บทที่933 เอาเขาไปขาย!
“อุ้ย เด็กบ้านี่ ดื้อเหมือนกันนี่”
หล่อนเจียนีส่งเสียงออกมาอย่างไม่พอใจ
สองสามวันก่อนทั้งสองคนได้เซอร์เวย์กันเรียบร้อยแล้ว ถึงได้รู้ตำแหน่งห้องของจี้หยู๋ชิง
เมื่อคืนนี้อาศัยช่วยที่ทุกคนหลับกันแล้ว แอบเข้าไปในคฤหาสน์
นิวนิวที่มีสัมผัสไวต่อกลิ่น พบจี้หยู๋ชิงที่อยู่ในอ้อมกอดของทั้งสองคน
จึงพุ่งเข้าไปกัดที่ขาของหลิวเหม่ยหลัน
หลิวเหม่ยหลันที่รู้สึกเจ็บนั้นก็หยิบก้อนหินที่อยู่ในแปลงดอกไม้ขึ้นมา แล้วกระแทกใส่นิวนิวที่กัดไม่ปล่อย
เลือดสาดกระเซ็น แล้วนิวนิวก็ล้มลง ทั้งยังถูกหล่อนเจียนีเตะลอยออกไปไว้อีกมุมหนึ่งด้วย
จี้หยู๋ชิงตื่นขึ้นมาเรียบร้อยแล้วตั้งแต่ออกมาจากเตียงนั่น ปากของเขาถูกหล่อนเจียนีใช้มือปิดเอาไว้แน่น เห็นนิวนิวที่ถูกหลิวเหม่ยหลันตีจนตายเพราะปกป้องตัวเองแล้ว จึงดิ้นรนอย่างสุดชีวิต แต่ในที่สุดก็ฝืนกับแรงของหล่อนเจียนีไม่ได้
หล่อนเจียนียังอยากจะทุบตีต่อ แต่หลิวเหม่ยหลันก็ดึงเธอเอาไว้ พลางเอ่ยพูดขึ้น :
“ตอนนี้จะทำยังไง? เด็กก็ขโมยตัวออกมาได้แล้ว แล้วต่อไปล่ะ?”
หล่อนเจียนีคิดแล้วนั้น ก็ปลอบใจหลิวเหม่ยหลัน : “หนูติดต่อคนๆนึงเอาไว้แล้ว เดี๋ยวเขาก็จะมาที่นี่มารับพาตัวไอ้ตัวเล็กนี่ไป หึหึ ไม่เพียงแค่จะเป็นการแก้แค้นให้พ่อเท่านั้น ยังสามารถขายไปแล้วได้เงินมาอีกด้วย”
“พ่อค้ามนุษย์?” หลิวเหม่ยหลันรู้สึกประหลาดใจ
ลูกสาวตัวเองไปรู้จักกับคนพวกนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน? เธอไม่เคยรู้มาก่อนเลย
เพียงแค่สามารถทำให้เวินเที๋ยนเที๋ยนสารเลวนั่นเจ็บปวดจนไม่อยากมีชีวิตอยู่ต่ออีกก็พอแล้ว
นึกถึงตอนที่เวินเที๋ยนเที๋ยนร้องไห้คุกเข่าอ้อนวอนตรงหน้าของพวกเธอแล้ว ในใจของหลิวเหม่ยหลันก็รู้สึกสบายใจขึ้นมา
หลิวเหม่ยหลันมองไปยังหยู๋ชิงหน้าถูกตีไปแบบนั้นแล้ว ยังไม่ร้องไห้ออกมาอีก
ถ้าหากเป็นเด็กคนอื่น ก็คงจะร้องไห้โวยวายไม่หยุดไปตั้งแต่แรกแล้ว
เด็กตัวเล็กๆขนาดนี้ ถึงแค่เพียงน่องขาของเธอเท่านั้น ก้าวหนึ่งของหลิวเหม่ยหลันเท่ากับสี่ถึงห้าก้าวของเขา อีกทั้งพวกเธอยังมีกันตั้งสองคน คาดว่าเด็กคนนี้ก็คงจะไม่สามารถทำอะไรได้อยู่แล้ว
แต่เด็กนั่นไม่ร้องไห้แล้วก็ไม่โวยวายเลย นิ่งเหมือนกับผู้ใหญ่คนหนึ่งเลยอย่างไรอย่างนั้น
ไม่ไม่ไม่ ไม่ใช่หรอก จะต้องตกใจมากอย่างแน่นอน
“เด็กนี่ไม่ได้เป็นใบ้ใช่ไหม?”
