จี้จิ่งเชินขมวดคิ้ว
“แทนที่จะเป็นห่วงเขา เป็นห่วงตัวคุณเองไม่ดีกว่าเหรอ คราวหน้าถ้าผมเจอว่าไม่ยอมดื่มน้ำทานข้าวเพราะงานบูรณะอีก ไม่ง่ายแบบนี้แล้วนะ”
“ทราบแล้วค่ะ ประธานจี้”
เวินเที๋ยนเที๋ยนตอบด้วยท่าทางจริงจัง
หลังจากกลับมาที่ปราสาทเก่าแล้ว จี้จิ่งเชินยังไม่วางใจ แอบสั่งให้ลูกน้องตรวจสอบคนที่อยู่บริเวณบูรณะวัตถุโบราณนั้นอีกครั้ง โดยไม่บอกเวินเที๋ยนเที๋ยน เพื่อเตรียมการป้องกันไว้ก้อน
วันต่อมา หลังจากเวินเที๋ยนเที๋ยนมาถึงที่วังแล้ว ก็เห็นคนจำนวนมากกำลังคุยกันเรื่องประตูพังอยู่อย่างที่คิดไว้จริงๆ ยังคิดไปว่ามีคนแอบเข้ามาขโมยของตอนกลางดึก
เวินเที๋ยนเที๋ยนรีบเอ่ยอธิบาย
“ขออภัย จี้จิ่งเชินเป็นคนทำประตูนี้พัง ไม่ใช่เพราะมีคนเข้ามาขโมยของ”
ทุกคนหันมามองด้วยความงุนงง
เวินเที๋ยนเที๋ยนเอ่ย “เมื่อวานฉันไม่ได้กลับบ้าน จี้จิ่งเชินเป็นห่วงจึงมาตาม แล้วพบว่าถูกขังไว้ข้างใน หากุญแจไม่เจอ เลยต้องพังประตูให้เปิดออก ขออภัยจริงๆ ข้างด้านในไม่ได้หายไปใช่ไหม?”
ทุกคนจึงเบาใจลง แต่ในใจกลับมีความงงงวยเล็กๆ
“แปลก เมื่อวานใครออกไปคนสุดท้าย? ทำไมไม่ระวังจนขังคนไว้ข้างใน?”
“ฉันจำได้ว่าที่นั่งของเวินเที๋ยนเที๋ยนไม่ได้เอียง คงไม่ได้ไม่เห็นหรอกใช่ไหม?”
“พวกเธอคงไม่ได้อยากบอกว่า มีคนจงใจขังเที๋ยนเที๋ยนไว้ข้างในหรอกใช่ไหม?”
ทุกคนหันไปมองเซียวหยี่อันที่อยู่ข้างๆ แล้วเอ่ย “ฉันไม่ได้หมายความว่าแบบนั้น ก็แค่คิดว่าแปลกก็เท่านั้น”
พูดจบก็ไม่ได้เอ่ยอะไรต่อ แล้วหมุนตัวเดินจากไป
เซียวหยี่อันไม่ได้พูดอะไรตั้งแต่เมื่อสักครู่ เอาแต่นั่งอยู่ข้างๆ ฟังอย่างตั้งใจ
เห็นพวกเขาไม่ได้ถามมาที่ตัวเอง ก็เบาใจ
แต่เมื่อคิดว่าเวินเที๋ยนเที๋ยนถูกคนมาช่วยออกไป ก็รู้สึกไม่พอใจเล็กน้อย
น่าจะให้เธอถูกขังอยู่ในนั้นทั้งคืนถึงจะดี!
หลายวันผ่านไป งานบูรณะวัตถุโบราณของทุกคนก็ค่อยๆ เข้าสู่ช่วงสุดท้าย
อาจารย์ฉู่กัยอาจารย์ท่านอื่นเดินเข้ามา มองทุกคนแล้วเอ่ย “เป็นอย่างไรบ้าง? งานของทุกคนดำเนินการเป็นอย่างไรบ้าง?”
หลายคนรีบเดินเข้าไป พูดถึงความก้าวหน้าของงานตัวเองด้วยสีหน้ามีความสุข
อาจารย์ฉู่ได้ยินดังนั้นก็พยักหน้า นอกจากไม่กี่คนที่ช้าไปเล็กน้อย แล้วยังไม่เสร็จ นอกนั้นล้วนทำเสร็จกันหมดแล้ว
เขามาถึงข้างหน้าเวินเที๋ยนเที๋ยน แล้วเอ่ยถามต่อ “เธอดำเนินการอย่างไรบ้าง?”
