนเที๋ยน ใช่แล้ว ถ้าหากจี้จิ่งเชินไม่สารภาพ ชีวิตนี้ของเธอก็อาจจะไม่รู้ ที่จี้จิ่งเชินจัดเตรียมชายชราคนนั้น
ในเมื่อเขาเลือกที่จะบอกความจริงกับเธอ ก็ไม่มีสิ่งที่ปิดบังอะไรอีก
เธอเชื่อจี้จิ่งเชิน ถึงแม้เขาจะปิดบังเธอเพื่อทำเรื่องพวกนี้ เธอยังคงยินยอมที่จะเชื่อเขา
“แล้วทำไมคุณถึงสารภาพกับฉัน” เวินเที๋ยนเที๋ยนถามด้วยความสงสัย “คุณรู้อย่างชัดเจน ทั้งหมดนี้ฉันไม่ได้สังเกตเห็นเลย”
“ผมเคยรับปากกับคุณ ว่าจะไม่มีเรื่องอะไรปิดบังต่อคุณ”
จี้จิ่งเชินโอบมือของเธอด้วยสองฝ่ามืออย่างเบา ๆ “ในเมื่อรับปากแล้ว ผมก็จะต้องทำให้ได้”
“แต่ว่า……”
แต่ว่าเขารู้อย่างชัดเจน เมื่อตัวเองรู้เรื่องพวกนี้ อาจจะล้มเลิกการตัดสินใจที่จะเอาเด็กคนนี้ออก
ทำไมยังต้องบอกเรื่องพวกนี้กับเธอ?
บางทีอาจสังเกตเห็นความคิดของเวินเที๋ยนเที๋ยน จี้จิ่งเชินขมวดคิ้ว เสียงทุ้มดังเข้าหูของเวินเที๋ยนเที๋ยน
“ผมทนไม่ได้ที่เห็นคุณทุกข์ใจ”
“ผมรู้ สำหรับคุณแล้ว เด็กคนนี้สำคัญอย่างมาก คุณใจแข็งไม่พอที่จะละทิ้ง”
ขณะพูด จี้จิ่งเชินเงยหน้าขึ้น และมองไปที่เวินเที๋ยนเที๋ยนอย่างจริงจัง “ไม่กี่วันมานี้ เพื่อเขา คุณไม่ได้พักผ่อนอย่างเต็มที่ ตกอยู่ในความกังวลใจมาโดยตลอด อารมณ์ตกต่ำอย่างมาก”
เวินเที๋ยนเที๋ยนตกตะลึง ทุกวันจี้จิ่งเชินจะมาแค่สองชั่วโมง เธอยังคิดว่าเขาไม่รู้เรื่องพวกนี้
ไม่คาดคิดว่าเขาจะรู้เกี่ยวกับเธออย่างแจ่มแจ้ง
“พ่อบ้านกับแม่ครัวพูดเหรอ?” เวินเที๋ยนเที๋ยนถามเขา
กลับเห็นจี้จิ่งเชินส่ายหน้า
“ทุกวันผมจะรอให้คุณหลับก่อนหลังจากนั้นค่อยเข้ามาหาคุณ” จี้จิ่งเชินเม้มริมฝีปากอย่างทุกข์ใจ “เพราะว่าผมอยู่ที่ห้องผู้ป่วยข้าง ๆ คุณ เพื่อที่จะสามารถดูแลคุณได้อย่างใกล้ชิด”
“แม้ว่าคุณจะไม่ยินดีที่จะให้ผมอยู่ข้าง ๆ คุณ”
ฟังแล้ว เวินเที๋ยนเที๋ยนเบิกตากว้าง เธออดไม่ได้ที่จะพูดว่า: “คุณอยู่ที่ข้างห้องฉัน?”
ทันใดนั้น รายละเอียดที่ไม่เคยสนใจพวกนั้นก็ปรากฏออกมา!
ไม่แปลกที่ตอนแรกพยาบาลเข้ามาตรวจ ก็กระโดดข้ามไปที่ห้องผู้ป่วยข้าง ๆ ห้องเธอนั้นโดยตรง!
ไม่แปลกที่แม่ครัวไปหาคุณหมอ แต่กลับไม่พบคุณหมอที่มาตรวจในห้องผู้ป่วย เพราะว่าเธอไปรายงานสภาพร่างกายของเธอให้กับจี้จิ่งเชินแล้ว
“คุณควรจะบอกฉันให้เร็วกว่านี้”
เวินเที๋ยนเที๋ยนพูดพึมพำ อีกทั้งหมายความว่าอะไรที่เธอไม่ต้อนรับเขา?
เธอแค่กลัวว่าร่างกายของเขาจะทนไม่ไหว……
ทันใดนั้น เธอรู้สึกว่าเธอกับจี้จิ่งเชินช่างเหมือนกันเหลือเกิน
พวกเขาใช้วิธีของตัวเองที่จะทำให้อีกฝ่ายดี แต่กลับทำให้อีกฝ่ายเข้าใจผิดตัวเอง
เธอมองไปยังจี้จิ่งเชิน จี้จิ่งเชินยังไม่ได้ถอดสายตาเขม็งของตัวเองพอดิบพอดี
ตาทั้งสี่หันเข้าหากัน
ทันใดนั้นเวินเที๋ยนเที๋ยนมีปฏิกิริยาที่อยากจะร้องไห้
เธอเห็นในดวงตาของจี้จิ่งเชินกระจายเต็มไปด้วยสีแดงก่ำ และความมืดมิดในดวงตาของเขา
ไม่น่าแปลกใจที่เขามาที่นี่เพียงแค่สองชั่วโมงต่อวัน ทำไมสีหน้าของเขาถึงไม่ดีไปกว่าเธอมากนัก
“คุณนี่โง่จริง ๆ……” เวินเที๋ยนเที๋ยนกอดจี้จิ่งเชินเบา ๆ “คุณเอาเรื่องพวกนี้มาบอกฉัน คุณไม่กลัวฉันโกรธเหรอ?”
เมื่อฟังประโยคนี้ ทันใดนั้นจี้จิ่งเชินก็ถามกลับด้วยความกังวลเล็กน้อย: “แล้วคุณโกรธหรือยัง?”
“อืม ฉันโกรธมาก”
เวินเที๋ยนเที๋ยนสังเกตเห็นหลังของจี้จิ่งเชินที่แข็งทื่อ
เธอค่อย ๆ ถอยออกจากอ้อมกอดของจี้จิ่งเชิน และมองเขาอย่างจริงจัง “ฉันโกรธที่สุขภาพของฉันไม่ดี ฉันโกรธที่ตัวฉันเองมักจะลังเลอยู่ตลอด ฉันโกรธตอนที่ฉันมักจะไม่สนใจแล้วทำร้ายคุณ”
“ฉันคิดดีแล้ว”
เธอสูดหายใจเข้าลึก ๆ พูดอย่างช้า ๆ: “เตรียมพร้อมให้ฉันผ่าตัดให้เร็วที่สุดเถอะ”