หลิวเหม่ยหลันพูดความสงสัยในใจนี้ออกมา ตั้งแต่ต้นจนถึงตอนนี้ เขานิ่งอึ้งไปโดยไม่พูดอะไรขึ้นมาซักนิดเลย
“สมน้ำหน้า คลอดออกมาได้ลูกโง่ๆแบบนี้”
ว่าแล้ว หล่อนเจียนีก็คิดอยากจะเดินไปตีศีรษะของจี้หยู๋ชิง
แต่คิดแล้วก็ยอมปล่อยไปดีกว่า
“ช่างดีกว่า ถ้าหากว่าคนนั้นมาแล้วจะมาหักเงินไปอีกก็คงไม่ดีแน่”
หล่อนเจียนียื่นหน้าเข้าไปใกล้ใบหน้าของจี้หยู๋ชิงแล้วเอ่ยขึ้นด้วยใบหน้าที่ดุร้าย : “ไอ้เด็กบ้า เดี๋ยวแกไปกับคุณลุงคนนั้นก็แล้วกันนะ ขายแกไป แม่สารเลวนั่นของแก ก็จะไม่มีทางตามหาตัวแกได้อีกตลอดไป ฮ่าๆๆ”
ว่าแล้ว ในหัวนั้นก็ปรากฏภาพที่แทบจะไม่แตกต่างไปจากสิ่งที่อยู่ในใจของหลิวเหม่ยหลันเลย
สมกับที่เป็นแม่ลูกกันจริงๆ
แม้แต่ความคิดก็ยังเหมือนกัน
ทั้งสองคนยิ้มออกมาอย่างพอใจ
แต่เวลานี้ จี้หยู๋ชิงกลับกำลังมองสำรวจบริเวณรอบๆ ดวงตากลมโตคู่นั้นล้วนแต่เป็นประกายแห่งความสงบนิ่งและความเฉลียวฉลาด
ปราสาท
คนของตระกูลเวินใช้ความสัมพันธ์ โยกย้ายทีมที่อยู่ใกล้ที่สุดกว่าร้อยคน ให้เริ่มค้นหาจากในห้องของจี้หยู๋ชิงที่คฤหาสน์
คนของกองกำลังทหารได้รับการฝึกฝนมาเป็นอย่างดี แหล่งทรัพยากรที่อุดมสมบูรณ์ แล้วก็มีการสืบดูจากกล้องวงจรปิดอีกด้วย
ในกล้องวงจรปิดนั้นสองแม่ลูกกำลังทำลับๆล่อๆ นั่นทำให้เวินเที๋ยนเที๋ยนกัดฟันขึ้นด้วยความโมโห
“พวกเขาอีกแล้ว”
จี้จิ่งเชินลูบมือเธอเอาไว้ ใบหน้านิ่งราวกับน้ำ
“หาได้ไหมว่าไปที่ไหน?” จี้จิ่งเชินเอ่ยถามเจ้าหน้าที่เทคนิคที่อยู่ข้างๆ
“ได้ครับ แต่ต้องใช้เวลา”
“ถ้าอย่างนั้นก็เร็วๆหน่อยแล้วกัน”
เขาพยักหน้า แล้วคนอื่นๆก็ถอยออกไปแล้วเช่นกัน
ตอนนี้รู้แล้วว่าเป็นหลิวเหม่ยหลันกับหล่อนเจียนีที่เอาตัวจี้หยู๋ชิงไป แต่พวกเธอไปที่ไหนกัน?