เวินเที๋ยนเที๋ยนส่งของในมือให้ “เสร็จเรียบร้อยแล้ว คราวนั้นใช้วิธีการใหม่ทั้งหมด น่าจะดีกว่าเมื่อก่อน”
อาจารย์ฉู่รับไปดู แล้วพยักหน้าอย่างพึงพอใจเป็นอย่างมาก
“ถ้าอย่างนั้นก็ดีแล้ว”
พูดจบก็หันไปมองทางเซียวหยี่อัน
“เธอดำเนินเป็นอย่างไรบ้าง?”
เซียวหยี่อันรีบลุกขึ้น เชิดหน้าตรงอย่างภาคภูมิใจมาก
“ฉันทำเสร็จแล้ว!”
พูดพลางหยิบถ้วยในมือตัวเองออกมา
ทุกคนเห็นก็ยิ่งประหลาดใจมากยิ่งขึ้น
ถ้วยใบนี้เสียหายอย่างหนัก ไม่ว่าจะเปลี่ยนเป็นใครในที่นี้ ก็ต้องใช้เวลามากกว่าครึ่งเดือนถึงจะบูรณะเสร็จ
ต่อให้เป็นอาจารย์ผู้เชี่ยวชาญ ก็ต้องใช้เวลามากกว่านี้ คิดไม่ถึงว่าเธอจะทำงานทั้งหมดนี้เสร็จภายในหนึ่งอาทิตย์!
ทุกคนล้วนรวมตัวกันเข้ามาดู มองอย่างแปลกใจ สังเกตเห็นสายตาของพวกเขา
เซียวหยี่อันก็เงยหน้าขึ้นอย่างลำพองใจ ราวกับหงส์ที่ภาคภูมิใจในตัวเอง
แต่อาจารย์เซียวกลับขมวดคิ้ว รับไปดูอย่างละเอียด
หัวคิ้วขมวดเข้าหากันแน่น สีหน้าไม่ดีเล็กน้อย
ดูแล้วก็วางกลับไปที่เดิม
“นี่คือผลลัพธ์ของเธอเหรอ?”
เซียวหยี่อันที่ไม่ได้คาดเดาถึงปฏิกิริยาแบบนี้ พยักหน้า
“นี่คือสิ่งที่ฉันทุ่มเทเป็นอย่างมากที่จะซ่อมแซมให้ดี ไม่มีปัญหาอย่างนอน ความรวดเร็วหรือคุณภาพของฉันล้วน……”
“เพราะเร็วเกินไป!”
ยังไม่ทันพูดจบก็ถูกอาจารย์ฉู่ขัดขึ้นมา
สีหน้าของเขาไม่สบอารมณ์อย่างเห็นได้ชัด น้ำเสียงเคร่งขรึมเป็นอย่างมาก
“ฉันให้พวกเธอบูรณะจนถึงจุดที่พวกเธอคิดว่ามันสมบูรณ์ที่สุดแล้ว ไม่ใช่ให้พวกเธอบูรณะในเวลาสั้นที่สุด! แม้ว่าถ้วยใบนี้ภายนอกจะไม่มีจุดบกพร่อง แต่ด้านในกลับไม่ได้รับการบูรณะ”
“ถ้วยแบบนี้ ทนอยู่ได้ไม่กี่วันเท่านั้น”
“เป็นไปได้อย่างไร?”
เซียวหยี่อันหยิบถ้วยใบนั้นขึ้นมามองอย่างละเอียดอีกครั้ง แล้วก็ต้องตกใจในทันที
เป็นอย่างที่พูดจริงๆ ถ้วยใบนี้บูรณะเสร็จเพียงแค่ภายนอก ข้อบกพร่องด้านในยังคงอยู่มาตลอด
แต่พวกนี้ก็เป็นเพราะเลือกถ้วยที่มีรอยแตกใหญ่ที่สุด และยังต้องการบูรณะให้เสร็จภายในเวลาสั้นที่สุด ถึงได้รีบทำอย่างเร่งรีบ ไม่อย่างนั้นคงไม่เกิดปัญหาแบบตอนนี้
อาจารย์ฉู่ส่ายหน้าเอ่ย “เพราะเธอใจร้อนอยากเห็นผลลัพธ์อย่างรวดเร็ว ตอนนี้ถึงได้เกิดปัญหาแบบนี้ ตอนที่เธอมาที่นี่ ฉันเคยบอกเธอแล้ว ความใจร้อนคือศัตรูของนักบูรพาวัตถุโบราณ ต้องค่อยๆ ทำงานอย่างประณีตถึงจะดี ผ่านไปนานขนาดนี้แล้ว เธอยังไม่เรียนรู้อีก”
เซียวหยี่อันพูดอย่างตกใจเป็นอย่างมาก “แต่ว่าเวลาน้อยขนาดนี้ ถ้วยใบนี้ไม่ทางบูรณะได้ทั้งหมดตั้งแต่แรกอยู่แล้ว ถ้าหากไม่ทำแบบนี้ก็จะไม่เสร็จ”
“ในเมื่อเป็นแบบนี้ ทำไมถึงยังเลือกถ้วยใบนี้ นกน้อยทำควรรังแต่พอตัว ทำเท่าที่ทำได้ นั่นคือสิ่งที่นักบูรพาวัตถุโบราณควรมี”
“แต่ว่า……”
เซียวหยี่อันกำหมัดแน่น
ถ้าหากไม่เลือกอันนั้นแล้วล่ะก็ จะเหนือกว่าเวินเที๋ยนเที๋ยนได้อย่างไร?