สองคนนี้สมควรตายจริงๆ
ไม่คิดว่าจะกล้าแอบมาเอาตัวจี้หยู๋ชิงไป….
เธอที่ยอมยกโทษให้พวกเขาครั้งแล้วครั้งเล่า พวกเขาก็คิดว่าจะยังสามารถทำความผิดได้อย่างเหิมเกริมแบบนี้อย่างนั้นหรือ?
เพื่อปกป้องลูกของตัวเอง ถึงแม้จะต้องเป็นศัตรูกับทั้งโลกนี้ ก็ไม่สามารถที่จะยอมถอยไปได้อยู่แล้ว
ในความโมโหของจี้จิ่งเชินนั้นมีความรู้สึกโทษตัวเองอยู่
ถ้าหากไม่ใช่เพราะเขายืนยันที่จะให้จี้หยู๋ชิงนอนคนเดียว ไม่แน่ว่าเขาอาจจะไม่หายไปแบบนี้
เป็นเพราะเขาชะล่าใจ ที่ปล่อยโอกาสให้กับคนหน้าเนื้อใจเสือพวกนั้น
เพียงแต่คิดไม่ถึงว่าสองคนนี้จะเปลี่ยนแปลงอะไรไม่ได้เลยจริงๆแบบนี้
เขาคิดว่าสิ่งที่เป็นอุปสรรคจะกำจัดไปเรียบร้อยแล้ว ไม่คิดเลยว่าจะพากันจำศีลเงียบไปเช่นนี้
วนเวียนอยู่ในศูนย์กลางอำนาจ จะสามารถไปจากนางมารร้ายทั้งสองคนที่คอยแต่จะทำทุกวิถีทางเพื่อรักษาอำนาจของตัวเองเอาไว้แบบนี้อย่างนั้นหรือ?
“ขอโทษนะครับ เที๋ยนเที๋ยน ผมปกป้องหยู๋ชิงเอาไว้ไม่ได้ ถ้าหากไม่ใช่เพราะผม…….”
มือของเวินเที๋ยนเที๋ยนนั้นขวางเอาไว้ตรงปากของจี้จิ่งเชิน เพื่อขัดไม่ให้เขาพูดออกมา
“พี่จิ่ง ไม่ใช่ความผิดของพี่นะคะ”
เมื่อก่อนนี้กับสองแม่ลูกนี้แล้ว เธอเห็นแก่หน้าของหล่อนเหลือย ไม่ได้ทำให้พวกเขาลำบากกันจนเกินไป
ตอนนี้ดูแล้ว จะต้องตัดเส้นทางต่อจากนี้ไปของพวกเขาเสียแล้ว
แววตาที่มีความเกลียดแค้นนี้แผดเผาเวินเที๋ยนเที๋ยนเสียจนเดือดพล่าน
เมื่อคิดว่าหยู๋ชิงจะมีอันตราย แทบจะทำให้เธอนั้นรีบไปหาตัวสองคนนั้นออกมาเสียตอนนี้เลย
ท้องฟ้าเป็นสีเทา เป็นเวลาพลบค่ำแล้ว
“คนที่แกว่าล่ะ? ทำไมยังมาอีก?” หลิวเหม่ยหลันดึงมือหล่อนเจียนีเพื่อเรียกเธอ
จี้หยู๋ชิงที่เงียบๆอยู่นั้นดูเหมือนกับเผือกร้อนที่ดูถือเอาไว้ก็จะลวกมือเสียเปล่าๆ รีบจัดการไปให้เร็วจะเป็นการดีที่สุด เธอไม่อยากจะเสียเวลาเลยแม้แต่นาทีเดียว
หล่อนเจียนีรู้สึกวุ่นวายใจ แต่ยังนับว่านิ่งอยู่
“ใกล้แล้วค่ะใกล้แล้ว จะถึงเวลานัดอยู่แล้ว”