เธอโกรธเป็นอย่างมาก เดินไปทางเวินเที๋ยนเที๋ยนเที๋ยน แล้วเอ่ยอย่างไม่พอใจ “หรือว่าอาจารย์ฉู่คิดว่า ฝีมือการบูรณะของเวินเที๋ยนเที๋ยนโดดเด่นกว่าฉัน? ผ่านไปหลายวันขนาดนี้แล้ว ถ้วยใบนี้มีเพียงรอยแตกเล็กๆ ที่เดียว เปลี่ยนเป็นใครก็ได้คงบูรณะเสร็จไปนานแล้ว แต่เธอกลับถ่วงเวลาจนถึงตอนนี้ จะเหนือกว่าฉันได้อย่างไร?”
อาจารย์ฉู่ได้ยินดังนั้น ก็ขมวดคิ้วเอ่ย “เธอดูของถ้วยที่เวินเที๋ยนเที๋ยนบูรณะ แล้วพูดอีกทีสิ”
เซียวหยี่อันได้ยินดังนั้น ก็หยิบถ้วยใบนั้นขึ้นมาแล้วมองอย่างละเอียด ยังไม่เห็นส่วนไหนที่โดดเด่น
“อะไรไม่ถูกต้อง? ก็แค่รอยเล็กๆ เท่านั้นเอง”
อาจารย์ฉู่ถอนหายใจทันที เดินเข้าไปถามเวินเที๋ยนเที๋ยน “ฉันทำมันให้แตกได้ไหม?”
เวินเที๋ยนเที๋ยนชะงักไป แล้วจึงพยักหน้าทันที
“ได้”
คนอีกกลุ่มหนึ่งได้ยินดังนั้น ก็ยิ่งตกใจ
ทำไมถ้วยที่กว่าจะบูรณะมาไม่ได้ง่ายๆ ต้องทำมันให้แตกด้วย?
แต่อาจารย์เซียวลงมือไปแล้ว เมื่อเอาถ้วยเคาะเบาๆ ถ้วยใบเล็กที่บูรณะเสร็จแล้วก็แตกออกเป็นชิ้นเล็กๆ กระจายลงไป
เมื่อมองอย่างละเอียดแล้วคนกลุ่มหนึ่งก็เบิกตาโพลง
นี่……นี่มันเป็นไปได้อย่างไร?
“พวกเธอดูถ้วยพวกนั้นสิ มีแต่รอยแตกเต็มไปหมด!”
อะไรนะ?
เซียวหยี่อันเดินเข้าไปข้างหน้า แล้วหยิบเศษที่แตกขึ้นมาสังเกตอย่างละเอียด
ชิ้นส่วนนั้นเต็มไปด้วยรอยแตกเล็กๆ น้อยๆ เป็นรอยที่จางมาก เห็นได้ชัดว่ามีคนบูรณะมันอย่างตั้งใจมาก่อนหน้านี้จริงๆ
รอบแตกพวกนี้ล้วนแตกอยู่ด้านใน ไม่ได้ปรากฏข้างนอก ดังนั้นก่อนหน้านี้เธอเลยไม่ได้สังเกตเห็น
จนถึงตอนนี้ ทำถ้วยแตกถึงจะสามารถเห็นมันได้
และรอยแตกพวกนี้ ก็ถูกจัดการอย่างเรียบร้อยหมดแล้ว!
ทำได้อย่างไรกันแน่?
ถ้าเปลี่ยนเป็นคนอื่น แม้กระทั่งเจอก็คงไม่เจอแน่? อย่าพูดถึงเรื่องบูรณะเลย