จี้หยู๋ชิงนั่งพิงกำแพงคอยสังเกตอยู่ ที่นี่เป็นโกดังขนาดใหญ่ มีเพียงแค่หนึ่งประตู และเวลานี้ประตูใหญ่นั้นก็ปิดสนิทอยู่ หลิวเหม่ยหลันกับหล่อนเจียนีกำลังนั่งอยู่บนโซฟาพังๆที่อยู่ด้านข้าง
“คุณจี้ครับ หาเจอแล้วครับ”
นายทหารคนหนึ่งยืนขึ้น ทำความเคารพอย่างนายทหารแล้วจึงเอ่ยขึ้น
จี้จิ่งเชินยืนขึ้นมาจากโซฟา เวินเที๋ยนเที๋ยนเองก็ลุกขึ้นยืนตามไปด้วย
“ฉันไปด้วยนะคะ”
จี้จิ่งเชินมองแววตาที่เด็ดเดี่ยวของเธอ แล้วคำพูดที่จะปฏิเสธนั้นกลับพูดไม่ออก
“โอเคครับ คุณตามผมเอาไว้นะ”
เวินเที๋ยนเที๋ยนพยักหน้าลงอย่างเชื่อฟัง
สถานการณ์ที่อันตรายยิ่งกว่านี้ เธอก็ผ่านมันมาแล้ว ตอนที่เวินหงไห่เอาปืนจ่อเธออย่างบ้าคลั่งนั้น เธอเองก็ไม่ได้รู้สึกกลัวเหมือนตอนนี้ เนื่องจากว่าอันตรายที่เผชิญอยู่นี้ไม่ใช่ตัวเธอ แต่เป็นลูกของเธอ
หลวนจื่อกับหมินอันเกอนั้นรออยู่ที่คฤหาสน์ ได้เพียงแค่สั่งให้พวกเขาระวังตัว
เมื่อพระอาทิตย์กำลังจะลับขอบฟ้า เข็มนาฬิกาก็ชี้บอกเวลาหนึ่งทุ่มตรงแล้ว หล่อนเจียนีที่ถือโทรศัพท์มือถือในมือด้วยความตื่นเต้นนั้นในที่สุดก็ดังขึ้น
“ถึงรึยัง?”
“แล้วเงินล่ะ?”
หล่อนเจียนีวางสายไป
“แม่ เขามาแล้ว ตอนนี้เราออกไปรับเงินกันเถอะค่ะ”
กำลังจะได้รับเงินจำนวนหนึ่งที่ไม่คาดคิดมาก่อนนั้น ทั้งสองคนรู้สึกตื่นเต้นอย่างเห็นได้ชัด
“แล้วเด็กนั่นล่ะ?”หลิวเหม่ยหลันเอ่ยถามขึ้นด้วยความสงสัย
“เอาไว้ที่นี่ก่อนค่ะ เดี๋ยวเรารับเงินมาแล้ว พวกเราค่อยไป เขาจะเข้ามาพาตัวมันไปเอง”
หลิวเหม่ยหลันมองไปที่ประตูโกดัง นี่เป็นประตูที่ล็อคเองอัตโนมัติ ปุ่มกดเปิดประตูนั้นอยู่ด้านใน ความสูงนี้เด็กบ้านั่นไม่ถึงอยู่แล้ว
เพียงแค่เมื่อคนออกไปแล้ว ประตูก็จะล็อค นอกเสียจากจะมีกุญแจ ไม่อย่างนั้นแล้วก็ไม่สามารถเข้ามาจากทางด้านนอกได้อยู่แล้ว
“ไอ้เด็กบ้า นี่จะมาโทษพวกฉันไม่ได้นะ จะโทษก็ต้องแม่เลวๆของแกนั่นแหล่ะ หึ”
ก่อนจะไป หล่อนเจียนีก็ไม่ลืมที่จะเย้ยหยันจี้หยู๋ชิงน้ำลายเกือบจะหยดลงบนขาของจี้หยู๋ชิง
หยู๋ชิงขมวดคิ้ว ใบหน้าเล็กๆนั้นจริงจังเป็นอย่างมาก และไม่ได้พูดอะไรออกมา
